In de jaren zeventig had men in Brussel, ver weg van onze vertrouwde kaai dus, een dienst DACO opgericht. Deze dienst zou zich gaan bezighouden met het logge douane apparaat van toen te hervormen, of dat was toch ons aanvoelen. Want veel wisten we er niet van en de ivoren toren was immens ver van ons bed gelegen. Wat we wel wisten was dat we ze niet al te graag over de vloer kregen wegens veel te streng en vervelende vragen stellen. Want waarom tenslotte aan een gevestigde instelling iets veranderen terwijl het liep als een fluitje van een cent. Onze buitendiensten hadden al snel de naam van deze dienst veranderd in “ Dienst Afschaffing van Contencieux en Overwerk “. Daarvan was toen al sprake en de nodige humor hadden we wel.

Het verhaal begint op een warme zomerse slome dag. Er lag geen schip te lossen en het was dus heel erg kalm. Mijn collega en onze adjunct waren reeds op strooptocht getrokken om ergens een verfrissing te zoeken. Voor de insiders : een bezoek aan de Vlaamse Kamer. Ik zou wel de wacht houden voor eventuele verloren gelopen declaranten en vervelende binnenkomende telefoontjes. De brigadiers waren al lang vertrokken om ergens een provisie te doen. De twee vrouwelijke uitgangsbedienden besloten om hun tijd nuttig te besteden aan het reinigen van de visbak. Die was bevolkt met drie goudvissen, gekregen en gesponserd door de vaste declaranten. Deze visbak stond op het loket juist tussen twee aan elkaar geschoven burelen. Vermits de beide dames niet erg groot van stuk waren was het echt noodzakelijk om op hun bureel te kruipen om hun werken degelijk uit te voeren. Nu moet je ook weten dat de seventies echt wel de hoogdagen waren van de minirokjes. Laat het mij zo zeggen, de doos van pandora stond redelijk open in dit geval.

Rustig zit ik met mijn aangezicht naar de ingang van het kaaibureel te kijken en zie plots twee heren in het deurgat verschijnen. W. en B. , ondanks alles voor ons bekende gezichten, de DACO dus. Een slechter moment hadden ze niet kunnen uitkiezen en hen vriendelijk vragen om op een ander moment terug te komen was ook geen oplossing. Alhoewel ik net bruingebrand uit verlof terugkwam zal ik er wel krijtwit uitgezien hebben. Willy zag als eerste de positie waarin de dames zich bevonden want die waren nog gretig bezig om de goudvissen te vangen. En toen kwam die ene kurkdroge vraag “ wat worden de dames verondersteld te doen?”. Mijn enige antwoord dat ik op dat ogenblik kon bedenken, nou ja antwoord, was “mijne heren, nu weet ik het zelf ook niet meer !”. Willy kon zijn serieusiteit blijkbaar niet meer behouden, werd zo rood als een pioen en vluchtte naar buiten.

Na nog een paar plichtplegingen verliet het gezelschap het gebouw. Nooit meer iets van gehoord. Waarschijnlijk waren ze wel overtuigd dat de belangen van de schatkist bij ons geen gevaar liepen en het douanebestel althans daar dan toch naar behoren functioneerde.