In mijn vorig verslagje vertelde ik dat ik zo snel mogelijk naar Cairns zou vliegen. Dit plan veranderde echter toen ik in Broome twee vriendinnen uit Perth tegen het lijf liep: de Engelse Vicky en de Italiaanse Orietta. Het geluk lachte me toe want Vicky plande met haar net aangeschafte wagen naar Cairns te trekken!

De eerste drie dagen konden we het autorijden tussen drie verdelen want toen genoten we nog van Orietta's gezelschap. In Katherine verliet ze ons echter want daar nam ze de bus naar Darwin. Na een korte start met ons tweetjes besloten we te pauzeren aan een roadhouse in het minidorpje Mataranka want we hadden er immers drie legervrachtwagens gespot. We gaven onze ogen de kost en toen de legermannen aanzetten om te vertrekken, bleek er niets dat ons nog in het cafeetje hield. Dus we besloten onze rit ook verder te zetten. We startten de auto en ... niets gebeurde. We probeerden nog eens en ... niets. We probeerden en herprobeerden vruchteloos voor een vijftal minuten tot we radeloos opgaven. Twee legermannen zagen ons hulpeloos staan en kwamen een kijkje nemen. Ze waren beiden mechaniciens en na een halfuurtje kregen ze Fred, onze Ford Falcon Stationwagen, weer aan de praat. Wat een opluchting en wat een geluk! Ze vertelden ons dat ze al meerdere gestrandde backpackers uit de nood hebben geholpen en dat ze op weg naar Townsville waren, wat 300 km van Cairs ligt. Toen ze hoorden dat dat onze bestemming was, raadden ze ons aan om steeds een voorsprong op hen te nemen zodat ze ons terug konden helpen indien we langs de kant van de weg zouden belandden. En zo gezegd, zo gedaan. Er volgden vier lange dagen van veel rijden en weinig pauze. De auto heeft ons verder geen problemen meer opgeleverd en we arriveerden veilig en wel in Townsville om twee dagen later in Cairns aan te komen.
Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om van Broome tot Cairns te rijden in plaats van te vliegen. We reden namelijk door de Kimberly's, een beheuvelde, prachtige woestijnstreek, dat de moeite waard is om te passeren. En vaak werd de saaiheid van het rijden onderbroken door een kudde kanjers van stieren naast de weg of een kalfje op de weg (zie foto's).

Hier in Cairns is het nu straattheaterfestival en dat brengt een toffe sfeer in deze kleine toeristenstad. Elke middag wisselen jongleurs elkaar af om de voorbijgangers te entertainen met hun kunstjes! Ik geniet hier eventjes van de omgeving en hoop nu zo snel mogelijk een rit langs de oostkust te vinden!

Groetjes!

Een weetje:

Diezielfde dag dat onze auto het tijdelijk begaf, waren we genoodzaakt om een uurtje in het donker te rijden. Ik zat op dat moment achter het stuur en opeens zag ik lichtjes in de verte achter me. Ik vroeg Vicky: 'zie jij die lichtjes ook?' Ze antwoordde negatief. Enkele seconden later waren de lichtjes verdwenen. Tien minuten later zag ik ze weer en hetzelfde scenario speelde zich opnieuw af. De derde keer dat ik die lichtjes zag, vroeg ik haar dezelfde vraag. Ze antwoordde paniekerig: “Ja, ik zie ze, dat is dus wel een truck die recht achter ons zit he! Oh sh*t, da's hier niet normaa!” Ik keek in mijn spiegels en zag toen ook wat zij zag. In twee seconden tijd waren de deuren op slot en stond het nummer van de politie klaar in haar GSM. De gedachte dat de truck ons zou rammen, met alle gevolgen vandien, spookte als een nachtmerrie door mijn hoofd. Met een bang hartje keek ik nog eens in de spiegel. En toen... Toen zag ik het duidelijk... De truck bleek een gewone auto te zijn in de verte achter ons. De lichtjes bleven maar verdwijnen omdat we op en neer heuvels reden. Vijf minuten later zagen we een kampplaats dat we voor geen geld van de wereld wilden passeren.

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Elke