Xin Chao!

Eens terug in Vietnam vervolledigden we dezelfde weg als het Top Geartrio (zie Top Gear, Vietnam Special). Wij namen echter een goeie maand de tijd en verkozen een spotgoedkoop open busticket boven een brommer. We werkten onze weg naar het Noorden en stopten in Mui Ne, Dalat, Nha Thrang, Hoi An en Hue alvorens in Hanoi terecht te komen.

Net voor ons vertrek uit Ho Chi Minh leerden we ‘Mr. Wonderful’ kennen, die ons in Mui Ne de guesthouse van zijn broer ‘Mr. Perfect’ aanraadde. Bij aankomst werden we door deze sympathieke jongeman vriendelijk verwelkomd en het duurde niet lang alvorens we volledig in de vriendenkring werden opgenomen. We spendeerden er vijf toffe dagen die bestonden uit een afwisseling van strandbezoekjes, uithangen met onze nieuwe Vietnamese vrienden en het huren van een brommertje om de toerist te gaan spelen (vissersdorpjes bezoeken en af de witte- en rode zandduinen gaan glijden). De laatste avond in Mui Ne zal ik niet zo snel vergeten. Tijdens een van onze gesprekjes met Mr. Perfect vroegen we nieuwsgierig meer over de Vietnamese gewoonte om hond te eten. We kwamen te weten dat men hier niet allemaal van moet hebben, maar dat een groot deel van de (oudere) bevolking dit als een lekkernij beschouwd. Soit, hij is er een liefhebber van en ons gesprek deed hem watertanden dus riep hij zijn vrienden bij elkaar om naar het dichtbije hondenrestaurant te gaan. Wij waren uitgenodigd en na een aperitief van slakken hoopte ik ten stelligste dat ik op het menu niet enkel hond zou te lezen krijgen. NIET DUS! We zaten nog geen vijf minuten neer of het voorgerecht stond al op tafel (menu ginds was onbestaande): plakjes koud hondenvlees met een rand vet van een centimer errond. Men draait het in een groen blad en ik kreeg er een in mijn hand gestopt. Uit beleefdheid at ik dit op en geloof me, dit was niet gemakkelijk! Ik ben al geen vleeseter en walg van vet. Mijn eerste hap kreeg ik met moeite binnen. Daarna koos ik voor de korte pijn en stak ik de rest in een keer in mijn mond. Ik moest herhaaldelijk wurgen (zodanig verborgen dat niemand het merkte) en het duurde een kleine vijf minuten alvorens ik het eindelijk kreeg ingeslikt en me tegoed deed aan een aantal grote slokken rijstwijn. Het hoofdgerecht bleek iets minder, maar toch steeds onsmakelijk. Het was een stoofpot van noedels en hondenvlees met vet en been eraan. Mijn potje werd tot drie maal toe opgevuld, maar ik at enkel de noedels en smeet de vleesbrokjes ongemerkt in Tylers kommetje, die dit als fervente vleesliefhebber helemaal niet erg vond. Het duurde drie dagen alvorens ik terug vlees kon ruiken zonder te moeten wurgen: een klein traumaatje opgelopen, denk ik. Nu, eventjes een objectief woordje over het hondenvlees: het smaakt niet zo anders dan varkens- of koevlees eigenlijk. Ook is de textuur helemaal gelijkaardig. Over het voorgerecht zou je zonder probleem iemand kunnen voorliegen dat het rosbief is. Was de bereidingswijze niet zo op zijn Vietnamees (‘smijt gewoon alles in de pot’), dan zou mijn buikje waarschijnlijk wel zijn gevuld.
Ook in het inlandse, groene Dalat maakten we Vietnamese vrienden. We boekten er een dag met twee Easyriders die ons door het platteland vervoerden op hun moto. We leerden bij in een groentenboerderijtje, koffieplantage, rijstwijn- en zijdefabriek en weverij. We bezochten een minderheidsdorpje, schrokken van de kracht van de Elephant waterval en lachten met de lachende Boeddha. Onze Easyriders waren zo begaan met ons en we lachten steeds meer af naarmate de dag vorderde. De twee volgende avonden vergezelden we hen met rijstwijndrinkpartijtjes, alvorens naar ons tweede kustdorpje te trekken.
Nha Thrang kon ons niet zozeer bekoren. Het is meer een feestdorpje en veel is er niet te doen, naast je tijd te besteden op het strand of in bars of op een feestboot. We wandelden er naar de Cham Towers en passeerden onderweg een lokaal marktje. Op een gegeven moment passeerden we een kippenstandje waar men ‘dode’ kippen verkocht. Of zo dacht ik toch toen ik een grote rij kippen naast elkaar op de grond zag ligen, met hun poten en vleugels vastgebonden. Opeens zag ik een kip rechtstaan en vallen en toen ik een betere kijk nam, zag ik dat die arme diertjes allemaal in leven waren. De pijn waarin die beestjes waren, ik wil er niet meer aan denken. Om het nog erger te maken, zagen we even verderop een vrouw die net een twintigtal kippen had opgekocht (voor haar restaurant of weet ik veel waarvoor) en die hingen met hun pootjes vastgebonden aan de brommer vast. Geschokt zag ik de brommer uit mijn zicht verdwijnen. Enige positieve hieraan was dat die tenminste van hun miserabele leventje werden verlost.
Na Nha Thrang belandden we in het gezellige kleermakerdorpje Hoi An. Dit was in de zeventiende eeuw een internationale handelshaven en je merkt er nog steeds de Chinese, Japanse en Europese invloeden in de nauwe, feestelijk verlichtte straatjes. In dit dorpje kwamen we, totaal onverwachts, een bevriend koppel uit Australie tegen! Daarmee gingen we wat 0,15eur pinten pakken. We bezochten er de Marble Mountains, waar men vroeger hun marmer vandaan haalde, en namen er een kijkje in de grotten en tempels.
Na een nacht op de slaapbus arriveerden we in Hue, een historisch dorpje aan de Perfumrivier. Alweer gingen we sightseeen en deze maal stonden de overblijfselen van het Nguyen Keizerrijk op het programma, zoals de Citadel, wat pagoda’s en een aantal keizertombes. De moeite waard!
Dan was het opnieuw gedaan met de rust want we kwamen in Hanoi toe. Het duurde twee uur om de laatste vijf kilometer te overbruggen want de bus raakte maar niet vooruit in de ophoping van honderden en honderden in het verkeer vastgeraakte brommertjes. Ons gezamelijk hoogtepunt in Hanoi was het bezoek aan het Ho Chi Minhmausoleum, waar we de revolutionaire Ho Chi Minh gingen bezichtigen. Het ging er allemaal beangstigend formeel aan toe. Camera’s en gsm’s moesten ingeleverd worden alvorens we beveeld werden een rij van twee te vormen voor de ingang. Pas na een sein mochten we langzaam beginnen stappen en werden we elke tien meter bekeken door strenge lijfwachten aan elke kant van de gang. Verboden te stoppen toen we het u-pad rond Ho Chi Minh bewandelden, wat maakt dat ik hem voor de volle tien seconden heb kunnen bekijken. Een interessante ervaring, dat wel! Erna namen we een kijkje in de vertrekken waar hij leefde.
En dan volgden twee sublieme dagen in Halong Bay! Was Hanoi een vrouw, dan was Halong Bay haar chiqueste avondjurk! Na een bezoek aan de Australische Whitsundays dacht ik wel te weten wat te verwachten. Was ik eventjes mis! De tweeduizend groene eilandjes van Halong Bay zijn gewoon stukken indrukwekkender! We kregen alle ingredienten voor onze heerlijke cocktail: een stralende zon aan de helderblauwe hemel, een gezellig dekterras, toffe reisgenoten, heerlijk eten, kajakken, grotbezoek, vrije namiddag op Cat Ba Eiland,... Dit alles omring door een van de mooiste uitzichten die ik ooit heb gezien! De beste Vietnamafsluiter die ik had kunnen wensen!

Ik was niet te rouwig om Vietnam te verlaten. Hoe langer ik er verbleef, hoe meer moeite ik had met de sfeer waardoor je wordt omringd (vooral in Ho Chi Minh en Hanoi dan). Er is altijd lawaai en je hoort constant luid getoeter van brommertjes en ander verkeer dat niet vooruitgeraakt. Ook word je als toerist constant lastiggevallen door verkopers die geen neen willen horen. Soms had ik het gevoel dat men toeristen er gewoon als een portefeuille beziet. Je moet constant alert zijn, want voor je het weet wordt je handtas van je schouders gerukt of gewoon geknipt (we kregen veel waarschuwingen van lief guesthousepersoneel). Ook mochten we nooit vergeten om vooraf een prijs af te spreken, want deed je dit niet, dan zouden ze misbruik van je nemen: een hoge prijs vragen en kwaad worden als je niet wou betalen (is ons niet overkomen maar we hoorden sterke verhalen). We werden zelfs gewaarschuwd om in het donker geen tuktuk of cyclodriver te nemen want de kans bestond dat ze je naar een afgelegen plekje zouden brengen om je vervolgens te beroven. Nu, tegelijkertijd hebben we ook fantastische mensen leren kennen die ons enkel gastvrijheid, vriendelijkheid en eerlijkheid toonden, dus generaliseren wil ik hier helemaal niet!

Tot gauw!

Weetjes:
- In Vietnam was een rit op de slaapbus voorbij vooraleer we het wisten: we werden ‘s morgens wakker voor een guesthouse! Makkelijk!
- In Mui Ne zagen we overal puppies! Dit leverde ons veel speelplezier op! Neen, ik vraag me niet af waarom we er zo weinig volwassen honden zagen.
- In het hondenrestaurant in Mui Ne liep een Vietnamese Dog rond en net die honden worden er gebruikt voor het vlees. ONSMAKELIJK!
- We moesten een dagje langer dan gepland in Dalat verblijven omdat het veel had geregend en de weg was versperd door afgevallen stuk berg.
- Een rond punt is gemakkelijk gemaakt door een afvalberg op het midden van de baan te plaatsen (zie foto)!
- Kokosnoosmelk is lekker! En je kan het hier overal krijgen, spotgoedkoop!
- We spotten vele exotische, mooie vlinders!
- We zagen geen helderblauw zeewater en dachten op den duur dat de foto’s getruceerd waren. Toen hoorden we echter dat er net een tyfoon was gepasseerd waardoor het water nog steeds grijsblauw zag. In Hoi An kregen we daar bewijs van: het zand lag nog steeds tweehonderd meter verder op weg!
- De Vietnamese cuisine kijkt niet te nauw als het om vlees gaat. Kip krijg je vaak met huid aan en in de stoofpotjes vind je meer been en vet als vlees terug. Niet echt mijn ding.
- In Halong Bay zag je een aantal waterdorpjes. Deze mensen leven in mini houten huisjes op een houten platform in het water en zetten nooit een voet op land.

Nog een weetje over Cambodja:
Een reiziger in onze guesthouse vertelde ons wat haar die middag was overkomen. Ze liep op straat in Siem Reap en werd opeens vergezeld door een zestal enthousiaste kindjes die speels haar omringenden, knuffelden en op haar sprongen. Slechts tien minuten later had ze haar portefeuille nodig om een souveniertje aan te schaffen. Je raadt het wel: portefeuille verdwenen! Ze vond de kleine diefjes terug en smeekte om haar haar portefeuille terug te geven omdat al haar belangrijke documenten er zich in bevonden. De sloebers vertelden haar dat ze ‘toevallig haar portefeuille hadden gevonden’ en gaven die terug met alles er nog steeds in... behalve haar vierhonderd dollar...