Vandaag weten we zelfs niet goed hoe onze dag eruit zal zien. We zijn toegekomen in een stad die pas in 1956 is opgericht toen ze een dam bouwden bij de Colorado rivier en de canyon onder  water liep. Mijn plan was om de antelope Canyon te bezoeken en als het even kon ook de rainbowbridge. Anders dan de gelijknamige brug bij Canada is dit een natuurlijke boog, de grootste zelfs.

Even leek het erop dat we de canyon moeten laten vallen. Omdat deze alleen te bezoeken is met een gids, moet er gereserveerd worden en dat was ons nog niet gelukt (we deden wel de moeite om dagen vooraf een plek te bemachtigen). Iedereen die de canyon zag, was heel erg lyrisch over wat ze zagen. Het zonlicht komt op het middaguur de smalle kloof in en kleurt de wanden van de canyon in verschillende tinten, wat een magisch schouwspel oplevert.

Dus dat wilden we toch wel eens zien en we hadden er zelf enige tijd en moeite voor over. Zonder reservatie zijn we in de rij gaan staan. Deze plek behoort toe aan de Navajo indianen en het is eigenlijk de eerste keer dat we op hun domein komen. De rij om een ticket te bemachtigen is lang en omdat het geen zin heeft om met z’n vieren aan te schuiven, gaat de rest naar de supermarkt (dat is op zich al een avontuur om al die verschillende producten te zien staan).

En yes, als ik tegen 12u dan toch een ticket kan bemachtigen voor een geleidde toer, voelt het alsof ik het gouden ticket gewonnen heb om naar de chocoladefabriek van Willie Wonka te gaan. Yes, yes, zo kan het dus ook.

We rijden (hobbelen, hotsen, botsen) eerst een stukje met onze gids mee achterin een open truck. Al de gidsbeurten worden gegeven door Navajo indianen. De onze is een formidabele fotograaf die tussen zijn uitleg door steeds weer ons fototoestel overneemt om bijzondere plaatjes te maken. Hoe hij het doet weet ik niet, maar wat hij fotografeert, ziet er altijd uit alsof het uit een boekje komt. Met de inval van het licht, maakt hij een foto van Marjolein als vlinder. Hij haalt de vormen uit de door de natuur gevormde stenen (een kleine olifant, de gezichten van dieren, mensen…)

Ik weet niet waarom maar er is een dame in het gezelschap die steeds weer de regendans begint te zingen en onze gids doet naarstig mee. J We zijn heel content dat we dit stukje toch nog hebben kunnen bekijken.

De dag is nog lang niet om als we verder ook Glen Canyon gaan bezoeken en de hangende tuinen met orchideeën. De bloemen bloeien niet meer maar de plek is zo ‘zen’. Rondom ons, in een straal van tien kilometer of zo (de afstanden zijn heel moeilijk in te schatten hier) is niets te zien dat aan mens doet denken. Alleen de terracotta rotsen, de oranje platteau’s van plakken steen, de cactussen en ander groen. Hier kom ik echt tot rust. En hier zou ik best wel kunnen blijven zitten tot de avond valt en er vast weer andere dieren uit hun holen komen gekropen.