Over de dood en andere verhalen    

Zondag overleed onze poetsvrouw haar zus na een uitgezaaide borstkanker. De secundaire hersentumor die het gevolg was van de uitgezaaide borstkanker is waarschijnlijk haar lichaam te veel geworden.

In de voorbij jaren heb ik al verschillende lotgenoten weten te overlijden door kanker. Er was Miel, die ik tijdens mijn opdracht als vrijgestelde bij de NMBS had leren kennen. Miel was kaderlid bij het vroegere ABX en koos als er beslissingen moesten worden genomen altijd resoluut voor het personeel. Een moedige man die bij zijn gevecht tegen kanker koos om zelf de controle te behouden over zijn leven. Er er was de vader van Karen, die ikzelf nooit gekend heb maar waar ik mij op één of andere manier mee verbonden voelde. En er was ook de vader van Sara,  Dorien haar beste vriendin, waar we als gezin meeleefden met de familie omdat we verdomd goed wisten wat die mensen doormaakten. En er was ook nog Frank Boeye, de stichter van VZW Werkgroep Hersentumoren, die voor vele hersentumorpatiënten een steun geweest is in de strijd tegen hersentumoren . Lia, zijn echtgenote, heeft zijn taak nu overgenomen.

Ikzelf ben met mijn agressieve hersentumor al drie jaar verder dan de prognose die in het ziekenhuis van Dendermonde werd gesteld. Ik weet dat het niet wetenschappelijk te verklaren is. Waarschijnlijk is het een stom toeval maar ik weet zeker dat dit mijn leven heeft verreikt. Ik wil natuurlijk zo ver mogelijk aan de staart van de statistieken eindigen.

Ik heb ook in de voorbije jaren mijn echte vrienden leren kennen en geloof me vrij, je kan ze op één hand tellen.

Maar de voorstelling die we maken van onze eigen dood is meestal gebaseerd op de dood van grootouders, ouders, familie of vrienden. Op dat vlak heb ik geen levenservaring opgedaan. Mijn vader, die alzheimer patiënt was, en bij een nachtelijke dwaling is gevallen, was al overleden toen wij toekwamen. Mijn schoonvader is overleden toen ik net het ziekenhuis van Dendermonde had verlaten. Ik zal nooit vergeten hoe liefdevol mijn echtgenote haar kleine vrouwenhandjes in mijn schoonvader zijn grote knoestige werkmanshanden legde en hoe mijn schoonvader die stervende was rustig werd. Dat deed ze trouwens ook toen we mijn vader dood in de badkamer aantroffen. Doodgaan blijf hoe dan ook een mysterie. 

Wat mij het meest angst aanjaagt of verdriet aandoet hoor ik je vragen? 

Met de onmogelijkheid onze kinderen niet te kunnen helpen bij de bouw van hun eigen huisje heb ik het wel moeilijk, ook onze kleinkinderen niet te zien opgroeienen samen met mijn echtgenote oud te worden en in de schaduw van onze prachtige notenboom in onze tuin te genieten, ligt mij zwaar. Soms zien wij mensen wandelen langs de weg en bekruipt ons allebei hetzelfde gevoel: een gevoel van jaloezie.

Maar vandaag is kanker niet langer meer een doodvonnis las ik in het Antie Kankerboek van dr David Servan -Schreiber. Het blijft wel een donkere schaduw die altijd boven het hoofd hangt. Tegelijkertijd geeft de donkere schaduw mij de impuls om over het leven na te denken. Ik ben de verwachte overlevingstijd voor een agressieve hersentumor al voorbij en wil in de extra time die mij gegund wordt mijn leven zo goed mogelijk leven om voorbereid te zijn tegen het einde. Het geeft me de moed om na te denken over wat er kan gebeuren als de laatste behandeling niet helpt. Maar dat zullen wij pas weten binnen 2 weken.

Vandaag herdenk ik de familieleden, vrienden en lotgenoten die aan de overkant zijn.

Danny

05-11-2012 om 20:22 geschreven door Danny