Mijn leesplank is weer aangevuld en deze zijn het geworden:
Nicci Gerard - Het weerzien (tot voor kort bleef ik uit de buurt van alles wat Nicci French was omdat hier de categorie 'thriller' op geplakt werd. Na een eerste boek gelezen te hebben, was ik helemaal aan het schrijversduo verknocht. Hun vlotte schrijfstijl, de spanning die ze opbouwen, en de schitterende verhaallijn maken dat ik elk boek dat ik van hen al gelezen heb van het eerste woord tot de laatste letter verslonden heb. Ik ben niet echt thriller-gezind als het op films of boeken aankomt. Daarom dat ik de Nicci French boeken eerder als spannend zou omschrijven.)
Paolo Giordano - De eenzaamheid van de priemgetallen (dit boek werd onlangs bij 1000 Zonnen als een uitzonderlijk boek aanbevolen.)
De weduwen van 11 september (een boek dat ik ooit wel eens wil lezen, maar niet direct hoog in de leeslijst staat. Goed voor noodgevallen.)
Mark Boog - Ik begrijp de moordenaar (een cold case verhaal kan mij altijd wel boeien. Ben ook grote fan van de Britse reeks 'Waking the dead'.)
Patricia Cornwell - Het front (op websites is deze auteur een aanrader en wordt al wel eens vergeleken met Nicci French. Veelbelovend dus.)
Ute Ehrhardt - Braven meisjes komen in de hemel, brutale overal (dit spreekt voor zich, niet?)
Karin Slaughter - Trouweloos / Onaantastbaar / Versplinterd (deze Amerikaanse auteur zou de rij van Nicci French en Patricia Cornwell aanvullen. Heb nog niets van haar gelezen en deze drie boeken stonden aan 10 bij Fnac, dus kon ik ze niet laten liggen.)
Ik kom net van het ziekenhuis Gasthuisberg waar ik een MRI scan moest laten nemen of ondergaan. Dat is zo'n type scanner waarbij magneten tegen mekaar schuren of wrijven en dat maakt een oorverdovend lawaai. Je krijgt wel een koptelefoon op, maar die haalt weinig uit. En dan zeggen dat muziekconcerten oorschade kunnen veroorzaken. Dit kan anders ook wel tellen. Gelukkig duurt dat maar een kwartiertje.
De reden van die scan is dat ik me al geruime tijd niet goed voel. En met geruime tijd bedoel ik zo'n jaar of drie. Ik ben heel vaak duizelig en misselijk. Gedurende een lange tijd heb ik me afgevraagd of ik duizelig word omdat ik misselijk ben, of omgekeerd. En ik ben er nog altijd niet uit, omdat het me elke keer zo ineens overvalt dat ik geen tijd heb om daar over na te denken. Het bizarre is dat dit voornamelijk in de voormiddag is. Het begint tussen 9 en 10, en ebt weer weg rond de middag. Gelukkig is het niet alle dagen, maar wel zo'n 4 à 5 dagen per week. Niet goed, dus. Ook zo'n drie jaar geleden begon ik last te krijgen van mijn ogen. Eerst zag ik troebel door mijn links oog en dat duurde een paar dagen, en dan ging dat over naar mijn rechts ook. De oogarts die ik raadpleegde vond dat niet kunnen omdat ogen niet apart werken. Daar sta je dan voor aap. Ik kon toch maar zeggen wat ik ondervond, niet? Resultaat: mijn leesbril werd aangepast en mocht een eerste keer onder de scanner (zonder enig erg). Omdat die oogarts mij niet veel vertrouwen gaf, heb ik een andere geraadpleegd en die heeft dan wat extra testen gedaan. Maar hier ook niets te zien.
Gelukkig maar, zeg je dan. Ja, dat is zo, maar die klachten vind ik toch niet uit!
In de maanden die daarop volgden ben ik nog een paar keer naar de huisdokter gegaan met mijn klachten over duizelig- en misselijkheid. Intussen heb ik medicatie voor migraine (trek ik zwaar in twijfel) die ik niet neem en een andere keer kreeg ik dan weer iets voor de maag en de misselijkheid. Het is eigenlijk begin juni dat ik er echt op gestaan heb om dit verder te onderzoeken, want ik voel mij dus echt niet goed en ik wil weten wat dit is en wat er al dan niet aan gedaan kan worden. Eind juni dan maar naar een NKO-arts voor evenwichtstesten. Man, man, man, daar word je echt niet goed van. De duizeligheid wordt daar opgewekt door middel van een stoel waarop je in het donker ronddraait. Bij een andere test spuiten ze eerst warm en daarna koud water in je oren terwijl je ook weer in het donker ligt. Omdat hier ook niets speciaals op te merken viel (let op: officieel heb ik nog steeds geen uitslag van het onderzoek. Dat hou je toch niet voor mogelijk, he!), was de volgende stap de neuroloog. Het standaardonderzoek was ok, zonder iets opmerkelijks. Vandaar dat een nieuw scan van mijn hoofd aangewezen was.
Nu is het weer afwachten en een nieuwe afspraak met de neuroloog inplannen.
Omdat die klachten al een hele tijd aanslepen, ben ik zelf al wat op onderzoek uitgegaan. Tja, de nadelen van het Internet is dat een mens ook wel wat kan opzoeken. En dat hebben dokters niet zo graag. Want dan weerleg je hun bevindingen. Je weet op voorhand al dat je bij een doktersonderzoek onderworpen wordt aan een reeks vragen; voel je dit, heb je daar last van, wat gebeurt al je zus doet, en wat als ik hier duw of daar trek, enzovoort. Dus wat doe je dan: je wordt opmerkzaam en probeert elke pijnscheut, kramp, gevoel, geluid, ervaring van duizelig- en misselijkheid te noteren zodat je een heel gedetailleerd verslag kan overbrengen aan de dokter wanneer die aan z'n vragenlijstje begint. Maar.... je kijkt dus ook al eens op het Internet en je praat met mensen. En zo zei mijn dochter op een bepaald moment dat het wel leek op de ziekte van Meunière, want haar voormalige baas heeft dat en mijn symptomen lijken daar wel erg op. Toen ik dit aanhaalde bij de NKO-arts bij het evenwichtsonderzoek, werd dat genegeerd. Bizar, he! Een vraag die ik af en toe krijg van artsen is: draai jij of draait de wereld rond jou? Da's een doordenkertje, niet? Hoe maak je daar nu een onderscheid tussen? Wat voel je bij het ene en hoe voelt het andere dan aan? Ik weet het niet, hoor.
Mijn man, die medische technologie in z'n opleiding had, zegt altijd dat het verschil tussen de gewone mens en de dokter niet meer is dan wat kennis van moeilijke woorden. Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft. Een dierenarts heeft het heel wat moeilijker, want via het dier gaat hij weinig te weten komen. Je ziet wel dat het niet goed gaat, maar dan pas begint de zoektocht naar de mogelijke ziekte. Dat verdient respect!
Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft.
