10:15 - Ik ben vandaag op business trip in het buitenland, helemaal alleen. Dat was niet de bedoeling, want mijn klant, namens wie ik naar hier afgereisd ben, zou me vergezellen met twee personen. Toen ik in Brussel Zuid op hen stond te wachten, kreeg ik een sms dat ze beide ziek zijn.

En zo ben ik van de derde plaats en gewone deelnemer aan de meeting opgeschoven naar voorzitter van de meeting. Is dat niks?

Onvoorbereid, en geen idee wat de vragen of te vertellen, mag ik hier de kar gaan trekken.

Misschien zou ik me nu moeten bezighouden met het noteren van wat zinvolle gespreksonderwerpen, maar de zenuwen gieren door mij lijf en het enige wat ik kan bedenken om wat rustiger te worden, is gewoon wat te typen. De dingen wat van mij af te schrijven. Dat heeft altijd goed gewerkt, dus waarom zou dat nu niet het geval zijn.

We hebben nog een half uur eer de meeting van start gaat. Tegen die tijd moeten de zenuwen onder controle zijn.

Wat al positief bijdraagt, is het gebouw en de vergaderzaal waar ik op dit ogenblik vertoef. Onderweg naar hier had ik het me grootster en luxueuzer ingebeeld. Iets wat meer past bij de stijl van de business. Maar nee, het is hier eenvoud troef en ik denk dat dat een goeie zaak is. Geen impressionante, ongemakkelijke toestanden. Niets van dat alles. Tenzij mijn meetingdeelnemers mij seffens nog van mijn sokkel blazen.

12:30 - Dit is het mooiste deel van de meeting... Ze is achter de rug en ik heb het overleefd. Mijn gesprekspartners waren twee professoren, dus niet van de minste, zeker niet in de medische wereld. En gelukkig hadden zij voldoende om te vertellen zodat ik niet te veel uit mijn kot moest komen. Zoals wel vaker voorkomt, werd er lustig op lost gejongleerd met vakterminologie en afkortingen. Om gek van te worden als je niet weet waar die voor staan. En ook al worden die één keer voluit uitgesproken, dan nog krijgt het geen betekenis als je niet continue in de business zit of er mee te maken hebt.

Maar bon, meeting achter de rug, ik weet nu wie wie is en wie mijn toekomstige contactpersonen zijn en zij kennen mij nu ook en weten mij te plaatsen in de ketting van activiteiten. Ik heb zelf een paar topics op tafel kunnen gooien waar het voor mij onduidelijk was, en dat is ook opgelost, of althans genoteerd om aan te pakken in de nabije toekomst.

Eindconclusie: we hebben het er goed van af gebracht en ik denk niet dat zij het een meeting van niets vonden.

En nu zit ik hier in het station bij Starbucks. Te wachten op de trein huiswaarts die over 3 uren vertrekt. Ik ben even gaan polsen naar een eerdere trein, maar tevergeefs. Dit is de enige. Ik kan er dus maar beter voor zorgen dat ik hem niet mis.

Het treinstation puilt uit van snackbars en kleine winkeltjes zoals je dat in België ook ziet. Het type winkeltjes waar je binnengaat als tijdverdrijf, maar waar je niets koopt omdat het kwalitatief niet echt dat is en vooral omdat je niets nodig hebt van al die rommel.

En ik ben trots op mezelf dat ik de hele onderneming op mijn eentje gedaan heb. Heel vroeg uit de veren, de trein op naar hier, de meeting, en straks terug.

Een lange dag op pad voor een meeting van anderhalf uur. Qua nuttige tijdsbesteding kan dit alleen maar een lage score krijgen. Qua bezigheidstherapie daarentegen....

Alleen de koude, daar zie ik van af. Deze morgen al toen ik bij ons op de trein stond te wachten, werd het snel duidelijk dat ik niet warm genoeg gekleed ben. Dat gaat zo met een kantoor-outfit. Daar kan je niet mee buiten komen wegens niet warm genoeg. En warm genoeg staat gelijk aan niet elegant genoeg. Het zal dus niet verbazen dat ik nu al uitkijk naar mijn zelfgebreide wollen sokken en een warme fleece-pull.

17:00 - Straks is nu. Met andere woorden, we zijn onderweg naar Brussel. Mijn onderneming zit er bijna op.

Nadat ik bij Starbucks vertrokken ben, heb ik wat rondgedwaald in het station. Winkel in, winkel uit, op zoek naar niets. Een half uur later ben ik dan uit verveling in de stationslobby gaan zitten. Die maakt deel uit van de lokettenhall. Gezellig en vooral lekker warm.

Maar nu zit ik weer op de trein naar huis. Nog een goed uur rijden en het is achter de rug.

Twee van mijn reisgenoten zijn op hun I-Pad bezig. De ene is aan het lezen en de andere is spelletjes aan het spelen voor zover ik het van hier kan inschatten.

Deze morgen op de heenreis was er ook een reiziger aan het lezen op zijn I-Pad.

Ik heb het al een paar keer overwogen om aan te kopen, maar zag er nog niet zo direct de voordelen van in. Na vandaag een hele dag gesleurd te hebben aan mijn werktas met laptop in, begint het zo stilaan te dagen. Voor mijn schouders en ellebogen zullen morgen weer pijnlijk voelbaar zijn van al dat gewicht.

Op zo’n moment denk ik dat een lichtgewicht I-Pad het een stuk makkelijker zou maken. Een filmpje kijken, een boek lezen, wat spelletjes spelen, .... Werken kan je dat moeilijk noemen, maar wie gaat mij hier zeggen wat ik wel en niet moet doen. Tijdverdrijf, he. Dat is waar een mens zich op de trein mee bezig moet houden. En dat lukt voor de meeste vrij aardig.

Rechtover mij zitten twee heren samen reizen. Eens gezeten hebben ze elk hun pc bovengehaald, koptelefoon ingeplugd en nu zitten ze elk naar hun eigen ding te kijken/luisteren. Van wat ik kan horen door hun koptelefoon lijkt het mij niet echt businessgericht. Maar geef toe, het oogt wel professioneel, met volle aandacht naar die pc starend.

Maar even terug naar die I-Pad, hoe kan ik mezelf verder nog overtuigen dat het geen folieke wordt? Eerder deze week was ik bij een kennis die voortdurend op z’n I-Pad bezig was, ook al waren we in gesprek. En wat bleek, hij gebruikt het dus effectief als werktool en is helemaal gewonnen voor alle Apple-toestellen en applicaties. Ik denk dat ik nog niet in die fase zit. Ik ben ook helemaal geen gadget-freak. Het zou mogelijk moeten zijn om zo’n toestel een tijdje in demo te gebruiken. Voor mij werkt dit vaak verriijkend in de zin dat ik snel tot de conclusie kom dat ik dat niet gebruik en dus niet nodig heb. Een jaar geleden dacht ik een spelletjestoestel ...DX te willen. (ik weet al niet eens meer wat de naam was) Mijn dochter vond dat ik best het hare tijdelijk kon gebruiken om te zien of ik dit echt wel “nodig” had. En nee, hoor, dit was echt niets voor mij. Hooguit een paar weken heb ik spelletjes gespeeld en dan lag het daar, stof te vatten.

Een smartphone heb ik wel, maar da’s uit professioneel oogpunt om mijn e-mails te kunnen lezen als ik onderweg ben. En dat doe ik wel degelijk. Ik zei gisteren nog dat GSM’s voor mijn part in modulevorm verkocht zou mogen worden; mijn pakketje zou bestaan uit een module bellen, een module sms’en, en een module e-mails. Al de rest mag er uit of er af. En zo koop je dan op maat volgens je gebruik. Als je denkt een extra module te willen, dan koop je die gewoon bij. Makkelijk, toch?

Back to basics is natuurlijk terug naar af, maar daarom niet minder goed. Daarnet las ik in de Trends van afgelopen week een artikel over less is more, en het ging er onder andere over dat terug naar de eenvoud de tendens is. Rustiger, stiller, minder, gewoner, etc.. je snapt het wel, he. En daar zouden we allemaal beter van worden en meer in balans zijn. Voor mij dus een moduleerbare GSM. En misschien zijn er nog wel toestellen waarop dit van toepassing zou kunnen zijn. Zolang je maar de mogelijkheid hebt om toe te voegen, aan te bouwen, of bij te duwen zodat je niet beperkt wordt.

Dames en heren uitvinders? Pikken jullie dit op? Kunnen jullie hier eens werk van maken? Willen jullie wat helpen in het terugvinden van de eenvoud? Bij deze alvast mijn dank. Ik zie het wel verschijnen op de markt.

Zo heb ik een goed jaar geleden in een winkel eens laten vallen dat het tijd werd dat iemand op de proppen zou komen met een klantenkaart per persoon waar je, ongeacht de winkel of het merk in foldervorm je punten kan opsparen. Elke winkel(keten) die je wil toevoegen aan je klantenkaart, moet dan vanop zijn eigen kassasysteem een folder aanmaken op je klantenkaart. En bij wijze van back-up systeem kan je dan thuis de inhoud van je klantenkaart op je PC downloaden.

Heb je al eens stilgestaan bij de hoeveelheid klanten- en lidmaatschapskaarten een mens voortdurend meesleurt, Ik denk dat mijn aantal makkelijk de 25 stuks overschrijdt. Gevolg: ik heb alleen de hoofdnoodzakelijke kaarten mee en de rest ligt gewoon thuis. Sta ik onderverwacht in een winkel, dan kan ik mijn kaart bijgevolg niet voorleggen.

Nieuwe kaarten weiger ik steevast omdat ik er geen extra bij wil.

Maar ik denk dat we hier op goede weg zijn, want onlangs hoorde ik over een kaart met een gecombineerd puntensysteem. Hoe het juist in z’n werk gaat, weet ik niet, maar het zou de richting van mijn denkpatroon kunnen uitgaan. En mocht ik het verkeerd ingeschat hebben, dan hier ook een oproep aan de techneuten uitvinders: maak een kaart die ons  het leven als klant makkelijker maakt. Less is more is hier meer dan ooit van toepassing.

De trein dendert ondertussen voort en ik kan niet eens zeggen dat hij rustig voortdendert want met een Thalys is dat niet aan de orde. Ik denk zelfs dat we momenteel op z’n hardst gaan, gezien er redelijk wat lawaai is. Zelfs de binnenbekleding van de trein laat van zich horen en dat hebben we in het afgelopen uur nog niet meegemaakt.

Nog een klein half uurtje te gaan voor deze rit en dan nog een nationale trein richting huis.

Het einde is in zicht!

24-02-2011 om 20:17 geschreven door Mathilda