Dus we hadden snel een nieuw visum nodig en na wat research bleek dat er in het westen een grenspost met Myanmar (Burma) bestond: Mae Sot. We zouden daarheen reizen, een dag doorbrengen in Myanmar, Thailand terug binnentreden met een gloednieuw visum en dan rustig verderreizen. Ook dit plan draaide een beetje anders uit dan gehoopt...

De rit rechtstreeks vanuit Kanchanaburi tot Mae Sot bleek te lang om in een dag comfortabel te voltooien. We stopten daarom in Kamphaeng Phet voor de nacht. We kwamen echter in een prachtige guesthouse terecht en de vriendelijke eigenaar wees ons op de nabijheid van een historisch park. We waren verkocht! De volgende dag huurden we een fiets en trokken het park in. We trapten er tussen de overblijfselen van 15de- en 16de eeuwse tempels. Ook al zien we hier in Azie tempel na tempel, het blijft interessant om ruines te zien. Telkens wekt het bij ons de vraag op hoe majesteus de gebouwen er in die tijd wel niet moeten hebben uitgezien. Want zelfs de schaarse overblijfselen zijn al zo indrukwekkend door hun grootsheid en pracht. Een wonder hoe ze dat in die tijd konden klaarspelen!
Toen we dan in Mae Sot aankwamen, kregen we oud nieuws te horen waarvan we niet op de hoogte waren: Myanmar hield de grens hardnekkig gesloten on politieke redenen, en dit al sinds november 2010! Daar stonden we dan, met slechts twee resterende dagen op ons paspoort. Gelukkig vertelde men ons dat er een tweede grenspost bestond in Thailands uiterste noorden, Mae Sai. We trotseerden de volgende dag een elf uur lange busrit en arriveerden uitgeput in dit gouden driehoekdorp. We zagen er al onmiddellijk de Myanmarese invloed op de gezichten van de lokale bevolking. Velen smeren een papje van gemalen hout op hun neus neus, wangen en nek en dit schijnt een urenlange afkoeling te geven in de hete zomerdagen.
Op de deadlinedag trokken we Myanmar in. We begaven ons wat verder dan de toeristische markt en deden een wandeling langs de rivier en wat tempels. Langs de rivier kregen we lange staren en vriendelijke begroetingen, wat ons duidelijk maakte dat ze er niet veel toeristen zien. Bij de bezoekjes aan een aantal tempels, merkten we het verschil met de Thaise exemplaren: zo zijn de Burmese tempels soberder gedecoreerd en zie je veel beelden van monniken. Bij terugkomst waagden we ons in de markt, maar we maakten ons al snel uit de voeten want we werden er constant achtervolgd door verkopers.
Vanaf die dag konden we opnieuw zonder tijdsdruk verderreizen. We trokken naar Thailands tweede grootste stad: Chiang Mai. We trokken een dag langs de tempels en ik moest jammer bij de meesten braafjes buiten blijven staan. Ik had vergeten gepaste kledij te dragen en mijn schouders en knieeen waren niet bedekt. Het kon de dag echter niet bederven, want er is voldoende glitter te bekijken aan de buitenkant. We maakten kennis met een Thai die in Nieuw Zeeland woont. Hij had ‘oh zo toevallig’ familie in zowel Antwerpen als Californie. Hij wou tevens ‘oh zo graag’ zijn Engels oefenen en nodigde ons uit voor een aantal drankjes in de stad. Wij bedankten vriendelijk, want we kenden deze situaties uit allerhande horrorverhalen. Ongetwijfeld zouden we een peperdure rekening krijgen gepresenteerd, waar we niet omheen zouden kunnen! Op andere zonnige dagen genoten we aan de rivierkant, slenterden we de marktjes af en deden we ons tegoed aan Westerse maaltijden (wat komt rijst me tegenwoordig de keel uit!). Onze Chiang Maitijd eindigde met een onvergetelijke climax. Na een namiddagje prijsvergelijken, boekten we een goedkopere uitstap waarvan we nog dagen van nagenoten. We werden ‘s morgens opgepikt door een amusante toergids en mengden ons in de gesprekken van de gevarieerde groep: een ouder Brits koppel, een Britse jongeman, een Chinees koppel en een Canadees-Nepalese vrouw met haar 85-jarige (!) vader. Vergis je niet, die man ging sneller over de schamele houten brugjes dan de rest van de groep! Soit, de dag startte met een aantal opwarmertjes zoals de orchidee- en vlinderboerderij en een ritje op een houten karretje dat werd voorgetrokken door ossen. Vervolgens kwamen we aan het olifantenkamp aan, waar we wat mochten rondkijken alvorens de show begon. Tyler en ik kochten wat prijzige bananen waarmee de olifanten ons graag zagen aankomen. De show zelf bekeek ik met gemengde gevoelens: ja, het was amusant, maar olifanten horen niet te dansen, vlaggen te heisen of te schilderen, vind ik. Het bewees wel hoe intelligent deze vriendelijke reuzen zijn. Ik zag met mijn eigen ogen hoe Suda een olifant schilderde zonder enige vorm van trucage! Toen startte de olifantenrit waar de hele groep al de ganse voormiddag op aan het wachten was. Via een platform geraakten we op de rug van de olifant, die een uurtje met ons door de jungle wandelde. Op een gegeven moment zei de begeleider dat ik af het zitje mocht gaan en op de olifant zelf mocht gaan zitten. Ik sloeg dit vriendelijke aanbod af, want ik zat niet altijd op mijn gemak. Als de olifant omlaag of omhoog moest, werden wij immers naar achter of voor gewiebeld. Tyler nam echter enthousiast mijn plaats in! Het uur vloog natuurlijk vliegensvlug voorbij en men lokte ons naar het overheerlijk buffet waarmee we onze buikjes konden vullen! In de namiddag daalden we op een houten raft de rivier af en bezochten we de Longneck en Bigear volksstammen. Die zijn afkomstig uit Myanmar en enkelen leven hier nu in nederzettingen. Toen we er arriveerden, werden we geschokt over hoe toeristisch deze bedoening was. Je zag enkel twee rijen met kraampjes waar de vrouwen en kinderen hun best deden iets te verkopen. Ook hoorden we achteraf dat je een ingangsticket moet aankopen om toegang te krijgen tot de gronden. Ik weet niet onder welke beloften deze mensen naar hier zijn gebracht, maar ik kreeg er soms het gevoel dat men er niet echt gelukkig was.
Na Chiang Mai belandden we in Phitsanulok, waar we ons een dagje verveelden omdat er niet veel te doen bleek. We trokken gauw verder naar Sukhotai, waar we (opnieuw) het historisch park bezochten. Dit park is aan de UNESCO werelderfgoedlijst toegevoegd in 1991. Het was alweer een gezellige dag, dat vergelijkbaar was met onze dag in het Kamphaeng Phet historisch park!

Toen trokken we opnieuw naar Bangkok, waar we onze lastminutevlucht naar Maleisie boekten!

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Elke