Onrust in mijn hoofd

Het weer is net zoals mijn gedachten somber en triest. Het houdt maar niet op met regenen en er waait een strakke wind die het water van de vijver rimpelend over het wateroppervlak beweegt. Af en toen komt er een wazig zonnetje piepen tussen de wolken. Aan de wijnranken en de olijfboom in de tuin is nog niet veel leven te bespeuren. Ik denk zelfs dat de vrieskou mijn olijfbomen en vijgenbomen heeft vermoord. Ik verlang zo naar de zomer .

Als ik ’s morgens wakker wordt kruip ik uit mijn bed zoals een oudje van 85 jaar. Met mijn stok en mijn gedachten vol weemoed stap ik naar het toilet.

Ik kijk in de spiegel die boven de kleine wasbak hangt, Danny groet de nieuwe dag, en alles is nog zoals het gisteren was.

Als je niet van doemdenken houdt stop dan hier met lezen.

Mijn blog is mijn manier om de onrust in mijn hoofd te ordenen. Ik begrijp dat het voor anderen moeilijk is om zich in mijn hoofd te verplaatsen. Hoe moet je je als gezond iemand indenken dat je doodvonnis getekend is en je elke dag leeft op het kruispunt van leven en dood. Vreselijk niet? Het wordt grimmig maar ik heb jullie gewaarschuwd!?

Ook voor mijn echtgenote en kinderen moet het een vreselijke gedachte zijn.

Dorien en Evie zijn immers kinderen van de internetgeneratie. Zij hoeven maar te googelen onder het zoekwoord glioblastoom en vinden genoeg vreselijke informatie over het beest dat in mijn hoofd huist en in enkele dagen tijd een complete ravage kan aanrichten.

Het is moeilijk om los te laten maar heel af en toe lukt het wel even om rust in mijn hoofd te vinden.

Levenskwaliteit

Iedere morgen voeren wij hetzelfde ritueel op. Een rechthoekig doosje van ongeveer 12 x 4cm wordt op de keukentafel gezet. Het doosje is verdeeld in 4 vakjes met daarop: morgen-middag-avond-nacht.Om geen communautaire rel te veroorzaken in ons land wordt ook in de Franse taal de dagen van de week vermeld. Zo zijn er 7 doosjes, één voor iedere dag van de week. Ieder doosje bevat 16 pillen. Je hebt ze in alle kleurenschakeringen. s.’Morgens is het feest compleet. Tussen mijn boterhammen door probeer ik alles naar binnen te werken. Eerst een mooie roze maagbeschermer dan de 4 pillen voor de zenuwpijnen waarvan Lyrica de grootste en vervolgens Kepra tegen de epilepsie aanvallen, tussendoor een slok van mijn koffie nemen en daarna een groentje die als vochtafdrijver dient. Een witte gelukspil volgt als laatste. Ik vraag mij af hoelang mijn maag dit nog volhoudt?

En dit allemaal om mijn levenskwaliteit te verbeteren.

Financieel

Geld hebben wij niet meer, of tenminste toch zeer weinig. Door de ziekte ben ik onvrijwillig op pensioen gesteld en Rita is door de voorbije gebeurtenissen zodanig emotioneel beschadigd dat ze nog altijd niet in staat is normaal te functioneren.  En eigenlijk speelt geld nu in mindere mate een rol in mijn leven. Ik ben wel bezorgd om de toekomst van Rita. Evie en Dorien zullen hun weg wel vinden in het leven ze hebben beiden een goed diploma als basis meegekregen. Daarom hebben Rita en ik, na een grondige studie van de financiële markten, beslist een kleine reserve op te bouwen en een deel van ons klein kapitaaltje dat ons nog rest in de farma industrie te investeren. Zo keren de uitgaven besteed aan mijn verzorging terug in de vorm van dividenden. De circel is rond. Gegarandeerde winst want de lobbyisten, ook wel farm boys girls genoemd zorgen voor mijn gezondheid en onze portemonee. Deze bedrijven gaan niet over een nacht ijs om hun waren in de vorm van medicijnen aan te prijzen. Een nachtje Barcelona, Parijs of Londen niets is hun te veel om de medecijnen van de firma aan te prijzen op een congres vol dokters, oncologen en neurologen. Ook bedrijven die zich specialiseren in hulpmiddelen voor minder mobile mensen liggen goed in de markt. Denk maar aan:Gewone rolstoelen, elektrisch rolstoelen, trapliften, aangepaste douches, ja zelfs aangepast klein materiaal zoals vorken, messen lepels zitjes  enz…ping ...ping kassa-kassa. 
Big – Bussines.

Project

Mijn project is een van die dingen waarmee ik de kanker in mijn hoofd los kan laten.

Ik wil nog even herhalen wat mijn bedoeling is.

Ik wil mensen die getroffen zijn door een hersentumor of CVA regelmatig samenbrengen.Via deze bijeenkomsten kunnen zij ervaringen delen, en aan activeiten deelnemen, dat kan gaan van een busreis tot een workshop schilderen, Wat echt belangrijk is is dat mensen loskomen van hun sociaal isolement.

Ondertussen hebben we een tweede vergadering achter de rug. Het besluit van de vergadering was dat het moeilijk zal zijn sponsorgeld in te zamelen omdat iedereen de knip op de beurs houdt ' t zijn onzekere tijden niet waar!
In naam van onze werkgroep heb ik een mail aan de OCMW voorzitter gestuurd met de vraag of zij ons zowel financieel als fysiek konden bijstaan. Het antwoord op de mail liet niet lang op zich wachten.
De ocmw raad kan geen financiele steun geven maar kan ons wel ruimte ter beschikking stellen waarin activeiten georganiseerd kunnen worden.  
Mensen warm maken om de lotgenotengroep te laten draaien lukt nauwelijks. Waar zit nu dit warm Vlaandereren? Het geweten is snel gesust met het financieel steunen van een groot gekend project zoals de grote media show van kom op tegen kanker wat ook niet onbelangrijk is natuurlijk.

Waarschijnlijk heb je heel wat bitterheid in dit stuk geproefd maar het zal wel aan het slechte weer liggen. En... aan de onrust in mijn hoofd: onrust voor mijzelf  en voor Rita, mijn echtgenote,onrust voor mijn kinderen Evie en Dorien die op 4 augustus huwt met Thomas, onrust voor Ebe mijn kleinkind die straks voor het eerst naar school gaat,onrust voor mijn project en voor de toekomst
En verder is het weer afwachten tot de volgende scan op 6 juni. De consultatie bij  prof B. Neyns die mij zal zeggen of de voorbije periode goed of slecht  is geweest. Er moet iets van oerkracht in de mens schuilen om te maken dat een mens dit allemaal aankan.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door Danny