In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij. Niet  dat ik daar elke dag wat in schreef, maar toch heel regelmatig. Het was mijn uitlaatklep om de dagelijkse dingen van mij af te schrijven. Ik heb het jaren gedaan tot op het ogenblik dat mijn toenmalige partner van mening was dat hij die allemaal mocht lezen. Ik was daar zo erg  tegen gekant dat ik ze allemaal snel verbrand heb. Ik was toen midden de twintig.  
Ik wou dat ik er nu nog eens door kon gaan. Even teruggekatapulteerd worden naar die spannende jeugdjaren waarvan ik toen vond dat ik een vrij indrukwekkend leven had. Thuis boterde het niet zo goed, maar op school amuseerde ik me te pletter en met de vrienden thuis maakten we het ook wel bont. Altans, zo leek dat toen. En al die spectaculaire verhalen werden netjes opgetekend en voorzien van bijpassende documentatie. Zo heb ik ook een zakdoek ingeplakt die ik gebruikt had tijdens een speciale avond uit.

Gisteren was ik met mijn dochter op stap en in het weekend, en in de auto wil ik al wel eens naar radio Nostalgie luisteren, want “de jaren 80, die zijn van ons”, weet je wel.? We waren onderweg naar huis van een avondje uit toen Viola Wills met Gonna get along without you now op de radio was. Muziek is zo’n krachtig instrument omdat je het onmiddellijk associeert met een bepaalde  leeftijd, met situaties in je leven, met locaties waar je toen was, en soms zelfs met geur.

Die Viola Wills associeer ik met een kop vol puistjes en acne die bedwongen moest worden met een middeltje dat ik in het geheim en met eigen zakgeld kocht omdat er thuis niet veel aandacht aan geschonken werd. Dus samen met dat liedje was er ook de geur van dat product.
Heeft het geholpen tegen de puistjes? Nee, niet echt.

Naast geur is smaak ook vrij bepalend. Soldatenkoeken bijvoorbeeld gaan er bij mij niet meer in sinds het tweede leerjaar. En ja, dat is intussen toch al even geleden, he. Toen ik zeven was heb ik een tijdje met enorme buikpijnen geplaagd gezeten en ik moest daar medicatie voor nemen. Omdat ik die megapillen niet doorgeslikt kreeg, werd de inhoud van de capsule gemengd met geplette soldatenkoek. Vreselijk was dat. Maar ik begrijp wel dat mijn grootmoeder alle moeite deed om mij die pillen te doen nemen. Gelukkig is
soldatenkoeken eten geen must om de rest van het leven door te komen, he? Jaren later heb ik nog eens een hap van zo’n koek genomen, maar ik kreeg het amper binnen. De bittere smaak van de pillen zat er nog steeds in.
Aan mij hebben ze helaas geen geld verdiend.

26-02-2012 om 20:34 geschreven door Mathilda