Mijn dochter en schoonzoon zijn vandaag naar een familiefeest aan zijn kant. Een nieuwjaarsfeest met uitstel omdat de familie een zodanige omvang heeft dat het niet haalbaar is om het feest op nieuwjaar zelf te houden.

Er bekruipt mij dan altijd een lichte vorm van jaloezie omwille van de gezelligheid die ik mij daarbij inbeeld.

In het gezin waar ik ben opgegroeid was affectie niet aan de orde. Mijn ouders hadden geen tijd of zin om een warme sfeer te scheppen. Als ik terugdenk aan warme momenten uit mijn jonge jaren, dan heeft dit dus niet te maken met dit gezin. Mijn nostalgie gaat over het gezin van een vriendin van een toenmalig klasgenootje waar ik af en toe ging spelen. Dit meisje, Gaby, had een Nederlandse mama en een Aziatische papa. Haar ouders waren een stuk ouder dan de mijne, maar deden er alles aan om haar en haar broer een leuke thuis  te geven. Geloof het of niet, ik ben er ooit maar één keer thuis geweest, maar het maakte zo’n indruk op mij dat het vandaag na 30 jaar nog steeds vrij duidelijk op mijn netvlies gebrand staat. Het huis was niet speciaal groot, maar het was er zo mooi ingericht en aangenaam warm, en haar mama stond te koken/bakken in de keuken. Het is zelfs moeilijk te omschrijven wat dan net maakte dat het mij is bijgebleven en dat ik het nog steeds associeer met huiselijkheid.

Maar bon, terug naar het familiefeest.
Mijn gevoel zegt dat andersmans familiefeesten leuk zijn, dat de sfeer optimaal is, dat het een Nigella Lawson Kerstgehalte heeft, dat het eten zo goed als vanzelf op tafel komt, dat iedereen met iedereen door eenzelfde deur kan, kortom dat het daar aan niets of niemand ontbreekt.

Natuurlijk is dat niet zo, want hoe vaak stond al niet te lezen in damesbladen dat meer mensen tegen familiefeesten zijn dan ernaar uitkijken.
Door wat er in het verleden gebeurd is, heb ik mij min of meer van mijn eigen familie afgescheurd. Sinds een paar sta ik er neutraal tegenover. Ik kan gerust zeggen dat ik ze niet nodig hebben om gelukkig te zijn.

Mijn schoonfamilie is eerder vrij grijs en zal conflictueuze gesprekken uit de weg gaan. Elk gesprek wordt op dezelfde toonhoogte gevoerd. Emoties zijn ook niet aan de orde. In het begin was dit voor mij echt wennen, want ik ben zelf nogal uitbundig en spreek in tal van toonaarden.
Het gezegde “je eigen familie kan je niet kiezen, je schoonfamilie wel” gaat eigenlijk niet op, he. Want ook hier moet je doen met wat zich aandient.

Gesteld dat we allemaal vrije keuze zouden hebben, wie zou dan mijn familie willen zijn? Wie zou met plezier aan onze tafel komen mee-eten? Wie zou staat springen omdat de feestdagen er weer aan komen? Bij wie zou ik mezelf zodanig comfortabel voelen dat er geen stress is om te koken of de tafel sfeervol aan te kleden? Met welke mensen zou, op filmse wijze, ons plaatje kloppen?

Daar zijn vrienden voor, niet?

07-01-2012 om 19:32 geschreven door Mathilda  

Het deeg voor mijn broodje ligt momenteel een eerste keer te rijzen. Nog 15 minuten te gaan en dan even platdrukken en in de juiste vorm een tweede keer laten rijzen.

Zo staat het op de verpakking vermeld. Moeilijk is dat allemaal niet meer. Die kant-en-klaar pakjes waar je enkel water moet bijdoen en kneden, meer is daar niet aan.

Maar de gezelligheid van de geur die uit de over komt zodra het brood gebakken wordt, is ongelofelijk.

Dat gecombineerd met de geur van verse koffie....

Nu worden we helemaal melig, maar er zijn momenteel dat ik me er helemaal laat  door meeslepen.

En vandaag ga ik all-the-way.

Na het brood ga ik nog wortelsoep maken en als avondmaal nog een lekker licht stoofpotje. Eentje van eigen hand, met kip en veel groenten. Zelfs de aardappelen gaan mee in de stoofpot. In plaats van bier als saus, ga ik voor een lichte kippenbouillon, wat currypoeder , en werk ik af met magere room.

En vanavond, nadat al dat lekkers verorberd is, zet ik me voor TV in de zetel en brei ik nog een sok.

Wie me niet kent moet er nu steevast van overtuigd zijn dat de hippiestijl mij helemaal eigen is, maar niets in minder waar. Nee hoor, ik ben het type  “madame” die nooit ongeschminkt buiten gaat, wiens haar in de juiste plooi moet liggen, die graag elegant gekleed is en schoenen met hakken draagt.

Mensen die mij vaag kennen kijken vaak raar op als ik breien als één van mijn hobby’s vernoem. Het zal dus niet stroken met het beeld dat men van mij heeft.  Maar als ik thuis in mijn coconne zit, dan is dat meestal in een verlepte makkelijke broek en een warme fleece. Cocooning, he!

En dan komt het geitenwollensokkengevoel wel naar boven borrelen.

Zo, broodje in nu voor de tweede keer aan het rijzen en mag over een half uurtje de oven in.

Tijd om de koffiemachine aan te zetten!

Mathilda

07-01-2012 om 16:15 geschreven door Mathilda  

Ik ben van nature een persoon met een groot rechtvaardigheidsgevoel, altijd al geweest. Dat maakt dat ik vaak steiger als ik onrecht zie of hoor, in de eerste plaats over dingen die in eigen land gebeuren. En dat steigeren doe ik hoe langer hoe meer in stilte of besloten kring, want als zelfstandige vind ik het niet gepast om openlijk uiting te geven aan mijn mening. Je weet per slot van rekening  nooit helemaal hoe de andere over de kwestie denkt en je wilt niet aanstootgevend zijn.

Wat ik echter al te kras voor woorden vind, is de hele discussie over de pensioenhervorming en het zogenaamd langer werken. Maar laat mij vooral van start gaan over het fenomeen “staken”  en niet alleen bij de openbare diensten.

Ik heb vóór mijn zelfstandige activiteit  20 jaar in loonverband gewerkt en ben steeds van mening geweest dat wanneer je niet langer tevreden bent over de gang van zaken bij je werkgever, en je je niet meer kan stellen in de beslissingen die daar genomen worden, dat je dan op zoek moet naar een andere job, een andere werkgever. Je kan toch niet verwachten dat je werkgever zich aan jou gaat aanpassen?

Wij hebben als Belgen de mogelijkheid om zelf die keuze te maken? Waarom vinden mensen het dan vaak nodig om hun werkgever (soms letterlijk) te gijzelen met stakingen?

Elk bedrijf is ooit opgestart door mensen die een ideologie nastreefden. Die mensen hebben hun persoonlijk kapitaal benut om iets op te starten, met wat geluk en hard werken uit te breiden, en ze hebben mogelijkheden gecreëerd om personeel in dienst te nemen. Om een lang leven beschoren te zijn moet elk personeelslid dat in dienst komt  rendabel zijn. Dat klinkt hebberig, maar is het niet.

Als we in de media horen dat er her en der een aantal ontslagen vallen, dan is men meestal niet over één nacht ijs gegaan. Dan is dit het resultaat van dagenlang tellen en cijferen, en het onderste uit de kan halen om het bedrijf niet over kop te laten gaan.

Stel dat het financieel slecht gaat in je huishouden, dan ga je in eerste instantie manieren zoeken om te besparen. Maar als je dan in een fase komt dat besparen niet meer helpt en dat je andere dingen moet vinden om overeind te blijven, dan moet je soms drastische beslissingen nemen.  Daar maak je je niet populair mee, maar is op dat moment echt wel nodig.

En begrijp me niet verkeerd. Met deze stelling neem ik het absoluut niet op voor al de bedrijven die frauderen, belasting ontduiken, dikke bonussen uitdelen aan het management terwijl het personeel ondergewaardeerd wordt. Rechtvaardigheid, weet je nog?

Maar dan: de pensioenhervorming en het langer werken.

Vorige week stond er in het weekblad Humo een brief van een leerkracht lichamelijke opvoeding die haar (kan ook een man geweest zijn) beklag deed over het feit dat ze door de nieuwe regels niet vervroegd met pensioen kon gaan. De details over leeftijd en nog te werken jaren herinner ik me niet meer. Wat wel blijft nazinderen nadat ik dit gelezen had is het volgende:

Een leerkracht LO heeft naar mijn gevoel de makkelijkste job in het lerarenwezen. Geen huistaken na te kijken, geen examens voor te bereiden, laat staan te verbeteren, en bovendien gezien het vak, in de beste conditie. Dus eigenlijk weinig fysieke reden om er vervroegd een punt te moeten achterzetten.

Als we dan toch toegevingen moeten doen in het toelaten van vervroegde pensionering, laat ons dan mild zijn voor degene die in weer en wind buiten werken, voor degene die fysiek zware arbeid leveren, voor degene wiens gezondheid niet meezit.

En voor alle anderen, probeer blij te zijn met het feit dat je kan en mag werken, dat je lichaam en geest het toelaat om arbeid te verrichten.

Wat is de zin van een pensioenleeftijd als die voor bitter weinig mensen van toepassing is? Waarom vinden zoveel mensen dat het aan de andere is om langer te werken en niet zozeer zijzelf? Waarom moeten we het afschuiven op een handvol mensen? Da’s toch niet fair ten opzichte van onze jongere generaties? Dat kunnen we hen toch niet aandoen?

04-01-2012 om 22:44 geschreven door Mathilda