Gisteravond bij De Laatste Show waren er twee mensen te gast die in het verleden een bijna-dood-ervaring gehad hebben. De dame had het zelfs reeds twee keer meegemaakt. Beiden hadden het over een helder licht. Niet het felle witte licht dat in films wordt opgevoerd, maar een heel helder licht dat ze niet verder konden omschrijven. De dame had in dat heldere licht ook haar vader gezien die haar de hand reikte. Ze vertelde dat ze zijn gezicht heel duidelijk kon zien, maar een lichaam was er niet bij.
Het is vooral dat laatste dat mij blij stemt, want ik heb altijd gehoopt dat ik mensen ga terugzien als ik ooit kom te gaan. Diep in mij ben ik er zelfs van overtuigd dat (vooral) mijn grootmoeder "daarboven" mij zal opwachten om mij daar wegwijs te maken.
Toen mijn grootmoeder als stevige tachtiger begin 2000 overleed was ik totaal kapot van verdriet, maar tegelijk blij voor haar omdat ik er zeker van was dat zij op haar beurt haar moeder zou terugzien. Ze was zelf een tiener toen haar moeder overleed. Als ik me goed herinner was zij op dat ogenblik het oudste meisje in huis waardoor de huishoudelijke taken op haar schouders terechtkwamen. Zij nam de zorg voor vader en de jongere kinderen voor haar rekening. Het was pas nadat ze zelf overleden was en ik haar in gedachte levend probeerde te houden, dat er herinneringen aan verhalen naar boven kwamen die ze me in de jaren voordien verteld had. Ik kon daar alleen maar uit concluderen dat zij haar moeder enorm moet gemist hebben. Ik herinner me nog de wazige, starende blik in haar ogen als ze over haar moeder vertelde. Zij heeft nooit de kans gehad om de gelukkige momenten in haar leven te delen met haar moeder. Niet haar huwelijk, niet haar kinderen en evenmin haar kleinkinderen voor wie zij onvoorwaardelijke liefde had. En ik kan het weten, want ik stond steeds eerste in de rij wat dat betrof. Zij was de eenvoud in persoon die alleen maar te geven had en nooit iets vroeg. Haar leven speelde zich af in en rond haar huis dat ze met een onuitputtelijke perfectie piekfijn in orde hield.
Dus toen mijn grootmoeder overleed, hoopde ik dat er iemand haar zou opwachten, want dat heeft ze echt verdiend. Het heeft tegelijk mijn angst voor de dood wat naar de achtergrond geduwd.
Is dat nu bijgeloof of zou er daarboven toch iets zijn? Er is geen man overboord door dit te willen geloven, toch?
