Eerder deze week was ik bij een vriendin op bezoek voor een gezellige babbel. Maar zo gezellig werd het niet. Deze vriendin heeft twee kinderen; de oudste is een tiener en de kleinste zit in de 3de kleuterklas. Toen ik aankwam was enkel de jongste spruit thuis. In dit gezin is freedom of speach door de kinderen een standaard gegeven. Dit betekent dat de kinderen spreken en de ouderen onmiddellijk al hun aandacht naar de sprekende kinderen richten. Met andere woorden, ons gesprek werd voortdurend onderbroken door een kind dat iets wilde hebben, iets wilde vragen, iets wilde zeggen, ... Als ik er op terugdenk, weet ik niet meer of we drie zinnen hebben kunnen zeggen zonder onderbreking. Dat een kind dit doet, lijkt mij niet abnormaal. Dat je dit als ouder toelaat, vind ik des te merkwaardiger. Maar dit was niet het enige. Dochterlief wilde dat er een CD opgezet werd, dus mama stond onmiddellijk op om aan de wensen te voldoen. De CD was niet naar wens, en mama stond weer op om de CD af te zetten. Vijf minuten later diende de PC aangezet te worden volgens de dochter, waarop mama zich direct richting PC begaf om deze aan te zetten. De gekozen website was niet de juiste, en mama ging er weer op in. Maar ook dit kon haar niet lang boeien. Dochter beslist om dan toch maar TV te kijken.... mama zet de TV aan en de gevraagde DVD op.
Ben ik ouderwets als ik vind dat kinderen een gesprek van volwassenen niet voortdurend te onderbreken hebben? Ben ik conservatief als ik vind dat een "nee, niet nu" nog steeds moet kunnen? Moet je je, als ouders, richtlijnen laten opspelden door je kinderen? Is een goede portie discipline niet meer van deze tijd?
De kinderen in de huishouden hebben het goed voor mekaar. Zij zwaaien hier de plak en dirigeren naar believen. Tegelijkertijd klaagt mijn vriendin steen en been over hoe moeilijk het allemaal wel niet is om dingen gedaan te krijgen. Zo moet ze een grote aankoop plannen, maar ze komt er niet toe. Gebrek aan tijd is hier niet aan de orde, want ze heeft elke dag tussen 16u en 18u tijd om in de winkel te geraken. Maar omdat de kleinste er geen zin in heeft en dit niet leuk vindt, gebeurt het niet.
Mag ik hier verbaasd over zijn? Is dit de tendens van vandaag? Kan iemand mij dit uitleggen?
Ik heb er al bij al twee uren gezeten, heb me behoorlijk geërgerd en voelde me niet erg welkom. Ik was nochtans niet onaangekondigd binnengevallen. We hadden mijn bezoek eerder in de week afgesproken, maar weinig wees er op dat ik verwacht werd.
In het algemeen hecht ik enorm veel belang aan elementaire beleefdheid en ik probeer steeds mijn volle aandacht aan bezoekers te schenken. Of dit nu in een zakelijke of een privé-omgeving is, maakt voor mij geen verschil. Er is niets dat minder geld kost dan een beleefd gedrag naar anderen.
Onverwachts ergens binnenvallen is niet echt meer van deze tijd. We zijn veel te mobiel geworden waardoor we heel vaak niet thuis zijn. Iemand dit wil langskomen zal meestal vooraf even verwittigen. Mocht het je dan niet uitkomen, dan is daar niets aan gelegen om dat te zeggen. Dat moet echt wel kunnen. Maar... als het je wel uitkomt, maak dan tijd voor de bezoekers en ga niet ondertussen nog wat andere dingen doen waardoor je bezoek daar wat zit te zitten.
Als dit ouderwets is, dan ben ik maar al te graag ouderwets.
