Zo de 7e Chemokuur is achter de rug. We moeten het de beestje zo moeilijk maken want ze kweken zoals konijnen. Het is een ware uitputtingsslag en zuigt alle energie uit je lichaam.
En plots ging het licht uit ... Terwijl ik dit artikel zat te schrijven ging plots het licht uit in mijn brein. Dus computer dicht en bed in. Op die moment had ik veel minder te vertellen, want het praten ging opeens moeilijk. Na twee dagen beslissen we naar de spoedafdeling van het UZ-Jette te rijden. Daar aangekomen worden we met "spoed" geholpen! Er wordt direct een CT-scan gemaakt, waar niets abnormaals op te zien was. De neuroloog besliste om mij kort op te nemen. 4 Dagen later wordt er ook nog een MRI gemaakt. Ook deze scan is ok. Waarschijnlijk heb ik een epillepsie aanval gehad. Dus beslist professor Neyns mij terug met de volgende chemokuur te laten starten, nummer 8 ondertussen al. Deze is sinds vandaag achter de rug maar ik ben er verschrikkelijk moe van.
Maandag ben ik op controle geweest in Jette om de PET-scan resultaten te bespreken en om mijn eerste zes reeksen chemo te evalueren. Professor Neyns heeft mij terug zes maanden chemo voorgeschreven. Ook met de kiné maak ik vorderingen en ik heb besloten van opnieuw logo en ergotherapie te volgen.
Toeval of niet, de beslissing om de chemo verder te zetten gebeurde net op het moment dat ik opa werd!!
Op 09/11/09 werd ik opa van het mooiste meisje, EBE !! Ebe werd 4 weken te vroeg geboren, zodat zij, net zoals mijn twee dochters, op de negende geboren werd. Op de koop toe droomde mijn zus dat Evie bevallen was van een mooi meisje Te veel toeval kan geen toeval meer zijn!!
Op 14 oktober hadden we een afspraak bij professor Neyns om de resultaten van de MRI te bespreken die gemaakt was op 6 oktober. Met een bang hart stapten wij het UZ in Jette binnen.
De normale procedure is dat er eerst een bloedafname wordt gedaan, en daarna de bespreking met professor Neyns. Terwijl wij de gang inliepen voorbij het kabinet van de professor riep hij ons onmiddellijk binnen. Mijn knieën knikten, mijn hart bonsde in mijn keel, ik dacht dit gaat niet goed ... En ik ben er zeker van dat ook mijn 2 dochters en mijn echtgenote dachten hier klopt iets niet. Gelukkig stelde de professor mij direct op mijn gemak. Hij liet ons de beelden van mijn laatste 2 scans zien en maakte de vergelijking. Daarop konden we vaststellen dat het litteken in mijn hersenen opnieuw kleiner geworden was, wat dus een goed teken is.
Ons bezoek aan het ziekenhuis werd naar goede gewoonte afgesloten met een lekker pizzabuffet in de pizza hut ( 9 stuks )
Ik kreeg dus mijn 6de chemokuur mee naar huis. Eigenlijk betekent dit in België de laatste kuur, vermits verdere kuren niet terugbetaald worden door het ziekenfonds en de medicatie peperduur is. Er is echter één kans op twee dat je mag deelnemen aan een studie. Op 3 november moet ik een isotopenonderzoek (PET-scan) laten uitvoeren en op 9 november wordt ik terug bij de professor verwacht om de verdere behandeling te bespreken. Ik kijk er met een bang hart naar uit ...
Ik heb gisteren mijn laatste chemobommen van mijn zesde kuur ingenomen. Het was weer afzien...
Stipt om half 8 gaat het biepertje van de gsm af van mijn liefste die mij zegt dat ik toe ben aan mijn laatste chemobommen van deze maand. Ik ben blij dat het voor deze maand weer achter de rug is want de bom die tot ontploffing wordt gebracht in mijn lichaam richt nogal veel schade aan. Niet enkel slechte cellen worden getroffen maar ook goede cellen. Zo heb ik bijvoorbeeld het gevoel dat er een kolonie mieren over mijn rug lopen. Mijn kaken zijn stijf alsof er stijfsel is blijven opplakken en mijn benen doen pijn alsof ik de ronde van Frankrijk heb gereden. Over de vermoeidheid natuurlijk nog niet gesproken... En morgen ben ik er weer met meer zeer ...
Vorige week zijn we voor de eerste keer met de auto op consultatie bij professor Neyns in het UZ van Jette geweest. De gemiddelde snelheid was 70 km/u en ik dacht dat we met een sneltrein vaart over de weg scheurden. Alles is nog een beetje wennen. De professor gaf mij opnieuw groen licht voor de volgende kuur. De volgende keer wacht mij opnieuw een controle onder de MRI. Weer een spannend moment!
Na de consultatie hebben mijn 3 vrouwen mij meegenomen naar de pizzahut. Ik heb mij eens goed laten gaan aan het pizzabuffet. Mijn jongste dochter daagde mij uit voor een wedstrijdje pizza eten, die ik natuurlijk gewonnen heb. Weer een overwinning die mij uit mijn isolement haalt. Ik heb mij voorgenomen als ik de zwaarste weken van mijn chemo voorbij ben een aantal afspraken te maken met vrienden.
Vandaag aan de derde week van de 4de kuur ( de zwaarste week) bezig. De kiné gaat nog steeds goed!! Alhoewel ik zeer vermoeid ben. De inspanningen manifesteren zich vooral op mijn spraak vind ik zelf. Dat is voor een vakbondsman moeilijk te aanvaarden.
Vorige week heb ik mijn eerste terrasje gedaan sinds 8 maanden. Het was leuk om nog eens vantussen de 4 muren te komen. Voor mij is dit een zeer grote stap, terug onder de mensen komen en dat in een rolstoel. Ik wist niet dat je zo bekeken werd... Ik waag mij ook al om een pintje te drinken (natuurlijk een jupiler bleuken=3% alcohol), geen leffe maar dat zal misschien nog komen.
Ondertussen zijn we nog een week verwijderd van de volgende 5dagen durende chemokuur. En ik verwacht dat die nog zwaarder zal zijn. Dus duimen maar!
Zoals beloofd breng ik jullie het nieuws over de resultaten van mijn laatste scan.
Op donderdag hadden we een afspraak bij prof. Neyns om de resultaten te bespreken. Hij was tevreden over de scan, het aanwezige oedeem in mijn snelkookpan was al sterk verminderd terwijl ik al een tijdje mijn cortisonen aan het afbouwen was. Ik hoop dat mijn blaaskaken nu snel zullen verminderen. Nu moet je weten dat voor het ogenblik alle spiegels uit mijn buurt verwijderd zijn! Als eindconclusie zei de prof dat mijn klinische en radiologische toestand gunstig evolueerde, en dus ben ik ondertussen gestart met mijn 4de reeks van 5 dagen chemobommen. Deze chemopillen gaan natuurlijk gepaard met alle ongemakken van dien...
Ik wou jullie de speech van onze dochters niet onthouden omdat we hem zo mooi vonden.
Liefste moeke en vake,
30 Jaar geleden kozen jullie voor elkaar. 30 Jaar later zijn we hier allemaaal samen om nog maar eens te bewijzen dat jullie op die dag een uitstekende keuze gemaakt hebben.... Jullie kozen er voor om elkaar trouw te zijn, lief te hebben (de ééne dag al wat meer dan de andere) Kortom om er elke dag voor elkaar te zijn!
Achteraf gezien maakten jullie op die dag de beste keuze van jullie leven. Jullie liefdesweg verliep niet altijd even vlotjes en volgde soms een hobbelig pad, met verdriet maar ook met veel vreugde...
Op 1 januari fluisterde ik in jullie oor 2009 wordt ons jaar... Evie en ik geboren op de 9e, 9 is altijd ons geluksgetal geweest... 2009 Werd ook het jaar waarin we samen op reis zouden gaan om jullie huwelijksverjaardag te vieren.
Maar ik kreeg al snel spijt van wat ik toen in jullie oor fluisterde... 2009 werd het moeilijkste jaar voor ieder van ons
Vake toen jij ziek werd stortte onze wereld in. Maar sinds die dag werd 2009 toch ook "ons jaar". Sinds die dag werden wij als gezin één en stonden we samen sterker dan ooit. We vormden een onbreekbare band met ons allen en leerden om samen te strijden, te vechten! We zijn er dan ook van overtuigd dat we deze eenheid onder ons, samen nog jaren verder zullen zetten!
Na 30 jaar hebben jullie met z'n twee dus al heel wat moois bereikt, ondanks alles...
Ook al lopen de dingen niet altijd zoals gepland, en zitten we nu niet ergens in zonnigere oorden, weet dan dat de zon, hier vandaag, ook speciaal voor ons schijnt, en dat deze dag duizend keer specialer zal zijn dan elke andere dag .
Wij hopen dat dit voor jullie een dag wordt om nooit te vergeten! Jullie verdienen het allesinds dubbel en dik!
Toen we dinsdagochtend onze voordeur openden om de brievenbus te lichten viel onze mond open van verbazing, onze onze hele voortuin en de straat was versierd. En alsof dat niet genoeg was bleek onze brievenbus vol wenskaarten te zitten. We hadden er 2 dagen voor nodig om al onze kaartjes te lezen. Bedankt aan iedereen die ons een kaartje stuurde.
Nadien werden wij door onze kinderen verrast op een rijkelijk ontbijt.
Rond 17u begon het feest -vol verrassingen- pas echt. De familie stroomde binnen en brachten leuke geschenkjes mee. We genoten eerst van een lekkere taart, één van de verrassingen was een grote fototaart met een foto van onze huwelijksdag. Spijtig genoeg was de fotomachine stuk... Dus geen foto op onze taart. Dan volgde een emotionele speech van onze dochters. Zij hadden voor alle genodigden een heliumballon voorzien die nadat er een wens werd aan vast gehangen allemaal samen de lucht werden ingelaten. Net zoals 30 jaar geleden had ik een huwelijksboeket voorzien voor mijn vrouw. Onze volgende verrassing waren 2 duiven (witte duiven uitverkocht) die we samen de lucht inlieten.
Na de taart kwam er een overvloed van heerlijke en bijzonder lekkere tapa's op tafel.
Rond 20u volgde onze volgende verrassing. We werden ontvangen door de mensen uit onze straat en getrakteerd op champagne met al onze buren. Waarvoor we hun zeer dankbaar zijn! Het was hartverwarmend om te zien hoe hard iedereen zijn best had gedaan om zijn huis te versieren.
Bij het terugkeren werd de bbq aangestoken en nog enkele warme hapjes bereid om de laatste honger te stillen en de laatste flessen champagne geledigd.
Wij willen graag nog eens iedereen hartelijk bedanken voor alle kaartjes, reacties op de blog, alle mensen die hun huis versierden, de familie die een handje toestak om het feest te doen slagen en de buren die de fantastische verrassingsdrink organiseerden.
Zoals vake al eerder ter sprake bracht, vieren onze ouders op 4 augustus hun 30 jarige huwelijksverjaardag. Evie en ik zijn al een tijdje bezig om er toch nog zeker en vast iets speciaals van te maken. Hoewel het spijtig is dat we deze dag niet kunnen vieren met een zonnige vakantie, willen we hen toch een fantastische verrassing bezorgen ( ze weten nog van niks ). Wij kunnen daarvoor jullie hulp zeker en vast gebruiken!! Vake vindt het namelijk zeer fijn om kaartjes te krijgen, en daarom zouden we het leuk vinden moesten jullie allemaal een kaartje sturen om hen proficiat te wensen! Een uitgebreid verslag over de rest van de verrassing volgt zeker en vast nog op onze blog!! Alvast heel hard bedankt!!
Groetjes, Dorien en Evie, het feestcomité
Ons adres voor diegenen die het niet weten: De Vadder - De Man Kuitelgem 26 9255 Buggenhout
Sinds gisteren ben ik aan mijn 3de onderhoudsbeurt chemopillen begonnen. De laatste weken voelde ik mij beter, ik heb meer energie en daardoor gaan mijn dagelijkse kiné sessies ook veel vlotter. Dit komt ook omdat ik, eindelijk, mijn hoge dosis Medrol (cortisonen) aan het afbouwen ben. Ik heb nog steeds veel last van tremor in mijn linkerkant, wat me geweldig stoort. Elke inspanning kost me nog veel moeite.
Ondertussen is mijn trouwe viervoetter "Pippa" al flink gegroeid. Hij bezorgt me nog altijd een beetje afleiding.
Op 21 juli vierden we een familiefeestje, samen met mijn gezin en mijn zussen. Gelukkig stak iedereen een handje toe bij de voorbereidingen van ons etentje samen. Ook al was het samenzijn kort toch heb ik ervan genoten.
Binnenkort hebben we terug een gelegenheid tot vieren, op 4 augustus zijn we 30 jaar getrouwd. Alles was zo mooi gepland ... we zouden samen met ons gezin een reis maken om dit te vieren. Door mijn ziekte valt dit plan, spijtig genoeg, in duigen...
Ik wil langs deze weg nog eens iedereen bedanken voor de kaartjes, briefjes, reacties op mijn blog. Het doet mij steeds goed om te weten dat er nog steeds mensen aan mij denken.
Velen onder jullie vroegen zich waarschijnlijk af hoe het kwam dat er niets nieuws op mijn blog verscheen. Ik heb mij gedurende deze periode niet al te best gevoeld.
Mijn verjaardag op 21 juni verplichtte mij om toch iets op mijn blog te zetten. Op 21 juni werd ik 's morgens vroeg al aangenaam verrast met een heerlijk ontbijt door mijn jongste zus. We hebben van dit ontbijt samen met ons gezin genoten, waarvoor ik haar langs deze weg nog eens wil bedanken. Ik had beslist om deze dag alleen met mijn gezin door te brengen omdat het anders veel te emotioneel zou geworden zijn voor mij.
Donderdag zijn we terug op consultatie bij prof. Neyns in Jette geweest. Volgens de prof bleef mijn toestand stabiel en ik kreeg mijn 2de onderhoudsbeurt chemopillen voorgeschreven. Deze pillen moet ik opnieuw gedurende vijf dagen innemen. Het worden weer vijf zware dagen...
De 1 mei manifestatie is iets wat ik normaal gezien nooit mis. Gelukkig misten sommige mensen mij daar ook een beetje. Enkele mensen stuurden mij smsjes vanop de stoet, om mij een hart onder de riem te steken. Dit deed mij echt veel plezier! We hebben er thuis toch ook een beetje een feestdag van proberen te maken. 's Morgends werd ik verrast met lekkere koffiekoeken en 's avonds werd er Chinees besteld.
1 Mei en moederdag zijn feestdagen die ik zelden mis. Dit jaar was ik afwezig op beide dagen. Mijn moeder en mijn schoonmoeder verkeren immers in een betere gezondheidstoestand dan ik. Daarom is de moederdagtaart naar ons toe gekomen.
Natuurlijk werd bij ons thuis moederdag wel gevierd. De verrassing was groot toen we met een elektrische tajine op de proppen kwamen. Als wij niet naar Marrakech kunnen moet Marrakech maar naar ons komen. We bezochten deze stad 3 jaar geleden en we verloren er ons hart. We hadden plannen om deze zomer met ons gezin naar daar te trekken. Het doet mij dan ook veel verdriet dat we deze plannen moeten laten varen...
2009 Moest "ons jaar" worden, in augustus zijn we 30 jaar getrouwd en alle twee onze dochters werden op de 9de geboren. Maar 2009 wordt het jaar op leven en dood...
Maandag heb ik mijn laatste bestraling en chemo gehad. Het werd tijd!
Volgens ervaren bergbeklimmers is de afdaling moeilijker dan de beklimming en dat ondervind ik aan de levende lijve. De vermoeidheid slaat in alle hevigheid toe. Slapen en eten zijn mijn voornaamste bezigheden.
Ondertussen heb ik er een nieuw vriendje bij een engelse cocker van 3 maand oud. We hebben hem "Pippa" genoemd. Waarom juist laat ik achterwege... Hij zorgt voor heel wat afleiding door zijn gekke streken in mijn lange dagen.
Vrijdag gingen we op consultatie bij prof. Neyns in Jette, ivm de verderzetting van mijn behandeling. Mijn volgende afspraak is vastgelegd op dinsdag 28 april om een nieuwe EEG te maken
Nog drie dagen te gaan en dan beëindig ik mijn therapie in Aalst. Ik wil langs deze weg nogmaals de verpleegsters bedanken voor de menselijke behandeling en het begrip voor mijn angsten. Ik hoop dat de chocolade hen gesmaakt heeft . Ze hebben het dubbel en dik verdiend. Ook de ambulanciers toonden steeds begrip voor mijn moeilijke situatie en kozen meestal de meest comfortabele weg naar Aalst.
Afgelopen maandag kwam de MOP-ploeg (de mobiele opruimploeg) in onze tuin langs. Er werd hout gehakt, gesnoeid, gewied, het gras gemaaid, het terras gereinigd... kortom de tuin kreeg een flinke onderhoudsbeurt. Op zulke momenten leer je maar pas je vrienden kennen, die op zonnige paasmaandag hieraan hun tijd spenderen. Bedankt hiervoor!!
Het einde van de therapie brengt een waslijst van veranderingen in mijn lichaam teweeg. Ik voel mijn kaken soms verstijven zodat praten ietsje moeilijker wordt, zenuwbanen worden extra geprikkeld, spasmen in mijn been, angstaanvallen, ...
Positieve noot de kiné ging vandaag goed. Ik merkte opnieuw een lichte verbetering bij de stapoefeningen.
Ik vind het heel leuk dat jullie nog steeds berichtjes posten op mijn blog. Mentaal is dit steeds een opkikker voor mij want het gaat niet altijd even goed met mijn moraal, niettegenstaande sommigen mijn moed bewonderen.
Vele groetjes
P.S. Ik hoop dat er niet al te veel schijffouten in mijn berichten staan, ik kan nu niet overleggen met mijn collega's Miranda en Viviane.
De eerste week van de -opnieuw opgestartte- therapie is weer achter de rug. Het was emotioneel en ook fysiek een zeer zware week. De tegenstrijdige opinies (Dendermonde-Jette) maken het er mij emotioneel niet gemakkelijker op.
Iedereen -zelfs de verpleegster van de radiotherapie in Aalst- wijzen mij erop dat ik moet volhouden. Maar het is niet altijd even makkelijk... Er flitsen steeds allerlei scenario's door mijn hoofd.
Ik moet elke dag mijn energie meer en meer gaan doseren waardoor ik dus deze keer een korter berichtje schrijf.
Toen ik zondag in de namiddag een partiële epilepsie aanval( tot dan wist ik nog niet eens wat een partiële e-aanval was) , kreeg wist ik niet wat er met mij gebeurde. Het leek alsof er door mijn lichaam een stroomstoot ging, te beginnend bij mijn rechterarm. Toen ik dit wilde zeggen merkte ik dat ik niets meer kon zeggen. Het gevoel dat op dat moment door mijn geest ging valt met geen woorden te beschrijven. Ik maakte elk moment tijdens deze aanval bewust mee, ik hoorde en zag alles gebeuren. Ik wou tegen mijn vrouw en kinderen zeggen ik hou van jullie maar ik kon geen woord uitbrengen. Een vreemd gevoel ...
Een spoedopname in het ziekenhuis was noodzakelijk waardoor een hele carrousel aan onderzoeken weer op gang kwam. Volgens het artsenteam had de therapie gefaald. Volgens hun opinie had het geen zin meer om de radio-en chemotherapie verder te zetten. Er werd een spoedconsultatie geregeld in het UZ-VUB met professor Neyns.
Op donderdag gingen we op reis naar het UZ-VUB Jette en we namen mee een zak vol hoop, een rugzak vol goede moed, een dikke strohalm, 4 paar goede oren, ...
Om 11U hadden we een afspraak met professor B.Neyns en zijn team. Deze bekeken aandachtig alle scans en bespraken deze grondig in team. Volgens hun opinie kunnen er op dit moment nog geen vaststellingen gedaan worden ivm effect van de therapie. Dus hun advies was de therapie verder zetten. Pas 4 weken na de therapie kunnen de beelden geïnterpreteerd worden, in sommige gevallen is dit zelfs nog te vroeg. Alle hoop is dus nog niet verloren.
Om te eindigen wil ik jullie bedanken voor de ontelbare, soms heel ontroerende en emotionelele mails en reacties.
hier een beetje nieuws van Evie en Dorien. Vake is zondag terug opgenomen in het ziekenhuis. Na een vermoedelijke epilepsie aanval??? In het ziekenhuis werden verschillende scans gemaakt en de resultaten hiervan waren weer een klap voor ons... Blijkbaar slaat de gevolgde therapie niet aan zoals wij gehoopt hadden. De dokters hebben in samenspraak beslist om daarom de therapie stop te zetten. De voorbije dagen waren een echte hel voor ons met vele vraagtekens. Een klein lichtpuntje waar we ons nu zeer sterk aan vasthouden werd ons echter nog wel gegeven. Morgen (donderdag) trekken we op spoedconsultatie naar AZ-VUB waar momenteel een experimentele therapie loopt. Duim met ons mee!!!
We willen bij deze ook al eens iedereen bedanken voor de vele berichten, vake put hier een enorme kracht uit en het doet hem verschrikkelijk veel deugd te weten dat hij er niet alleen voor staat in deze zware tijden. Ook voor ons is het leuk om te weten dat er zoveel mensen aan ons vake-uit-de-duizend (en nog veel meer dan dat!) denken.
Het is vandaag 25 maart een dag die precies hetzelfde begint zoals gisteren, 24 maart.
Na een rusteloze nacht, lag al van 6 uur deze morgen naar het plafond te pieren, genieten wij van ons ontbijt. De takken van ons olijfboompje, dat aan het terras staat, krijgen het hard te verduren en de 70 jaar oude druivelaar krijgt lentekribbels. De eertse blaadjes verschijnen stilaan op de knoestige oude takken. Mijn schroonbroer Mark - en Mark , de neef van Rita, M&M dus, hebben mijn kleine verzameling tropische planten van uit onze veranda naar buiten gehaald. Hierdoor kan ik met die superhandige rolstoel even proeven van de zonnestralen die door het glas aan kracht winnen en het al een klein beetje zomer maken.
De wasbeurt volgt op het ontbijt, jammer, de badkamer bevindt zich op de bovenverdieping en de trappen vormen een hindernis zo groot als de Mont Blanc. Wat vroeger zo normaal leek is nu onbereikbaar geworden. Dus improviseren maar met dat wassen...
Om 11 u. komt de logopediste langs. Volgens vrienden en familie is er met mijn uitleg niets aan de hand maar ikzelf ben niet tevreden met die "uitleg". We oefenen met vreemde klanken zoals Pik Pak Pek Pok.
Sinds vandaag doe ik deze "tippe tappe tippe tappe tip tap top" oefeningen samen met mijn jongste dochter, en dit leidt af en toe wel eens tot heuse lachbuien van ons beiden! "Kippe kappe kippe kappe kip kap kop"!!! Probeer het maar als je eens een slecht humeur hebt.
Het middagmaal is een moment om naar uit te kijken. Er wordt veel tijd besteed aan gezond eten. Het moest maar eens helpen. Na het middagmaal komt de kiné op bezoek. Tijdens de begeleidende stapoefeningen is het oppassen geblazen of ik vertrappel de vingers van Tomas (Sorry Tomas)
Om 15.00 komen de ambulanciers mij afhalen voor de lange en helse rit naar het OLV ziekenhuis van Aalst. Op de Brusselse steenweg dreigen de pillen die ik 1 uur voor de bestraling moet innemen mijn ingewanden te willen verlaten wegens het slechte wegdek. Maar het beest wacht op mij en er mag geen tijd verloren gaan. Eigenlijk is het "belle en het beest" want deze machine verhoogt de kans op overleven. Het echte Beest heeft zich een plaatsje in mijn hoofd toegeëigend.
De bestraling duurt hooguit 10 minuten en is volledig pijnloos en dit terwijl je lichaam een hele strijd levert. Opnieuw naar huis dan. Tijd om een kop koffie te drinken met mijn gezin, noem het maar "het mooiste moment van de dag".
Het avondmaal vormt de afsluiter van een vermoeiende dag, die niettegenstaande mijn dagindeling, iedere dag weer anders is. Ik denk maar aan de blaadjes van de 70 jarige oude druivenstronk die iedere dag een beetje verder opengaan, de zon die via het raam naar binnen schijnt en op sommige momenten de hemel omtovert in een kleurrijk schouwspel. Maar ook jullie reacties op mijn blog en de mailtjes maken iedere dag voor mij een beetje anders. Hiervoor wil ik jullie graag bedanken.
Bedankt familie, vrienden en collega's voor de vele positieve reacties op het opstarten van onze blog. Het deed ons veel plezier om de mailtjes en berichtjes in ons gastenboek te lezen. Het is voor mij en mijn gezin een manier om het contact met jullie te onderhouden.
Vechten... De moed niet verliezen...
De radio- en chemotherapie is nu bijna drie weken bezig. De vermoeidheid begint zwaar te wegen. Nog drie weken te gaan ... Dan zal een nieuwe scan uitmaken of de therapie gewerkt heeft.
Tot zolang komt de ziekenwagen mij elke dag thuis afhalen om mij naar het OLV ziekenhuis van Aalst te brengen. Het is immers onmogelijk gezien mijn lichamelijke situatie mij alleen naar Aalst te begeven. Alvorens we vertrekken neem ik een dosis Temodal (Chemopillen) Het is telkens een helse rit waar ik elke dag tegenop kijk. Ter voorbereiding van de bestraling wordt een nauwaansluitend masker op mijn hoofd geplaatst om mij te fixeren op de behandelingstafel, zodanig dat de bestraling steeds op dezelfde plaats komt. Daarna kan het beest (zoals ik het zelf noem) zijn/haar werk doen. De bestraling duurt ongeveer 10 minuten.
De angst die ik dagelijks moet doorstaan onder het masker is met geen woorden te beschrijven. Vandaar dat ik er ook geen woorden aan wil besteden. Gelukkig heeft de verpleging van radiologie begrip voor mijn situatie en doen ze er alles aan om het voor mij draaglijker te maken.
Kortom het is een dagdagelijks gevecht zonder te weten wat het resultaat zal zijn. Het is soms emotioneel en fysiek diep vallen en weer opstaan, wat zonder de steun van mijn vrouw en 2 prachtige dochters niet mogelijk zou zijn.
Te veel toeval kan geen toeval meer zijn!!
Beste bloggers,
)
). Wij kunnen daarvoor jullie hulp zeker en vast gebruiken!! Vake vindt het namelijk zeer fijn om kaartjes te krijgen, en daarom zouden we het leuk vinden moesten jullie allemaal een kaartje sturen om hen proficiat te wensen! Een uitgebreid verslag over de rest van de verrassing volgt zeker en vast nog op onze blog!!
Beste bloggers,
Beste bloggers,
Beste bloggers,
