Hier een enthousiaste update over de laatste gebeurtenissen. Dit vanuit Whitfield, King Valley Whine Region, Victoria. In dit verslagje wat info over mijn laatste weken in St. Kilda, de reden van mijn verhuis, een aantal afsluitende weetjes en nieuwe foto's.
So... Zoals ik in vorig berichtje reeds vermeldde, was mijn grootste avontuur tot toen toe de Australian Open.Veel tijd voor sightseeing bleef er niet over aangezien ik druk aan het jobhunting was. Zo vlot verliep dat echter niet. Ik poetste wat in de hostel, wat me gratis accommodatie opleverde. Ik deed ook wat casual work, d.w.z. dat je ergens voor een dagje of twee gaat bijklussen. Maar een 'normale', full-time job kwam er maar niet op de proppen, wat me soms wat zorgen baarde. De zwarte wolkes verdwenen echter vorige week toen ik werd uitgenodigd voor een interview voor een salespositie in Victoria Electricity. Ik werd geselecteerd en mocht er afgelopen dinsdag een salesrep. observeren. Donderdag deed ik dan de trainingsdag die werd afgesloten met twee uur aan de telefoon. De zenuwen gierden door mijn lijf tijdens mijn eerste telefoontje en ik vermoed dat mijn supervisor dat opmerkte aan de trillende telefoonhoorn. Eindelijk had ik een full-time job te pakken! Maar ondertussen had Sam gereageerd op een jobadvertentie van het Mountainview Hotel te Whitfield (www.whitfieldhotel.com). Hij solliciteerde voor de job als chefkok en verwees Bruce, de eigenaar, door naar mij voor de barpositie. Ik verbloemde mijn CV lichtjes want ik heb geen ervaring achter de bar. Desondanks besloot Bruce me toch een kans te geven en nodigde me daarom uit voor een probeerweekend dit weekend. Na een treinrit van twee en een half uur pikte Annie, Bruces vrouw, me op in het station. Ze vertelde me over Ned Kelly (voor de nieuwsgierigen: zie internet) en na een uur in de auto kwamen we in de wijnstreek Whitfield aan. Ik werd naar de Whitfield Pub begeleid en er onmiddellijk voor de leeuwen gegooid. Deze leeuwen waren ontzettend angstaanjagend en vermomd in de vorm van: 1. een honderdtal verschillende drankmerken en -combinaties die me onbekend zijn, 2. volledig andere glazen dan in Belgie met namen waarvan ik nog nooit heb gehoord, 3. bier moeten tappen (wat ik nog nooit heb gedaan) terwijl de baas staat te kijken. Mijn gebrek aan ervaring kon ik dus onmogelijk verbergen. Totaal tegen mijn verwachtingen in vertelde Bruce me dat ik mocht blijven. Hij vond mijn omgang met klanten uitstekend en vertrouwde erin dat ik de zaken snel zou kunnen oppikken. JOEPIE! Victoria Electricity zal morgen (maandag) zijn nieuwkomertje al kwijt zijn. Ik zou gek zijn indien ik deze job niet zou aanvaarden want het is er eentje uit de duizend. Eentje dat niet zo vaak voorkomt en waarvan vele backpackers enkel kunnen dromen. We krijgen hier gratis onderdak en eten, wat de grootste kosten zijn. Daarbovenop krijgen we een uurloon betaald dat hoger ligt dan het gemiddelde. Dus sparen lijkt opeens niet meer zo onmogelijk, integendeel! Met zo goed als geen uitgaven, zal onze bankrekening kunnen aandikken. We zijn met ons g*t in de boter gevallen. Iets anders nu... De laatste week in St. Kilda was heel tof. St. Kilda festival vond plaats, wat naast een gay-parade, ook een grote massa mensen en verschillende activiteiten en bands naar het kustdorpje bracht. Daarnaast was het afgelopen donderdag ook nog eens ladiesnight in een lokale pub. En niet zomaar een ladies night, neen, eentje dat gehost werd door Paul O'Brien. Dit doet geen belletje rinkelen? Het volgende zal de Home-and-Awaykijkers ongetwijfeld wel bekend in de oren klinken: JACK HOLDEN, Summer Bay Police, lekker ding! Na een paar drankjes in de pub stapte ik erop af, sloeg een praatje, nog eentje, nog eentje en dan ... foto's!
Wist je dat: - I love Australia, - Whitfield een minuscuul dorpje is, het slechts 200 inwoners heeft, een klein buurtwinkeltje en een pub, - een drukke dag in de Whitfield Pub wil zeggen dat er bijna 50 klanten zijn geweest, - er hier geen GSMbereik is, - Engelse vrienden me serieus uitgelachen hebben om mijn rijbewijs omdat het slechts een stukje papier is en ze dit nog nooit hebben gezien, - een Engels rijbewijs dezelfde kaart is als hun ID. - meeste mensen Belgisch bier en chocolade kennen maar nog nooit van een frietkot hebben gehoord en niet begrijpen waarover ik spreek, - deze mensen niet beseffen wat ze missen!
I know, nu is er toch heel veel tijd verstreken alvorens ik hier nog iets van me liet weten. Dus... here we go again!
Met gemengde gevoelens heb ik Manly verlaten. Enerzijds voelde ik enthousiasme om andere oorden op te zoeken, anderzijds had ik het toch wel lastig om vaarwel te zeggen aan de nieuwe vrienden waarmee ik zo'n onvergetelijke tijden heb beleefd. Spijt heb ik echter uiteraard niet want er is nog zoveel te zien en te doen hier in Australie. Daarnaast verlieten de meesten onder ons het zinkend schip waardoor Manly Backpackers op een weekend tijd toch een vijftiental backpackers verloor. Zoals ik reeds vertelde, namen Sam en ik de kustbus naar Melbourne. Onze eerste stop, Wollongong, bleek de moeite niet echt waard. Het is een klein dorpje zonder veel leven en na twee nachten zetten we onze tocht verder. Als tweede stop kozen we Jervis Bay. Dat wordt gepromoot als een reuzachtige baai met de witste stranden en blauwste waters. Onze verwachtingen werden ingelost: het uitzicht op de baai was inderdaad indrukwekkend. Jammer genoeg verstopte de zon zich achter een aantal lelijke, grijze wolken dus besloten we na twee dagen opnieuw verder te trekken. We reizden rechtstreeks naar Melbourne omdat we onze kostbare tijd niet wilden verspillen aan plaatsjes als Wollongong. Onvoorbereid arriveerden we in het kustdorpje St. Kilda, na een vermoeiende busrit van zo'n dertien tergend trage uren. Onmiddellijk gingen we enthousiast op zoek naar een hostel. En bleek dat nu toch gemakkeijk tijdens de Australian Open! NIET DUS! De eerste hostels waar we informeerden, bleken volgeboekt tot minstens een week later. Dat bezorgde ons toch eventjes paniek. Alles eindigde goed en wel toen we toch een toffe en betaalbare hostel vonden.We verbleven er vijf dagen en verhuizden dan naar een goedkoper plekje, de Coffee Palace, waar we nu nog steeds verblijven. Heel veel heb ik hier tot nu toe nog niet beleefd omdat ik hard naar werk heb gezocht en wat dollartjes aan het verdienen ben. We verkenden de stad wat en ik merk toch een groot verschil met Sydney. In Melbourne heerst een meer relaxte sfeer en je kan ontspannen door het centrum slenteren. Al vind ik persoonlijk Sydney toch mooier met haar Chinese Gardens, Darling Harbour, Sydney Bridge, Opera House,... Mijn leukste avontuurtje in Melbourne was ongetwijfeld de eerste dag van de Australian Open. Omdat toen slechts de eerste wedstrijden plaatsvonden, bleken de tickets betaalbaar. Zo'n buitenkansje kon ik dus niet laten liggen. Ik kocht een ticket voor de Rod Laver Arena omdat Kim Clijsters daar speelde. Met dit ticket mocht ik in die Arena binnen (vaste zitplaatsen) en op de buitencourts. Jammer genoeg bleek dit ticket niet geldig voor de Hisense Arena (ook vaste zitplaatsen) en dat vond ik toch wel heel jammer want net daar speelde Justine Henin. Maar na drie maanden in Australie slaag ik ondertussen al ontzettend goed in het spelen van de onwetende, onschuldige toerist. Dus ik durfde een poging te ondernemen om ongezien tussen de rij wachtenden te glippen. Tegen mijn verwachtingen in, lukte me dat ook! Tussen 11.00 en 21.00 zag ik die dag volgende spelers aan het werk: Sharapova vs. Kirilenko, Kim Clijsters vs. Tetreault, Henin vs. Flipkens, Murray vs. Anderson, Del Potro vs. Russell, Wickmayer vs. Dulgheru, Rochus vs. Gonzales, Tof, tof, tof! Momenteel wordt het budget een beetje strenger beheerd. Ik zal nu proberen zoveel mogelijk te sparen zodat ik vanuit Melbourne naar Tasmanie en Nieuw Zeeland kan reizen. Vele backpackers vertelden me immers dat dat zeker de moeite waard is. Amai, ik zou zoveel willen doen en zien, maar jammer genoeg vliegt de tijd in sneltempo voorbij. Ik heb al geinformeerd naar een tweede, extra jaar. Voorwaarde voor het verkrijgen van een tweede visum is dat je minstens drie maanden seizoenswerk (fruitpluk) hebt verricht op een erkende boerderij. Dus hard werk staat ook nog op het programma!
Nog een aantal afsluitende weetjes: - ik heb een verschrikkelijke spinnenfobie, - nadat ik een huntsman (van: hunt = jagen :-/) zag op straat, vertelde een voorbijganger me dat die reuzachtige spinnen van twee meter ver op jou kunnen springen als ze zich aangevallen voelen. LAAT MIJ DIT AUB NIET OVERKOMEN! - er vallen me soms weetjes te binnen waarvan ik denk: 'die ga ik niet vergeten als ik nog eens op mijn blog schrijf'. Maar ik vergeet ze wel! - ik heb soms dagen waar ik iedereen echt wel hard mis!
Het is nu 11.34 plaatselijke tijd. Binnen een uur en een half verlaat ik Manly, samen met de Engelse Sam die ik hier heb leren kennen. We boekten voor een spotprijs de kustbus naar Melbourne. Die kustbus heeft het volgende principe: je krijgt drie maanden de tijd om naar Melbourne te reizen en onderweg kan je in elk plaatsje afstappen waar je wilt! Wij zullen onderweg een aantal dorpjes verkennen, met als eerste stop Wollongong. Dat ligt op slechts 2 uur rijden hier vandaan dus een lastige eerste busrit wordt het alvast niet. Eens aangekomen in Wollongong nemen we een kijkje om vervolgens te beslissen hoeveel nachten we er in een jeugdhotel zullen boeken. En zo zal het verlopen in alle volgende plaatsjes tot we in St. Kilda, Melbourne toekomen. St. Kilda is, net als Manly, een kustdorpje. We zijn van plan om ginds onmiddelijk werk te zoeken. Verloopt dat niet zoals we willen, dan trekken we richting centrum stad want daar verloopt het jobhunting toch iets makkelijker! Een vluchtig verslagje van de nabije toekomstplannen want mijn internettijd zit er helaas alweer op! In bijlage nog een aantal streekfoto's ter 'Manlyafsluiter'!
Oudejaarsavond in Sydney: een onvergetelijke ervaring! Hier een miniverslagje!
De 'avond' startte eigenlijk al 's middags. Rond 14.00 uur namen we met zijn allen de bus naar Ashton Park. Dat is een klein parkje op een heuveltje, met onderaan een gezellig strandje. Het bevindt zich ongeveer een kilometer van de Sydney Bridge. Dat maakt dat we in alle rust en gezelligheid op het strand konden genieten van onze picknick en wijn. En daar ben ik heel blij om want er bevonden zich 1,5 miljoen mensen (!!!) in de stad zelf. Met andere woorden: overdreven drukte alom ginds. Om 21.00 uur startte het opwarmingsvuurwerk dat we aanschouden in het water. We waren toen al serieus onder de indruk en konden niet wachten tot het middernachtvuurwerk, dat naar het schijnt ontzettend spectaculair is. Met een aantal nachtelijke zwempartijtjes doodden we de tijd. Eindelijk was het dan zover... 15 minuten waarin je onmiddelijk het onderscheid zag tussen toeristen en Australiers: waar de laatsten hun keel kapot schreeuwden, stonden wij sprakeloos naar de lucht en de Sydney Bridge te kijken! Zo'n vuurwerk heb ik nog nooit gezien! Ik zou het hier willen omschrijven, maar ik heb geen idee hoe! De foto's doen het vuurwerk totaal geen eer aan.
Een supervreemde kerstperiode is net achter de rug. Vreemd want het was niet ijzig koud! Ondertussen zijn we ontnuchterd, hebben we die onvermijdbare kater(s) verslagen en konden we al een beetje slaap inhalen. Hier volgt eerst een kleine update over de recentste 'ontwikkelingen' , dan een miniverslagje over de Australische kerstperiode en als afsluiter nog een aantal weetjes die ik vergat te vermelden in vorige berichtjes.
Bon, ik verblijf niet meer in de Manly Backpackers Hostel. Reden: de prijzen slaan er tijdens de kerstperiode zodanig op dat het onbetaalbaar wordt. En aangezien ik hier nogal wat uitstelgedrag vertoon, ervoer ik nogal wat stress om een oplossing te vinden, 2 dagen vooraleer de prijzen de hoogte in zouden rijzen. Met heel veel geluk, en later zou blijken ongeluk, vond ik een kamer (voor mij alleen, yeeej) in een klein huisje aan Manly Beach. De vrouw huurt een tweekamerhuis en deelt dat huisje met twee roommates. Omdat zij op vakantie vertrok, mocht ik haar kamer voor twee weken overnemen. Lichtjes wanhopig, na een minibezichtiging, en wetende dat het me 200 dollar per week goedkoper uitkwam, besloot ik de kamer voor twee weken te huren. Amai, en langer dan dat hou ik het er niet vol! Overal, en dan bedoel ik letterlijk OVERAL, staat er rommel en allerhande prullerijen. Honderden dozen staan er opgestapeld. Ik moet in zijpositie naar mijn kamer gaan omdat de gang voor de helft gebarricadeerd is. Haar hemelbed heeft een dubbele functie: bed en kleerkast. Jaja, KLEERKAST! Haar kleren omringen me tijdens het slapen want ze heeft omheen het volledig bed kapstokken gehangen! Ik heb een vierkante meter de plaats om mijn spullen te leggen, met als gevolg dat ik nu nog een halve vierkante meter plaats heb om mijn voeten op de grond te placeren. Maar het heeft ook zijn positieve kanten, gelukkig maar. Het is heel goedkoop, dus ik bespaar toch wel wat. De kamer is heel koel want er komt ruim voldoende wind binnen en ik val in slaap met het geluid van de zee op de achtergrond. Trouwens, ik spendeer mijn tijd toch meestal in de hostel, dus...
Ook kerstavond heb ik daar gevierd. Iedereen heeft de peperdure hostel ondertussen verlaten, maar we zijn er nog steeds welkom. Dus dit is het gemeenschappelijke ontmoetingspunt. Op kerstavond zag de courtyard rood van de kerstmutsen en -hoeden. Met heel veel jolijt zijn we de avond daar feestelijk gestart en hebben we die verdergezet in een aantal gezellige clubs, met leuke namen by the way (Shark Bar, Shore Club,...). Op Kerstdag zelf was het ontwaken minder aangenaam: de zon was nergens te bespeuren en het motregende!!! Wat een tegenvaller! Maar we trokken ons daar natuurlijk niets van aan en besloten het toch gezellig te maken op het strand. Opnieuw waren de kerstmutsen, en zelfs kerstpakjes, schering en inslag! Ook ikzelf had een prachtexemplaar, al zeg ik het zelf. We dronker er wat, speelden wat voetbal en volleybal en rond een uur of 6 begaven we ons vervolgens naar de hostel. Daar smulden we van een primitief, maar lekker, kerstdiner dat bestond uit een scampicocktail als voorgerecht; ham, worst en bacon als hoofdgerecht; pudding als nagerecht! De avond werd afgesloten met een houseparty (zie verder). Boxing Day (Tweede Kerstdag) verliep verdacht rustig
Nog een aantal weetjes ter afsluiter: 1. Ik vroeg om een beetje ketchup en kreeg chilisaus van een hostelgenoot. Het ging niet zo smakelijk binnen. Diezelfde avond dacht ik dat ik 'het zuur' had. Vreemd, want ik had daar nog nooit last van gehad. Geen probleem, het zou wel snel weer verdwijnen. NIET DUS! 'Het zuur' was eigenlijk mijn verbrande slokdarm! No worries, na vier dagen kon ik weer eten en drinken zonder naar gevoel! 2. Tijdens een avondje uitgaan begon mijn middelste teen van mijn linkervoet opeens heel erg veel pijn te doen. Op mijn tanden bijten, hielp niet want het bleef verergeren tot hij paars en blauw uitsloeg. No worries, na acht dagen was mijn gebroken teen weer genezen! 3. De eerste keer dat ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar een 'houseparty', bedankte ik vriendelijk. Ik hou immers niet van housemuziek. Toen ik een verslagje te horen kreeg over de houseparty, ontdekte ik dat dit gewoon een 'huisfeest' is: een gezellige samenkomst in iemands huis. Sindsdien heb ik deze voorstellen niet meer afgeslaan! 4. Tijdens de Sinterklaasperiode werd het me duidelijk dat de anderen (cfr. andere nationaliteiten) daar nog nooit van gehoord hebben! Dus ik deed het verhaal en vermeldde de Sint en zijn zwarte pieten, het paard op het dak, de schoen en de wortel, de angst voor de zak... Niemand kon zijn/haar oren geloven, zo'n ongelooflijk verhaal vonden ze het! Ze lachten nogal wat af toen ik vertelde dat ik vroeger doodsbang was toen de Sint aan de deur stond. 5. Mijn Engels gaat er hier ontzettend goed op vooruit! Ik kan hier zo goed als geen Nederlands praten aangezien de meesten hier Brits, Frans of Duits zijn. En ik ervaar al heel af en toe moeilijkheden om op een Nederlandstalig woord te komen wanneer ik het Engelse woord in mijn hoofd heb. 6. Ik mis iedereen heel erg, en nu tijdens de feestdagen nog veel meer! Cheers!!!
EINDELIJK is het me gelukt: hier een aantal foto's: Sydney centre, Opera House, Sydney Bridge, Botanical Gardens met vleermuizen in bomen, Australische insecten, Bondi Beach, Manly- en Shelly Beach, Palm Beach aka Summer Bay, en een aantal sfeerfoto's.
Ondertussen ook een kleine update van de laatste weken. Het weer is hier ontzettend wisselvallig. Deze week startte zeer frisjes en van de een op de andere dag werd het opeens bloedheet. Dus we spenderen onze tijd voornamelijk op het strand en in de zee! Dat is, tenminste, als we niet uit het water bevolen worden als gevolg van haaialarm. Op een week tijd was het twee maal van dat: men spotte een examplaar in het water. En dan is het opletten geblazen want naar het schijnt kunnen die heel dicht komen, al is dat wel uitzonderlijk. Naast haaialarm heb ik ook twee maal brandalarm meegemaakt. Blijkbaar had er iemand gerookt in de gang en is het rookalarm afgegaan. Iedereen op straat en de brandweer erbij! Dat leverde enkele grappige foto's op!
En een leuk nieuwtje voor de trouwe Home and Away- kijkers: ik heb onze goede, oude (uit de dood herrezen) Flynn ontmoet. Ik kruiste hem op het strand maar kon hem niet direct plaatsen. Gevolg: ietsje te lang en te opvallend zitten staren. 's Avonds passeerde ik hem tijdens het uitgaan opnieuw en zo geraakten we aan de praat. Na een half uur verloren we elkaar uit het oog en ik verwijt mezelf nog steeds dat ik geen foto heb durven trekken!
Aan het surfen durf ik me momenteel nog steeds niet opnieuw wagen. Maar in de plaats daarvan is er een leuk alternatief: bodyboarding. Dat is hetzelfde principe als surfen, behalve dat het bord heel klein is en enkel je buik ondersteunt.
Dat, en het jobhunting, staan voor de komende dagen op het programma.
- coca cola hier verdacht anders smaakt, - je geen pizza mag eten als er meeuwen in de buurt zijn; ze stormen op je af en pikken je stuk gewoon uit je hand, net op het moment dat je een hapje wou nemen, - je voor kaas veel geld moet neerleggen, - sommige buschauffeurs je vriendelijk een lift aanbieden en bij aankomst om geld vragen, - goon visextracten en melk bevat, - mijn nieuwe naam 'Belgium' luidt omdat ik de enige Belg ben en men het moeilijk vindt om het eenvoudige Elke uit te spreken en te onthouden, - je je hier best niet op straat bevindt als het bliksemt; je verschillende bliksemschichten rondom je kan zien inslaan op bomen en huizen, - ik niet verder dan mijn middel in het water durf omdat het zelfs dan moelijk blijft om eruit te geraken, - de toetsenborden hier anders zijn, je me daarom moet vergeven voor spelfouten, ik voorlopig geen trema zal kunnen gebruiken want ik heb dit nog steeds niet teruggevonden, - ik al ontelbare keren heb geprobeerd om hier foto's te plaatsen; ik zal blijven pogingen ondernemen, - er voor de rest niet veel meer is gebeurd en ik het daarom hierbij houd.
Hoog tijd voor een update... Here we go! Ik verblijf niet meer in Sydney stad. Ik had het er na een weekje wel gezien en daarbij kwam nog eens dat de Australische zon uiteindelijk toch de regebuien heeft kunnen verslaan. Dus heb ik mijn boeltje gepakt en ben ik verhuisd naar een super kustdorpje, Manly. De sfeer is hier totaal anders. Ten eerste is het veel relaxter en ten tweede zijn de mensen hier zoveel vriendelijker. Ik mis de drukte helemaal niet! Manly Backpackers youth hostel is nu sinds een kleine week mijn nieuwe woonst. Er bestaan ongetwijfeld betere jeugdherbergen dan deze, qua netheid en vooral prijs. MAAR wat gezelligheid betreft, is dit plekje een tien op tien waard! Er is een gezamenlijke courtyard, waar iedereen 's avonds gezellig zijn biertjes of 'goone' (= dialect voor goedkope wijn) met elkaar deelt, net als een kleine familie. Heeft iemand een beter voorstel, dan vraagt die gewoon 'who wants to join us' ? En zo valt er al snel wat te beleven natuurlijk. Een sympathieke Brit bood me op dag twee een surflesje aan, dus hup, de zee in! Ik ben wel een beetje verschoten van de kracht van de golven hier. Toen ik die middag in het water ging, waren ze nogal klein. Maar amai, heb ik er mee moeten worstelen. Het duurde minstens al een half uur eer ik het surfbord onder controle kon houden in die 'tiny waves'. Een grote blauwe plek op mijn buik kan dat bewijzen. Het volgende halfuur vermaakte ik me gewoon al liggend op het surfbord want er gaan opspringen leek mij onmogelijk! Het plezier eindigde al vlug toen ik ineens een brandend gevoel kreeg onderaan mijn knie tot bovenaan mijn bil. Typisch natuurlijk: mijn eerste uurtje in het water en ik was al gebeten door een bluebottle. Dat is een klein blauw kwalletje met slierten en die beestjes komen hier nogal veel voor. Een steek is tamelijk pijnlijk, maar toch nog draaglijk. Daarnaast ben ik gisteren met een aantal 'vrienden' naar jump rock geweest. 20 minuutjes wandelen, geanimeerd door prachtige uitzichten en je komt aan een rots waarvan je kan afspringen in de zee. Nu, niet echt zee, maar meer een eindje het water in, in de haven. Dus geen gevaarlijke bedoening: geen onderstroom, geen rotsen, enkel een schrikaanjagende hoogte. Ik zei onmiddelijk 'neen, dat durf ik niet'. Maar toch, ik zag zelfs kindjes het doen en het begon te kriebelen. Dus trok ik mijn kleren uit, raapte ik mijn moed bijeen en sprong ik van de rots, just like that! Zalig! En neen, ik verklap hier niet dat ik meer dan een half uur op de rots heb staan twijfelen, dat mijn vrienden het al na 15 minuten op hun heupen kregen, en dat ik uiteindelijk toch ben gesprongen omdat iedereen riep 'jump' en ik niet meer anders kon. Maar ik heb ervan genoten en volgende zondag staat hetzelfde op het programma. En wat volgt in de nabije toekomst? GEEN IDEE! Ik heb het nogal moeilijk met beslissingen te maken. Ik beleef hier zo'n leuke tijd dat ik hier wel wat zou kunnen blijven. Maar aangezien de prijzen hier veel hoger liggen dan elders, zal ik toch snel een job moeten vinden. Anderzijds kan ik verdertrekken naar Byron Bay, ook een klein kustdorpje. Daar liggen de prijzen zoals normaal maar vind je dan weer moeilijker werk. Momenteel heb ik een weekje extra geboekt, dus ik bezie het dan wel weer. Morgen doe ik een RSA cursus. Dat is een 'Responsible Serving of Alcohol' cursus die je hier moet volgen om alcohol te serveren. Het leert je hoe je dronken mensen kan herkennen zodat je die alcohol kan weigeren. Moet weigeren, beter gezegd. Het uitgangsleven hier is, vooral voor de mannen, opletten geblazen. Zwaai niet teveel met je armen, blijf recht lopen, en ga vooral niet op een zetel staan, want dan beschuldigen ze je van dronkenschap en vlieg je de club uit. Mijn internettijd zit erop zie ik net, dus een abrupt einde! See you!
Mijn derde dag in Sydney is aangebroken en dat maakt dat ik al een aantal indrukken kan delen. Ik ben gearriveerd op dinsdagavond, 22.00 uur lokale tijd (dan was het in Belgie 12.00 uur). Tamsin, de chauffeur was zo vriendelijk om eens een toertje rond Sydney te maken. Hij bracht me naar een mooi plekje aan de haven met een schitterend zicht op de Opera House. Ik ben er nog steeds van onder de indruk en ben van plan om er nog twee keer naartoe te gaan. Eens overdag (zo meteen denk ik) en eens 's avonds want ik ben die eerste avond foto's vergeten nemen. Vooral s' avonds is het zicht uniek denk ik, want overal rond je heen zie je lichtjes. Het weer is hier momenteel niet zo denderend. Het is natuurlijk niet Belgisch koud maar de zon verstopt zich en maakt plaats voor motregen. Dus ik stel de strandbezoeken nog eventjes uit. Ik verken de omgeving in de plaats. En daar moet je wel wat tijd voor uittrekken want om de 100 m kom je aan een kruispunt waar je voor het rood licht moet wachten tot je, samen met de andere 35 voetgangers, mag oversteken. Maar ik vind de drukte wel leuk, het is eens iets anders dan het landelijke Zomergem of het relaxte Gent. Slapen lukte de eerste dag heel goed, wrs omdat ik toch wel moe was. Maar lap, ik heb het zitten: er slaapt een snurker op de kamer! Dus oordopjes kopen staat ook op het dagprogramma van vandaag! Een eerste verslagje, de rest volgt!
Oh ja, ik ben er nog niet uit hoe ik kan reageren op reacties die jullie geven op mijn berichtjes of in het gastenboek! Maar ook dit komt nog!
Merry Christmas!!!
, dan een miniverslagje over de Australische kerstperiode en als afsluiter nog een aantal weetjes die ik vergat te vermelden in vorige berichtjes.
