|
Leven in “extra time”
Sinds Kanker mijn leven overhoop haalde ben ik veel gevoeliger geworden voor de dingen. Ik beleef moeilijke dagen zowel fysisch als emotioneel.
Ik vraag mij af welke dingen ik nog wil doen omdat ik weet dat ik “leef in extra time ”.
Zou ik een lange reis maken, of de Schotse Highlands bezoeken, Marrakech, Portugal, of naar Cuba reizen met heel het gezin.
Of zou ik een reuze fuif organiseren net zoals voor mijn 50ste verjaardag, maar dan nu om afscheid te nemen van mijn beste vrienden en familie, …
Helaas … vaak lopen de zaken in extra time niet zoals voorheen. Hier ook gaat het leven weer gewoon zijn gang.
Ik prop mij nog altijd dagelijks vol met dure medicijnen . Waarschijnlijk is de kostprijs van deze medicijnen genoeg om een paar hulpbehoevende van mijn gemeente één week te eten te geven. Ik ga ook nog altijd naar het revalidatiecentrum en Tomas, de kinesist, komt nog 4 maal per week om mijn botten en spieren te verhinderen vast te lopen.
De grootse verandering schuilt in het feit dat mijn zus en schoonbroer, wegens een misverstand, dat uitgegroeid is tot een fikse familieruzie , niet meer op bezoek komen. Ik kan haar enkel en alleen nog de volgende boodschap meegeven: er is no time to waste want de verloren tijd is niet meer in te halen.
Maar de waarheid overtreft hier de fictie.
Weten dat je niet meer genezen kan lokt hevige emoties uit al begrijpt niet iedereen dit. Vrienden en familieleden zeggen voortdurend “ Wat zie je er goed uit vandaag”, terwijl ik mij eigenlijk fysisch zowel als mentaal ellendig voel.
En net nu heeft mijn echtgenote een slippertje gemaakt. Na 32 jaar getrouwd is zij ten val gekomen. De oorzaak van de val was een te ijverige Floor Manager, want zo noemt een poetsvrouw tegenwoordig. De poetsvrouw had het parket te goed opgeboend. Gevolg is: een gebroken knieschijf en een gescheurde pees. Wij liggen hier nu samen, elk in een ziekenhuisbed naar het plafond te staren.
Onze twee dochters nemen, naar goed vermogen, de touwtjes in handen. De verpleegsters en verzorgers lopen bij ons thuis af en aan. Dan moet er in onze tuin het gazon nog gemaaid worden en mijn exotische planten verzorgd. Gelukkig zijn een paar goede vrienden die meer dan een handje toesteken.
Alle hulp is dus meer dan welkom .
Laat onze deze zomer als voorbii beschouwen
Toch hoop ik stillejes dat ik er volgende zomer opniew bij mag zijn en Het beest voldoende op afstand kan houden. Voor mijn kleindochter Ebe wil ik leven zodat ik samen met haar naar zee kan gaan.
Groetjes
Danny
27-07-2011 om 00:00
geschreven door Danny 
|
