|
Een kort berichtje over mijn ervaringen in Whitfield!
Mijn eerste week in de Whitfield Pub is achter de rug. De eerste twee dagen voelde ik me nogal onzeker omdat ik alles, en dan bedoel ik letterlijk ALLES, nog moest leren. Ik herkende geen enkele biersoort, behalve de geimporteerde Stella en Hoegaarden  . Ik wist het onderscheid, noch de Engelse namen, van de bierglazen. Ik verstond de Australische gewoonte niet van het 'lege glas op de toog zetten' (d.w.z. 'ik maak er geen woorden aan vuil, geef me gewoon een nieuwe pint'). Achteraf gezien bleek die onzekerheid onnodig want vanaf maandag sta ik nu altijd alleen in de pub terwijl de eigenaars, Annie en Bruce, wat klusjes rond het huis opknappen. Heel veel klanten komen er nooit, met uitzondering van de locals en een aantal toeristen op doorreis. Ik hoef me dus niet dood te werken, integendeel! Ik geniet echt van deze job: relaxte atmosfeer, nieuwe ervaringen, vriendelijke mensen leren kennen,... Het is een ideale eerste barjob die me voor de rest van dit jaar ongetwijfeld nog van pas zal komen. Voorheen kon ik immers niet solliciteren voor barjobs omdat deze altijd ervaring vereisten. Daarnaast blijf ik maar telefoonnummers krijgen van mensen die me in een andere Australische staat aan een job kunnen helpen. Dat is altijd handig natuurlijk! In mijn vrije tijd lees ik want er is hier niets anders te doen. Het dorpje Whitfield kan ik beschrijven als een honderd meter lange straat met een aantal huisjes.
Woensdag kregen we al een dagje vrij van de vriendelijke, zorgzame en oprechte Bruce en Annie. Ze raadden ons aan om de bus te nemen naar Warrangetta. Die bus komt slechts drie maal per week dus we moesten ervan profiteren. We verschoten ons een ongeluk toen we van de buschauffeur een handgeschreven briefje kregen ter bewijs van betaling (zie foto). We verschoten ons een tweede maal een ongeluk toen de bus opeens op de oprit van een huis reed (zie foto). Blijkbaar is het normaal dat de chauffeur eventjes stopt om een praatje te slaan met een buurtbewoner. De rest van de busrit keek ik uit op een prachtig stukje natuur (zie foto's): weilanden en heuvels everywhere in this middle of nowhereland! Na een uur kwamen we in Warrangetta aan om daar vast te stellen dat het centrum een blok van vier kleine straatjes is. Maar dit is voor de Whitfieldbewoners de dichtste vorm van leven, de plaats om je inkopen te doen want het lokale buurtwinkeltje is duur en heeft slechts een kleine productlijn.
Kortom: ik stel het hier heel goed, geniet van de nieuwe ervaringen en kan de stilte en rust wel pruimen!
26-02-2010 om 07:01
geschreven door Elke 
|
