Na de eerste afdaling van een paar km uit de bergen, kom je in de vallei terecht en was een terugblik uiteraard noodzakelijk.

Yep, vanuit die bergen kom ik en het riviertje dat je hier ziet stromen is de prille Rhone met als bron de gletcher van gisteren

Maar, niet getalmd. Omdraaien en nieuwe horizonten tegemoet. Het begint met een vlakke, zacht afhellende grintweg van zeer goede kwaliteit. 

Maar al snel wordt de kwaliteit van de weggetjes heel wat minder waardoor het voorzichtig klimmen en dalen is, in plaats van vlotjes fietsen


Want ja, klimmen en dalen is erbij. De rivier is hier onstuimig en snel stomend zodat je er vaak niet vlak naast kan fietsen en je de heuvels er naast in moet. 

Afstappen is dan de enige mogelijkheid bij hellingen tot 14% en zelfs eentje van 20%. Ook ik ben hier te voet naar boven gelopen net als deze jongedame (die niet zo blij was bleek achteraf, want haar hotel had het haar anders verkocht .   

Maar geef toe, mooi blijft het!

Uiteindelijk haal ik toch nog een gemiddelde van een 20 km/h. Origineel lag dit een stuk hoger (ergens een 35 km/h) na de afdaling uit de bergen, maar na het klimwerk op de weggetjes zoals je hierboven ziet, was het gezakt tot een 15 km/h, De laatste 15 km loopt via een iets drukkere baan met glad asfalt en nog een paar honderd hoogtemeters afdaling. Et voila, zo kom je aan 20 km/h gemiddeld  

Het doel was Briggerbad. Met zijn prachtige combinatie van een 50m bad, wildwaterbaan en de langste glijbaan in de Alpen is het pret verzekerd voor kinderen en tieners (die dan ook overvloedig aanwezig waren). Maar er is ook aan ouderen gedacht met een groot sauna en wellness complex er bij. Zalig!!

Dit rond bad wordt elk uur gedurende een kwartier omgetoverd in een wildwater baan. De pompen die deze serieuze fontein voeden, worden even later ingezet om jets in de zijkant van het bad aan te sturen die zorgen voor een coole wildwater baan

En natuurlijk, de langste glijbaan van de Alpen. Het is zo hoog klimmen (en dus zo vermoeiend) dat er eigenlijk weinig volk was en aanschuiven amper nodig was. Genoeg andere zaken te doen voor tieners die minder vermoeiend zijn  

De klim naar de Oberalppass 

En gehaald! Ik had tijdens de rit een foto getrokken van een vriendelijke fietser en zag hem op de top. Na een babbeltje wat startte in het Duits, bleek het een Belg te zijn die Bornem goed kende (studiegenoot van Karel Van Eetveld)

De klim richting de Furkapass is behoorlijk pittig en spectaculair. Ook James Bond heeft dit gemerkt in Goldfinger.

Geef toe: spectaculair is het toch wel. Hier zit er ongeveer een derde van de klim op (ongeveer op 1800 m hoogte) met percentages die continue flirten rond en net boven de 9%. Maar hier ging het nog heel goed

Dit In het tweede deel van deze klim, blijft er een kaal landschap over. Hier zit je ongeveer op 2200 m hoogte en vanaf hier kreeg ik het behoorlijk zwaar.. Maar met de nodige stops en energiebars ben ik toch boven geraakt..

Op de Furkapass zelf is weinig te zien, behalve een cafe en wat parking, maar als je aan de andere kant van de berg start met de afdaling, kom je al heel snel dit iconische beeld tegen: Hotel Belvedere. Dit hotel was in de vorige eeuw super bekend als gletcher hotel, Van hieruit was er een tunnel gegraven in de Gletcher van 100 m lang naar een knappe ijsgrot. Het hotel is al een jaar of 7 dicht omdat de gletcher al een heel stuk naar achter geschoven is. Waar je links van het hotel een meer ziet, was vroeger de gletcher (soms tot beneden zelfs). Duidelijk herkenbaar aan de stenen die uitgesleten zijn door het opschuiven van de gletcher

De gletcher is er nog (de zwart achtige vlek bovenaan de foto) en is nog best indrukwekkend (je ziet een paar (kleine) mensen lopen op de foto richting de gletcher ingang). Het onderste deel van de gletcher is bedekt met witte isolerende doeken in een poging het afsmelten te vertragen. Met beperkt succes, want in de gang in de gletcher naar de ijsgrot was het flink aan het regenen (smeltwater)

Hier is het om te doen: de ijsgrot anno 2022, een mini kamertje

Dit staat me morgen te wachten. Geef toe: de andere kant van de Alpen mag er ook zijn..

Het begin was vlak, maar het zonnetje was al direct van de partij

Na een eerste stevige klim, zag het landschap er al direct gans anders uit!

Deze regio wordt de rheinschlucht of ook wel de Grand Canyon van Zwitserland genoemd en werd gevormd door een volledige bergrug die 10000 jaar geleden ingestort is en waar de Rein een nieuwe weg door gezocht heeft. 

Prachtige beelden genoeg onderweg..

Zoals het gemiddelde aangeeft, is de weg echter pittig en dit is enerzijds door de vele pittige hellingen, maar ook door het feit dat een groot deel van de route onverhard verloopt. Hier gaat dit nog prima..


Op de karrensporen met grote keien is het heel wat minder comfortabel

En soms is het zelfs een beetje zoeken naar een pad..

Enfin, ik ben superblij dat mijn fietsje nu dikke bandjes heeft, want dat maakt het hier heel wat comfortabeler! Geen pijnlijke polsen gehad, zelfs niet in deze condities 

Normaal ben ik behoorlijk pissig als er omleidingen zijn, maar bij deze had ik geen probleem.. Hiermee heb ik een een (alweer) zeer pittig bergpadje vermeden en vervangen door een weg met een gezapig 4% stijgingspercentage (en een paar kilometer extra)  

Voor de start van de laatste klim (12 km met 450 HM) nog even vlug wat energie opslaan

Het kleinste stadje van Zwitserland Werdenberg met 42 houten huizen wordt bewaakt door een kasteel uit de dertiende eeuw

En daar is de Rijn terug, die we volgen door het dwergstaatje Lichtenstein (met Europese 4G)

Daarna is het terug klimmen naar Jenins, een dorpje midden in de wijnvelden met een pak toeristen die hier wijn komen halen/proeven

'S avonds overnacht ik in Chur waar een heerlijk maal wacht

En dan zorgt de zon voor heerlijke foto's van het kristalheldere meer

Inderdaad, ook hier zandsculpturen. Ik weet niet wie eerst was, Middelkerke of de Bodenzee.. De sculpturen zijn in elk geval even mooi

Rond een uur of 14, kwamen er donkere wolken opzetten met het nodige gedonder erbij. Ik heb getracht om het voor te blijven, maar het heeft me uiteindelijk een uur later toch ingehaald en het laatste uurtje was het fietsen in een fikse regenbui..

Eens de Bodenzee achtergelaten, wijzigt het landschap grondig en verlaten we eindelijk de Rijn. Nog effe en dan staat er een heerlijk groot bad te wachten in mijn pension in Altstatten 

Toevallig is er het jaarlijkse feest die avond. Eens het opgehouden heeft met regenen, is het er een gezellige drukte. Op verschillende plaatsen zijn optredens en de sfeer is heel gemoedelijk. Ik voel me net in Oppuurs waar iedereen elkaar kent

De lokale chiro (of zijn het scouts) zorgen voor een gezellig kampvuurtje en drankjes/hapjes aan spotgoedkope (lees: Belgische) prijzen

Aan keuze geen gebrek. Het tweede varkentje van de dag is bijna klaar..

Mooi uitzicht na een pittige klim

Tijdens de klim schakelde mijn GPS automatisch over naar klimmodus: een snufje dat ik tot nu toe nog niet kende, maar eigenlijk best leuk.

Kleurtjes geven de zwaarte aan en je kan netjes zien hoe ver het nog is tot de top. Leuk

Boven aangekomen hoorde ik een gekrijs van jewelste. Er bleken een paar roofvogels (met veel kabaal) op jacht te zijn. Een paar minuten later lieten ze zich netjes fotograferen..

Het volgende op het menu: Rheinfall

Een ronduit spectaculaire waterval van 150 m breed en 23 m hoog. Qua watervolume is ze de grootste van Europa, het lawaai is indrukwekkend. 

Bovendien is er in het midden een rotsformatie bestand gebleven tegen het water geweld wat het geheel des te spectaculairder maakt. Via een extra betalend boottochtje kan je de rots zelfs beklimmen.

Rheinfall: bulderend geweld

Stein am Rhein: zeer mooi stadje waar de beschilderingen van de huizen prachtig bewaard zijn gebleven. Enige nadeel: heel veel toeristen..

En dan, na nog enkele klimmetjes komt de Untersee van de Bodensee in beeld.

Je fietst hier op heerlijk rustige, vlakke fietspaden langs het meer, heerlijk!

Bootjes op de Untersee

De eerste wegwijzer met de Santos gepakt

Frequent werd het asfalt vervangen door een fijne grind ondergrond. Bolde op zich ook wel goed. Het zicht op de Rijn is vaak niet mogelijk door bomen, maar af en toe komt ze er toch doorpiepen

De prachtige houten brug uit de 17e eeuw van Bad Sackingen en met 204 m, de langste houten brug van Europa. Hier ben ik een paar km voor omgereden, echt wel de moeite: ook binnenin prachtig

Hoogspanningslijnen zijn alom vertegenwoordigd hier aan de Rijn. Er wordt immers op verschillende plaatsen energie gewonnen door dammen te plaatsen. Maar dit punt spande toch wel de kroon: het is het verdeelcentrum voor Zwitserland voor de hele hoge spanning (220kV)

Gewoonweg prachtig toch..

Blik op de Rijn met de ondergaande zon op mijn overnachtingsadres Eglisau

Maar het duurt maar even, vlak erna ziet het er weer heel Hollandser uit

En met een (redelijk) gezonde hap, staan we weer sterk om de bergen te beklimmen in de NM. 

Jawel, er komen enkele heuveltjes aan. Mij hotel ligt wel op 72m boven zeeniveau en het klimmetje er naar toe, was merkelijk voelbaar (5% voor halve km of zo)

In de latere NM is het dan helemaal opgeklaard en was het zalig vertoeven op de "berg"top 

Een typische foto van de dag (of zeg maar de laatste dagen). Enerzijds de velden: het Nederlandse landschap tijdens de route tot nu toe, bestaat voor een groot stuk uit akkers met overwegend mais, aardappelen en granen. Maar anderzijds.. die verrekte steentjes.. Ik denk dat ik tot nu toe toch makkelijk 20% van de tijd op dergelijke steentjes gereden heb, daar moeten ze er een massa van gekocht hebben.. 

Maar verder ook zalig rustige wegen met goeie asfalt hoor

's middags eindelijk eens gestopt langs een van de talrijke pannenkoeken huisjes. Best lekker, zo een hartige pannenkoek

Eerst en vooral zijn alle Hollandse klassiekers zeker wel van de partij  

Maar daarnaast zijn er ook heel wat ooievaarsnesten, hier zelfs 3 op 1 foto (waarvan de derde heel moeilijk te zien is in de bomenrij 

En uiteraard zoeken ze kikkers en dergelijke, hier in het gezelschap van reigers

Maar ook 5000 jaar oude Hunebedden zijn er zat te zien op de route, hier eentje die toch wel heel mooi bewaard gebleven is

En op de middag stond er een "12 uurtje" op het menu met een heerlijk soepje, broodje ei en uiteraard broodje kroket. Heerlijk toch

Omdat Dokkum niet op de route gelegen is, ga ik via een gewone weg terug richting route. En jawel, ook hier een volledig gescheiden fietspad. Zalig toch.
 

Zicht op Schiernonikoog, het vijfde Waddeneiland, vanop de afsluitdijk van het Lauwersmeer.

Nog een laatste blik op de Ferry richting de eilanden en dan gaat het vanaf nu verder landinwaarts

Langs mooie, rustige fietspaden.. 

Maar ook in het binnenland moet je niet lang zoeken achter water

Massa's vogels op de grote zandbanken bij laag water en in de verte is het Waddeneiland Terschelling te zien

De veerboot richting Ameland

In tegenstelling tot wat je zou denken, zie je tijdens het fietsen de zee NIET (tenzij je de dijk oploopt). Aan schapen daarentegen is er geen gebrek . 

Het verschil met de duinen van dag 2 tot 4 is groot. Geen natuurreservaten hier, maar volop landbouwgebied en weiden. 

Ofwel fiets je langs de dijken

Ofwel langs vruchtbare velden met windmolens tussendoor wat windmolens. En hier, grappig genoeg, stond ze netjes naast elkaar: een oud en een nieuw modelletje. 

Het weer was in elk geval beter dan gisteren

Hier aan de Noordkant van NL, zijn er (zo goed als) geen duinen meer. De route loopt hier slechts af en toe op de dijk zelf, voor een groot deel verkent ze het binnenland. Maar ook hier, water genoeg..

En de wind? Die blies wat harder vandaag (19 km/h) en nog steeds uit dezelfde richting, maar vermits is nu richting het Oosten fiets is het meer een zijwind dan een duwtje in de rug. Zolang het maar geen tegenwind is!

De afsluitdijk is gedurende langere tijd (2019-2025) afgesloten voor fietsers, het fietspad wordt gebruikt voor de verstevigingswerken. Er rijdt een gratis fietsbus die je elk uur naar de overkant brengt

Er kunnen (theoretisch) 15 fietsen mee

Aankomst in Harlingen

Volop dreigende wolken 's morgens vroeg, maar gelukkig weinig regen

De regio boven Ijmuiden kent weinig bevolking en als er al bebouwing is, dan is het er nog heel rustig. En dus kom je er hertjes op wandel op straat.

Beetje verder in de duinen worden runderen en schapen ingezet om het gras onder controle te houden en zo de eigenheid te bewaren.
Ze lopen vrij rond in de grote duingebieden binnen de Cattle Grids. 

En ja, waarom niet, ook paarden horen er bij

Ook vandaag staat er een kort, gratis veerpontje op het programma in Ijmuiden met aan de overkant onder andere de fabrieken van Tata Steel, de vroegere

 eigenaar van Aluminium Duffel. Daar stonden bij een bezoek steevast broodjes kroket en een karton melk op het menu, lekker!

In de namiddag kwam de zon er terug door piepen 

Bij aankomst op mijn overnachtingsadres bleek mijn geboekte "pipowagen" toch wel veel kenmerken te vertonen van een caravan. 

Mits een extra dikke matras om het slechte bed (lees: omgebouwde tafel) te verhelpen, heb ik er toch lekker in geslapen

Bij het vertrek lag het wegdek er nat bij want het heeft vannacht goed geregend (heb mijn raam moeten sluiten om 5:00 )

Rond de middag stond er een boottochtje van 50 min op het programma, de enige manier om van de Maasvlakte naar Hoek Van Holland te geraken.

Ik had me het bootje wel wat groter voorgesteld, deze was nog een pak kleiner dan de overzetten bij ons..

En weer volop duinen en natuurreservaten 

Om 15u was het tijd voor poffertjes! Heerlijk met bloemsuiker, maar die boter, dat snap ik echt niet zenne..

Den Haag: beetje mengeling van Belgie en Amerika..

FIetspad op de dijk of er net langs met een heerlijk asfalt laagje. Mooi, maar gevoelig voor wind en volle zon

De fietspaden in de duinen zijn een ander paar mouwen: heel wisselend, gaande van mooie asfalt tot gravel of zelfs gewoonweg zand.

Bovendien gaan ze behoorlijk op en neer mee met de duinen, wat toch wel wat hoogtemeters oplevert, maar ze gaan wel vaak door bosrijke omgeving met heerlijke schaduw vandaag

Westkapelle: officieel de hoek waar de Westerschelde eindigt en de zee begint. Je ziet het fietspad op het einde duidelijk naar rechts afbuigen. Vanaf daar volgen we de kust.

De 9 km lange Oosterscheldekering met zijn 65 sluizen van 42m lang en 12m hoog die er voor zorgen dat er nooit geen ramp meer kan plaats vinden.

De dijk was volledig afgesloten voor de voorbereiding van "Concert at Sea" volgende week. Spectaculair om door de werf te rijden (onder begeleiding uiteraard)

En een laatste blik op "mijn" strand van vandaag: Ouddorp 

Deze keer heb ik de Koga nog eens uit zijn welverdiend pensioen gehaald voor nog een laatste ritje als vakantiefiets

En voila: daar is de grens al met NL

In de buurt van Terneuzen fietsen we de dijk op en botsen we op de Westerschelde die hier behoorlijk breed spoort

Via een formaatje groter dan de overzetboot die Branst vaart, gaat het verder naar Vlissingen voor een eerste overnachting

Aan de kaai van Vlissingen zie je continue imposante zeeschepen voorbij varen, chique!