Het moeilijkste aan een dieet is het volhouden. Gisteravond in 'Man bijt Hond' werd er een item aan gewijd naar aanleiding van het overlijden van Montignac vorige week. Eén van de dames die aan het woord kwamen haalde dit aan, en ik kan dit alleen maar bevestigen, hoor, maar ik wil er gelijk een kanttekening bij maken. Het woord 'diëten' geeft zo'n wrange smaak en maakt mensen al op voorhand argwanend en wantrouwend waardoor ze de moed verliezen voor ze er goed en wel aan begonnen zijn. Eigenlijk is het woord 'dieet' niet meer dan een verzamelnaam is voor eetgewoonten. Eén van mijn vriendinnen - graatmager van aard - is ook op dieet, maar dan op diabetesdieet. Een oud-collega was ook voortdurend op dieet, maar dan een verdikkingsdieet. Iemand die geen zout mag eten, volgt een zoutarm dieet. Dus als je wilt (moet) vermageren, dan volg je een vermageringsdieet. Want standaard is iedereen altijd op dieet. Gezond of ongezond. En ik heb het voor mezelf een gezondheidsdieet genoemd. Geef toe, dat klinkt toch veel aangenamer en de druk wordt op die manier toch veel minder groot, niet?
Toen ik er aan begon, heb ik mezelf twee dingen voorgenomen waar ik niet wou van afwijken: - ik wilde geen honger lijden (want dan grijp je automatisch naar wat je snel naar binnen kan werken) - ik wilde geen vieze dingen eten (als het niet lekker mag zijn, hoef ik het niet)
Volgens de berekening van mijn ideaal BMI heb ik dagelijks zo'n 1400 calorieën nodig. (Da's niet zo veel, he, maar ik ben dan ook niet groot. Als ik meer naar binnen werk, gaat het binnen de kortste keren weer op mijn heupen zitten.) Dus volgens de diëtiste kon ik me best houden aan 1200 calorieën per dag zolang ik wilde vermageren. Hiermee zou ik tot 2 kg per maand afvallen. Ik heb er in totaal 12 maanden over gedaan en ben dus 18 kg kwijtgespeeld. In al die maanden is de weegschaal geen enkele keer omhoog gegaan. Niet elke week was even succesvol, maar er was altijd wel iets af.
Ik wil graag nog even terugkomen op het 'volhouden'. Het zou 3 weken tijd nemen om een gewoonte aan te kweken. Dit is een aardig weetje, vooral wanneer het gaat over het volhouden van minder leuke dingen. Geef nu toe, 3 weken is niet echt lang en als je je op die korte periode nieuwe gewoontes eigen kan maken, dan ben je toch goed begonnen.
Wat ik hier ook nog graag wil meegeven, is dat je met eten moet bezig zijn. Niet fanatiek en obsessief gefixeerd, maar tijd maken om in de winkel naar de etiketten te kijken. Tijd maken om op het Internet naar weetjes over ingrediënten te gaan zoeken. Nieuwe kookboeken aanschaffen met calorie-arme gerechten en die gerechten dan ook effectief klaarmaken. Dit neemt niet meer tijd in beslag dan een gewone standaard gezonde maaltijd, en het brengt je steeds weer op nieuwe ideeën. Doorbreek voor jezelf alle clichés over vermageren en effen je eigen pad.
Gun jezelf ook van bij de aanvang een rustmoment per week. Wij zijn fervente ijseters en gaan wekelijks een ijsje eten. Omdat ik gek ben op chocolade, eet ik elke week een dame blanche. Dit heb ik van bij de start ingecalculeerd in mijn weekschema zodat ik me hier niet schuldig over moest voelen. Kies je tractatie zorgvuldig uit, want met die extra calorieëren moet je wel rekening houden. Als deze zo zwaar doorwegen op je verdere eetpatroon, dan zou ik overwegen om iets anders te kiezen. Een zakje chips is bijvoorbeeld geen aanrader. Een plakje cake weegt caloriegewijs ook zwaar door. Dit doet me denken aan de beginperiode. Eén van de collega's had zelfgebakken cake meegebracht. Heel lekker, hoor, daar niet van. Maar als je bedenkt dat één plakje cake gelijk staat aan de calorieën van een hele maaltijd, dan begin je er toch niet aan? Je kan je maaltijd toch niet opofferen voor wat cake, want die gaat je honger niet stillen.
Dit brengt me dan weer bij een ander interessant punt, en dat zijn suikers. Als je weinig of geen suiker eet, dan vraagt je lichaam daar ook niet naar. Je kan dus zelf die vicieuze cirkel doorbreken door suiker te vermijden of te minimaliseren. Ook weer een gewoonte, niet?
Het verhaal gaat over een vrouw wiens vriend op sterven ligt en die haar graag wil terugzien. Samen met een andere jeugdvriend blijft ze waken, en terwijl de laatste dagen en uren verstrijken, blikken ze terug op hun ontmoeting en hun jeugdjaren, de jeugdliefdes en deze die niet mochten zijn.
Van bij de eerste zin word je meegetrokken in dit verhaal en het is - zoals de meeste van haar boeken - moeilijk om het niet in één ruk uit te lezen. Vlot en boeiend geschreven in het juiste ritme.
Doorheen het boek werd ik voortdurend teruggekatapulteerd naar mijn eigen jeugdherinneringen en de mensen die ik toen ontmoet heb. Mensen die ik een tijdlang 'vrienden' heb genoemd, maar die (nu bekeken) qua relatie zo voortvluchtig van aard waren dat het nooit echt vrienden hadden kunnen worden.
De soberheid van het verhaal samen met het oprakelen van mijn eigen herinneringen, maakten het voor mij een meer dan geslaagd boek. Eentje om over een tijdje opnieuw te lezen.
