Het is alweer een tijdje geleden dat er nog een berichtje gepost werd. Het leven gaat hier zijn gewone gangetje, met ups en vooral veel downs. Ondertussen is mijn 14e chemokuur bijna afgelopen. Morgenvroeg om 7 u word ik gewekt door mijn echtgenote om de laatste 4 pillen in te nemen. Je kan er van op aan dat het geen pretje is, hoe langer dit blijft duren, hoe moeilijker het wordt. Maar ik heb geen andere keus, het is dat of ....
Of dit alles nog niet genoeg is heeft ook het herpes virus "zona" mij te pakken gehad. Vermoedelijk door de combinatie van stress en mijn verminderde immuunsysteem. Ondertussen zijn de zona vlekken stilaan verdwenen. Maar nu kamp ik met een ontsteking op mijn linkerschouder, vermoedelijk omdat mijn linkerarm al het werk moet overnemen van mijn rechterarm.
Woensdag zijn we naar Jette geweest en de professor heeft de dosis temodal met 50mg per dag verminderd omdat ik er te vermoeid van ben. Voor het moment voel ik daar weinig verandering in. We zullen de komende weken wel zien of dit een positief gevolg heeft of niet. Nuchter beschouwd mag ik niet klagen, het kon altijd slechter.
Vandaag ging ik eigenlijk naar de Ros Beiaard ommegang in Dendermonde maar omdat ik mij al een hele week zo slecht voelde door de chemo hebben we besloten om toch maar weer tussen ons 4 muren te blijven. Ik ben er nog niet aan toe om tussen andere rolstoelgebruikers mij te gaan parkeren.
Nog eventjes en dan mag ik 52 kaarsjes uitblazen, hopelijk voel ik mij tegen 21 juni wat beter en kan ik samen met mijn familie genieten van deze dag en een flesje champagne kraken.
Samen met mijn jongste dochter heb ik een campagne affiche gemaakt om de spa te steunen. Je kan hierop mijn oogappeltje zien. De slogan is zowel voor de spa als voor mijzelf zeer belangrijk: WE MOETEN WEER VOORUIT! Helaas kan ik de affiche hier niet opzetten (mijn dochter is daar niet handig genoeg voor ), maar ik zet er alvast de foto bij die we uitgekozen hebben. Wie voorbij ons huisje rijdt, zal de affiche ook in het echt kunnen bewonderen aan ons raam
Het is al een hele tijd geleden dat jullie van mij nog iets hoorden. Maar hier ben ik weer ... Het kwam vooral doordat mijn dochters even weinig tijd hadden een om een blogje te posten. Maar er is ondertussen ook nog niet veel spectaculairs gebeurd.
Ik verbeter mezelf we hebben wel de uitslag van de MRI besproken met de oncoloog en die was opnieuw positief. Het gevolg is dat ik nieuwe chemobeurten heb gekregen, omdat de chemo blijkbaar nog altijd effect heeft op het littekenweefsel. Het gaf mij een dubbel gevoel, enerzijds was ik ontgoocheld dat de chemo verder gezet werd en anderzijds was ik blij dat het litteken nog steeds kleiner werd. Het gaat immers om het dierbaarste dat een mens in zijn bezit heeft "zijn leven" en dat is de lijdensweg wel waard. De dokter heeft ons ook opgedragen te stoppen met het nemen van medrol (lees het medicijn dat voor hamsterkaakjes verantwoordelijk is) en dat is toch al een hele stap vooruit. Het is ook niet meer nodig dat de huisdokter mij wekelijks een bezoekje brengt.
Sinds donderdag ben ik weer gestart met een chemokuur, dat wil zeggen dat ik mij op dit moment weer niet al te denderend voel.
Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn oude schoolkameraden te bedanken voor hun hulp in de tuin. Het is hartverwarmend dat zij spontaan met ons contact opnamen met de vraag of ze konden helpen. Ook mijn schoonbroer Marc heeft al vele uren in onze tuin doorgebracht. Bedankt fellows!!
Beste bloggers,
), maar ik zet er alvast de foto bij die we uitgekozen hebben. Wie voorbij ons huisje rijdt, zal de affiche ook in het echt kunnen bewonderen aan ons raam 
