Bij het vertrek een aantal stevige klimmetjes waardoor het in de voormiddag niet leek op te schieten. 

Gisterenavond zijn er een aantal vrienden langs gekomen om gezellig iets te eten en vandaag een ritje rond Durbuy te doen. Volledig georganiseerd door Yves, thanks!

Een rustig dagje met heel weinig hoogtemeters, maar toch ook een heel laag gemiddelde snelheid door de vele wandelaars op het padje naast de Ourthe.

Deze bordjes geven de RV7 route aan, maar zijn niet altijd even talrijk aanwezig..

De tweede dag startte met regelmatig heel kleine weggetjes met belabberde kwaliteit.. maar beterde gaandeweg naar mooie rustige wegen. 

Rond een uur of 11 kwam ik voorbij een aantal bomen met rijpe kersen. De vogels hadden ze blijkbaar nog niet echt gevonden, ik hoop alleen dat ik ze nu niet de weg gewezen heb..

Hoog tijd on de batterijen te herladen enne een lasagne met 2 zalmen was hier perfect voor geschikt (zeker in gezelschap van een witte Sangria)

Buitenlandse reizen waren begin juni door nog allesbehalve zeker. Daarom heb ik besloten om mijn oorspronkelijke fietstocht door Zwitserland uit te stellen en in de plaats een rondje Ardennen van 9 dagen in te lassen. 

. 

Het is altijd een speciaal gevoel om thuis te starten aan een fietstocht, maar wel leuk

De kortste weg van Noord naar de Ardennen in het Zuiden gaat dwars door Brussel..

Na het stad, komt het mooie Zonienwoud ook aan  de beurt

In de lucht dreigende wolken en op de weg kinderkopjes..

Dit overzicht is een samenvatting van 3 fietstochten langs de Westkust van de USA.

De eerste tocht was in 2017 en was een rondrit in de omgeving van Seattle. De overige twee tochten waren een onderdeel van de Pacific Coast fietsroute die van Vancouver tot in San Diego loopt. Hier heb ik in twee jaar tijd het gedeelte van Portland tot in San Diego van verkend (een 80% of 2350 van de 2950 km).

Hieronder een paar tips gebaseerd op 3 jaar wonen in Amerika gecombineerd met een kleine 3000 km fietsen aan de Westkust.

Mijn route is (buiten het gedeelte rond Seattle) gebaseerd op de Pacific Coast fietsroute waar je hier alle info van kan vinden:

https://www.adventurecycling.org/routes-and-maps/adventure-cycling-route-network/pacific-coast/

De route is vrij populair, toch zeker wat het Noordelijke gedeelte betreft. Boven SF kwam ik zeer regelmatig fietsers tegen, onder LA eigenlijk zo goed als geen enkele meer.

Wat de moeilijkheidsgraad betreft: die is wisselend. Er zijn een paar stevigere trajecten met veel hoogtemeters en weinig mogelijkheid om te overnachten. Hierdoor zijn een paar ritten noodgedwongen vrij zwaar. Over het algemeen is het een route met behoorlijk wat hoogtemeters, maar zijn de hellingspercentages over het algemeen niet boven 8%, wat het goed te fietsen maakt. Samengevat: goed te fietsen voor iemand die er al wat fietstochten heeft opzitten. Ik zou het echter niet aanraden voor iemand zonder ervaring.

Wat wegen betreft: er zijn rustigere stukken bij (vooral het Noordelijk gedeelte), waar je amper auto's tegen komt. Er zijn echter ook drukke stukken bij. Je fietst voor 80% op gewone wegen zonder fietspaden. Er is over het algemeen wel een brede pechstrook ("Shoulder" in het Engels) waar je op mag en moet fietsen. Dit is op de meeste plaatsen best veilig, maar het geeft toch wel een raar gevoel als je fietsen op fietspaden in Europa gewoon bent. Bovendien verdwijnt de pechstrook geregeld nogal eens bij stukken waar de weg verbreden te duur is (bruggen of stukken met steile wanden). Zie voor meer info in de verslagen.

Ik dacht oorspronkelijk aan lekker warm weer als ik dacht aan de Westkust van de US. In California is het toch immers altijd lekker weer voor zover we te zien krijgen op TV!

Voor het Zuidelijk deel van California klopt dit ook, maar het Noordelijke gedeelte van de reis (zeg maar vanaf 100 km ten Zuiden van San Fransico tot in Seattle) is het toch wel duidelijk wat frisser. Hoe Noordelijker, hoe meer kans op ergen ook. In Seattle is de kans behoorlijk groot, terwijl die in LA enorm klein is.

Wat wind betreft: in september zou ik zeker aanraden om van N naar Z te fietsen en niet omgekeerd. In de andere maanden kan dit echter anders zijn. Goed checken dus.

Hier valt heel wat over te zeggen uiteraard, maar om dat te ontdekken ga je toch naar daar he.. 

Wat eten betreft: ik zou zeggen: zelf ondervinden wat je lekker vindt. Wat mij betreft: ik kan geen hamburgers meer zien, maar een goede Mexicaan blijft super lekker. Zeker eens Fajita's en uiteraard de Margarita proberen. Stel je bij het ontbijt niet te veel voor, het ziet er over het algemeen iets anders uit als bij ons, een krokant korstje aan een boterham is onbestaand als je al een echte boterham kan vinden..

Wat fooien betreft: een fooi geven in een restaurant met bediening is echt wel een must. De serveersters hebben amper een basisloon en maken hun wedde met de fooien die officieel erkend zijn. Het standaard tarief voor een goede bediening ligt ondertussen op een 18%. Minimum is een kleine 15%. Er worden GEEN fooien gegeven in fast food gelegenheden waar geen bediening aan te pas komt (zelf afhalen).

Over het algemeen zijn Amerikanen echt wel vriendelijk en zullen je zeker helpen als ze kunnen. Aarzel niet ze aan te spreken en om raad te vragen!

Nu het einddoel bereikt is, blijft er nog de terugweg over. Ik vlieg immers terug vanuit LA, wat betekent dat ik daar op de een of andere manier dan ook moet geraken.

Na mijn tripje naar SeaWorld, heb ik maandag nog een stevige trip gepland tot in San Clemente.

De reden hiervoor is omdat op dinsdagmorgen om 8u45 mijn boot (38$ enkel) in Dana point vertrekt voor een trip naar het eiland Avalon. Prachtig eiland, ideaal voor snorkelen, kayaken en standup paddling. Echt super na al het fietsen.  

Bovendien vaar ik terug naar Long Beach en spaar zo wat fietskilometers uit (60-tal).

Leuke verrassing in San Clemente: er is een echt Belgisch restaurant! De mosselen smaakten heerlijk na een paar weken niets dan US food. Super knap ingericht, allemaal echte Belgische gerechtjes en heerlijke echte Belgische bieren (10-tal van 't vat zelfs) - gene Belgian style, maar het echte spul.

Avalon: paradijslijk eilandje: echt gezellig en kristalhelder water.

Op weg naar Avalon: een stampede (noemt blijkbaar zo) van dolfijnen: een paar 10-tallen dolfijnen die samen naast de boot meezwemmen. De foto voldoet weer totaal niet, maar de filmpjes zijn super.

De laatste dagen nog genoten van een paar dagjes aan zee in Long Beach met zijn prachtige aquarium, Redondo Beach met zijn mooie Beach Promenade. Daarna was het tijd om een fietsdoos te zoeken. Die heb ik uiteindelijk gevonden in Redondo in een fietswinkel (10$). Ik heb ze uit elkaar gehaald, opgevouwen en op mijn rug gebonden om mee te nemen naar de luchthaven. Niet zo goed voor de rug, maar wel weer gelukt ..

Vanmorgen mijn bagage achtergelaten bij het hotel en een "kort" tripje naar het "International Friendship Park" gedaan. Dit bleek uiteindelijk toch een dikke 38 km te zijn en het was niet echt de moeite van de trip waard..

Daarna een bezoekje gebracht aan Aquatica: een waterpark van SeaWorld hier op de grens met Mexico. Zeker wel een bezoekje waard. Tal van coole attracties en eigenlijk niet veel volk. Zalig genieten in het zonnetje dus!

The famous border with Mexico!

Waterpark: de ultieme beloning

Mooi ritje tot in het centrum van San Diego langs een andere weg deze keer. Cool.

Eindbestemming San Diego is bereikt! Morgen nog een kort tripje naar het "International Friendship Park", wat volgens het boekje de echte eindbestemming is. Dat ging er vandaag echt niet meer af..

Een hele mooie trip vandaag, buiten de wat drukkere regio's van San Diego hier en daar echt een super mooie dag met overwegend fietspaden en zelfs een ferry.

Mooie uitzichten onderweg.

En onze vrienden waren er weer. Heel talrijk aanwezig hier in La jolla en je kan er echt naast gaan staan (wat sommige niet al te slimme mensen dan ook doen).

Het blijven uiteraard wel wilde dieren. Ik heb me echter verschillende keren afgevraagd wie er nu eigenlijk wie aan het bekijken is.. Ik denk dat ze ons ook best grappig vinden..

De foto is niet echt gelukt, maar omdat een filmpje niet lukt, wou ik hem er toch echt bij doen. 

Een 4-tal zeehonden waren aan het surfen op de golven, echt waar! Ze lieten zich meevoeren door de golven om dan op het strand terug richting zee te zwemmen. Tientallen keren na elkaar. 

Een ander soort hond, had er blijkbaar ook plezier in..

En dan uiteindelijk: San Diego. Foto vanop de Ferry, waar het aan de overkant nog verder gaat via mooie fietspaden richting de Mexicaanse grens.

Een best mooie trip vandaag, al had ze een aantal verrassingen in petto.

De dag startte met heel wat heuveltjes op een weg met het nodige verkeer. Niet zo best, maar dat verandert vanaf Dana Point. 

Eerst en vooral zag ik hier voor de tweede keer de Catalina Express: een boot naar Catalina Island vanop verschillende locaties (waaronder ook Long Beach). Interessant voor op de terugweg misschien..

Vanaf Dana Point gaat het ook verder langs volledig gescheiden fietspaden (of dat was tenminste de bedoeling)..

 

Mooie strandjes langs de grilligere kust.

Maar ook weer een aantal verborgen strandjes, diep beneden de rotsen waar je heel wat moeite moet voor doen om er te geraken.

Hele rustige fietspaden ver weg van de autostrade, heerlijk toch! 

Ai, de fietsroute gaat door Camp Pendleton. Een militair terrein waar je een vergunning voor nodig hebt om er door te mogen.

De vriendelijke soldaat wat verder op wist me te vertellen dat je die kan verkrijgen in Oceanside, mijn eindbestemming van de dag..

Doe echter geen moeite: sinds 2016 zijn de regels verstrengd en krijg je enkel een vergunning na een grondige safety screening en moet je bovendien in de US wonen. Op de snelweg dus.. maar valt echt super mee: de pechstrook is breed en zeer proper. Denk er enkel aan af te slaan aan de rest stop en er nadien terug op te komen (vermijd gevaarlijk oversteken).

Je een stukje de Freeway 1 neemt.. Een gezellige 4 x4 baan met een hele brede pechstrook.

Dus, geen keuze: nemen maar, het is maar voor 1 afrit (wel 11 km verder..).

Nog nooit zoveel ongelooflijk brede stranden gezien als vandaag. Buiten de doorsteek van Redondo Beach naar Long Beach, gaat de trip continue langs stranden en nog eens stranden. Vooral het gedeelte van Seal Beach tot Newport Beach bestaat uit ongelooflijk brede stranden die echter volledig verlaten zijn op dit moment.

 

De dag begon mooi in Marina del Rey

Rijden door (letterlijk) de mooie stranden van Manhattan Beach

Een lekker ontbijt met een vers gemaakte omelet op Hermosa Beach

Redondo Beach: een heel mooie omgeving met een prachtige Board Walk

En dan, na de doorsteek, de ongelooflijk brede stranden van Seal Beach

En Huntington Beach: Great!

Een rit om zo snel mogelijk te vergeten vandaag. Dit is zonder twijfel de meest irritante rit van de trip. Behalve de laatste 10 km, rij je continue op HW1, afwisselend met 1 of 2 rijbanen, maar altijd relatief druk en vooral: een pechstrook die niet vrij is. 

Doordat de zee continue vlakbij is, vind iedereen het leuk om zijn auto op de pechstrook te zetten om te gaan surfen, zonnen of gewoon te wandelen. Allemaal leuk, maar het maakt het voor fietsers ronduit gevaarlijk om continue weer van de pechstrook naar de HW te moeten om een geparkeerde auto voorbij te steken. Niet dat ik veel fietsers ben tegengekomen, maar toch..

Maar de volgende dagen zou het beter moeten zijn! Enkel de selectie van de leuke foto's heeft het gehaald

De Navy heeft hier in Port Hueneme een heel groot terrein met een belangrijke basis en dat mag gezien worden.

Af en toe ook rustige wegen (vooral de eerste 20 km)

Malibu beach (een van de vele langs de kust van 21 miles lang toch)

Heerlijk fietspad op het strand in de buurt van Santa Monica

Santa Monica Pier

Een zo goed als vlakke rit vandaag, voor zover dit mogelijk is hier aan de kust natuurlijk.. 

De rit verliep voor het grootste deel over fietspaden gaande van gescheiden fietspaden vlak naast de snelweg, via fietspaden vlak langs het water tot over mooie rustige fietspaden ver weg van alle wegen. Heerlijk, op 1 kleine uitzondering te na (zie verder)..

Gescheiden van de HW en vlak naast het water, maar wel continue met het lawaai van de HW naast je oren.

Heerlijk rustig langs een afgelegen wegje op weinige meters van de zee.

Te gek voor woorden: een hele wijk van huizen in zig zag vorm waar elk huis aan het water ligt zodat je jachtje voor de deur kan liggen. Honderden woningen met een weg aan de ene kant van je huis en een toegang naar de zee aan de andere kant. 

De geburen van mijn hotel. Legale Cannabis te koop. De super vriendelijke permanente bewaker (je ziet zijn stoeltje naast de deur staan), wou niet mee op de foto. Ik heb het restaurantje er naast lekker Mexicaans gegeten met wat wietgeur en een babbeltje met de bewaker er gratis bij

Het is deze morgen een heel stuk frisser als normaal, zo ergens rond de 14gr C en mistig. Niet echt aangenaam om te vertrekken, verwend als we zijn..

De tocht begint met een langgerekte klim naar 310 m door de heuvels. Het eerste deel start langs een rustige HW1 met nieuw asfalt en een mooie brede schouder. Hierbij horen dan nog eens mooie uitzichten en zelfs hertjes (!) langs de kant. Super! Hier absoluut geen landbouw meer te zien, enkel weiland en wildernis.

De rust wijzigt echter op het moment dat de HW1 overgaat in de HW101 die uit 4 rijstroken bestaat en heel druk verkeer kent. Niet zo leuk om hier op te rijden ook al is de rijstrook van goede kwaliteit.

Hertjes in de wildernis

Heerlijk naar beneden suizen voor een 300 HM.

Het landschap wordt wat ruiger wanneer we overgaan van de heuvels naar de kust.

No services: inderdaad: nergens eten of drinken te vinden gedurende de eerste 73 km..  

De laatste 20 km komen we in de buurt van Santa Barbara en zijn er heerlijke fietspaden. Ofwel lopen ze iets verder in het binnenland, soms ook gewoonweg op het strand.

Santa Barbara Beach 

Dit keer verkennen we het binnenland. Er ligt geen weg langs de kustlijn en dus gaat het noodgedwongen het binnenland in. 

Er zijn geen hotels op de route, behalve in Lompoc (waar ik dan ook blijf slapen) of nog een dikke 80 km voorbij Lompoc. 

De wegen zijn dan ook heel rustig, ook al is er wel wat vrachtverkeer omwille van de landbouw. Het landschap bestaat typisch uit grote velden met relatief weinig heuvels wat dan ook het mooi gemiddelde verklaart. Al is er in het begin en aan het einde van de tocht wel wat klimwerk bij. 

Op de velden herken ik sla, druiven, nog wat onbekenden maar vooral aardbeien. Ze zagen er zo lekker uit, dat ik dan ook 1 kg heb  gekocht om ze 's avonds te verorberen. Zover is het echter niet gekomen, ik heb ze als middagmaal gebruikt omdat ik na Guadalupe (waar ik nog geen honger had) niets meer tegen kwam. Lekker!

De wegen waren van wisselende kwaliteit en vaak ontbrak de pechstrook (of was ze niet geasfalteerd)

Duidelijk aangegeven! En lekkers te koop.

Laaange wegen..

Op 2/3 van de trip wordt de HW1 een halve autobaan, maar met amper verkeer.

Vandaag een halve dag fietsen, tijd om te wassen en de rest van de trip te plannen. 

In San Luis heb ik effe ferm moeten remmen om niet onder een auto te belanden op een kruispunt. Een dame op leeftijd nam een afslag naar rechts op een kruispunt zonder te letten op fietsers op het fietspad die uiteraard ook groen hebben. Toen ik nogal duidelijk riep wat ik ervan dacht, keek ze heel verbaasd en duidelijk niet begrijpend waar ik vandaan kwam.. De borden zijn er wel en hier en daar is er zelfs een echt fietspad in de steden, maar ze zijn gewoonweg geen fietsers gewoon.

Typische situatie: fietsen op de pechstrook - hier wel duidelijk aangegeven dat ze moeten afstand houden (eerste keer dat ik dit bord zie..)

De borden zijn er wel, maar je kijkt toch beter uit je doppen als je niet onder een auto wil geraken..

Weer een bord wat ik nog niet veel gezien heb: mooi, maar wel regelmatig genegeerd..

Genoeg gezaagd: Pismo Beach heeft me aangenaam verrast met een mooie omgeving, lekker eten en een eerder zeldzame attractie: voorbij trekkende walvissen die heel goed zichtbaar waren, maar iets minder makkelijk vast te leggen zijn op een foto .

Caves Park

Walvissen op een paar 100 m afstand van de pier. Niet echt overtuigend op foto, maar super mooi in het echt 

Balletjes met gesmolten kaas: heerlijk!

Een heerlijk vispannetje Pismo style

Na de vele hoogtemeters van de voorbije dagen, een dag met heel wat minder klimmen. Zoals je kan zien komt dit onmiddellijk ook de gemiddelde snelheid ten goede. Af en toe wat tegenwind gehad, want anders had ik vandaag boven de 20 km/h gemiddeld gezeten en dat is met een fiets van 23 kg en 20 kg bagage toch niet slecht voor een 50 plusser vind ik dan zelf..

In San Simeon, de zeeleeuwen waren aan het genieten van de zon. Ongelooflijk toch hoe deze gigantische beesten (tot meer dan 5 m) blijven terugkomen naar dezelfde stranden en de toeristen een gratis show geven.

Een beetje verder staat Hearst Castle. Een enorm soort kasteel wat echter veel weg heeft van een kerk met een aantal hele mooie bijgebouwen die gelegen zijn in een prachtige tuin. Dit alles op een gigantisch domein (een "opritje" van 15 min met de bus klimmend door de heuvels tot op de top). Nu eigendom van de staat, maar voorheen eigendom van een rijke krantenmagnaat.

En daarna verder naar Morro Bay met zijn imposante rots.

Sorry voor de late post, maar 2 nachten overnachten in de wildernis betekende zelfs in onze leuke lodges geen internet (of TV, 4G..).

Vandaag was de meest uitdagende dag van de trip, niet zozeer qua afstand, maar wel qua hoogtemeters. De dag startte al met een dikke 220 meter klimmen en er volgden nog vele klimmetjes. Het mooie aan klimmen is echter dat er altijd mooie uitzichten zijn die het zweet snel doen vergeten. Vandaag heb ik ook de ganse dag met Dirk samen gefietst, weliswaar ieder op ons eigen tempo (hij was behoorlijk wat sneller met een koersfiets, minder bagage en een heel wat scherper figuur ). Maar het motiveert wel en we hadden op het einde van de dag beide het gevoel: voila ze, da hebben we effe gedaan..

Geniet zelf van de vele mooie uitzichten..

McWay waterval van 24m hoogte

Na een stevige klim (let op de mooie brug in de verte)

Dit keer een iets kortere trip om de eenvoudige reden dat er in de omgeving heel weinig hotels zijn. Het is overnachten hier in Big Sur of minimum 45 km verder met enkel wildernis er tussen. Aan de andere kant is het stuk van Carmel tot San Simeon het mooiste stuk van de route. Het zou dus jammer zijn om hier niet de tijd te kunnen nemen voor al dat moois. Het aantal hoogtemeters is echter ook van het hoogste van de route, dus was de keuze snel gemaakt . 

Vandaag startte met een 20-tal km rasechte fietspaden tot in Monterey met zijn prachtig strand.

De trip door de heuvels naar Carmel is behoorlijk heuvelachtig maar wordt gevolgd door een mooie rit langs de kust.

's Avonds terug afgesproken met Dirk in het hotel in Big Sur en nog even kunnen genieten van een frisse duik in het zwembad.

Onderweg weer een aantal mooie strandjes gezien. 

Het strandje in Davenport is enkel bereikbaar via een smal padje, maar het is de moeite van de wandeling meer dan waard.