|
Cambodja is een land waarvan ik een voorproefje kreeg dat naar heel wat meer smaakt. We bezochten er de kleurrijke hoofdstad Phnom Penh en Siem Reap, de poort naar Angkor Wat. Tijdens onze tien dagen vakantie in vakantie voelden we in dit getraumatiseerde land een sfeer van gastvrijheid en optimisme.
We arriveerden op drie november in Phnom Penh en stonden er verbaasd van de pracht en praal van de tempels. Waarschijnlijk zijn de meesten gloednieuw want tijdens het Khmer Rougeregime werd deze stad, zoals alle andere, volledig vernield. We kuierden er een dagje rond en namen de schoonheid van de omgeving in ons op. De dag erna kregen we de lelijkheid van het Cambodjaanse verleden in ons gezicht geslagen. We bezochten het Toul Sleng (S21) museum, een schooltje dat door de Khmer Rouge werd overgenomen en ingericht tot heropvoedingsplaats. In werkelijkheid betekende dit dat men er talloze onschuldigen folterde alvorens naar het nabije Killing Field te brengen. Het bezoek aan dit museum was ontzettend confronterend. Je zag geen onderscheid meer tussen de meeste klassen: het hele gebouw bestond uit cellen. In een aantal cellen stond een ijzeren bed in het midden. Aan de muur hing een afbeelding van de cel, met als enig verschil dat er een persoon aan het bed zat vastgeketend. Ook zag je honderden en honderden afbeeldingen van de mensen die er werden vastgehouden; de rij eindigde maar niet. Na dit museum vervolgden we onze weg naar een nog vreselijkere plaats: Phnom Penhs Killing Field. Daar werden meer dan 20000 mensen geexecuteerd en begraven in massagraven. De gevonden beenderen werden in een glazen gebouw geplaatst zodat deze niet vergaan en men de wreedheden niet kan vergeten. We liepen er langs de massagraven en lazen de borden die uitlegden wat op verschillende plekken gebeurde. Keer op keer moesten we serieus slikken. Het gaf een naar gevoel om op dezelfde plek te staan waar slechts een 35tal jaar geleden zon verschrikkelijke misdaden hebben plaatsgenomen.
De volgende dag zaten we op de bus richting Siem Reap. We reden door het platteland en kregen er een glimps te zien van het arme leven daar. Men leeft er in kleine houten paalhuisjes en lijkt er geen elektriciteit of water te hebben. Men leeft van wat men kweekt en plant: een magere koe of varken, rijst en wat groenten. Eens in Siem Reap kwamen we constant in contact met de armoede die er heerst. Kleine kindjes (5 tot 12 jaar) komen naast je lopen om om geld te vragen en blijven je volgen tot ze iets in hun handje krijgen of teleurgesteld opgeven. Of je ziet kleintjes die postkaartjes of armbandjes verkopen voor een dollar. Een aantal keer kochten we fruit op de markt en kwamen kindjes ons vragen om hen een appel te kopen. Een keer kregen we een banaan als dessert op restaurant en ik gaf dat aan een jongetje die aan het verkopen was. Onmiddelijk begon hij die op te eten en een toekijkend jongetje vroeg me onmiddelijk: Where my banana? Mijn hart brak op dat moment want er was niets meer over en geen kraampje in zicht. Of je ziet een vrouw met een baby op haar arm en een leeg melkflesje. Nu, waarschijnlijk is het naief om te veronderstellen dat dit altijd oprecht is, maar kindjes om eten zien smeken, maakt toch wat duidelijk. Temidden al dit stoot je echter keer en keer op oprechte vriendelijkheid, interesse en gastvrijheid van de lokale bewoners.
We checkten er in een guesthouse in en raakten er bevriend met de gastvrouw Sophea, die ons een fantastische dag tussen de Tempels van Angkor bezorgde. Angkor was tussen de negende en twaalfde eeuw de hoofdstad van het Khmerrijk. We zagen er in een lange dag de grootsheid van de (zelfverklaarde) zevende wereldwonder in de vele overblijfselen van de oeroude tempels. We startten om vijf uur s morgens aan Angkor Wat: de hart en ziel; het nationaal symbool van Cambodja. Jammer genoeg kregen we er onze postkaartfoto niet. Door de bewolking misten we de roodoranje achtergrond achter het donkere Angkor Wat met zijn reflectie in het water.Wat een zonde! De rest van de dag bleven we tempel na tempel onder de indruk van de creativie ambitie en spirituele toegewijdheid van toen. Mijn persoonlijke hoogtepunten waren het gothische Bayon en Angkor Wat, en de tempeldelen waar doorheen de tijd reusachtige bomen zijn ingegroeid. Ongetwijfeld een bezoek waard!
Na enkele dagen relaxen met Sophea en medereizigers, trokken we terug naar Ho Chi Minh. De rit naar Phnom Penh bleek zo belovend: we installeerden ons op de slaapbus, in een dekentje ingewikkeld en met ons hoofd rustend op een zacht kussentje. Na vijf minuten beseften we echter reeds dat er van slapen niets in huis zou komen. De weg was zo ontzettend slecht (putten overal) dat we constant in de lucht werden geworpen. In Phnom Penh veranderden we van bus en van daaruit zou het voor mij op blote voeten zijn want mijn slippertjes (die we vooraan de bus moesten plaatsen) waren gestolen. Nachtrust kregen we op de betere weg echter wel en we kwamen in Ho Chi Minh aan voor we het beseften, uitgerust om te gaan slippershoppen!
Weetjes:
- De marktjes in Cambodja en Vietnam zijn soms de moeite om te zien. Men plaatst er de groenten en vlees op de tafels en de verkopers gaan er op de tafels gewoon tussenin zitten. Vlees bijvoorbeeld wordt er gewoon verwerkt terwijl ze er haast met hun blote voeten in zitten!
- In Siem Reap kon je deugddoende vismassages krijgen. Je stopt je voeten in een bokaal met visjes en die zuigen de dode huidcellen van je. Wij hadden in onze guesthouse een minitank en ik maakte er graag gebruik van. Vooral sinds ik het gewoon was en het niet meer kriebelde.
- In onze kamer stootte ik op de grootste spin die ik van mijn leven heb gezien! De poetsvrouw nam gewoon haar borstel en probeerde het uit de kamer te jagen! Dit lukte niet onmiddellijk met als gevolg dat de spin tussen onze rugzakken kroop. Ik zag het echter toch buitengeraken zodat ik de kamer weer kon betreden.
13-11-2010 om 00:00
geschreven door Elke 
|
