2009 was voor mij het jaar van een enorm gewichtsverlies. Afhankelijk van iemands gestalte kan dit weinig lijken, maar voor mij was dit echt wel veel, want ik ben heel klein en hiermee ging ik van een gewicht van 68,7kg naar 50,5kg.
De voorbije jaren had ik mezelf naar een stevig gewicht gegeten en ik had er last van. Last in de zin van misselijkheid, zware en opgeblazen maag, kleren die nooit nog elegant zaten omwille van hun maat, .... Je kent het wel, he. En duurde nog een paar kilo's eer ik de klik maakte. Er waren twee bepalende momenten die daarbij geholpen hebben. Eerst was er het jaarlijks bezoekje aan de gyneacoloog waar ik op de weegschaal moest (was voordien nog nooit gemoeten) en het tweede was het resultaat van een jaarlijks bloedonderzoek waaruit bleek dat de verhouding tussen de goede en de slechte cholesterol niet goed zat. En dit laatste schrikte me nog het meeste af omdat dit niet gunstig was voor mijn gezondheid. Ik kreeg een lijstje van dingen die ik best niet meer kon eten en andere dingen die ik moest toevoegen aan mijn eetgewooten. Conclusie: op zich deed ik het niet zo slecht. De oplossing was dus een diëtiste raadplegen die me wegwijs kon maken met concrete en nuttige tips. De dame in kwestie (de magerheid in persoon) deed er geen doekjes rond dat mijn gewicht boven het gezonde was en dat ik daar ook diende aan te werken. Maar, zo zei ze, met een cholesterol-gunstig dieet zou ik al wel een paar kilo's verliezen. Een paar weken later was ze niet echt tevreden met het geboekte resultaat, terwijl ik best trots op mezelf was. Ik ben nog even op consultatie blijven gaan totdat ik helemaal snapte hoe mijn dieetplan in mekaar zat en dan ben ik er zelf ijverig in gevlogen. Zonder één dag van honger, rauwkost, of onsmakelijke dingen.
Mijn systeem is zo eenvoudig en motiverend als wat, en ik kan het iedereen aanbevelen: meten, wegen en noteren. Daar komt het allemaal op neer. Je weet pas wat je eet, als je het weegt en/of meet, en als je het allemaal noteert. En door het te noteren, ga je bewuster om met wat je in je mond stopt. Dit kan neurotisch lijken, maar voor mij is het heel efficiënt.
Eerst komt het er op neer dat je weet hoeveel calorieën per dag jouw lichaam nodig heeft, en dit is afhankelijk van je ideale gewicht. Dus moet je een aantal berekeningen maken. Met een BMI calculator waarbij je vertrekt van een gemiddelde van 21, kom je je ideale gewicht te weten. Met de informatie over je lengte en je ideale gewicht kan je op het Internet op zoek naar het aantal calorieën dat jouw lichaam verbruikt om dat gewicht te behouden. Het gezegde dat een volwassen vrouw zo'n 2000 calorieën per dag nodig heeft, is larie en apekool. Als je niet groot bent of niet veel lichaamsbeweging hebt, dan word je dikker van het verorberen van zoveel calorieën. Voor mij is dit althans zo. Ik ben geen voedingsdeskundige en wil ook helemaal niet de indruk wekken dat ik het allemaal beter weet. Het is gewoon een logica die werkt, niet meer en niet minder.
We zijn al een heel eind in onze berekening. Goed, nu je weet hoeveel calorieën jij per dag mag hebben, kan je dit verder aanvullen met energieverbruikers. Al wat je doet om energie te verbruiken zoals sporten, fietsen, en zelfs wandelen, kan je caloriegewijs toevoegen. Op voorwaarde weliswaar dat je de calorietjes effectief verbruikt. En nu komt misschien het belangrijkste: we bekijken de hele caloriezaak op weekbasis, want.... dat geeft extra ruimte. De som is als volgt: calorienood per dag x 7 dagen + calorieverbruik door beweging en sport. Het totaal delen we opnieuw door 7. Om gewicht te verliezen eet je best 100 calorieën per dag minder dan de hoeveelheid dat je mag eten, maar om te starten is dat niet nodig. Trouwens, je at al veel meer dan goed voor je was, dus eten wat je nodig hebt is al een hele verbetering.
Als laatste tip van de voorbereiding: we wegen ons maar één keer per week, steeds op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip.
Op sommige vlakken wil ik graag van de oude stempel zijn, en het hanteren van goede manieren is daar zeker één van.
Mijn ouders waren zelfstandigen en wij hadden een aantal beleefdheidsregels te volgen waar niet van afgeweken kon worden. Iedere persoon in het dorp kon een mogelijke klant zijn, dus tegen iedereen die we onderweg tegenkwamen, moesten we dag zeggen. In de winkel ging alle aandacht naar de klant. Onder mekaar praten was compleet uit den boze. Een gesprek werd dus gewoon stopgezet op het ogenblik dat de winkelbel aangaf dat er een klant binnenkwam. Deze drill is blijven nazinderen tot de dag van vandaag en eerlijk gezegd, ik heb het nooit ervaren als een last. Toen ik pas het huis uit was en in een ander dorp woonde, heb ik moeten afleren om mensen op straat dag te zeggen. Je wordt onbegrepen aangestaard alsof je van een andere planeet komt en de kans dat iemand reageert, is heel klein.
Maar..... goede manieren is niet meer van vandaag, terwijl dit eigenlijk maar een kleine moeite is. Ik erger mij dan ook mateloos aan winkelpersoneel dat onder mekaar hun hele privéleven uit de doeken doet. Dit gebeurt aan de kassa van het grootwarenhuis of de superette, maar ook in eender welke winkel in de stad. En de onderwerpen die aangesneden worden, gaan van onschuldig tot heel genant. Ik heb al meer dan eens plaatsvervangende schaamte gehad. Als klant sta je erbij en kijkt ernaar! Het is me zelfs al overkomen dat ze zo druk tegen mekaar aan het vertellen waren dat ik er geen woord tussenkreeg om iets over gewenste aankopen te vragen. Het is mij ook aangeleerd om pratende mensen niet te onderbreken (want dat is niet beleefd), met als gevolg dat ik de rekening gepresenteerd kreeg ipv wat uitleg waar ik om wilde vragen.
Afgelopen weekend stond ik in een winkel aan te schuiven om iets te kopen/vragen, en toen het aan mij was, draaide de winkelpersoon (de eigenaar zelfs!) zich om naar een andere klant die het lef gehad had om te roepen in plaats van z'n beurt af te wachten. Dat is dus blijkbaar de nieuwe manier om je ding gedaan te krijgen. Negeer de welgemanierde klant die plichtsgetrouw aanschuift en kruip voor door onbeleefd en luid genoeg te roepen.
Ik vermoed dat het aan mij ligt, want niemand rondom mij lijkt zich hieraan te storen. Niemand lijkt dit abnormaal te vinden. Heel af en toe kom ik nog iemand tegen die de wending van de afgelopen jaren ook maar bizar vindt, maar we zijn een uitstervend ras aan het worden. En toch blijf ik ijveren voor wat welgemanierdheid. Zoveel moeite kost dit toch niet?
