Op negentien februari startten Tyler en ik het laatste hoofdstuk in onze lange reis. We trokken Thailand opnieuw in en zouden het zuiden verkennen alvorens terug in Bangkok te belanden.

We startten aan de Andamankust en het rustieke kustdorpje Krabi werd de eerste stop op onze weg. We neusden er enkele dagen rond langs de vele verkeerslichten in een standbeeldjasje. Van daaruit boekten we een daguitstap naar het adembenemende Phi Phi-eiland. Toen we aan de speedboot arriveerden, kozen we de kleine plek vooraan dat we deelden met een jong Deens koppel. We hadden de beste plek te pakken en zouden een ongehinderd 180graden uitzicht krijgen op de omgeving. Hadden we het even mis: een uur lang traanden onze ogen van de gierende wind en vlogen we om de minuut in de lucht om met een harde plons terug op ons poep te belanden. Toen we Phi Phi naderden, verdween het ongemak in een oogopslag want we bevonden ons in een droomongeving. We staarden naar azuurblauw water, dat zo helder was dat je meters en meters diep kon zien. De eerste stop werd Maya Bay, waar de film 'The Beach' werd opgenomen. De volledige waterkant was bezaaid met speed- en longtailboten. Leonardo arriveerde er ongetwijfeld op een meer comfortabele wijze en met een aantrekkelijker uitzicht. De schoonheid van de omgeving werd naast de overvloed aan boten namelijk ook door een massa mensen vertroebeld. Toen we onze voeten op het zand plaatsten, konden we op de koppen lopen. Overal zagen we overenthousiaste toeristen die zich gedroegen alsof ze alleen waren. Een foto werd meermaals verpest door mensen die scrupuloos in de lens staarden in plaats van beleefd een stapje opzij te doen. De andere plekjes die we bezochten bleken minder erg, maar de drukte bleef storen als een blauw oog op het gezicht van een oogverblindende godin. We hadden echter veel plezier die dag: we snorkelden, zagen een aapje een flesje cola leegdrinken, hielden halt in een prachtige baai, enz. Als afsluiter stond een halt aan een klein strandje op het programma. Het begon echter te regenen, en al was dit natuurlijk leuk in het begin (' zwemmen in de zee terwijl het regent, tof'), de pret eindigde al snel. De kleine storm hield ons op het strand want de boot wiebelde te sterk over de golven om er zonder slag of stoot in te geraken. Toen het weer kalmeerde, kregen we het sein dat alles veilig was. We werden in de boot geholpen en toen die aanzette had die moeilijkheden om uit het zand over die eerste golven te geraken. We roken benzine en voelden de boot sterk op en neer gaan. De vrouw naast mij begon te wenen en was zodanig in paniek dat ze haast begon te hyperventileren. Dit maakte de anderen ook zenuwachtig en al snel werden de reddingsvesten bovengehaald. Wat de toergids toen deed, was zo surreeel dat we spontaan in ongeloof begonnen te lachen. Beeld je de volgende situatie eerst eventjes in: een kleine, op en neergaande boot waarvan op ieders gezicht angst af te lezen valt. Telkens er een golf wordt getrotseerd, vliegen we in de lucht. De toergids kan, zelfs met zijn schippersbenen, zijn evenwicht haast niet bewaren. En dan... haalt hij een grote schaal met ananas- en watermeloenschijfjes boven!!! On-ge-loof-lijk! Hij wiebelde van links naar rechts en we zagen het fruit in de hoogte vliegen! Zijn plannetje lukte echter, want we kalmeerden. Na een drie kwartier kwamen we opgelucht, veilig en wel, en met alweer een nieuw verhaaltje te vertellen, aan land.
Vanuit Krabi trokken we naar Phuket. We verkozen weg te blijven van het massatoerisme en verkozen Phuket dorp boven de kuststreek. Na het bezoek aan Patong werd ons duidelijk dat we de goede keuze hadden genomen. Alweer zagen we een strand dat tenonder gaat aan massatoerisme Patong strand staat vol met strandstoelen. Verkies je je eigen handdoek, dan word je verzocht de betalende gasten niet te hinderen en met je voeten in het water te gaan liggen! Rustig kuieren in de straten werd ons niet gegund, want we kregen constant vanalles aangeboden, tot cocaine toe! De rest van onze Phuketdagen spendeerden we aan een rustiger strand dat we wel te pruimen vonden.
Daarna trokken we naar de Golfkust en kozen we Pha Ngangeiland om een laatste vakantie in vakantie te nemen. We genoten van een privestrandje waarin een dichtbijzijnd rif prima snorkelomstandigheden leverde. Na vier dagen was onze huid bruin genoeg gekleurd en trokken we met de nachtbus naar Bangkok.

Het volgend land waarin ik me zal bevinden, is het goede ouwe Belgie. De vlucht is gepland voor negen maart en zal me in de vroege uurtjes van de tiende thuisbrengen.

Tot volgende week!

Weetje:
Tyler gaat ook terug naar huis,  en dit na twee en een half jaar te reizen. We boekten onze vluchten op dezelfde dag zodat we toch tenminste samen naar de luchthaven kunnen alvorens afscheid te moeten nemen.

04-03-2011 om 00:00 geschreven door Elke