Ho Chi Minh: een metropool die constant in beweging is, een plaats met uitputloze energie, de stad waar ik voor het eerst werd geconfronteerd met cultuurverschillen.

De confrontatie sloeg me in het gezicht tijdens de taxirit vanuit de luchthaven naar district 1, het hart van Ho Chi Minh. Nog nooit nam ik zoveel verkeerschaos waar en nog nooit zat ik zo gestresseerd in een auto. Overal waar ik keek, zag ik enkele wagens en horden en horden brommertjes zigzag door elkaar rijden. Ik leerde al gauw dat de hoofdregel op de Vietnamese straten als volgt luidt: er zijn geen regels! De enige regelmaat die je er bespeurt, is het luide getoeter dat signaleert plaats te maken voor wie achter je zit gevangen. Het overgrote deel van de Vietnamezen negeert dit echter gewoon, wat tot gevolg heeft dat men er nog een groter zooitje van maakt en men zich in alle bochtjes wringt om toch maar vooruit te geraken. Ook verkeerslichten worden op dezelfde manier behandeld: negeren maar! Stel je eens voor hoe je de straat oversteekt in zo’n situatie. Don’t: wachten tot er een gaatje vrijkomt want dat gebeurt gewoon niet, de straat vliegensvlug oversteken want dan wordt je ongetwijfeld aangereden. Do: langzame stapjes nemen en de brommers de tijd geven om in te schatten hoe ze je kunnen ontwijken. Amai, on-ge-loof-lijk!
Soit, Tyler en ik spendeerden hier zes dagen en dat was meer dan voldoende om de sfeer op te snuiven en onze selectie van bezienswaardigheden te gaan verkennen. Tijdens onze vele pogingen tot rustig kuieren naar onze doelbestemmingen, werden we constant tegengehouden door Vietnamezen die hier en daar een centje willen verdienen. “Hello, what you name? Where you from? Want tuk-tuk, want to buy banana, want to buy book, want to buy? Cheap, cheap. Cheap price for you miss.” Neen antwoorden bleek hier weinig impact te hebben, want men blijft naast je lopen om de prijs steeds interessanter te maken. Met echter wat overtuigingskracht in combinatie met een vriendelijk schouderklopje, lukte het ons meestal toch om met lege handen onze weg vijf minuten verder te zetten alvorens we opnieuw werden aangesproken.
Aangezien we hier in Azie niet zelf kunnen koken, spenderen we ook wat tijd op restaurant (voor zo’n kleine drie euro per maal, inclusief colaatje). De temperaturen waren in Ho Chi Minh heel zacht waardoor we gezellig buiten konden eten en ondertussen het straatbeeld in ons opnemen. Overal waar je kijkt, zie je verkopers. Sterke, harde Vietnamese vrouwen dwalen de straten van ’s morgens vroeg tot in de avond af om groenten, fruit of kleren te verkopen die ze in grote manden over een stok op de schouder dragen. Anderen dragen een mandje op de hals met allerlei prullaria in zoals haarbandjes, nagelknippers, aanstekers, kauwgom, en weet ik veel nog wat. Jongere vrouwen verkopen bloemen of lotterijticketten en de mannen blijken goed te zijn in het geven van massages terwijl je op je eten zit te wachten. Of ze voeren je rond op hun brommer of cyclo: een fiets met vooraan een zitplaats voor een of twee personen. Vaak komen de verkopers die ik vooraf noemde in de restaurantjes en ook hier zijn ze zeer overtuigend. Ze tonen je alles wat ze hebben en zoals ik al zei: een ‘neen’ heeft hier weinig betekenis. Zolang je oogcontact blijft maken, blijven ze hun werk doen waardoor het wegkijken jammer genoeg vaak het enige is dat werkt.
Een maal kreeg ik tijdens het dineren buiten mijn wil om een beeld te zien die ik als gevoelige dierenliefhebber helemaal niet wilde zien. We trokken naar een eetplaatsje op de markt waar ze vanalles op de barbecue gooiden. Ik zag de vissen, kikkers, krabben, kreeften, palingen,... in watertanken hun armtierige leventje leiden en wilde niet weten hoe ze aan hun eind komen. Opeens zag ik een vrouw een kikker nemen en ze wandelde met het hopeloos spartelende groene diertje in haar hand naar de betonnen plaats naast de barbecue. Voor ik het zag aankomen, gooide ze de kikker met een smak op de grond. Toen ik dacht dat de kust vrij was en ik mijn handen van voor mijn ogen wegnam, zag ik een handdoek op de grond geslagen worden. Mijn hoop dat de handdoek gevuld was met ijs werd al snel aan diggelen geslagen toen ik een vis eruit tevoorschijn zag komen. Dit was geen gezellig dinneetje en nog steeds weiger ik een plek aan de tafel dat uitkijkt op de keuken.
De restaurantjes en drinkplaatsjes lijnen zich hier krampachtig naast elkaar. Vaak verhuisden we na ons maal twee meter verder om een lokale pint bier voor tien eurocent te drinken. Deze plekjes bevinden zich langs de straatkant en nemen zo’n vier vierkante meter in beslag waar men het typische Vietnamese ‘meubilair’ in past: kleine kinderstoeletjes van vijftien centimeter hoog met een bijpassend tafeltje van dertig centimeter hoog. Maar het werkt! En het is zelfs heel gezellig en sociaal, want je heb zo weinig ruimte dat je steeds plaats moet maken voor meer mensen en dit leidt al snel tot een tof praatje. Dit allemaal met een honderdtal elektriciteitskabels boven je hoofd! De elektriciteitskabels! Hoe ze erin slagen om dit te laten werken, ik weet het bijgod niet! Ik verwijs naar de foto, je zal wel zien wat ik bedoel.

Volgend verslagje over Cambodja!

Weetjes:
- Hier in Azie moet je niet verwachten je eten op restaurant samen afgeleverd te krijgen, zelfs niet als je enkel met twee personen bent. Ze nemen je bestelling op en beginnen de twee maaltijden tegelijkertijd te bereiden. Wat eerst klaar is, wordt eerst afgeleverd. Bestelt de ene bijvoorbeeld een slaatje en de andere een stuk vlees, dan kan er wel een tiental minuten verschil tussen de twee zitten! Laat ons zeggen dat het zijn charme heeft
- In Vietnam heerst er een belachelijk hoge importtax op auto’s, vandaar dat haast iedereen zich een brommer aanschaft. De brommer is hun enige transportmidden en werkelijk ALLES wordt erop vervoerd: van een volledige familie van vijf tot een baby tot een wasmachine tot een reuzenkerstman!
- Je ziet haast geen vuilnisbakken op straat in Ho Chi Minh. De gewoonte hier is dat je de afval gewoon langs de kant van de weg gooit. De vuilniskar, een houten karretje die door iemand wordt voortgestouwd, komt dit elke avond verzamelen.
- Wat zit het ‘verboden te roken in publieke plaatsen’ al goed ingeburgerd bij de Belgen. Hier in Vietnam mag je OVERAL roken en ookal ondervinden we dit constant, het blijft ongelooflijk raar aanvoelen en ik merk mezelf nog steeds om bevestiging vragen.
- Vietnamese koffie: je houdt ervan of je wil er niet van weten! Ikzelf ben er niet zo’n fan van. Het is ongelooflijke straffe, dikke koffie en ook nogal zoet. Je krijgt het telkens met een minizeefje en moet toch een goeie vijf minuten geduld hebben tegen dat de koffie doorgelopen is! Geef mij hier maar een nescafe!
- Iets typisch aan Azie is ook het afdingen. Er wordt constant van je verwacht dat je als koper de prijs naar beneden haalt. Vaak is het een tof spel waarbij men te hoog en te laag aanbiedt en dan met een aantal slappe lachjes tussendoor een prijs bereikt waarmee men beiden kan leven. Een instrument die telkens naar boven komt is het rekenmachientje. De verkoper typt een prijs in, de koper reageert speels geschokt en typt zijn prijs in, waarop de verkoper speels geschokt reageert. Amusant!
- Een ‘must do’ in Ho Chi Minh is een bezoek aan het War Remnants Museum dat de oorlogsmisdaden, met zijn vernietigende gevolgen, in de Vietnamoorlog tentoonstelt. Het is ontzettend confronterend en je verlaat het museum met een slecht gevoel vanbinnen. Geen reden dit echter te ontlopen, want je leert er veel en het zet je aan het denken!

03-11-2010 om 00:00 geschreven door Elke