Mijn man is niet de vader van mijn dochter. Dat heeft het leven niet altijd makkelijk gemaakt. Sinds zij het huis uit is, hebben wij een fantastische moeder-dochter relatie. Wij doen enorm veel dingen samen en bellen soms meerdere keren per dag naar mekaar. Denk nu niet dat ik het prototype van een moeder ben, want dat is niet zo. Ik heb niets bemoederends in mij, maar ben wel altijd heel verantwoordelijk geweest en heel snel bezorgd. In de auto steek ik bijvooorbeeld nog steeds mijn hand uit om haar te beschermen wanneer ik bruusk moet remmen.

Zij was twee toen haar vader en ik uiteen gingen en mijn man kwam in haar leven op haar tiende. In de jaren daartussen heb ik een paar relaties gehad, maar geen enkele van tel die een invloed hadden op haar. Dat maakt dat wij 8 jaren van haar jonge leven onder ons tweetjes hebben doorgebracht.
Als kind was zij een haantje de voorste met een eigenwijs karakter. Zij eiste veel van mijn tijd en energie, en spijtig genoeg kon ik dat niet opbrengen. Ik werd zo opgeslokt in zelfmedelijden omdat mijn leven niet naar verwachting verliep, dat ik weinig aandacht had voor haar. Ik maakte niet voldoende tijd en had weinig financiële middelen. Als we het daar nu over hebben, zegt ze dat nooit zo ervaren te hebben, maar ik weet dat het anders had gemoeten. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.

De emotionele rust kwam in mijn leven toen ik mijn man leerde kennen. Althans, dat was de intentie, maar buiten mijn dochter gerekend, want zij had het niet zo begrepen op een man in mijn leven. Ze was jaloers, tegendraads, eigenwijs en bij momenten niet te genieten. Ze maakt het zo bont dat ik weinig andere keus had dan haar tijdelijk op internaat te plaatsen. Dit bood haar de structuur die ze nodig had en gaf mij wat ademruimte. Tijdens de weekends haalden we dan de verloren tijd weer in. In het begin waren de weekends zo heftig dat we beiden op zondagavond uitkeken naar een nieuwe internaatweek op maandagmorgen. Je beseft dat dit een goede oplossing is, maar je weet tegelijk ook dat je belangrijke momenten in het leven van je kind mist. Na een jaar was de sfeer stukken beter en is ze weer voltijds naar huis gekomen.

En toen kwamen de puberjaren! Als ik er nu op terugkijk was ze niet anders dan een andere rebelerende puber, maar het was een zware periode. Een tijdlang heb ik gedacht dat het onze relatie voorgoed zou schaden en dat ze op een dag de deur zou uitlopen om nooit nog terug te keren.
Ze is op 19-jarige leeftijd aan zee gaan wonen nadat ze daar een vakantiejob gedaan had. Omdat het haar ginds zo beviel en ze haar verloofde daar had leren kennen, vermoedde ik al snel dat ze niet meer naar huis zou komen. Mijn vermoeden was bijna juist. Ze is op het einde van augustus naar huis gekomen om een paar maanden later terug te gaan. Definitief.
Dat was hard, want ook al hadden we geen goede relatie, in gedachte had ik het allemaal graag anders gezien, in de eerste plaats voor haar. Ze liet de school achter zich zonder diploma.
Mijn dochter was een fantastisch goede leerling in het lager onderwijs en was voorbestemd om minstens één diploma te behalen. Maar het is niet gebeurd. Elk schooljaar in het middelbaar is een strijd geworden. Ze heeft verschillende jaren overgedaan, in verschillende scholen en verschillende richtingen, maar het is niets geworden. En dat terwijl ze zoveel capaciteiten heeft en kennis, en nuchter verstand, en een harde werker is, en leergierig is. Ze komt er wel, hoor, daar maak ik me niet ongerust in. Alleen, het zou makkelijker kunnen.
Ze is in de horeca gaan werken nadat ze de school verlaten had. Ze heeft geen dag stilgezeten. Eerst via interimjobs in onze buurt en nadien vast in een zaak aan zee waar haar verloofde ook werkte. Op professioneel vlak is lui een woord dat niet in haar woordenboek staat. Maar dat compenseert ze thuis wel eens.

Het tij is dus gekeerd toen ze het huis uit was en mij regelmatig begon te bellen voor advies en met vragen. Beetje bij beetje hebben we de plooien gladgestreken. We kunnen zelfs zonder problemen over de moeilijke periode praten. We zijn altijd vrij open geweest naar mekaar toe, en daar waar het vroeger botste, daar klikt het nu ongelofelijk goed.

Midden vorig jaar zijn ze dichter bij huis komen wonen en sindsdien hebben we al veel verloren tijd ingehaald.
And there is more to come!

Mathilda

15-08-2010 om 13:55 geschreven door Mathilda  

Het is zondagmorgen en het ontbijt is net achter de kiezen. Dat is een activiteit die ik op mijn eentje doe, want mijn man ontbijt niet. Maar niet getreurd, ik geniet van de rust van het alleenzijn. Ik heb even tijd nodig om wakker te worden en mijn dagelijkse boterham met (zelfgemaakte) confituur en een lekkere kop koffie doen daar wonderen bij.
Op weekdagen houden we het op de standaard routine van eten en weg, maar in het weekend neem ik er echt mijn tijd voor. Niet zozeer voor het eten op zich, maar voor wat ik er bij doe. Op zaterdag lees ik de reclamefolders en locale weekkrantjes die in de afgelopen week in de brievenbus staken. Nee, op onze brievenbus vind je de sticker 'Geen Reclame' niet. Ik vind het heerlijk om ze één na één door te bladeren. Vooral de weekkrantjes. Het is niet het wereldschokkende nieuws, maar een mens steekt hier en daar toch wat van op. Zo las ik gisteren dat er een goedkeuring is voor het bouwen van de langverwachte sporthal in onze gemeente. Leuk toch, als je graag sportief bezig bent. (Ik niet )
En op zondag is dat vaak met de Humo erbij, of zoals vandaag, met de PC. Eerst wat surfen op zoek naar iets en niets, wat dingen lezen of gewoon wat ronddwalen. Bij voorkeur geen professioneel gerelateerde dingen. Toch niet bij het ontbijt!

De wasmachine staat volop te draaien zodat ik het gevoel heb druk bezig te zijn. Op zondag wil het wel eens gebeuren dat ik niet uit mijn slaaptenue geraak, vooral als we de deur niet uit gaan. Ik zit daar niet mee, zondag is luilekkerdag als de planning dat toelaat.

Vandaag ben ik helemaal in mijn nopjes omdat het weer niet echt dat is. (Dat klinkt tegenstrijdig, he, maar mensen die mij kennen snappen het wel.) Je voelt de nakende herfst al in de ochtendtemperatuur en de sombere lucht. Van alle seizoenen kijk ik het meeste uit naar de herfst. De sfeer van de kleuren en geuren van de herfst vind ik in geen enkel ander seizoen terug.
Weer kan mij niet uit mijn lood slaan. De standaard winkelpraatjes over het 'slechte' weer zijn aan mij dus niet besteed. Meestal weet ik vandaag niet meer wat het weer van de afgelopen dagen was, tenzij het extreem warm of koud was. Ik probeer de over-het-weer-klagende-medemens altijd te overtuigen van de onzin hiervan, want je kan dit toch niet beïnvloeden. Je weet dat het gaat regenen, wel, voorzie je daar dan op. Je weet dat het gaat heet worden, hou daar dan rekening mee voor je activiteiten.
Maar goed, de herfst komt er bijna aan en dit vraagt om een vreugdekreetje, weliswaar binnensmonds om niet te bruskeren. Het begint eigenlijk al in september met het eerste-schooldag-gevoel en terwijl ik er aan denk, word ik gelijk teruggekatapulteerd in de tijd van de lagere school. Vroeg opstaan na een nacht van buikkrampen en niet kunnen slapen, nette kleren aan,  boterhammen in de brooddoos, een veel te grote boekentas met enkel een pennenzakje in, en klaar om te voet naar school te vertrekken. De geur van zo'n vochtige septemberochtend op zo'n eerste schooldag is in niets te vergelijken met de warme junidag aan het einde van een schooljaar. Maar omdat september nog een zomermaand is, kleedden we ons navenant en dus iets te licht. Je kon de vochtige lucht op je gezicht en benen voelen, en tegen de tijd dat ik op school aankwam, was ik helemaal gehuld in de dauw.
Tegenwoordig staat de herfst gelijk aan gezelligheid. De theelichtjes en kaarsjes kunnen bovengehaald worden. Warme appeltjes met kaneel mogen weer. We passen ons menu aan aan de seizoensproducten. En de natuur kleurt zo prachtig mooi.
Een paar jaar geleden wou ik een nieuwe traditie opstarten om de herfst een extra touch te geven én omdat er doorgaans in die maanden niets georganiseerd werd. Ik wilde dus met een aantal bevriende koppels een herfstfeest houden. Het is een paar keren doorgegaan totdat één van de koppels het beter vond om dit sfeerrijke herfstfeest in de zomer te houden en er gelijk een barbecue van te maken. (en laat ons eerlijk zijn; hadden we nog een extra bbq-party nodig?)
Ons herfstfeest bestond uit een volledig 4-gangen menu dat in samenspraak samengesteld werd en waarbij elk koppel één van de onderdelen voor z'n rekening nam. Het eerste jaar vond het bij ons plaats en wij stonden toen in voor de organisatie en de accommodatie. Van aperitief met hapjes tot en met koffie met chocolaatjes en alles wat er tussen zat werd door één van de koppels gemaakt. Het was ongelofelijk plezant en de sfeer was relax. Na dit eerste geslaagde herfstfeest was iedereen gewonnen voor de nieuwe traditie. Als ik me goed herinner is het op die manier 3 keer doorgegaan totdat de bbq in het leven geroepen werd. De oorspronkelijke groep vrienden werd uitgebreid met vrienden van de organiserende koppels en het grappige is dat wij sinds een jaar of twee zelfs niet meer uitgenodigd worden. Ik heb zelfs geen flauw idee of de bbq überhaupt nog plaatsvindt.
Vorig jaar zei één van de vriendinnen dat we terug naar de kern van de zaak moesten en er opnieuw een herfstfeest van maken, zonder de kinderen of alle koppels die er in de loop der jaren bijgekomen waren. Voilà, dat bedoelde ik dus. Blij dat men het met mij eens is.
Volgend jaar doen we het opnieuw bij ons, want dan zou onze verbouwing rond moeten zijn en hebben wij voldoende ruimte om 14 mensen aan tafel te zetten. En als dat meevalt, zal het vanaf dan elk jaar bij ons plaatsvinden, met de kerngroep en geen aangroei.

Mathilda

15-08-2010 om 10:59 geschreven door Mathilda  

14-08-2010 om 22:57 geschreven door Mathilda  

45 jaar oud/jong
Samenwonend (maar noem hem gemakshalve 'mijn man')
Heb een dochter van 23 en een schoonzoon van 25
Heb een zelfstandige professionele bezigheid
En ben sinds een tijdje weer megaslank (en daar ben ik apetrots op!)

In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij en dat werkte 'therapeutisch' en verhelderend.
Iets wat je opschrijft, hoef je niet per se meer te onthouden. Een verhaal dat op papier staat, gaat niet verloren. Een boek zit er niet in, maar af en toe wat van me 'af'-schrijven, daar is het mij om te doen.
Dus werd het stilaan tijd om mijn eigen blogje op te starten. Vandaar....

Deze blog is in eerste instantie bedoeld voor mezelf, maar als jij hierop verzeild geraakt, dan hoop ik je te kunnen boeien met mijn bedenkingen en beslommeringen, de boeken die ik las, de films die zag, en de dingen die mij interesseren.

Mathilda

14-08-2010 om 21:54 geschreven door Mathilda