stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
05-12-2010
De dreigementen worden erger, hij kan ze niet rechtstreeks naar mij toe doen omdat hij me op geen enkele manier kan bereiken maar doet het via mijn vader, mijn vader heeft er ondertussen de politie bij gehaald. Soms is dit alles zo moeilijk dat ik me afvraag of ik beter niet nog een tijdje gewacht had met weg te gaan. Maar op sommige momenten komen er flarden van wat er allemaal gebeurde in ons huis terug naar boven. Zoals de keren dat ik net gepoetst had, poetsen wat ook een onmogelijke opdracht was want poetsen stond gelijk aan geen aandacht aan hem te kunnen geven. Ik haaste me om alles gedaan te kunnen krijgen en had dan ook een voldaan gevoel achteraf en hij die opeens dan vanalles op de grond gooide, ik met tranen in mijn ogen alles terug opkuisen om mijn huisje proper te kunnen houden. Alles was nog maar net terug opgeruimd als hij het een tweede keer in de grond gooide en me bevelen gaf om het terug op te kuisen. Ik weigerde, wou niet meegaan in dit eindeloos spelletje, pas toen werd het erger, hij kon het niet hebben dat ik niet gehoorzaamde en probeerde op gelijk welke manier zijn gelijk te halen. Zo ging hij voort tot hij voelde dat hij zijn macht over me op dat moment verloor en dan volgden er klappen. Radeloos was ik op die momenten.
Het is mooi geweest dit weekend, ik had mijn hondje na 8 weken terug bij me. Was bij lieve vrienden in een huiselijke sfeer en heb uitstapjes gedaan. Ik heb het zo moeilijk met die overgang, hondje terug achterlaten en ik terug vertrekken naar het vluchthuis, welkom voorlopige keiharde realiteit. Het enige wat me nu recht aan het houden is dat is het besef dat dit maar tijdelijk is, als ik wat vecht ik binnen hier en een jaar zoveel beter zal hebben dan nu.
Ook al ben ik ruim twee maanden weg van hem, elke avond als ik in mijn bedje kruip besef ik wat een luxe dit is. Als ik midden in de dag me eens heel moe voel en me eventjes neer leg besef ik nog des te meer hoe zalig dit kan zijn. Rust wanneer ik dit nodig heb, de kans om naar mijn lichaam te luisteren en het te volgen. Eindeloos geniet ik er van!
Ondertussen blijf ik nieuws van hem vernemen via via. Hij zou naar de psychiatrie moeten en is gek aan het worden bij de gedachte dat ik een ander zou hebben. Ik huiver bij die gedachte. Het beklemt me ook, ik heb het gevoel dat ik nooit meer een normaal leven zal kunnen hebben. Het geeft me een mengeling van gevoelens, angst, wanhoop, boosheid en ook medelijden met hem. Ik ben boos omdat hij nu nog zo'n grip op mijn leven heeft, m'n leven bepaalt en me mijn leven ook een stuk afneemt, ik heb medelijden omdat ik niet wil dat hij ongelukkig is...
Elke werkdag heb ik zoveel dingen te doen, notaris contacteren, bank, op controle gaan bij adviseur, gesprekken met begeleiding hier en ja zelfs naar OCMW gaan. Ik betaal mijn facturen hier zelf en wil weten of ik toch mss recht heb op iets wat ik niet weet.
Zojuist schitterend nieuws gehad! Ik ben geslaagd voor het examen waar ik aan mee gedaan heb! Heb nog geen datum wanneer ik mag beginnen maar ik mag beginnen. En zo gaat mijn zelfvertrouwen terug wat de hoogte in, vond het examen zwaar maar ik heb de examencommissie kunnen overtuigen!
Net toen beetje bij beetje ik wat rust kreeg in mijn hoofd omtrent alles werd mijn angst terug goed leven ingeblazen... Had vandaag met een collega afgesproken die ook een vriendin is, aangezien ik nog steeds niet naar mijn werk durf vroeg ik haar zo'n beetje 'de stand van zaken'. Al twee maal is de politie de laatste weken op mijn werk geweest om te vragen of ze meer wisten over me. Mijn ex was naar de politie geweest omdat hij ongerust is over mij, hij is blijkbaar op de één of andere manier door de mand gevallen want de politie zei tegen mijn collega aan de receptie 'ik ken zo'n types en hun ongerustheid'. Ik heb dan onmiddellijk naar de locale politie gebeld en hun verwittigd dat ik in een vluchthuis zit en dat alles in orde is voor me en ze niet onnodig moet zoeken naar me.
Waarom kan hij me nog niet uit zijn hoofd zetten? Waarom kan hij tot op de dag van vandaag nog mijn gemoedsrust ontnemen?
Het is terug weer eens slikken en aanvaarden, ik dacht dat het aan het passeren was nu we de twee maanden naderen maar blijkbaar is het allemaal nog niet voorbij aan het gaan.
Zaterdag zo genoten terug van mijn vrijheid. Een uur of zes 's avonds naar Gent vertrokken met een goede vriend. De laatste keer toen ik 's avonds in Gent was was geleden van mijn 15 jaar, Gentse feesten, nog even had ik toen mijn vrijheid op dat moment. Gent is een nog mooier in de nacht. Ik zat in een klein gezellig café'tje en was terug eindeloos aan het genieten, ik dacht dat gewoon dat moment al het vechten meer dan waard was en toen moest de avond eigenlijk nog beginnen...
Soms komt het geluk met de kleinste stomste dingen naar boven, zoals daarjuist, ik had een longsleave gekocht en wou die verknippen aan de hand van een filmpje op you tube. Ik kon me gewoon in de woonplaats van het vluchthuis zetten en eerst het filmpje bekijken om dan in alle rust te beginnen aan mijn 'knutselen'. Zonder gestoort te worden, zonder commentaar op wat ik doe of hoe ik eruit zal zien met dat T-shirt aan met gaten. Zoiets was thuis onmogelijk, creatief zijn is zelf met iets bezig zijn en zelf met iets bezig zijn was egoïstisch.
Mijn vertrouwen in mannen is voor de tweede keer geschaad, welliswaar op een volledig andere manier maar toch doet het me pijn. Iemand die me zeer nauw aan het hart lag en veel voor me betekent heeft in mijn ontsnapping heeft me de leugens t.o.v. mijn ex in het laatste jaar verweten. Dit doet me heel veel pijn. Ja, het laatste jaar leefde ik meer in een leugen dan in de waarheid maar hadden me al die jaren eerlijkheid van voordien opgeleverd?! Heel veel hartpijn, blauwe plekken op mijn ziel en op mijn lichaam en een groot minderwaardigheidscomplex. Schuldig voel ik me helemaal niet omdat dit hier ook niet aan de orde is, moet je je schuldig voelen als je liegt om even een vriendin te kunnen zien op een namiddag? Als je liegt om je eigen familie te kunnen zien? Als je liegt over hoe je je diep vanbinnen voelt om klappen te vermijden?
Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mijn 'plicht' gedaan heb, meer dan mijn plicht zelfs, tot op de dag van vandaag. Ik heb mezelf al die jaren volledig ingezet voor ons, voor onze relatie en eigenlijk was het puur voor hem, ik ging ten onder.
Als ik het verwijt las schoten de tranen in mijn ogen maar ik weet dat het geschreven is door iemand die me toch minder goed kende dan ik verwachtte, die niet beseft wat ik meegemaakt heb, wat gezinsgeweld met iemand doet en hoe je het kappot maakt. Hoe je moet vechten om met je hoofd boven boven water te blijven. Elke dag was een strijd, zelfs op de goede dagen omdat je weet dat het geringste hem kan doen omslaan. Je staat op en voor je nog maar beseft welke dag het is vandaag ben je al op je hoede.
Stel dat ik tot de dag van vandaag eerlijk was geweest dan zat ik daar nog in het huis, wegkwijnend omdat het vrijdagavond was, 2 dagen weekend, 2 dagen constant samen zijn. Daarom was iedere leugen dit alles meer dan waard!
Ik wil iets opslaan in mijn gsm en dan zie ik het; een tekstje die ik begin Augustus heb opgeslegen, midden in de nacht, verwijten die hij me maakte en die me recht in mijn hart troffen. In de wanhoop zal ik gedacht hebben als ik dit ging onthouden dat ik wel eens de moed ging vinden om te vluchten. Sinds die bewuste nacht had ik niet meer naar dat tekstje gekeken dus ergens was het niet nodig. Nu botste ik er heel toevallig op en het trof me terug in mijn hart, wat ben ik blij dat ik bij hem weg ben!
Vandaag heel veel adminstratieve rompslomp gedaan, dat is het de mindere kant, er constant mee geconfronteerd worden omdat we nog zoveel te regelen hebben, ons huis die we samen gekocht hebben onder andere. Het begint ook meer en meer door te wegen dat ik niet meer ga werken, ik wil terug werken, mis mijn werk en vind het heel erg om zo kort te zitten van geld! Maar ik durf nog steeds niet te gaan.
Op de gekste momenten komt het soms aan het oppervlak, mijn 'vergeten' verdriet... Opeens terug beseffen wat een luxe het is zelden angst te moeten hebben, mijn woorden niet meer te moeten wikken en wegen en gewoon mezelf te kunnen zijn. Het ergste waren de nachtelijke pesterijen, of wanneer hij weer eens gedroomd had en me daarvoor wakker maakte midden in de nacht om uren door te gaan erover, me niet toe te laten om te slapen, ik was doodmoe en viel ik terug in slaap maakte hij me keer op keer wakker.
De pijn die hij me deed om keer op een keer een afspraak met zijn vrienden af te zeggen, eens afspreken met mijn vrienden zat er niet in, daar had ik me bij neergelegd maar ik genoot dan mateloos van elk soort bezoek maar ook dat ontnam hij me keer op keer. Dagen tot weken keek ik uit naar dat bezoek en een paar uur voordien werd ik verplicht het af te bellen.
Soms ben ik dat vergeten, maar op de stomste momenten komt het ook soms naar boven.
Vandaag hoorde ik via via dat er een vrouw belde naar het vluchthuis, het zit hier vol. Ik hoop dat ze in een ander vluchthuis onderdak gevonden heeft. Zoveel vrouwen leven nu nog hoe ik lange jaren geleefd heb, in angst, met psychisch en fysisch geweld, beetje bij beetje aan het kapot gaan. Het is onvoorstelbaar hoe zo'n leven is en vind het jammer als zo'n vrouw de kracht heeft om te vertrekken dat er dan geen plaats is.
Beetje bij beetje krijg ik wat van hem te horen... Via via, soms heel vaag, soms directer als hij een boodschap ingesproken heeft op het antwoordapparaat bij familie. En het doet pijn. Ik begrijp mezelf niet... Hij heeft me zoveel pijn gegeven, mijn hart gebroken, keer op keer gekwetst soms ook letterlijk en ik haat hem niet. Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij moest ik hem haten maar ik kan dat niet.
Teruggaan doe ik niet, ik heb te veel gevochten om nu hier te zijn en mijn leven is goed zoals het nu is en dit is nog maar het begin.
Ik dacht dat ik nu wist hoe de potentieële man met een kort lontje eruit zag... Niets is minder waar... Vandaag meegegaan met een vriendin die ik in het vluchthuis heb leren kennen, haar ex gezien. Het zag er een fragiele man uit helemaal niet de man die ik ondertussen kende van haar verschrikkelijke verhalen. Het was schrikken, hoe moet ik ooit nog een partner vinden die ik volledig kan vertrouwen, in het begin zijn alle mannen lief en betrouwbaar, geweld sluipt soms zo op sokken je relatie binnen en zelden vanaf het begin.
Weer mateloos genoten van mijn vrijheid dit weekend. Vrijdagavond een avond gehad waarvan ik nooit gedacht had die ooit in mijn leven te mogen beleven. Ondertussen zeg ik nooit nooit meer, echt niet. Zaterdag heel de dag nog moeten bekomen ervan en vandaag zalig genoten van mijn een dagje de stad in! Nu leef ik, volledig zoals ik het wil zonder rekening te houden met...
Elke minuut van mijn vrijheid dit weekend was het vechten voor de ontsnapping waard!
Ondertussen ben ik al een maand weg van huis en begint alles wat 'normaal' te worden. Het is normaal dat ik rust in mijn leven heb, normaal dat ik doe wat ik wil, wanneer ik wil... Het is toch raar hoe een betere situatie vlug went. En dit vind ik gevaarlijk, net omdat ik me nu niet meer kan voorstellen hoe ik al die jaren geleefd heb (daarjuist wat zitten lezen op mijn blog en was terug onvoorstelbaar) en ik heimwee heb. Ik mis hem zeker niet hoor, ik mis een thuis en mijn huisdiertjes. Als er dan nog eens agressie is in het huis die er net is om je te beschermen tegen agressie dan wordt het helemaal moeilijk.
Ik ga niet terug hoor maar heb het heel moeilijk. Leven in groep is geen pretje... Het is ook echt een tussenstap en eigenlijk moet mijn echte leven nog beginnen, op die manier leven zoals ik nu doe is niet waarvoor ik gevochten heb, het is gewoon een noodzakelijk kwaad. En dat vergeet ik soms, denk ik soms 'is dit het nu?'...
Moest mijn leven een tv-station zijn dan was dit het 'even geduld moment'
Voor de eerste keer buiten het vluchthuis geslapen bij een vriendin. Was zalig om even terug in een huiselijke sfeer te zijn in plaats van in een groep. Die vriendin is bevriend met een buur van toen ik nog thuis woonde. Ze vertelt me opeens dat zij me soms snachts hoorde roepen als er weer eens geweld was en dat zij dan bang was en niet meer kon slapen. Het grijpt me naar de keel als ik het hoor.
Ik stel het redelijk goed hier, de groep valt redelijk mee en de laatste vrouw die aangekomen is daar klikt het echt mee. Wat we meegemaakt hebben lijkt zo op elkaar en is gewoon iemand waar ik in het gewone leven los van onze situatie het ook goed mee zou kunnen vinden. En dat is fijn, die echte klik. . Ik wil nog steeds niet geconfronteerd worden met dingen van 'thuis', neen dat kan ik nog volledig niet aan. Hij zoekt me, schrijft brieven, telefoneert naar familie, ik wil niets meer van hem weten!
Ik had een drang om te bloggen maar eigenlijk is na de middag een verschrikkelijke vermoeidheid op me gevallen. Ik ben doodmoe, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me nog eens zo moe gevoeld heb. Het viel ook echt op me, in een paar minuten volledig versleten. Gisteren gingen de medebewoonsters om 23u naar bed en een vriendin had me de tip gegeven van zolang mogelijk tv te kijken om zo het moeilijk moment van in de kamer te komen en in bed te liggen wat korter te maken en het werkte echt heel goed! Ik ontzag om dan alleen naar tv te kijken, was er eigenlijk bang voor maar na een tijdje lag ik languit in de zetel te genieten van de rust en het alleenrecht op het tvtoestel. Want ook dat kon ik thuis niet, gewoon kijken naar wat ik wil. Eens in mijn kamer ben ik dan ook direct in slaap gevallen en heb ik super goed geslapen.
Deze ochtend dan een vriendin gezien die ik de laatste keer gezien had nog stiekem wanneer ik nog bij hem was en het was zalig om haar te kunnen zien en in haar armen te vallen. Geborgenheid mis ik. Niet dat ik het thuis had, ver van. Maar hoe slecht de situatie ook is je hebt een thuis, ik kon er mezelf niet zijn en werd constant tegengewerkt en gepest maar het voelde wel thuis en dat mis ik wat. Het weegt zeker niet op hoor, liever geen thuis en rust en ik weet dat dit maar een tussenstap is en geniet ook van de beschermde en veilige omgeving.
Gisteren was het even slikken, toen ik in de zetel zat zag ik opeens een schaduw en ik keek naar de grond om te kijken naar mijn kat. Zulke momenten zijn confronterend.
Maar gelijk wat, gelijk hoe ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn vertrek!
Ik kan het niet geloven dat het nog maar de tweede dag is van mijn nieuwe leven, het voelt precies al maanden aan, de verbazing is het enige waaraan ik merk dat mijn vrijheid nog maar pril is. Zoals daarjuist, ik stap buiten het vluchthuis en ik moet me inhouden om niet te huilen van geluk, omdat de zon schijnt, omdat ik beslis naar links of rechts te gaan, met niemand rekening houdend.
Ik heb het al zwaar gehad, de zware momenten zijn zwaarder dan verwacht maar de mooie momenten zijn ook zoveel mooier dan verwacht. Toen ik gisteren in de groep kwam voelde ik me zwaar onwennig. Ik ben al iemand die moeilijk contacten legt door mijn minderwaardigheidsgevoel, gelijk wel soort mensen ik leer kennen ik voel me altijd niet goed genoeg of altijd wel iemand die er niet bij zal horen. Ik was ook geschrokken omdat ik mensen zag die getekend zijn door het leven, heel confronterend. De éne dag ben je een deel van de samenleving, je job, je omgeving, de andere dag sta je aan de rand van de maatschappij, zo voelde het op dat moment. In feite is het wel niet zo zwart wit, maar toch...
Omdat ik het moeilijk heb met nieuwe contacten en ik liefst van al in mijn kamer me ging verschuilen had ik voor mezelf beslist dat mijn nieuwe start ook op alle vlakken een nieuwe start was. Ik was blij dat ik het vroegste deel van de avond nog in de veiligheid van een vriendin kon vertoeven in de stad maar toen ik terug kwam ben ik meteen terug bij de groep gaan zitten. Het heeft me deugd gedaan! Ik leerde beetje bij beetje sommige personen wat kennen en het voelde goed om met die mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. De één ligt je natuurlijk beter dan de ander maar ik ben heel blij dat er personen zijn waar ik me goed bij voel.
Wat me vooral verbaasde was het verhaal van 1 vrouw, ik schrok toen ik haar verhaal hoorde, was er niet goed van. Ze zei me op een bepaald moment dat ze nauwelijks dagen van gelukkig zijn in haar leven gekend heeft en dat kon ik best geloven en terwijl is zij net het zonnetje in huis. Ze had direct een plaatsje in mijn hart. De kindjes ontroeren me ook, de begeleidsters spreken alsof het vervelend moet zijn al die kindjes om tot rust te komen maar dat helpt me! Ik weet dat die kindjes al elk een zware tijd meegemaakt hebben en kan eindeloos genieten om hun onschuld te zien. Als je het wat moeilijk hebt en je zit op een bankje en er komt daar opeens dan zo'n kindje voorbij die je aankijkt, dat doet me goed en verzet mijn gedachten.
Dan nog samen tv gekeken, de leefruimte is oud, de zetels versleten, de tv klein maar daar zaten we met drie vrouwen, elk in een zetel met onze voeten erin en gewoon plezier. Op dat moment voelde ik me zo rijk! Ik zit in een zetel, kijk naar tv, heb ik zin om te slapen ik ga slapen, heb ik zin om nog uren te kijken, ik kijk nog uren. We praten wat samen en op geen enkel moment moet ik schrik hebben voor agressie of wat komt.
Toen ik tegen middernacht eindelijk op mijn kamer kwam moest ik alle spulletjes nog uitpakken en toen viel opeens het 'alleen zijn' wat op me, ik deed m'n rugzak open en er zat een kaartje in van een andere vriendin, ik was ontroert en ook verschrikkelijk gesteund op een moment die weer zwaarder ging zijn anders! Trouwens de begeleidster trok grote ogen toen ik over mijn vriendinnen sprak, ze zei me dat ik heel gelukkig mag zijn, dat er daar mensen toekomen die niemand meer hebben. Ik ben elke dag gelukkig en dankbaar voor mijn vriendinnen, en elke dag dankje zeggen tegen hen is niet genoeg maar ik weet dat ik mijn dankbaarheid kan uitdrukken in het feit wat ik met de rest van mijn leven doe, gewoon er iets van maken en gelukkig worden.
Dan nog wat kleren enzo weggestopt maar wou niet te veel lawaai meer maken omdat er kindjes al sliepen en lag daar als een tiener op mijn buik in mijn bed, benen omhoog, te lezen, blij gewoon. De nacht is meegevallen, heel de nacht doorgeslapen, tegen 6 uur wel wakker. Ik had gevraagd of ik snachts op het binnenplein mag als ik niet kan slapen en daarop had de begeleidster gezegd 'natuurlijk, het is hier geen gevangenis, je gaat of staat waar je wil'. Een gevangenis zo kan ik mijn relatie samenvatten, heel mijn denken, doen en zijn beperkt. Nu pas begin ik beetje bij beetje te beseffen hoe erg het wel met me gesteld was, gewoon omdat ik nu beetje bij beetje op mijn plooi kom. Op mijn plooi komen is sterk overdreven, want daar is nog geen sprake van nu, maar ik kan al ademen.
Er zijn zware momenten geweest, bijvoorbeeld deze middag toen ik aan tafel moest eten voor de eerste keer en de mensen die ik al wat leren kennen had er niet waren en de rest van de vrouwen buitenlands waren en in het buitenlands aan het praten waren, toen voelde ik me alleen, maar een smsje naar een vriendin en ik voelde me al minder alleen.
Ik heb ook angst hoe het verder moet maar ik bekijk dag per dag momenteel, vorige week deze tijd kon ik me niet voorstellen dat ik vandaag weg ging zijn, dus niemand weet wat de toekomst brengt. Maar hoe moeilijk ik het ook heb elk moment van rust in mijn hoofd is alles dubbel en dik waard!
En zo zat ik deze ochtend om 6u30 te schommelen in de tuin om daarna op mijn gemak in bad te gaan en de dag te laten beginnen.
Ik ben vertrokken, deze ochtend, ik kan het bijna nog zelf niet geloven. Het is precies een film, een waas, heb zelfs een vakantiegevoel! Ik zit nu bij een vriendin en ben blij dat ik nog even bij haar kan zijn, mijn hondje is nog bij me. Het afscheid van hem zal me straks zwaar vallen maar het deed me deugd om hem daarjuist al met zijn staartje in de lucht in haar tuin te zien lopen. Hij ziet er gelukkig uit, ook precies alsof hij weet dat de zware dagen voorgoed voorbij zijn. Ook hij heeft al een zwaar verleden met zijn vijf jaartjes hondje zijn, niet veel mogen en ook in het geweld gedeeld. Nu komen voor hem de mooie hondjesdagen.
Ik zit in de zetel en de tv staat aan, ik weet niet wat er precies speelt maar ik geniet van het te zien, ben hiervan al vrolijk aan het worden, gewoon kunnen kijken. Rust in mijn hoofd en in mijn ziel.
Ik zit niet direct met het latere verloop van de dag in. Ik zie wel wat er komt, laat alles op me afkomen, dankbaar voor deze kans. De hulpverlening in België is schitterend, vanaf nu klaag ik niet meer als ik belastingen moet betalen, dit is alles meer dan waard!
Ze zeggen dat je pas vrienden in nood leert kennen maar dat is geen stom cliché dat is gewoon zo. Die vrienden hebben gemaakt dat ik hier nu zit, klaar om mijn nieuwe leven te beginnen. Zonder hen ging ik nog dag na dag mijn leven verder in een spiraal van geweld. Nu kan ik beginnen leven, klaar om elke dag te onwaken met mijn geschenk, een dag die geluk brengt. En ik weet dat er nog zware dagen zullen volgen, eenzame dagen maar ik weet ook dat deze niet zullen opwegen tegen wat ik grotendeels week in week uit heb meegemaakt.
En ik kan het toch niet laten om toch wel trots te zijn op mezelf hoor. Ik beschouwde me steeds als een zwakke vrouw. Ik wist wel ergens dat ik sterk was omdat ik toch ondanks alles wat ik meemaakte nog goed te zorgen voor..., steeds te gaan werken en grotendeels tamelijk door het leven te geraken. Maar hoe dichter ik bij vandaag kwam hoe zwaarder de stap zetten werd, ik wist dat het ongelofelijk zwaar ging zijn maar had het toch nog ergens onderschat, het was nog zwaarder dan ik dacht. En nu beschouw ik me als een sterke vrouw. En het beste is gewoon dat iedereen sterker is dan jezelf denkt.
Vandaag is de eerste dag, mooier kan het niet worden!
Het is vreemd hoe een blog een steun kan zijn. Het zegt niets terug maar het is er gewoon voor je, midden in de nacht kan je er je ding kwijt.
En eigenlijk heb ik weinig te zeggen. Heb het allemaal al eens gezegd. Heb net raar gedroomd, in mijn droom is de stap al gezet, dus het is maar een kwestie van herhaling (yeah right).
Zag vanavond op facebook dat een seut van mijn werk (en geloof me het is een seut en ik zeg dit niet vlug omdat ik denk dat iedereen iets interessants heeft (behalve haar dan)) een boek aan het schrijven is. Ik had zoiets van 'jij een boek?!'...
Het kan nu zijn dat ze onbekende talenten heeft en haar fantasieen recht tegenover hoe ze in t echt is staat maar ik heb toch erg m'n twijfels.
Misschien probeer ik het wel ooit. Meneer van caw heeft verschillende keren gezegd dat mijn verhalen alles slaan en ik het moet doen, maar daar heb ik geen zin in. Wel vind ik het jammer dat ik geen enkel boek over een nieuwe start via een vluchthuis kon vinden, wie weet someday...
Slapeloos en niet moe... Ik leef momenteel puur op adrenaline. Ik slaap nog minder dan anders en geraak niet moe. Ik wou dat ik kon slapen, even alles vergeten.
Waar de laatste maanden voorbij vlogen gaat de tijd nu schoorvoetend.
Ik ben bang...
Bang om de toekomst, bang voor pijn en verdriet.
Het is toch een afscheid en daar ben ik niet goed in.
Ik mis mijn mama zo erg! ik dacht dat het ergste missen voor altijd voorbij was, ik keek altijd super gelukkig terug naar de schitterende jaren die we samen gehad hebben. Maar nu mis ik haar zo erg. Ik zou haar zo graag vertellen wat ik zal doen, ook voor haar. Ze heeft zo gevochten voor haar leven, ik kan het niet maken het mijne zo weg te gooien. Een deeltje van haar is voor altijd in mij, daarom zal ik zorgen dat ik zoveel mogelijk gelukkig ben.
Het ligt vast... Was losjes afgesproken met vriendinnen, kan niets op voorhand definitief vast leggen met vluchthuis maar het ligt vast in mijn hoofd.
Het is genoeg geweest, mijn leven heeft lang genoeg op hold gestaan.
Er komt geen ideaal moment, maar voor mezelf is dit het ideaal moment. Voor mezelf!
Gewoon praktisch, maar ook emotioneel, zoveel steun als ik nu krijg van iedereen zal ik niet meer krijgen, beetje bij beetje zal het minderen tot ik uiteindelijk er quasi alleen voor zal staan en alleen zal ik het niet kunnen.
Tot de dag zijn mijn plannen... Zo weinig mogelijk denken. Een vriendin zei me eens dat ik speed zou moeten snuiven die dag, om me tig man sterk te voelen. Ik neem vanaf deze avond tot ik weg ben pillen tegen de paniekaanvalletjes. Just in case...
