Slecht nieuws brengen is altijd moeilijk. Zoals jullie al weten is de tumor uitgezaaid naar mijn rechter hersenhelft. Na een nieuwe scan woensdag 26/6 werd duidelijk dat het proces zich verder zet. Dus ik weet wat er gebeuren kan/gaat maar niet wanneer... Als je aan de dokters de grote vraag "hoe lang nog?" stelt, trekken ze hun schouders op. Een vraag die ze momenteel niet willen en kunnen beantwoorden. Het is bijna ondraaglijk om met die wetenschap te leven. Gelukkig geniet ik veel steun van mijn gezin en onze beste vrienden. Ik probeer nog zoveel mogelijk van het leven te genieten.
Mijn persoonlijke teller is vrijdag 21 juni op 55 terecht gekomen. Vier jaar geleden zou ik daar nog niet durven van dromen hebben.
We hebben natuurlijk een klein feestje gebouwd. Ons Dorien heeft ons 's morgens een lekker ontbijt gebracht. Sonja en Rita hebben voor 's avonds lekkere hapjes gemaakt die we samen met een glaasje champagne opgegeten hebben. Als afsluiter was er een verjaardagstaart.
Niettegenstaande de ellende van de chemokuur heb ik toch een mooie dag gehad. Ik wil iedereen bedanken voor de vele verjaardagswensen. Ze betekenen een steun voor mij.
Woensdag 26 juni is er een nieuwe MRI en daarna worden we verwacht bij professor Neyns voor het resultaat.
