|
VRIJDAG 23 JANUARI 20O9 - Flashback -
Het beloofd een sombere grijze dag te worden vandaag.Voor de meeste mensen een heel gewone werkdag.
Ikzelf weet nog niet dat de komende 48 uren mijn leven en dat van mijn gezin compleet zal overhoophalen.
Ik voel mij, om onverklaarbare redenen, niet zo lekker. Het ontbijt smaakt mij langs geen kanten. Ik slurp mijn koffie maar op kwestie van met geen lege maag te moeten vertrekken naar Brussel.
Rita, mijn echtgenote, maant mij aan om thuis te blijven, ze ziet kleine zweetparels op mijn voorhoofd verschijnen en maakt zich ongerust. Achteraf bekeken had ze overschot van gelijk.
Ik trek mijn schoenen aan en beslis toch te gaan werken. Ik wil mijn baas, die meer mijn collega is, niet in de steek laten. Er is vandaag een belangrijke vergadering gepland met de vormingswerkers van het ABVV over de organisatie en planning van de vorming.
De eersteklasseafdeling van de trein naar Brussel is zoals gewoonlijk overbezet. Ik hou wel van die gezellige drukte maar vandaag irriteerd het mij mateloos. De gesprekken dringen maar vaag tot mij door. Nu besef ik dat ik heel kort tegen een epelipsie aanval stond. Het irritatiemoment keerde in de loop van de voormiddag nog versterkt terug.
De vergadering begon later dan verwacht. Ik besloot wat voorbereidend werk te verrichten maar ik kon mij moeilijk concentreren. Miranda, mijn collega zag dat er met mij iets aan de hand was en zei mij dat ik beter naar huis ging. Brecht, die ook aan de vergadering moest deelnemen, had zich ook al ziek gemeld. Ik besloot te blijven.
De vergadering liep uit tot 14u30, ik herinner het mij nog precies omdat die laatste werkdag diep in mijn geheugen gegrifd staat. Tijdens de vergadering krijg ik steeds meer last in mijn rechterhand en geraakte ik meer en meer geïrriteerd. Waarschijnlijk nam de druk op mijn hersenen steeds meer toe.
Jean Pierre stelt voor om te gaan lunchen. Mijn buikje rommelt. Het is ondertussen al een hele tijd geleden dat ik iets gegeten heb.
Tijdens de lunch wordt er wat nagepraat over de vergadering.
Ik worstel met mijn bestek omdat het moeilijk wordt om mijn rechterhand te gebruiken. Gelukkig merkt niemand van het gezelschap er iets van.
Het drama is zich langzaamerhand aan het voltrekken. De druk op het hersengedeelte waar het motorisch zit nam waarschijnlijk toe.
Ook de overprikkeling neemt toe. Ik kan mij steeds moeilijker concentreren op het gesprek en ik besluit afscheid te nemen.
Van de weg naar huis kan ik mij nog weinig herinneren.
ZONDAG 23 JANUARI 2011
Ik(wij) zijn nu exact 2 jaar verder.
Een hoofdverpleger uit Dendermonde zei me eens terloops dat mensen met dergelijk letsel die 6 jaar overleven eerder uitzondering dan regel zijn. Men neme voor wat waard is, feit is dat ik verder moet met mijn beperkingen.
Daarom doet mij het veel plezier als vrienden en collega's op bezoek komen of een mailtje, reactie plaatsen op Blog of facebook, zo verneem ik nog eens wat er zoal gebeurt.
Het leven zoals het is.
Ik heb gewoon een slecht lotje getrokken uit de loterij.
Tot blogs, Danny
28-01-2011 om 00:00
geschreven door Danny 
|
