I know, nu is er toch heel veel tijd verstreken alvorens ik hier nog iets van me liet weten. Dus... here we go again!
Met gemengde gevoelens heb ik Manly verlaten. Enerzijds voelde ik enthousiasme om andere oorden op te zoeken, anderzijds had ik het toch wel lastig om vaarwel te zeggen aan de nieuwe vrienden waarmee ik zo'n onvergetelijke tijden heb beleefd. Spijt heb ik echter uiteraard niet want er is nog zoveel te zien en te doen hier in Australie. Daarnaast verlieten de meesten onder ons het zinkend schip waardoor Manly Backpackers op een weekend tijd toch een vijftiental backpackers verloor. Zoals ik reeds vertelde, namen Sam en ik de kustbus naar Melbourne. Onze eerste stop, Wollongong, bleek de moeite niet echt waard. Het is een klein dorpje zonder veel leven en na twee nachten zetten we onze tocht verder. Als tweede stop kozen we Jervis Bay. Dat wordt gepromoot als een reuzachtige baai met de witste stranden en blauwste waters. Onze verwachtingen werden ingelost: het uitzicht op de baai was inderdaad indrukwekkend. Jammer genoeg verstopte de zon zich achter een aantal lelijke, grijze wolken dus besloten we na twee dagen opnieuw verder te trekken. We reizden rechtstreeks naar Melbourne omdat we onze kostbare tijd niet wilden verspillen aan plaatsjes als Wollongong. Onvoorbereid arriveerden we in het kustdorpje St. Kilda, na een vermoeiende busrit van zo'n dertien tergend trage uren. Onmiddellijk gingen we enthousiast op zoek naar een hostel. En bleek dat nu toch gemakkeijk tijdens de Australian Open! NIET DUS! De eerste hostels waar we informeerden, bleken volgeboekt tot minstens een week later. Dat bezorgde ons toch eventjes paniek. Alles eindigde goed en wel toen we toch een toffe en betaalbare hostel vonden.We verbleven er vijf dagen en verhuizden dan naar een goedkoper plekje, de Coffee Palace, waar we nu nog steeds verblijven. Heel veel heb ik hier tot nu toe nog niet beleefd omdat ik hard naar werk heb gezocht en wat dollartjes aan het verdienen ben. We verkenden de stad wat en ik merk toch een groot verschil met Sydney. In Melbourne heerst een meer relaxte sfeer en je kan ontspannen door het centrum slenteren. Al vind ik persoonlijk Sydney toch mooier met haar Chinese Gardens, Darling Harbour, Sydney Bridge, Opera House,... Mijn leukste avontuurtje in Melbourne was ongetwijfeld de eerste dag van de Australian Open. Omdat toen slechts de eerste wedstrijden plaatsvonden, bleken de tickets betaalbaar. Zo'n buitenkansje kon ik dus niet laten liggen. Ik kocht een ticket voor de Rod Laver Arena omdat Kim Clijsters daar speelde. Met dit ticket mocht ik in die Arena binnen (vaste zitplaatsen) en op de buitencourts. Jammer genoeg bleek dit ticket niet geldig voor de Hisense Arena (ook vaste zitplaatsen) en dat vond ik toch wel heel jammer want net daar speelde Justine Henin. Maar na drie maanden in Australie slaag ik ondertussen al ontzettend goed in het spelen van de onwetende, onschuldige toerist. Dus ik durfde een poging te ondernemen om ongezien tussen de rij wachtenden te glippen. Tegen mijn verwachtingen in, lukte me dat ook! Tussen 11.00 en 21.00 zag ik die dag volgende spelers aan het werk: Sharapova vs. Kirilenko, Kim Clijsters vs. Tetreault, Henin vs. Flipkens, Murray vs. Anderson, Del Potro vs. Russell, Wickmayer vs. Dulgheru, Rochus vs. Gonzales, Tof, tof, tof! Momenteel wordt het budget een beetje strenger beheerd. Ik zal nu proberen zoveel mogelijk te sparen zodat ik vanuit Melbourne naar Tasmanie en Nieuw Zeeland kan reizen. Vele backpackers vertelden me immers dat dat zeker de moeite waard is. Amai, ik zou zoveel willen doen en zien, maar jammer genoeg vliegt de tijd in sneltempo voorbij. Ik heb al geinformeerd naar een tweede, extra jaar. Voorwaarde voor het verkrijgen van een tweede visum is dat je minstens drie maanden seizoenswerk (fruitpluk) hebt verricht op een erkende boerderij. Dus hard werk staat ook nog op het programma!
Nog een aantal afsluitende weetjes: - ik heb een verschrikkelijke spinnenfobie, - nadat ik een huntsman (van: hunt = jagen :-/) zag op straat, vertelde een voorbijganger me dat die reuzachtige spinnen van twee meter ver op jou kunnen springen als ze zich aangevallen voelen. LAAT MIJ DIT AUB NIET OVERKOMEN! - er vallen me soms weetjes te binnen waarvan ik denk: 'die ga ik niet vergeten als ik nog eens op mijn blog schrijf'. Maar ik vergeet ze wel! - ik heb soms dagen waar ik iedereen echt wel hard mis!
