2009 was voor mij het jaar van een enorm gewichtsverlies. Afhankelijk van iemands gestalte kan dit weinig lijken, maar voor mij was dit echt wel veel, want ik ben heel klein en hiermee ging ik van een gewicht van 68,7kg naar 50,5kg.
De voorbije jaren had ik mezelf naar een stevig gewicht gegeten en ik had er last van. Last in de zin van misselijkheid, zware en opgeblazen maag, kleren die nooit nog elegant zaten omwille van hun maat, .... Je kent het wel, he. En duurde nog een paar kilo's eer ik de klik maakte. Er waren twee bepalende momenten die daarbij geholpen hebben. Eerst was er het jaarlijks bezoekje aan de gyneacoloog waar ik op de weegschaal moest (was voordien nog nooit gemoeten) en het tweede was het resultaat van een jaarlijks bloedonderzoek waaruit bleek dat de verhouding tussen de goede en de slechte cholesterol niet goed zat. En dit laatste schrikte me nog het meeste af omdat dit niet gunstig was voor mijn gezondheid. Ik kreeg een lijstje van dingen die ik best niet meer kon eten en andere dingen die ik moest toevoegen aan mijn eetgewooten. Conclusie: op zich deed ik het niet zo slecht. De oplossing was dus een diëtiste raadplegen die me wegwijs kon maken met concrete en nuttige tips. De dame in kwestie (de magerheid in persoon) deed er geen doekjes rond dat mijn gewicht boven het gezonde was en dat ik daar ook diende aan te werken. Maar, zo zei ze, met een cholesterol-gunstig dieet zou ik al wel een paar kilo's verliezen. Een paar weken later was ze niet echt tevreden met het geboekte resultaat, terwijl ik best trots op mezelf was. Ik ben nog even op consultatie blijven gaan totdat ik helemaal snapte hoe mijn dieetplan in mekaar zat en dan ben ik er zelf ijverig in gevlogen. Zonder één dag van honger, rauwkost, of onsmakelijke dingen.
Mijn systeem is zo eenvoudig en motiverend als wat, en ik kan het iedereen aanbevelen: meten, wegen en noteren. Daar komt het allemaal op neer. Je weet pas wat je eet, als je het weegt en/of meet, en als je het allemaal noteert. En door het te noteren, ga je bewuster om met wat je in je mond stopt. Dit kan neurotisch lijken, maar voor mij is het heel efficiënt.
Eerst komt het er op neer dat je weet hoeveel calorieën per dag jouw lichaam nodig heeft, en dit is afhankelijk van je ideale gewicht. Dus moet je een aantal berekeningen maken. Met een BMI calculator waarbij je vertrekt van een gemiddelde van 21, kom je je ideale gewicht te weten. Met de informatie over je lengte en je ideale gewicht kan je op het Internet op zoek naar het aantal calorieën dat jouw lichaam verbruikt om dat gewicht te behouden. Het gezegde dat een volwassen vrouw zo'n 2000 calorieën per dag nodig heeft, is larie en apekool. Als je niet groot bent of niet veel lichaamsbeweging hebt, dan word je dikker van het verorberen van zoveel calorieën. Voor mij is dit althans zo. Ik ben geen voedingsdeskundige en wil ook helemaal niet de indruk wekken dat ik het allemaal beter weet. Het is gewoon een logica die werkt, niet meer en niet minder.
We zijn al een heel eind in onze berekening. Goed, nu je weet hoeveel calorieën jij per dag mag hebben, kan je dit verder aanvullen met energieverbruikers. Al wat je doet om energie te verbruiken zoals sporten, fietsen, en zelfs wandelen, kan je caloriegewijs toevoegen. Op voorwaarde weliswaar dat je de calorietjes effectief verbruikt. En nu komt misschien het belangrijkste: we bekijken de hele caloriezaak op weekbasis, want.... dat geeft extra ruimte. De som is als volgt: calorienood per dag x 7 dagen + calorieverbruik door beweging en sport. Het totaal delen we opnieuw door 7. Om gewicht te verliezen eet je best 100 calorieën per dag minder dan de hoeveelheid dat je mag eten, maar om te starten is dat niet nodig. Trouwens, je at al veel meer dan goed voor je was, dus eten wat je nodig hebt is al een hele verbetering.
Als laatste tip van de voorbereiding: we wegen ons maar één keer per week, steeds op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip.
Op sommige vlakken wil ik graag van de oude stempel zijn, en het hanteren van goede manieren is daar zeker één van.
Mijn ouders waren zelfstandigen en wij hadden een aantal beleefdheidsregels te volgen waar niet van afgeweken kon worden. Iedere persoon in het dorp kon een mogelijke klant zijn, dus tegen iedereen die we onderweg tegenkwamen, moesten we dag zeggen. In de winkel ging alle aandacht naar de klant. Onder mekaar praten was compleet uit den boze. Een gesprek werd dus gewoon stopgezet op het ogenblik dat de winkelbel aangaf dat er een klant binnenkwam. Deze drill is blijven nazinderen tot de dag van vandaag en eerlijk gezegd, ik heb het nooit ervaren als een last. Toen ik pas het huis uit was en in een ander dorp woonde, heb ik moeten afleren om mensen op straat dag te zeggen. Je wordt onbegrepen aangestaard alsof je van een andere planeet komt en de kans dat iemand reageert, is heel klein.
Maar..... goede manieren is niet meer van vandaag, terwijl dit eigenlijk maar een kleine moeite is. Ik erger mij dan ook mateloos aan winkelpersoneel dat onder mekaar hun hele privéleven uit de doeken doet. Dit gebeurt aan de kassa van het grootwarenhuis of de superette, maar ook in eender welke winkel in de stad. En de onderwerpen die aangesneden worden, gaan van onschuldig tot heel genant. Ik heb al meer dan eens plaatsvervangende schaamte gehad. Als klant sta je erbij en kijkt ernaar! Het is me zelfs al overkomen dat ze zo druk tegen mekaar aan het vertellen waren dat ik er geen woord tussenkreeg om iets over gewenste aankopen te vragen. Het is mij ook aangeleerd om pratende mensen niet te onderbreken (want dat is niet beleefd), met als gevolg dat ik de rekening gepresenteerd kreeg ipv wat uitleg waar ik om wilde vragen.
Afgelopen weekend stond ik in een winkel aan te schuiven om iets te kopen/vragen, en toen het aan mij was, draaide de winkelpersoon (de eigenaar zelfs!) zich om naar een andere klant die het lef gehad had om te roepen in plaats van z'n beurt af te wachten. Dat is dus blijkbaar de nieuwe manier om je ding gedaan te krijgen. Negeer de welgemanierde klant die plichtsgetrouw aanschuift en kruip voor door onbeleefd en luid genoeg te roepen.
Ik vermoed dat het aan mij ligt, want niemand rondom mij lijkt zich hieraan te storen. Niemand lijkt dit abnormaal te vinden. Heel af en toe kom ik nog iemand tegen die de wending van de afgelopen jaren ook maar bizar vindt, maar we zijn een uitstervend ras aan het worden. En toch blijf ik ijveren voor wat welgemanierdheid. Zoveel moeite kost dit toch niet?
Mijn leesplank is weer aangevuld en deze zijn het geworden:
Nicci Gerard - Het weerzien (tot voor kort bleef ik uit de buurt van alles wat Nicci French was omdat hier de categorie 'thriller' op geplakt werd. Na een eerste boek gelezen te hebben, was ik helemaal aan het schrijversduo verknocht. Hun vlotte schrijfstijl, de spanning die ze opbouwen, en de schitterende verhaallijn maken dat ik elk boek dat ik van hen al gelezen heb van het eerste woord tot de laatste letter verslonden heb. Ik ben niet echt thriller-gezind als het op films of boeken aankomt. Daarom dat ik de Nicci French boeken eerder als spannend zou omschrijven.)
Paolo Giordano - De eenzaamheid van de priemgetallen (dit boek werd onlangs bij 1000 Zonnen als een uitzonderlijk boek aanbevolen.)
De weduwen van 11 september (een boek dat ik ooit wel eens wil lezen, maar niet direct hoog in de leeslijst staat. Goed voor noodgevallen.)
Mark Boog - Ik begrijp de moordenaar (een cold case verhaal kan mij altijd wel boeien. Ben ook grote fan van de Britse reeks 'Waking the dead'.)
Patricia Cornwell - Het front (op websites is deze auteur een aanrader en wordt al wel eens vergeleken met Nicci French. Veelbelovend dus.)
Ute Ehrhardt - Braven meisjes komen in de hemel, brutale overal (dit spreekt voor zich, niet?)
Karin Slaughter - Trouweloos / Onaantastbaar / Versplinterd (deze Amerikaanse auteur zou de rij van Nicci French en Patricia Cornwell aanvullen. Heb nog niets van haar gelezen en deze drie boeken stonden aan 10 bij Fnac, dus kon ik ze niet laten liggen.)
Ik kom net van het ziekenhuis Gasthuisberg waar ik een MRI scan moest laten nemen of ondergaan. Dat is zo'n type scanner waarbij magneten tegen mekaar schuren of wrijven en dat maakt een oorverdovend lawaai. Je krijgt wel een koptelefoon op, maar die haalt weinig uit. En dan zeggen dat muziekconcerten oorschade kunnen veroorzaken. Dit kan anders ook wel tellen. Gelukkig duurt dat maar een kwartiertje.
De reden van die scan is dat ik me al geruime tijd niet goed voel. En met geruime tijd bedoel ik zo'n jaar of drie. Ik ben heel vaak duizelig en misselijk. Gedurende een lange tijd heb ik me afgevraagd of ik duizelig word omdat ik misselijk ben, of omgekeerd. En ik ben er nog altijd niet uit, omdat het me elke keer zo ineens overvalt dat ik geen tijd heb om daar over na te denken. Het bizarre is dat dit voornamelijk in de voormiddag is. Het begint tussen 9 en 10, en ebt weer weg rond de middag. Gelukkig is het niet alle dagen, maar wel zo'n 4 à 5 dagen per week. Niet goed, dus. Ook zo'n drie jaar geleden begon ik last te krijgen van mijn ogen. Eerst zag ik troebel door mijn links oog en dat duurde een paar dagen, en dan ging dat over naar mijn rechts ook. De oogarts die ik raadpleegde vond dat niet kunnen omdat ogen niet apart werken. Daar sta je dan voor aap. Ik kon toch maar zeggen wat ik ondervond, niet? Resultaat: mijn leesbril werd aangepast en mocht een eerste keer onder de scanner (zonder enig erg). Omdat die oogarts mij niet veel vertrouwen gaf, heb ik een andere geraadpleegd en die heeft dan wat extra testen gedaan. Maar hier ook niets te zien.
Gelukkig maar, zeg je dan. Ja, dat is zo, maar die klachten vind ik toch niet uit!
In de maanden die daarop volgden ben ik nog een paar keer naar de huisdokter gegaan met mijn klachten over duizelig- en misselijkheid. Intussen heb ik medicatie voor migraine (trek ik zwaar in twijfel) die ik niet neem en een andere keer kreeg ik dan weer iets voor de maag en de misselijkheid. Het is eigenlijk begin juni dat ik er echt op gestaan heb om dit verder te onderzoeken, want ik voel mij dus echt niet goed en ik wil weten wat dit is en wat er al dan niet aan gedaan kan worden. Eind juni dan maar naar een NKO-arts voor evenwichtstesten. Man, man, man, daar word je echt niet goed van. De duizeligheid wordt daar opgewekt door middel van een stoel waarop je in het donker ronddraait. Bij een andere test spuiten ze eerst warm en daarna koud water in je oren terwijl je ook weer in het donker ligt. Omdat hier ook niets speciaals op te merken viel (let op: officieel heb ik nog steeds geen uitslag van het onderzoek. Dat hou je toch niet voor mogelijk, he!), was de volgende stap de neuroloog. Het standaardonderzoek was ok, zonder iets opmerkelijks. Vandaar dat een nieuw scan van mijn hoofd aangewezen was.
Nu is het weer afwachten en een nieuwe afspraak met de neuroloog inplannen.
Omdat die klachten al een hele tijd aanslepen, ben ik zelf al wat op onderzoek uitgegaan. Tja, de nadelen van het Internet is dat een mens ook wel wat kan opzoeken. En dat hebben dokters niet zo graag. Want dan weerleg je hun bevindingen. Je weet op voorhand al dat je bij een doktersonderzoek onderworpen wordt aan een reeks vragen; voel je dit, heb je daar last van, wat gebeurt al je zus doet, en wat als ik hier duw of daar trek, enzovoort. Dus wat doe je dan: je wordt opmerkzaam en probeert elke pijnscheut, kramp, gevoel, geluid, ervaring van duizelig- en misselijkheid te noteren zodat je een heel gedetailleerd verslag kan overbrengen aan de dokter wanneer die aan z'n vragenlijstje begint. Maar.... je kijkt dus ook al eens op het Internet en je praat met mensen. En zo zei mijn dochter op een bepaald moment dat het wel leek op de ziekte van Meunière, want haar voormalige baas heeft dat en mijn symptomen lijken daar wel erg op. Toen ik dit aanhaalde bij de NKO-arts bij het evenwichtsonderzoek, werd dat genegeerd. Bizar, he! Een vraag die ik af en toe krijg van artsen is: draai jij of draait de wereld rond jou? Da's een doordenkertje, niet? Hoe maak je daar nu een onderscheid tussen? Wat voel je bij het ene en hoe voelt het andere dan aan? Ik weet het niet, hoor.
Mijn man, die medische technologie in z'n opleiding had, zegt altijd dat het verschil tussen de gewone mens en de dokter niet meer is dan wat kennis van moeilijke woorden. Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft. Een dierenarts heeft het heel wat moeilijker, want via het dier gaat hij weinig te weten komen. Je ziet wel dat het niet goed gaat, maar dan pas begint de zoektocht naar de mogelijke ziekte. Dat verdient respect!
Mijn man is niet de vader van mijn dochter. Dat heeft het leven niet altijd makkelijk gemaakt. Sinds zij het huis uit is, hebben wij een fantastische moeder-dochter relatie. Wij doen enorm veel dingen samen en bellen soms meerdere keren per dag naar mekaar. Denk nu niet dat ik het prototype van een moeder ben, want dat is niet zo. Ik heb niets bemoederends in mij, maar ben wel altijd heel verantwoordelijk geweest en heel snel bezorgd. In de auto steek ik bijvooorbeeld nog steeds mijn hand uit om haar te beschermen wanneer ik bruusk moet remmen.
Zij was twee toen haar vader en ik uiteen gingen en mijn man kwam in haar leven op haar tiende. In de jaren daartussen heb ik een paar relaties gehad, maar geen enkele van tel die een invloed hadden op haar. Dat maakt dat wij 8 jaren van haar jonge leven onder ons tweetjes hebben doorgebracht. Als kind was zij een haantje de voorste met een eigenwijs karakter. Zij eiste veel van mijn tijd en energie, en spijtig genoeg kon ik dat niet opbrengen. Ik werd zo opgeslokt in zelfmedelijden omdat mijn leven niet naar verwachting verliep, dat ik weinig aandacht had voor haar. Ik maakte niet voldoende tijd en had weinig financiële middelen. Als we het daar nu over hebben, zegt ze dat nooit zo ervaren te hebben, maar ik weet dat het anders had gemoeten. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.
De emotionele rust kwam in mijn leven toen ik mijn man leerde kennen. Althans, dat was de intentie, maar buiten mijn dochter gerekend, want zij had het niet zo begrepen op een man in mijn leven. Ze was jaloers, tegendraads, eigenwijs en bij momenten niet te genieten. Ze maakt het zo bont dat ik weinig andere keus had dan haar tijdelijk op internaat te plaatsen. Dit bood haar de structuur die ze nodig had en gaf mij wat ademruimte. Tijdens de weekends haalden we dan de verloren tijd weer in. In het begin waren de weekends zo heftig dat we beiden op zondagavond uitkeken naar een nieuwe internaatweek op maandagmorgen. Je beseft dat dit een goede oplossing is, maar je weet tegelijk ook dat je belangrijke momenten in het leven van je kind mist. Na een jaar was de sfeer stukken beter en is ze weer voltijds naar huis gekomen.
En toen kwamen de puberjaren! Als ik er nu op terugkijk was ze niet anders dan een andere rebelerende puber, maar het was een zware periode. Een tijdlang heb ik gedacht dat het onze relatie voorgoed zou schaden en dat ze op een dag de deur zou uitlopen om nooit nog terug te keren. Ze is op 19-jarige leeftijd aan zee gaan wonen nadat ze daar een vakantiejob gedaan had. Omdat het haar ginds zo beviel en ze haar verloofde daar had leren kennen, vermoedde ik al snel dat ze niet meer naar huis zou komen. Mijn vermoeden was bijna juist. Ze is op het einde van augustus naar huis gekomen om een paar maanden later terug te gaan. Definitief. Dat was hard, want ook al hadden we geen goede relatie, in gedachte had ik het allemaal graag anders gezien, in de eerste plaats voor haar. Ze liet de school achter zich zonder diploma. Mijn dochter was een fantastisch goede leerling in het lager onderwijs en was voorbestemd om minstens één diploma te behalen. Maar het is niet gebeurd. Elk schooljaar in het middelbaar is een strijd geworden. Ze heeft verschillende jaren overgedaan, in verschillende scholen en verschillende richtingen, maar het is niets geworden. En dat terwijl ze zoveel capaciteiten heeft en kennis, en nuchter verstand, en een harde werker is, en leergierig is. Ze komt er wel, hoor, daar maak ik me niet ongerust in. Alleen, het zou makkelijker kunnen. Ze is in de horeca gaan werken nadat ze de school verlaten had. Ze heeft geen dag stilgezeten. Eerst via interimjobs in onze buurt en nadien vast in een zaak aan zee waar haar verloofde ook werkte. Op professioneel vlak is lui een woord dat niet in haar woordenboek staat. Maar dat compenseert ze thuis wel eens.
Het tij is dus gekeerd toen ze het huis uit was en mij regelmatig begon te bellen voor advies en met vragen. Beetje bij beetje hebben we de plooien gladgestreken. We kunnen zelfs zonder problemen over de moeilijke periode praten. We zijn altijd vrij open geweest naar mekaar toe, en daar waar het vroeger botste, daar klikt het nu ongelofelijk goed.
Midden vorig jaar zijn ze dichter bij huis komen wonen en sindsdien hebben we al veel verloren tijd ingehaald. And there is more to come!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Categorie:Mijn dochter en ik
Zondag
Het is zondagmorgen en het ontbijt is net achter de kiezen. Dat is een activiteit die ik op mijn eentje doe, want mijn man ontbijt niet. Maar niet getreurd, ik geniet van de rust van het alleenzijn. Ik heb even tijd nodig om wakker te worden en mijn dagelijkse boterham met (zelfgemaakte) confituur en een lekkere kop koffie doen daar wonderen bij. Op weekdagen houden we het op de standaard routine van eten en weg, maar in het weekend neem ik er echt mijn tijd voor. Niet zozeer voor het eten op zich, maar voor wat ik er bij doe. Op zaterdag lees ik de reclamefolders en locale weekkrantjes die in de afgelopen week in de brievenbus staken. Nee, op onze brievenbus vind je de sticker 'Geen Reclame' niet. Ik vind het heerlijk om ze één na één door te bladeren. Vooral de weekkrantjes. Het is niet het wereldschokkende nieuws, maar een mens steekt hier en daar toch wat van op. Zo las ik gisteren dat er een goedkeuring is voor het bouwen van de langverwachte sporthal in onze gemeente. Leuk toch, als je graag sportief bezig bent. (Ik niet ) En op zondag is dat vaak met de Humo erbij, of zoals vandaag, met de PC. Eerst wat surfen op zoek naar iets en niets, wat dingen lezen of gewoon wat ronddwalen. Bij voorkeur geen professioneel gerelateerde dingen. Toch niet bij het ontbijt!
De wasmachine staat volop te draaien zodat ik het gevoel heb druk bezig te zijn. Op zondag wil het wel eens gebeuren dat ik niet uit mijn slaaptenue geraak, vooral als we de deur niet uit gaan. Ik zit daar niet mee, zondag is luilekkerdag als de planning dat toelaat.
Vandaag ben ik helemaal in mijn nopjes omdat het weer niet echt dat is. (Dat klinkt tegenstrijdig, he, maar mensen die mij kennen snappen het wel.) Je voelt de nakende herfst al in de ochtendtemperatuur en de sombere lucht. Van alle seizoenen kijk ik het meeste uit naar de herfst. De sfeer van de kleuren en geuren van de herfst vind ik in geen enkel ander seizoen terug. Weer kan mij niet uit mijn lood slaan. De standaard winkelpraatjes over het 'slechte' weer zijn aan mij dus niet besteed. Meestal weet ik vandaag niet meer wat het weer van de afgelopen dagen was, tenzij het extreem warm of koud was. Ik probeer de over-het-weer-klagende-medemens altijd te overtuigen van de onzin hiervan, want je kan dit toch niet beïnvloeden. Je weet dat het gaat regenen, wel, voorzie je daar dan op. Je weet dat het gaat heet worden, hou daar dan rekening mee voor je activiteiten. Maar goed, de herfst komt er bijna aan en dit vraagt om een vreugdekreetje, weliswaar binnensmonds om niet te bruskeren. Het begint eigenlijk al in september met het eerste-schooldag-gevoel en terwijl ik er aan denk, word ik gelijk teruggekatapulteerd in de tijd van de lagere school. Vroeg opstaan na een nacht van buikkrampen en niet kunnen slapen, nette kleren aan, boterhammen in de brooddoos, een veel te grote boekentas met enkel een pennenzakje in, en klaar om te voet naar school te vertrekken. De geur van zo'n vochtige septemberochtend op zo'n eerste schooldag is in niets te vergelijken met de warme junidag aan het einde van een schooljaar. Maar omdat september nog een zomermaand is, kleedden we ons navenant en dus iets te licht. Je kon de vochtige lucht op je gezicht en benen voelen, en tegen de tijd dat ik op school aankwam, was ik helemaal gehuld in de dauw. Tegenwoordig staat de herfst gelijk aan gezelligheid. De theelichtjes en kaarsjes kunnen bovengehaald worden. Warme appeltjes met kaneel mogen weer. We passen ons menu aan aan de seizoensproducten. En de natuur kleurt zo prachtig mooi. Een paar jaar geleden wou ik een nieuwe traditie opstarten om de herfst een extra touch te geven én omdat er doorgaans in die maanden niets georganiseerd werd. Ik wilde dus met een aantal bevriende koppels een herfstfeest houden. Het is een paar keren doorgegaan totdat één van de koppels het beter vond om dit sfeerrijke herfstfeest in de zomer te houden en er gelijk een barbecue van te maken. (en laat ons eerlijk zijn; hadden we nog een extra bbq-party nodig?) Ons herfstfeest bestond uit een volledig 4-gangen menu dat in samenspraak samengesteld werd en waarbij elk koppel één van de onderdelen voor z'n rekening nam. Het eerste jaar vond het bij ons plaats en wij stonden toen in voor de organisatie en de accommodatie. Van aperitief met hapjes tot en met koffie met chocolaatjes en alles wat er tussen zat werd door één van de koppels gemaakt. Het was ongelofelijk plezant en de sfeer was relax. Na dit eerste geslaagde herfstfeest was iedereen gewonnen voor de nieuwe traditie. Als ik me goed herinner is het op die manier 3 keer doorgegaan totdat de bbq in het leven geroepen werd. De oorspronkelijke groep vrienden werd uitgebreid met vrienden van de organiserende koppels en het grappige is dat wij sinds een jaar of twee zelfs niet meer uitgenodigd worden. Ik heb zelfs geen flauw idee of de bbq überhaupt nog plaatsvindt. Vorig jaar zei één van de vriendinnen dat we terug naar de kern van de zaak moesten en er opnieuw een herfstfeest van maken, zonder de kinderen of alle koppels die er in de loop der jaren bijgekomen waren. Voilà, dat bedoelde ik dus. Blij dat men het met mij eens is. Volgend jaar doen we het opnieuw bij ons, want dan zou onze verbouwing rond moeten zijn en hebben wij voldoende ruimte om 14 mensen aan tafel te zetten. En als dat meevalt, zal het vanaf dan elk jaar bij ons plaatsvinden, met de kerngroep en geen aangroei.
Er valt zoveel te vertellen als je een wit blad voor je liggen hebt. De vraag is dan, wat eerst. Misschien gewoon bij vandaag beginnen en dan zien we wel waar dit naartoe leidt.
Wij wonen niet zo ver van Leuven en mijn man maakt jaarlijks deel uit van de crew van Marktrock. Daar is hij meestal anderhalve week mee zoet. Eerst vooraf alles opbouwen, tijdens het festival de zaken onder controle houden, en achteraf weer alles afbreken. Het is een leuke afwisseling voor zijn kantoorjob en hij kijkt er naar uit. Door zijn afwezigheid heb ik het huis die dagen zo goed als voor mezelf en ik kan daar best van genieten.
Vanmiddag is hij na het middageten vertrokken en het zal diep in de nacht zijn eer hij thuiskomt. Dat gaf de gelegenheid (alsof ik die aanmoediging nodig heb!?!) om een middagje met mijn dochter op stap te gaan. Wij zijn namelijk snel gemotiveerd om dingen te gaan ontdekken. En geloof me vrij, al zijn het geen spectaculaire dingen, wij kunnen heel snel over-enthousiast reageren. (Mijn dochter en ik hebben een apart soort humor) We zijn onze middag gestart met het maken van versierde cupcakes. Dat is bij wijze van voorbereiding voor haar verlovingsfeestje dat we in september willen organiseren. Het moet een 'High Tea' worden met zoveel mogelijk zelfgemaakte gerechtjes. Cupcakes op een etagère kunnen daar niet op ontbreken. Omdat we all-the-way willen gaan met dit thema, zijn we nog op zoek naar geschikt ouderwets tafelgerief; kommetjes en schoteltjes. Tweedehands- en kringwinkels lenen zich daar voortreffelijk voor. Voor het schandalige totaal van 5,70 euro kocht ik een grote kom in aardewerk en 10 dessertkommetjes en een klein bordje in porselein. Bijna niet te geloven dat daar mensen moeten van leven. Ik draag zelf ook regelmatig afdankertjes naar de kringwinkel met de bedoeling dat ze een nieuwe eigenaar krijgen. Maar het grappige is dat het niet per definitie de minderbegoeden zijn die daar gaan shoppen. Wij mogen ons bij de gelukkigen rekenen die een keuze hebben. Wij hoeven niet naar de kringwinkel, wij kiezen ervoor. Op zoek naar pareltjes. En die hebben we gevonden.
Onze eerste activiteiten ter voorbereiding van het verlovingsfeestje waren dus vruchtbaar: geslaagde cupcakes en mooi serviesgoed. Wat kan een mens meer verlangen?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Verloving van de dochter
Eerst even voorstellen....
45 jaar oud/jong Samenwonend (maar noem hem gemakshalve 'mijn man') Heb een dochter van 23 en een schoonzoon van 25 Heb een zelfstandige professionele bezigheid En ben sinds een tijdje weer megaslank (en daar ben ik apetrots op!)
In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij en dat werkte 'therapeutisch' en verhelderend. Iets wat je opschrijft, hoef je niet per se meer te onthouden. Een verhaal dat op papier staat, gaat niet verloren. Een boek zit er niet in, maar af en toe wat van me 'af'-schrijven, daar is het mij om te doen. Dus werd het stilaan tijd om mijn eigen blogje op te starten. Vandaar....
Deze blog is in eerste instantie bedoeld voor mezelf, maar als jij hierop verzeild geraakt, dan hoop ik je te kunnen boeien met mijn bedenkingen en beslommeringen, de boeken die ik las, de films die zag, en de dingen die mij interesseren.
Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft.
)
