|
Op elf januari 2011 verlieten we Laos en busten we vanuit Pakse richting Thailand. We kregen een gratis visum, geldig voor vijftien dagen. In deze twee weken zouden we vanuit Bangkok onze weg naar het Noorden en terug banen, alvorens het land tijdelijk te verlaten. Althans... dat was het oorspronkelijke plan...
We werden gedropt in het Thaise grensstadje Oubon. Gedaan met de zandweggetjes of rieten hutjes; we waren terug in de 21ste eeuw beland: verkeer raasde voorbij op autosnelwegen, McDonalds terug binnen bereik, en 7-11s overal waar we keken. We trokken zo ver als we die dag konden geraken en dat bleek Nakhon Ratchassima te zijn. Daar spendeerden we de nacht om de volgende dag naar Ayutthaya te reizen. Ayutthaya was in de dertiende eeuw een welvarend Koningkrijk en we spendeerden er een gezellige dag al kuierend tussen de tempelruines.
In de avond van dag drie arriveerden we in Bangkok. We werden door een vriendelijke taxichauffeur, die naar goeie gewoonte weigerde zijn meter te gebruiken en ons een aantal baht teveel aanrekende, aan Khoa San Road afgezet. Khoa San Road is DE backpackersstraat van Bangkok en omiddelijk kregen we vanalles aangeboden: cheap hotelkamer, cheap toekomstvoorspelling, cheap op maat gemaakt kostuum, alles cheap cheap! We maakten ons snel uit de voeten en checkten in een hotelkamer in. Later op de avond begaven we ons nieuwsgierig terug op de befaamde weg en genoten we van vers fruit en sap en deed Tyler, de fervente vleesliefhebber, zich tegoed aan een aantal kippenharten en -lever uit de lokale standjes. Geef mij maar een portie vegetarische noedels! Op een gegeven moment zagen we een speciaal karretje passeren, waar een aantal Thai naartoe spurtten (letterlijk)! We namen een kijkje en zagen een verzameling gedroogde insecten: sprinkhanen, larven, schorpioenen, wormen,... Tyler werd alweer nieuwsgierig en kocht een zakje bamboewormpjes. Hij proefde er eentje en erna begon zijn zak al snel te minderen. Ik werd ook nieuwsgierig en nam eentje voor mezelf. En inderdaad, het was helemaal niet slecht! Het heeft een luchtige textuur, alsof er niets binnenin zit. De smaak is nogal zout, zoals een zout pakje chips. De gedachte echter is minder aangenaam, dus ik hield het bij die ene proef. We spendeerden vier dagen in Bangkok en verveelden ons geen seconde! We bezochten de Grand Palace en de liggende reuzenBoeddha en keken onze ogen uit op de grandioosheid van beide bezichtigingen. De Boeddha was volledig in goud beplakt en de tempels in de Grand Palace blinkten in het zonlicht. We deden ons tegoed aan Thaise massages, die naar traditie nogal hardhandig aanvoelen. We bezochten de weekendmarkt, een van de grootste in Azie, en sloegen er een aantal goedkope slagjes. We zagen dronken jongelui zich belachelijk maken terwijl we ontbeten. We vaarden langs de rivier, enz. Veel te veel om allemaal op te sommen. In het kort: het was tof!
Vanuit Bangkok trokken we naar Kanchanaburi, waar tijdens WOII duizenden krijgsgevangenen belanden. Daar werkten ze aan de Death Railway, zo genoemd omdat de meesten de erbarmelijke werkomstandigheden niet overleefden. De brug over de Kwairivier (zie film en lied: Bridge over the River Kwai) is tot vandaag toe een veelbezochte toeristische trekpleister. Onze hoofdreden om naar hier te trekken, was echter de Tijgertempel. Dit startte met een monnik die jaren geleden een verloren babytijgertje onder zijn hoede nam. Dit is doorheen de jaren zo uitgegroeid dat een groep getattoeerde monniken en een vijftigtal vrijwilligers nu zorg dragen voor 85 tijgers. Om dit allemaal te kunnen bekostigen, geven ze toeristen de kans om een kijkje te nemen en persoonlijk contact te maken met de tijgers. Ik keek naar die dag reeds uit sinds Australie, waar ik fantastische verhalen hoorde van andere reizigers. En de ervaringen stegen hoog boven mijn verwachtingen uit. Eens we de gronden betraden, zagen we een tiental grote tijgers en we kregen de kans om die te aaien. Je had ook de kans om, voor een prijsje weliswaar, een uurtje met de babytijgers door te brengen. We werden in een kleine groep bij deze pups gebracht en vanaf toen was elk individu in zijn eigen wereldje! We mochten de babytjes aaien en vastnemen en de iets oudere renden speels rond. Ze bleken allemaal een voorkeur te hebben voor onze rugzakken en handtassen, die doorheen de hele ruimte werden gesleurd. Na wat leek tien minuten, waren de 45 minuten om en kregen we elk een papflesje met melk dat we mochten voeden aan een pup. Wat een fantastische ervaring! Nu, de Tijgertempel krijgt nogal wat kritiek door mensen die beweren dat de dieren worden gedrogeerd en dat ze niet thuishoren op deze gronden. Ik vroeg echter verschillende vrijwilligers hoe het nu precies zat en die jongeren zweerden me dat ze nooit enige aanwijzing zagen van drugtoediening. Ik zag met mijn eigen ogen hoe actief de meeste tijgers waren en hoe ze zijn opgegroeid met mensen en die aanwezigheid kunnen verdragen. Daarnaast is men bezig met een ganse omgeving te creeeren waarin ze tijgerpups zullen leren overleven in het wild, met als doel ze vrij te laten in hun natuurlijke omgeving. Misschien is het allemaal zo slecht nog niet, aangezien de tijgers in Azie aan het uitsterven zijn! Eerlijk gezegd, deze ervaring zal me mijn hele leven bijblijven en ik ben blij dat ik dit kunnen meemaken heb en zonder een slecht gevoel achteraf!
De tijd vloog zo snel voorbij dat we slechts zes dagen meer overhadden op ons visa en we hadden dus overduidelijk niet voldoende tijd om de rest van onze plannen te verwezenlijken, alvorens we verplicht werden Thailand te verlaten. We zochten naar een oplossing en hoorden dat je een borderrun naar Myanmar kon doen. Blijkbaar oversteek je gewoon de grens en kan je, bij wijze van spreken, gewoon omkeren en een nieuw visum voor 15 dagen krijgen. Dit is nu het nieuwe plan dus we zien hoe dit uitdraait!
|
