De actualiteit van de afgelopen dagen heeft me beziggehouden, met name de ongewenste sexuele intimiteiten op de werkvloer. Dat er effectieve namen op geplakt worden, verrast me des te meer, maar de kern van de zaak blijft toch het gedrag van zovele mannen in al die jaren.

Na het potje over de mishandeling van (voornamelijk) jongens door de religieuzen, wordt nu ook van dit potje het dekseltje gerukt. Hier zijn het meestal vrouwen die het hebben mogen ondervinden.

Het is gelukkig niet meer van deze tijd, maar tot pakweg 20 jaar geleden was het geen onbekend gegeven in de werksfeer. Eén van de dames die hierover op radio 1 geïnterviewd werd zei op een bepaald moment in het gesprek dat haar moeder vroeger de opmerking maakte dat ze goed diende op te letten voor “de mannen”. Niet dat het ooit tegen mij gezegd werd, maar het was wel  herkenbaar. Tegelijk was er die bewustwording dat moeders dat vandaag niet meer hoeven te zeggen tegen hun dochters die uit werken gaan.

Ik ben er bijna van overtuigd dat als men aan 100 dames die in de jaren 70 aan het werk waren de vraag stelt of ze ooit lastiggevallen werden, hetzij met schunnige taal, hetzij lichamelijk, dat er dan makkelijk 80 handen de lucht in gaan. Ik heb het zelf ook mogen ondervinden, midden jaren ’90, door een manager van een andere afdeling. Gelukkig had ik zelf een (vrouwelijke) baas die mij de mogelijkheid liet om een officiële klacht in te dienen. Zij heeft er hem ook op aangesproken en het is bij die ene keer gebleven.

Mijn jongste collega begrijpt de hele heisa niet  en nog minder wat men daar nu juist mee bedoelt. Mooi zo, denk ik dan, want in principe zou dit een ongekend begrip moeten zijn.  Zoals iemand die in Humo stelde dat degenen die het hele verhaal rond de politicus in vraag stellen, zich gelukkig mogen prijzen; voor hen betekent dit dat ze het niet kennen en niet hebben moeten meemaken. Alle anderen herkennen het helaas wel.

Elke 10 jaar zetten we als beschaafde mensen een stap vooruit naar nog meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Per 10 jaar dat men teruggaat in de tijd, bots je wel op wanpraktijken tegen de menselijkheid en menselijke waardigheid. Wij kunnen ons niet meer inbeelden dat mensen openlijk gefolterd werden, dat mensen als slaven gebruikt werden. Er is op tal van vlakken strijd geleverd naar een beter leven. En we moeten nog steeds stappen in de goede richting nemen. Maar tegelijk zullen er nieuwe stinkende potjes geopend worden over onheuse dingen die in het verleden gebeurd zijn en die dan pas het grote daglicht te zien krijgen.

Je houdt het niet voor mogelijk wat mensen elkaar aandoen: mishandelen, hun kinderen vermoorden,  hun kinderen verkopen,.... Mijn verstand is daar allemaal ietwat te klein voor om dat te kunnen vatten.

Zou het niet makkelijker leven zijn mochten we allemaal wat toleranter zijn? Elkaar wat vaker helpen in plaatsen van tegenwerken? Meer luisteren naar het verhaal van de andere? Wat meer bezorgdheid?

Mathilda

30-04-2012 om 14:06 geschreven door Mathilda