De donkere dagen van het jaar waar ik me ieder jaar zo niet op verheug maar ondertussen niet meer probeer om me ertegen te verzetten. Het ging eigenlijk vrij goed tot de dag na kerstmis. Gewoon de dagen de dagen laten en lekker samen zijn met de kleinst mogelijke familie. Geen keuze maar een vaststaand feit want de familie is niet groter dan de kleine kring rondom.

Daarna overvalt het lege gevoel me plots weer. Geen zin in lezen, geen zin in tv kijken, geen zin in…., eigenlijk helemaal geen zin in iets.

Zitten en zazen, zelfs geen zin in nadenken.

Omdat niks doen ook niks brengt, heb ik mezelf ertoe aangezet om maar wat krachtige soepen te gaan koken die kunnen ingemaakt worden. Kleine porties comfort food voor de komende dagen. Zou het een achterliggende betekenis hebben?

Kan me indenken dat deze periode voor heel veel mensen een vrij eenzame tijd is. Het is een familieweek bij uitstek maar wat moet je als die familie er niet is, of als er geen contact is met die familie? Dan wordt het extra pijnlijk.

De dagen zijn kort maar duren eindeloos lang en na vandaag komt er weer een gelijkaardige korte lange dag. De vrienden zijn druk bezig met eigen gezin en familie en hebben het ongelofelijk druk deze tijd van het jaar. Het schrille contrast.

Ach weet je, laten we gewoon de dagen uitzitten tot de soldenperiode het onvervalste begin van een nieuw jaar inluiden. Dan zitten we weer terug in het gewone ritme en dat bevalt me nog steeds het allerbeste.

Nee alsjeblief, bespaar me je medeleven, dat is überhaupt niet nodig. Maar als je aan die reuze familietafel zit, bedenk dan even dat deze feestdagen niet voor iedereen zo vredevol druk gelukkig zijn.

Gelukkiger worden met minder. Deze mantra dreunt al sinds het weekend in m’n hoofd door. Ik kreeg deze woorden aangereikt van een vriendin die op het punt staat een oude woning op het begijnhof te pachten. Ze wil zich gelukkiger gaan voelen en hoopt dit te bereiken in deze oase van rust midden in de stad. Het heeft me aan het denken gezet.

Wat als ze gelijk krijgt en ze zich beter gaat voelen in een kleine oude woning zonder auto of tv? Gaan de essentiële dingen diep binnenin meer aan de oppervlakte komen? Ik weet het niet maar ook bij mij hebben deze vragen iets vanbinnen geraakt. Of misschien meer iets in gang gezet.

We willen hoger op de sociale ladder komen en ook promotie maken in onze werkomgeving. Een zomervakantie naar een dure bestemming staat alvast gepland maar als het kan ook nog graag in de winter naar de sneeuw en tussendoor één of ander wellness weekend en een citytrip. Een grote auto voor de lange verplaatsingen en een kleiner formaat voor de stadsritten. Mooie cadeaus bij verjaardagen en met kerstmis een overload aan geschenken onder de boom. Etentjes voor dit, lunchen samen met de vrienden en een High Tea net zoals de Britten.

Denk het allemaal even weg en geniet van een doodsimpel warm bad, een goed boek uit de bibliotheek en zak even weg in die oude fauteuil die al jaren bij het meubilair hoort. Maak een stevige wandeling en bewonder de pracht van de herfstbladeren en de mooie paddenstoelen die de natuur zo maar cadeau geeft.

Je gaat dan erg snel beseffen dat een vrijheid als deze gewoon gratuit is. Dat je enkel de knop hoeft om te draaien en buiten te stappen met een andere ingesteldheid. Hoofdzaak is dat je weer gaat genieten van kleine dingen die je allang als doodgewoon bent gaan benoemen maar die dat in wezen echt niet zijn.

Waarom kan je de capaciteiten die je hebt gewoon niet in ruil aanbieden voor die van een ander? Ik maakte foto’s voor de website van een vriendin en kreeg er een fijne gezichtsbehandeling voor in de plaats. Heerlijk toch? Met de kleding en schoenen die ik de afgelopen jaren kocht (uit vergelding voor de wansmakelijke job die ik had) kan ik nog een hele tijd verder. Ik moet die dingen gewoon op een andere manier gaan bekijken. Het lukt me wel, ik ben er zeker van.

Zaterdag ga ik samen met haar kijken naar die authentieke woning op het begijnhof en samen steken we een kaarsje aan voor de vriendin die ons al bijna 10 jaar heeft verlaten. Samen simpele dingen doen, geven verbondenheid. Net dat missen we de laatste tijd toch een beetje veel.

Nee, ik vergis me niet van datum. Deze overpeinzing heeft wel degelijk 12 december als datum. Een dag die me altijd zal bijblijven en wel om verschillende redenen.

Zeven jaar gelden vond de eerst X-factor in ons land plaats en op 11 december stond de finale op het programma.We supporterden toen voor een jonge blonde gast met een stem die je van je sokken blaast. Normaal gezien is het een heel slecht teken als ik voor iemand supporter. Ik heb namelijk de gewoonte altijd een boon te hebben voor de underdog maar dit keer was het gewoon prijs. Udo werd de eerste winnaar van X-factor. Ik heb ergens nog dat allereerste fotootje met hem. Hij heeft zeker tot in de vroege uurtjes van de volgende dag gevierd.

Die nacht werd ik gebeld. Mijn vriendin Anja vocht al twee jaar tegen kanker en we wisten dat we voor een afscheid stonden. Die nacht was het moment van afscheid nemen gekomen. Om drie uur ben ik naar haar toegegaan. Bikkelhard was het om een leeftijdsgenote na zo'n strijd te zien vertrekken.

De pijn, de ellende , het afzien, ik kan het allemaal zo weer voor de geest halen.

Op 12 december om 11 uur koos zij voor de andere kant, moegestreden.

Diezelfde datum dit jaar trouwt er een koppel die een paar jaar geleden in mijn leven zijn gekomen. Hij is een rasechte dromer en heeft in haar zijn nuchtere wederhelft gevonden. De trouwdatum was voor mij een regelrecht dilemma. Emotioneel beladen, nog altijd.

Plots was ze daar en ik wist dat het kon. Het voelde als een juiste beslissing om op deze bijzondere dag bij twee gelukkige mensen te zijn. Deel uit te maken van hun dag.  Laat nu die Udo van jaren geleden ook nog de bruidegom's best man zijn. Die gasten delen zoveel.

Ook zij leven met een groot verlies van iemand bijzonder dierbaar en net daarom is die band zo intens.

Ben er zeker van dat Anja ook die dag van de partij zal zijn. Dat ze naast me zal lopen ook al ben ik alleen. Is ze er niet altijd bij belangrijke dingen en te nemen beslissingen?

Jongens, laat ons hier beneden vieren terwijl mijn vriendin en jullie moeders dat zeker aan de overkant ook zullen doen. Ik denk niet dat we een straffer pact kunnen sluiten. Soms is de cirkel ronder dan rond en zeker op een 12de december.

Op zondagochtend ontbijt ik altijd bij mijn ouders. We wonen kangoeroe dus ik hoef de deur niet echt uit. Pa haalt dan verse pistolets bij de bakker om de hoek waar we al drie generaties klant aan huis zijn. Lekker lang aan tafel zitten is onze favoriete sport en de radio staat dan steevast op "Alla Prima". Het praatprogramma van Luc Verschueren is de ideale achtergrond voor gesprekken die verder gaan dan het weer of de tv.

Vanmorgen was Sofie centrale gast. De Sofie zodat "Verbruggen" erachteraan meestal niet nodig is om te weten over welke geweldige stem we spreken. Sofie geeft zang en -stemles aan een hele generatie van zangers waar ik er wel een paar iets beter van ken. De kaartjes voor haar theatertoer met Jim Cole liggen al geruime tijd in onze ticketschuif.

Tegen het eind van het programma wordt het liedje "Cheek to Cheek" gespeeld. De conversatie aan tafel valt stil en drie paar oren gaan figuurlijk de hoogte in. De vraag die we voorlopig niet uitspreken maar wel op onze lippen brandt "is ie het of ie ie het niet". Soms denk ik, "ja", zeker wel en dan weer "nee" toch niet. Is het Bublé? Ma beweert dat het ook Bublé niet is maar nog een andere zanger. In gedachten loopt ze het croonerlijstje af, maar kan niet echt met een juiste naam op de proppen komen. En toch klinkt af en toe die vertrouwde stem van dichtbij huis. Naar het eind van het liedje (ik kan je zweren dat zo'n drie minuten dan ongelofelijk lang duren), gaan de hoofdjes wat dichter naar de radio en komthet verlossende antwoord van Luc. "Dit is Yannick Bovy" met "Cheek to Cheek". En Sofie zegt "mooi".

We drinken er nog een taske koffie op en ma zwaait met de limited edition cd die ik vrijdag voor haar meebracht.

Er ligt al jaren een blanco blad in mijn bovenste schuif met daarop een heel verhaal. Of beter gezegd, het opzet van een heel verhaal.

Het is een droom van me om dit ook effectief op papier te krijgen en moet je je dromen niet achternagaan? Juist ja!

Waar wringt dan het schoentje en waarom begin ik er niet aan?

Een vraag die ik mezelf al duizend keer gesteld hebt.

Eerst en vooral voorzie ik een pak research. Maar dat mag me niet tegenhouden want ook al zal ik er een hele hoop tijd voor moeten uittrekken, op zich is het een doenbaar iets.

Het probleem stelt zich aan de emotionele kant. Een verhaal dat me reeds m’n ganse leven achternajaagt, een verhaal dat aan me kleeft, een verhaal dat ook voor een stuk mijn leven vertelt. Het verhaal van mijn biologische grootvader.

Ik wil zo graag stukje bij beetje ontdekken van zijn leven. Alle mensen die mij hierbij kunnen helpen zijn ondertussen overleden en toch vind ik niet dat ik te lang heb gewacht. Het wordt een puzzel waar in de doos sowieso al vele stukjes ontbreken en toch heb ik een sterk voorgevoel dat ook dat net de charme van het verhaal is.

Hoe was zijn jeugd daar op de grens van Duitsland en Zwitserland?  Ik zie een groene omgeving met veel fruitbomen, oneindige velden en een schip dat op een voorspelbaar tijdschema het meer oversteekt.

Ik zie heuvels en spelende kinderen, grote gezinnen, solidariteit, zich onbewust van de naderende oorlog.

Een jonge man die een keuze maakt die heel z’n leven zal veranderen.

De beelden komen en gaan, net zoals dat blanco blad papier dat steeds weer terug in die lade verdwijnt.

Dan komt er die verschrikkelijke oorlog en weer worden onomkeerbare keuzes gemaakt. Het vechten voor het vaderland dat hem in een andere Europese omgeving brengt. Het heimwee naar een thuis die er niet meer is of waar hij niet naar terug kan.

Het nieuwe leven dat zich opdringt om dan weer te kiezen voor een oud vertrouwd iets.

Kijk, dat blanco blad is ondertussen niet onbeschreven meer. Ik zet hier de eerste stapjes naar een verhaal waarin ik al jaren een figurant ben. De hoofdpersoon kan ik enkel beter leren kennen door m’n huiswerk te maken en achter het verhaal aan te gaan. Tegelijkertijd is het ook een zoektocht naar mezelf. Ik weet dat er nare details aan het licht zullen komen, maar ook dat schrikt me niet af.

Ik wil echter geen oud zeer naar boven halen voor de mensen die me dierbaar zijn en daarom is het misschien nog steeds een beetje…. te vroeg.

Toch maak ik hier de belofte dat het verhaal aan de oppervlakte zal komen. Laat het idee samen met het blanco blad nog maar wat sudderen in de bovenste schuif.