****  Beste wensen van de Bende****

Bijlagen:
kerst blog.jpg (60.6 KB)   

Als je mij nog iets wilt geven
dan zou ik vragen:
sterf niet met mij,
omhels het leven.

Je mag bedroefd zijn
maar wanhoop niet,
verdrink niet in te groot verdriet.

Als je mij nog iets wilt schenken
dan zou ik willen
blijf toekomst zien,
blijf hoopvol denken
zodat je uitgroeit
en voluit leeft
het leven alle kansen geeft.

-onbekend auteur-

Kinderen vormen de toekomst.

Het zijn zij die deze aarde zullen bevolken als wijzelf  er niet meer zijn. Zo zou het althans toch moeten zijn…

Wat op een zomerse vrijdagavond begon met een telefoontje vanuit een ziekenhuis in Bree zou het leven van de Bende ingrijpend veranderen en een jaar later tot het verlies van onze dochter Douwke leiden.

Haar dood veroorzaakte een deining rondom, bij de mensen die haar gekend hadden. Maar het stopte daar echter niet.

Wanneer je een dierbare persoon verliest word je gevloerd. Wanneer het gaat om je kind of je zus (in Rienske haar geval) dan houdt de wereld op met draaien en blijven alle klokken over de ganse wereld letterlijk voor je stilstaan.

Om het verlies een plaats te geven besloot de meter van Douwke een tocht te maken en hieraan een goed doel te koppelen. Er werd gekozen voor Mobile school, een organisatie die kinderen die op de straat leven hun eigenwaarde probeert terug te geven. Met mobiele schooltjes trekken ze de straat op in steden verdeeld over verschillende continenten.

Kinderen zijn de toekomst en dat mag niet vergeten worden!

De fietstocht die Marleen maakte leidde haar naar Santiago de Compostella, meer dan tweeduizend kilometer van haar huidige woonplaats: Lier.
Toen dit alles begon had de Bende geen idee gehad waartoe dit zou leiden. Over de ganse tocht van België naar Santiago werden ballonnetjes gehangen met Douwke haar naam erop. Douwke reisde eigenlijk zo op deze manier ook mee.

Bij haar vertrek kwam een medewerker van Mobile School, Saskia, haar een voorspoedige reis wensen. Saskia zou zelf naar Albanië gaan om daar mee een mobiel schooltje op te starten. Ze volgde de reis via de blog van Marleen en wij volgden het nieuws vanuit Albanië op via de webstek van Mobile School.

De school van Douwke, de school waar Krisje les geeft, de gidsen van Rumst, vrienden van vrienden van... en zoveel mensen meer brachten een cent in het zakje en het resultaat… liet iedereen stomverbaasd achter.

Gisteren op 30 september kwamen een dertigtal van deze mensen bij elkaar. Ze hadden het project mee gesteund en het een warm hart toegedragen.

Na een diavoorstelling over de reis en de lotgevallen van Marleen werd een cheque overhandigd aan Saskia.

De cheque die “Fietsen voor en door Douwke” mocht overhandigen aan Mobile School bedroeg 9500 euro.

Meer dan voldoende voor de oprichting van een mobiel schooltje!

Rond “ Fietsen voor en door Douwke” hangt een aura van licht.

In het verdriet en verlies schijnt hier de inherente goedheid van de mens door. Het verlies van een mens en in dit geval een kind droeg er toe bij dat er ergens anders op deze wereld andere kinderen geholpen kunnen worden.

Probeer positieve oorzaken te scheppen die kunnen leiden naar gunstige gevolgen, wordt er in somige religieuze tradities gesteld. 

Niets meer en niets minder, maar wel bijzonder krachtig.

Hier klinkt geen theatrale “Yes, we can” , hier klinkt de kracht van stilte en de gedachte: “ Onze kinderen zijn de toekomst”

 

 

 

 

 

 

 

                                              

Liefste Douwke,

Een jaar geleden schreef ik op mijn blog het volgende:

't Is weeral een tijdje geleden dat ik nog geblogd heb.
What can I say? Time flies when your daughter is in a coma...

Dat Douwke mee naar huis mocht is het enige dat me overeind houdt op dit ogenblik. Thuis sterven was haar laatste wens (ze wilde de katten nog zien), die wens wordt nu verwezenlijkt.
Ze is echter zo comateus dat er nauwelijks nog "contact" mogelijk is… We houden haar (en vooral onszelf) aan de waggel met haar dagelijkse (soms nogal overbodige) verzorging, hierbij liefdevol bijgestaan door de verpleegsters van het wit-gele kruis.
Je zit erbij en kijkt ernaar. Dit is allemaal zo wezenloos, zo onecht! Dit gebeurt bij anderen, niet bij ons! Op TV lukt het toch altijd? Hoe is dit toch allemaal zo kunnen lopen?
Maar toch is het onze kat die zich op het ziekenhuisbed naast jou nestelt...

En het besef dat het leven je  lichaam verlaat en je er als ouder niets meer aan kunt doen dan te zitten wachten tot het zover is. Tot de conclusie komen dat de volgende week je ergste vrees waarheid is geworden, je moet je eigen kind begraven. De kerkklokken die je hoort luiden voor een overledene zijn deze keer voor jou Douwke.

Afscheid nemen van jou was inderdaad het meest onwezenlijke dat we in onze voorbije 42 jaren hebben gedaan. En dat afscheid duurt maar voort. We hebben soms het gevoel dat er met jou een beetje van onze ziel mee is verdwenen.  

En toch…..

Dit wensen we voor jou lieve schat,

Moge je volgend bestaan gelukkig vrij en vervuld zijn

Moge je geheeld worden en heel worden

Moge je hebben wat je nodig hebt en wenst

Moge je beschermd worden voor elke vorm van kwaad en angst

Moge je innerlijke vrede en welbehagen ervaren

Moge er vrede zijn rondom jou

We sturen je onze liefde,

Mama, papa en Rienske

                                                                                                                                        

Op 10 juli stuurde Krisje sms’jes en telefoneerde met haar zus om een ontmoetingsplaats af te spreken in het kuststadje Finisterre of Fisterra, gelegen aan de Atlantische kust. Het is het eindpunt voor de pelgrims die de Camino de Santiago hebben afgelegd.

In het haventje van het stadje vond de Bende Tante Marleen in “ goede staat” terug. De bepakking en “Het Ros” dat haar naar dit eindpunt had gevoerd werden opgehaald aan de Albergue en meegenomen naar een appartementje aan het strand.

De eindplaats van de Camino bevindt zich op de Faro of vuurtoren een heel eind boven het stadje.  Het geeft een wijds en indrukwekkend uitzicht op de oceaan.

Op zich kon er geen betere plek gekozen worden voor het einde van deze reis want Douwke was gefascineerd door de zee. De laatste reis voor ze ziek werd, maakte ze met Krisje en haar zus naar de kust van Bretagne.

De zussen brachten toen zakken vol schelpen mee die ze op het Bretoense strand hadden verzameld.



Het is ook een schelp die de meeste pelgrims als teken met zich meedragen op de Camino.

Tijdens de ganse reis was Douwke nooit ver uit de gedachten van de Bende. Ergens binnenin lag  de vraag hoe het zou geweest zijn als ze er nog had geweest en naast ons stond bovenop deze rots bij de vuurtoren. Wat als…

De Vlaamse bard Willem Vermanderen sprak in een interview in een populair weekblad over het verlies van Runeke ,zijn 13 maanden oude kleinzoon, aan de gevolgen van hersenvliesontsteking en de tekst die hij voor hem schreef: “Ik schreef de tekst en ik zag Runeke overal, in de wolken, in het gras.” “Ze hebben hem uit de dood teruggehaald, er was al veel kapot aan dat manneke. Maar ja, hij is daar. Hij zit aan de overkant.”

Op het strand van Fisterra werden door de Bende enkele zandkastelen nagelaten, een geliefkoosd tijdverdrijf van Douwke en Rienske wanneer ze aan zee waren. Een gepast einde vond de Bende, vooraleer ze met Douwke’s meter en de beruchte fiets terug naar België keerden.

De Bende is onderweg om Tante Marleen te gaan oppikken. We ontmoeten elkaar in Finistera en keren dan  met de bepakking en Tante Marleen weer naar huis.

De Bende reist met de wagen en kan alleen maar een diepe bewondering en respect opbrengen voor wat de meter van onze  Douwke  gepresteerd heeft, en dit  op 2 wielen, met haar bepakking, enkel spierkracht en bovenal ook een potige dosis wilskracht en vastberadenheid.

De reis gaat in etappes en tijdens de stop in Bilbao werd in de Iglesia de santiago een kaars aangestoken voor Douwke,  weliswaar met de nodige emoties.

Douwke is natuurlijk weer mee, we voelen ons nog het best met zijn vieren.

Ze wordt bij wijze van spreken opnieuw in haar handdoek verpakt  wanneer we verkassen.

De Bende

Nu het schooljaar op z'n laatste benen loopt wordt het tijd ónze tocht naar Santiago aan te vatten. In de hal groeit de hoop met reisspullen met de dag, de reisgidsen zijn binnenstebuiten gedraaid en de to do lijstjes worden afgestreept. Gezien het schooljaar nog niet helemaal ten einde is, valt er ook daar nog één en ander af te ronden. Best drukke dagen, dus.
Deze drukte voorkomt echter niet dat er regelmatig flarden van herinneringen boven komen...dingen die zich een jaar geleden afspeelden in het UZ Gent, niet de meest leuke dingen.
Dit was de periode dat er geen goed nieuws meer kwam na een onderzoek.  Rond deze periode mocht Douwke  voor 2 dagen overdag naar huis. Het was een verademing voor haar. De ongemakken van de urineweginfectie en de uitputting  hadden hun tol geëist. Douwke kwam vrijdag naar huis om dan ’s avonds op nieuw naar Gent te gaan. Toen Wim Zaterdag ,nadat ze de nodige verzorging  had gekregen, met haar naar huis reed vertelde ze dat ze niet meer kon en dat de reis naar Rumst te zwaar was.


Tijdens de rit zei ze tegen Wim “ Ik denk dat ik niet meer beter ga worden hé papa.”

Ze heeft de dagen dat ze thuis was er met volle teugen van genoten.


Ze zou eind juli voor de laatste keer naar huis komen.
 Tegen deze tijd  was ze bijna niet meer bij bewustzijn, haar hersenen waren beschadigd en virussen hadden haar hersenen verder aangetast, ze leed aan longontsteking, urineweginfectie, darminfectie, nierfalen en haar lever werkte niet meer.

We zagen onze  Douwke beetje bij beetje wegglijden.

Deze trip naar Santiago lijkt ook voor ons een echte camino te worden...
Ondertussen trapt mijn zus haar laatste kilometers bij elkaar met een doorzettingsvermogen dat zij en Douwke wel gemeenschappelijk lijken te hebben.
Afin, Santiago, here we come!
De Bende

Dat de dessertjes in de Sint-Jozefschool lekker waren, was tijdens de dessertenweek goed te merken. Douwke zou het (zoetbekkie zijnde) zelf ook weten te smaken hebben! Ondertussen zijn de opbrengsten geteld en 't Is om achterover te vallen! 750 euro!!! Met dit geld erbij denk ik dat "Douwke's Mobiele School" een feit is!
MERCI!!! aan allen die hiertoe hebben bijgedragen!
Ondertussen zit tante Marleen te puffen in de Pyreneeën
We wensen haar wind-in-de-rug en een heerlijk zonnetje!
De Bende 

Je werd geboren om 02h26 op 2 juni in het jaar 2000.

Je woog 3.320kg en mat 49 cm.

Van ons kreeg je de Friese naam voor duifje :  Douwke

Op je geboortekaartje schreven we een versje van iemand die kleine dingen op een grootse manier kon zeggen:

Een mens is niet zomaar een dingetje, iets bloots.

Diep in dat dingetje verbergt zich iets groots.

Er woont een wonder in, iets ongelofelijk machtigs.

Een kind is méér dan alleen iets engelachtigs.

Ik weet niet wat het is, dat niet, maar ik maak me sterk:

Zo’n mensenkind is niet alleen maar mensenwerk.

(Toon Hermans)

10 jaar maakte je deel uit van ons leven.

Je verliet ons rond 22h45 op 13 augustus 2010

Maar geloof me, je leeft meer dan ooit in ons voort.

Papa, Mama en Rienske

Ongeveer een jaar geleden zat ik op een ochtend eenzaam en alleen een koffietje te drinken in 't UZ Gent. Ik vroeg me toen af of ik voor Douwke een verjaardag of een begrafenis moest beginnen organiseren... Uiteindelijk werden beide georganiseerd. Geen haar op mijn hoofd dat er toen aan dacht dat een jaar laten deze mooie initiatieven zouden plaatsvinden.

We laten de ijverige stoepkrijtschrijvers zelf even aan het woord:

Woorden schoten tekort toen gisterenmiddag de ganse lagere school van De Blokkendoos krijtjes ter hand nam tijdens de Stoepkrijtactie van 'hun' Douwke.
Wij zijn als schoolteam dan ook immens trots én vereerd om te mogen melden dat deze actie €1307 heeft opgebracht!

Douwke, voor jou en alle kindjes die door jouw droom binnenkort een echt schooltje zullen zien aankomen.


Een leuke reden om je zus te sms-en ;-)
€1307
Dat Douwke stevig in onze harten zit mag na deze succesvolle dag wel duidelijk zijn.
Meer dan duizend namen verschenen op de speelplaats. Onze leerlingen brachten heel wat centjes mee voor de mobiele school 'van Douwke' Haar klasgenootjes waren verantwoordelijk voor maar liefst één derde van het bedrag. En terwijl onze harten overliepen van warmte, bundelde de zon al haar krachten om ons te verzekeren van deze mooiste dag van 't jaar.

En dat was het ook.


Het deed me wat, gisteren, toen ik Douwke haar naam in het groot op de speelplaats mocht plaatsen.  Zoveel emoties die terug naar boven kwamen.  Dat zette me toch weer eventjes aan het denken.
Als ik dan 's middags zag met hoeveel inzet de leerlingen de verschillende namen in de letters plaatsten, wist ik dat Douwke nog steeds verder leeft in vele van onze hartjes.  Dat deed echt deugd.
Het was dan uiteraard ook heel leuk dat jullie een bezoekje kwamen brengen om dit alles zelf eens te kunnen bewonderen!  Bedankt!

Zo zie je maar dat wij Douwke nooit zullen vergeten en dat zij voor altijd een plaatsje heeft gevonden.

En lieve Douwke, we hopen dat we hiermee je tante een stuk op weg hebben kunnen helpen om jouw mooie droom te verwezelijken!!!

PS. Ondertussen zit tante Marleen in Orleans!

Douwke ging samen met haar zus naar school in “De Blokkendoos” te Aartselaar.

Enkele weken terug fietsten de leerlingen reeds een aantal kilometers bij elkaar en lieten zich daarvoor sponsoren voor Mobile School, dat met mobiele schooltjes over verschillende werelddelen actief is .


                 

Vandaag gingen de leerlingen en leraars verder met een stoepkrijtactie. Voor 1 € werd je naam met stoepkrijt op de speelplaats neergeschreven. Net zoals vorig jaar zal de opbrengst naar Mobile School gaan, hetzelfde goede doel waar ook de stilaan beroemde en beruchte tante Marleen voor fietst, Douwke’s meter.

De speelplaats werd helemaal  vol geschreven en vol getekend en in het groot de naam DOUWKE, waarin dan verder namen werden geschreven.

                            

De opbrengst die de Blokkendoos bij elkaar wist te krijgen staat volgens hun website op 750 € maar het officiële bedrag moet nog bekend worden gemaakt. Het zal iets meer zijn zullen we maar zeggen, we laten de eer aan de juffen die hier hun schouders onder hebben onder gezet.

Niemand van de Bende had vorig jaar gedacht dat een meisje van 10 jaar zoveel in gang zou zetten.

Soms vind je niet zo meteen de juiste woorden om bedankt te zeggen

                                


Wilt u ze even bezoeken dan  kan u hen hier vinden:


                                                               http://sas.rvl.be/blokkendoos/

“Maar je kunt toch alleen maar echt terugkomen als je echt bent weggegaan?”

( Ko Un)

Vandaag stapte tante Marleen, Douwke’s  meter op de fiets voor een reis die ze graag wilde maken.

Bovenop de bepakking van 22kg die ze meer dan 2500 km elke dag zal verder trappen, neemt ze een hele boel vragen, een goed doel en ook het verlies van Douwke mee.

Familie, vrienden, kennissen, collega’s van Krisje en Saskia van de Mobile School vzw, kwamen haar uitwuiven aan de Zimmertoren en fietsten nog een eind mee totdat ze alleen verder reed richting Aalst.

Met een klein hartje wenste de Bende haar al het beste, het zal even duren  voor Krisje haar oudere zus weer terug zal zien In Santiago.

De reis werd minutieus voorbereid maar toch blijft er een zekere bezorgdheid hangen wanneer je iemand zo’n uitdaging ziet aangaan.

De komende weken en maanden zal Marleen door weer en wind een tocht maken die mensen sinds de elfde eeuw hebben ondernomen , elk om hun eigen redenen weliswaar, maar toch met een gemeenschappelijke band.

 Ze komen zowat in alle culturen en religieuze tradities voor, de eenvoudigste  mannier om hen te omschrijven zou zijn: het zijn  Zoekers.

En in juli gaat de Bende naar Santiago om naar de verhalen te kunnen  luisteren van de tante van Douwke die op 22 mei, op haar verjaardag, besloot om een Zoeker te worden.

Douwke stierf op vrijdagavond 13 augustus 2010. De ontreddering was enorm, ook al wist de Bende dat het onvermijdelijke stond te gebeuren. De Bende stond er ook enigszins van versteld hoeveel mensen er direct en indirect werden geraakt door haar verlies.

Op haar begrafenis was de kerk volgelopen om afscheid te nemen, naast de Gidsen  waren er ook mensen van Douwke’s en Rienske’s  school: De Blokkendoos, aanwezig.

Toen het schooljaar startte was er een leerling minder in De Blokkendoos. Voor de kinderen van haar klas, leerkrachten en andere kinderen op school was het een bijzonder zware start van het schooljaar.  Klasgesprekken  met de kinderen en een rouwschriftje waarin haar klasgenootjes iets kwijt konden over haar werden gebruikt om het verlies proberen te verwerken.

 “Gelukkig genoeg gebeurt zoiets niet al te vaak” zei een dokter . En zo hoort het ook denkt de Bende want de emotionele verwoesting die  de dood van een kind bij de gezinsleden, families, kennissen, school en andere mensen  er rond nalaat is onvoorstelbaar.

Het is dan ook mooi om te zien dat uit verdriet ook prachtige dingen kunnen voortkomen. Tante Marleen fietst naar Santiago en verbond haar fietstocht tevens aan een goed doel: Mobile School.

En omdat de vroegere school van Douwke ook haar steentje wilde bijdragen fietsten op zaterdag 7 april leerlingen van De Blokkendoos mee voor de opening van “Met belgerinkel naar de winkel “ in Aartselaar. Ze lieten zich per kilometer sponseren en de opbrengst ging naar “Mobile School”.   En zo leeft Douwke toch ook weer stiekem een beetje verder in de harten van vele  mensen.

Het afgelopen jaar voelde de Bende zich als een gebroken potje waar een mooie scherf was van verloren gegaan.

Maar iemand vermeldde eens op een kaartje: