Het is zondagmorgen en het ontbijt is net achter de kiezen. Dat is een activiteit die ik op mijn eentje doe, want mijn man ontbijt niet. Maar niet getreurd, ik geniet van de rust van het alleenzijn. Ik heb even tijd nodig om wakker te worden en mijn dagelijkse boterham met (zelfgemaakte) confituur en een lekkere kop koffie doen daar wonderen bij. Op weekdagen houden we het op de standaard routine van eten en weg, maar in het weekend neem ik er echt mijn tijd voor. Niet zozeer voor het eten op zich, maar voor wat ik er bij doe. Op zaterdag lees ik de reclamefolders en locale weekkrantjes die in de afgelopen week in de brievenbus staken. Nee, op onze brievenbus vind je de sticker 'Geen Reclame' niet. Ik vind het heerlijk om ze één na één door te bladeren. Vooral de weekkrantjes. Het is niet het wereldschokkende nieuws, maar een mens steekt hier en daar toch wat van op. Zo las ik gisteren dat er een goedkeuring is voor het bouwen van de langverwachte sporthal in onze gemeente. Leuk toch, als je graag sportief bezig bent. (Ik niet ) En op zondag is dat vaak met de Humo erbij, of zoals vandaag, met de PC. Eerst wat surfen op zoek naar iets en niets, wat dingen lezen of gewoon wat ronddwalen. Bij voorkeur geen professioneel gerelateerde dingen. Toch niet bij het ontbijt!
De wasmachine staat volop te draaien zodat ik het gevoel heb druk bezig te zijn. Op zondag wil het wel eens gebeuren dat ik niet uit mijn slaaptenue geraak, vooral als we de deur niet uit gaan. Ik zit daar niet mee, zondag is luilekkerdag als de planning dat toelaat.
Vandaag ben ik helemaal in mijn nopjes omdat het weer niet echt dat is. (Dat klinkt tegenstrijdig, he, maar mensen die mij kennen snappen het wel.) Je voelt de nakende herfst al in de ochtendtemperatuur en de sombere lucht. Van alle seizoenen kijk ik het meeste uit naar de herfst. De sfeer van de kleuren en geuren van de herfst vind ik in geen enkel ander seizoen terug. Weer kan mij niet uit mijn lood slaan. De standaard winkelpraatjes over het 'slechte' weer zijn aan mij dus niet besteed. Meestal weet ik vandaag niet meer wat het weer van de afgelopen dagen was, tenzij het extreem warm of koud was. Ik probeer de over-het-weer-klagende-medemens altijd te overtuigen van de onzin hiervan, want je kan dit toch niet beïnvloeden. Je weet dat het gaat regenen, wel, voorzie je daar dan op. Je weet dat het gaat heet worden, hou daar dan rekening mee voor je activiteiten. Maar goed, de herfst komt er bijna aan en dit vraagt om een vreugdekreetje, weliswaar binnensmonds om niet te bruskeren. Het begint eigenlijk al in september met het eerste-schooldag-gevoel en terwijl ik er aan denk, word ik gelijk teruggekatapulteerd in de tijd van de lagere school. Vroeg opstaan na een nacht van buikkrampen en niet kunnen slapen, nette kleren aan, boterhammen in de brooddoos, een veel te grote boekentas met enkel een pennenzakje in, en klaar om te voet naar school te vertrekken. De geur van zo'n vochtige septemberochtend op zo'n eerste schooldag is in niets te vergelijken met de warme junidag aan het einde van een schooljaar. Maar omdat september nog een zomermaand is, kleedden we ons navenant en dus iets te licht. Je kon de vochtige lucht op je gezicht en benen voelen, en tegen de tijd dat ik op school aankwam, was ik helemaal gehuld in de dauw. Tegenwoordig staat de herfst gelijk aan gezelligheid. De theelichtjes en kaarsjes kunnen bovengehaald worden. Warme appeltjes met kaneel mogen weer. We passen ons menu aan aan de seizoensproducten. En de natuur kleurt zo prachtig mooi. Een paar jaar geleden wou ik een nieuwe traditie opstarten om de herfst een extra touch te geven én omdat er doorgaans in die maanden niets georganiseerd werd. Ik wilde dus met een aantal bevriende koppels een herfstfeest houden. Het is een paar keren doorgegaan totdat één van de koppels het beter vond om dit sfeerrijke herfstfeest in de zomer te houden en er gelijk een barbecue van te maken. (en laat ons eerlijk zijn; hadden we nog een extra bbq-party nodig?) Ons herfstfeest bestond uit een volledig 4-gangen menu dat in samenspraak samengesteld werd en waarbij elk koppel één van de onderdelen voor z'n rekening nam. Het eerste jaar vond het bij ons plaats en wij stonden toen in voor de organisatie en de accommodatie. Van aperitief met hapjes tot en met koffie met chocolaatjes en alles wat er tussen zat werd door één van de koppels gemaakt. Het was ongelofelijk plezant en de sfeer was relax. Na dit eerste geslaagde herfstfeest was iedereen gewonnen voor de nieuwe traditie. Als ik me goed herinner is het op die manier 3 keer doorgegaan totdat de bbq in het leven geroepen werd. De oorspronkelijke groep vrienden werd uitgebreid met vrienden van de organiserende koppels en het grappige is dat wij sinds een jaar of twee zelfs niet meer uitgenodigd worden. Ik heb zelfs geen flauw idee of de bbq überhaupt nog plaatsvindt. Vorig jaar zei één van de vriendinnen dat we terug naar de kern van de zaak moesten en er opnieuw een herfstfeest van maken, zonder de kinderen of alle koppels die er in de loop der jaren bijgekomen waren. Voilà, dat bedoelde ik dus. Blij dat men het met mij eens is. Volgend jaar doen we het opnieuw bij ons, want dan zou onze verbouwing rond moeten zijn en hebben wij voldoende ruimte om 14 mensen aan tafel te zetten. En als dat meevalt, zal het vanaf dan elk jaar bij ons plaatsvinden, met de kerngroep en geen aangroei.
Er valt zoveel te vertellen als je een wit blad voor je liggen hebt. De vraag is dan, wat eerst. Misschien gewoon bij vandaag beginnen en dan zien we wel waar dit naartoe leidt.
Wij wonen niet zo ver van Leuven en mijn man maakt jaarlijks deel uit van de crew van Marktrock. Daar is hij meestal anderhalve week mee zoet. Eerst vooraf alles opbouwen, tijdens het festival de zaken onder controle houden, en achteraf weer alles afbreken. Het is een leuke afwisseling voor zijn kantoorjob en hij kijkt er naar uit. Door zijn afwezigheid heb ik het huis die dagen zo goed als voor mezelf en ik kan daar best van genieten.
Vanmiddag is hij na het middageten vertrokken en het zal diep in de nacht zijn eer hij thuiskomt. Dat gaf de gelegenheid (alsof ik die aanmoediging nodig heb!?!) om een middagje met mijn dochter op stap te gaan. Wij zijn namelijk snel gemotiveerd om dingen te gaan ontdekken. En geloof me vrij, al zijn het geen spectaculaire dingen, wij kunnen heel snel over-enthousiast reageren. (Mijn dochter en ik hebben een apart soort humor) We zijn onze middag gestart met het maken van versierde cupcakes. Dat is bij wijze van voorbereiding voor haar verlovingsfeestje dat we in september willen organiseren. Het moet een 'High Tea' worden met zoveel mogelijk zelfgemaakte gerechtjes. Cupcakes op een etagère kunnen daar niet op ontbreken. Omdat we all-the-way willen gaan met dit thema, zijn we nog op zoek naar geschikt ouderwets tafelgerief; kommetjes en schoteltjes. Tweedehands- en kringwinkels lenen zich daar voortreffelijk voor. Voor het schandalige totaal van 5,70 euro kocht ik een grote kom in aardewerk en 10 dessertkommetjes en een klein bordje in porselein. Bijna niet te geloven dat daar mensen moeten van leven. Ik draag zelf ook regelmatig afdankertjes naar de kringwinkel met de bedoeling dat ze een nieuwe eigenaar krijgen. Maar het grappige is dat het niet per definitie de minderbegoeden zijn die daar gaan shoppen. Wij mogen ons bij de gelukkigen rekenen die een keuze hebben. Wij hoeven niet naar de kringwinkel, wij kiezen ervoor. Op zoek naar pareltjes. En die hebben we gevonden.
Onze eerste activiteiten ter voorbereiding van het verlovingsfeestje waren dus vruchtbaar: geslaagde cupcakes en mooi serviesgoed. Wat kan een mens meer verlangen?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Verloving van de dochter
Eerst even voorstellen....
45 jaar oud/jong Samenwonend (maar noem hem gemakshalve 'mijn man') Heb een dochter van 23 en een schoonzoon van 25 Heb een zelfstandige professionele bezigheid En ben sinds een tijdje weer megaslank (en daar ben ik apetrots op!)
In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij en dat werkte 'therapeutisch' en verhelderend. Iets wat je opschrijft, hoef je niet per se meer te onthouden. Een verhaal dat op papier staat, gaat niet verloren. Een boek zit er niet in, maar af en toe wat van me 'af'-schrijven, daar is het mij om te doen. Dus werd het stilaan tijd om mijn eigen blogje op te starten. Vandaar....
Deze blog is in eerste instantie bedoeld voor mezelf, maar als jij hierop verzeild geraakt, dan hoop ik je te kunnen boeien met mijn bedenkingen en beslommeringen, de boeken die ik las, de films die zag, en de dingen die mij interesseren.
)
