Laos, oh Laos, wat een welkome verademing na de chaos in Vietnams hoofdstad. Dit Land of a Million Elephants is pas recent open voor toerisme en het lijkt alsof de tijd er heeft stilgestaan: de grote steden zijn klein en de dorpjes zijn nog authentiek met hun zandweggetjes en rieten of houten hutjes. Dit slaperige land met haar oranjegeklede monniken, groene rijstvelden en vriendelijke inwoners is, zoals ze er zelf zeggen, het juweeltje van de Mekong.
Na 24 uur eindigde onze 'niet te lijken eindigen busrit vanuit Hanoi in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Met een Zwitserse reisgenote Angie spendeerden we er slechts enkele dagen, want zoveel was er in Laos grootste, maar verrassend kleine stad niet te doen. Het Boeddhapark, een creatie van een ietwat gekke gelovige, sprong er voor ons als beste attractie bovenuit.
We trokken met de bus naar het Mekongbegrensde Vang Vieng. Voor het eerst werden we genadeloos geirriteerd door de Laoscultuur (Relax, wat vandaag niet kan, gebeurt morgen dan. Te veel werk en stress is slecht voor de geest.). Onze lokale bus van acht uur vertrok om kwart na negen (geen enkele bus die we later namen, vertrok binnen 45 minuten na vertrektijd)! De bus stopte constant om mensen op te pikken en herhaaldelijk stonden we tien minuten stil omdat een brommer of reuzenzak rijst op het dak moest geheisd worden. Plaspauzes worden in Laos gewoon gesignaleerd aan de buschauffeur, die vervolgens stopt aan het eerste, het beste struikgewasje. Mannen EN VROUWEN doen er hun ding. Oudere vrouwen hurken gewoon in het gras neer en binden hun sarong rond zich. Ze houden die behendig strak met hun tanden zodat ze hun handen vrij hebben om hun ondergoed naar beneden te brengen. Jongere vrouwen verschuilen zich in het struikgewas. De tweede plaspauze was ik genoodzaakt om de meute te volgen en ik zat hoegenaamd niet op mijn gemak tussen de andere vrouwen en half zichtbaar voor voorbijgangers die passeerden. Zo gaat het er echter aan toe, en een betere optie bleek er ook niet!
Soit, 200 kilometer en vijfenhalf uur (!!!) later, arriveerden we in Vang Vieng, de plek voor toeristen die willen feesten! Hier spelen de cafeetjes de ganse dag afleveringen van Friends of The Simpsons, alvorens de muziek uit de luidsprekers barst. Marihuanaliefhebbers doen er zich ondertussen te goed van happy milkshakes, cake of pizza. Een stukje gekheid dat niet past op het Laosstokje. De omgeving is echter buitengewoon: de bergen met verborgen grotten vormen een groen gordijn achter de met houten bamboebrugjes versierde Mekongrivier. We spendeerden er een aangename dag al wandelend door de weilanden in de bossen. Hier liepen we onverwachts een bevriend koppel tegen het lijf! We leerden hen in Ausralie kennen en zagen hen terug in Ho Chi Minh en Hoi An! Dit was nu de derde keer dat we elkaar terugzagen, zonder het te plannen! We bleven noodgedwongen twee dagen langer dan gepland in Vang Vieng, want mijn maag begaf het volledig! Onze extra voorzichtigheid met de Laosstandaarden had niet gebaat, en het was duidelijk dat het zelfs in restaurants opbletten geblazen was! Ik was zo ziek dat mijn maag in die twee dagen zelfs geen slok water konden binnenhouden. Mijn darmen vereisten op hun beurt dat het toilet zich in onmiddelijke nabijheid bevond.
De rit naar Luang Prabang verwende ons met prachtige vergezichten terwijl de bus zich als een slak doorheen de bergtoppen voortstouwde. Eens aangekomen, zagen we met onze eigen ogen waarom dit stadje op de werelderfgoedlijst staat: indrukwekkende Boeddhistische architecteur in de blinkende tempels; de samenkomst van de Mekong en Nam Khanrivier; groene en bergachachtige omgeving,... We bewonderden er de tempels op de Phu Siheuvel en stonden de volgende ochtend reeds om 06.00 uur paraat om de offerande aan de monniken te zien. Langs de kant van de straat zaten mensen op een matje met bananen en rijst voor hen geplaatst. In het volgende uur kwamen zon vijf groepen van een twintigtal monikken voorbij om het eten te verzamelen in hun mand. Het was de moeite om daar getuige van te zijn! De rest van de dag spendeerden we genietend van de omgeving, samen met Angie, die we er terug tegen het lijf liepen.
We trokken een aantal dagen later verder naar het Noorden en kwamen uiteindelijk in Nong Khiaw aan nadat onze bus het had begeven en een truck ons op bestemming bracht. In Nong Khiaw zagen we voor het eerst meer van het 'echte Laos: de rivier is de enige bron van water waar men zowel zichzelf als potten en kleren in wast. Iedereen helpt er mee in de huishoudelijke taken, tot de allerkleinsten toe! We hadden er een zonnige, gezellige Kerst in een rieten bungalow aan de rivier.
We verlieten Nong Khiaw voor Phonsovan, de toegangspoort tot de Plain of Jars'. Op verschillende plaatsen in de regio vond men een verzameling van grote, stenen potten terug en men kan die tot op vandaag toe nog steeds niet thuisbrengen! Archeologen van over de wereld proberen dit fenomeen al jaren te verklaren! Laotianen beweren dat er reuzen leefden en deze potten hun huishoudelijke spullen waren. Historici menen dat een onbekend volk die potten er heeft geplaatst om er misschien rijstwijn of een andere vloeistof in te bewaren. Vanwaar ze de stenen echter haalden, blijft nog steeds een mysterie. Met dit in het achterhoofd, kregen we een mystiek gevoel toen we er rondneuzden! De pracht van de omgeving errond, maakte de ganse plek nog indrukwekkender!
Een groot probleem in Laos, waar we vooral in Phonsovan mee geconfronteerd werden, is de grote aanwezigheid van onontplofte bommen. Tijdens de Vietnamoorlog dropten de Amerikanen er om de zeven minuten en de ontruiming ervan is tot op vandaag nog bezig. In de Plain of Jarslocaties werden we geleid door stenen op de grond die langs een kant rood en langs de andere kant wit waren beschilderd. Langs elke kant van de weg lag een steen en we moesten hoegenaamd tussen de witte kanten blijven! Dit gaf namelijk aan dat de grond waarop we liepen bomvrij was. De grond enkele meters naast onze voeten was echter nog niet tot in de diepte ontruimd.
Vanuit Phonsovan wilden we onze weg naar het Zuiden werken, maar onze geplande route bleek gewoonweg niet berijdbaar voor bussen! Enkel brommers of bestuurders die geen zier om hun vierwieler geven, wagen zich aan die weg vol met putten van soms wel een meter diep! We waren genoodzaakt om terug naar Vientiane te trekken! We spendeerden er een rustig oudejaar want op Nieuwjaarsdag vervolgden we onze weg naar Zuid-Laos.
Tweede Laosverslagje volgt!
Weetjes:
- Het is pas sinds eind de jaren 80 dat Laos zijn grenzen opende voor toerisme en sindsdien weet men dit prachtige land sneller en sneller te vinden! Er is nog steeds weinig stedelijke ontwikkeling en je krijgt er een permanent zondaggevoel! Nu is de beste tijd om het land te bezoeken, alvorens het onvermijdelijk in de 21ste eeuw glipt!
- In Laos is het niet ongewoon om een aantal dode miertjes in je rijst terug te vinden. Je kijkt er na een aantal keer niet meer van op!
- Nog meer dan in Vietnam en Cambodja, lachen we hier om Engelse spellingsfouten. Op een menu staat dan bijvoorbeeld 'rice with lamP, rice with craP.
03-01-2011 om 00:00
geschreven door Elke 
|
