41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
30-09-2009
Eindelijk nog eens MS-verhaal / nr11
Ik ben een beetje de draad kwijt in heel mijn MS-verhaal. Waarschijnlijk en gelukkig komt dit een beetje omdat het op dit moment goed met mij gaat.
Na de kleine opstoot in januari 2008 heeft de MS zich behoorlijk stil gehouden en daar ben ik uiteraard heel erg blij mee. Wat niet wegneemt dat ik toch elke dag met MS leef. De vermoeidheid steekt geregeld de kop en de spierpijn blijft een vast onderdeel van de dag (en nacht).
Ik probeer een beetje samen te vatten wat er in de loop van 2008 nog gebeurd is.
(En dat valt niet mee. Om mijn geheugen wat te helpen, ben ik even gaan terug lezen op mijn eigen blog).
2008 kan ik op vlak van MS dus samenvatten in 4 punten: J
- communie van Sam
- zomervakantie met de tent
- paardrijden
- nieuwe neuroloog
En voor de rest ging het eigenlijk gewoon goed.
Nu zijn jullie waarschijnlijk minstens benieuwd wat die 4 punten überhaupt met MS te maken hebben? Wel
Op 1 mei 2008 deed onze Sam zijn Vormsel en al snel vatten wij samen het idee op om er een heus Harry Potterfeest van te maken. Hoe één en ander verlopen is en dat hij er zelfs mee in de krant gekomen is, dat kunnen jullie heel wat paginas terug op dit blog lezen. Maar voor mijn MS was die voorbereiding toch best zwaar. Ik gaf dan ook nog catechese aan die vormeling, dus ik moest er die dag wel écht staan. We hadden bovendien tuinfeest en dus was er the day after ook nog ne serieuze opruim te doen. Gelukkig konden we rekenen op de hulp van 2 fantastische vrienden. En die hulp was écht nodig, want ikzelf kon de dag na het feest geen pap meer zeggen en geen voet meer verzetten. Terugslag van die lange voorbereiding en de drukke dag waarschijnlijk.
Na het Vormsel kwamen de examens eraan en dus ook een, tenminste fysiek, rustigere tijd. Stilte voor de storm heet zoiets, want de zomervakantie kondigde zich, zoals altijd, weer erg druk aan. Kinderen die altijd thuis zijn, een pak minder ritme dan normaal en een geplande vakantie naar Frankrijk. Met diezelfde 2 fantastische vrienden trouwens. Alleen hadden we het onszelf niet echt relax en gemakkelijk gemaakt. Een weekje kamperen nabij Montpellier. Ja, je leest het goed: slapen in een tent óp een luchtmatras. Kleren die een ganse week in de valies moeten blijven en dus dààr ook uitgezocht moeten worden. Alleen het koken gebeurde gelukkig in de mobilhome. Ook van die vakantie kan je elders op mijn blog een uitgebreider verslag lezen. Het was een fantastische ervaring. Met héél veel lachen en plezier maken. Alleen was het uiteraard een pak vermoeiender dan een weekje op hotel of zelfs in een vakantiehuisje. September was dan ook bijkom-maand. Beetje recupereren van een al bij al fijne zomervakantie.
Ondertussen waren we met een klein groepje vriendinnen ook beginnen paardrijden. Dient het gezegd: ook hiervan vind je eerder al enkele verslagen terug. Ik vind het nog steeds een erg fijne sport. Ik geniet met volle teugen als ik boven op zon edel dier zijn rug zit en ik vind het fijn om me te focussen op het paardrijden en daardoor al de rompslomp te vergeten. Alleen ze moesten da maken dat je daar niet van af kon vallen. Dààr was ik namelijk erg slecht in. Op de 6 à 8-tal lessen die ik nam, ben ik uiteindelijk een keer of 3 van zon paard zijn rug getotterd. De laatste keer leek de minst erge. Ik gleed eerder dan dat ik viel en bij het neerkomen brak mijn overvloedig aanwezig vleesoverschot, de val. Dàcht ik tenminste. Uiteindelijk deden na enkele dagen mijn heupen héél erg veel pijn. Diezelfde heupen die mij al sinds het begin van mijn MS parten spelen. Die heupen die er ook voor zorgden dat ik de revalidatie in het Virga Jesseziekenhuis niet zou volhouden (maar dat deel van mijn verhaal hebben jullie nog te goed). Die heupen dus die ervoor gezorgd hebben dat ik ondertussen het paardrijden (minsten tijdelijk) heb opgegeven. Want 3 maanden na de val, voel ik er nog steeds de consequenties van. Voorlopig geen paardrijden dus meer voor mij. Éven time-out. Maar ik blijf het een zàlige sport vinden! Wie weet begin ik er op een goede dag wel weer eens aan.
En tot slot puntje 4, de nieuwe neuroloog. Zoals ik in het vorige deel van mijn verhaal al vertelde, had ik stilaan mijn buik vol van Melsbroek. Lees wél, ik heb niks tegen Melsbroek. Ik geloof heel erg in wat men daar doet en kan andere PmMS alleen maar aanmoedigen om er eens een kijkje gaan te nemen. Alleen, ík voelde me er niet begrepen. En na 3 jaar was ik eindelijk wel eens toe aan een neuroloog die mijn situatie begreep. Ik had me al een aantal keer bij vriendinnen geïnformeerd en hakte uiteindelijk de knoop door. Ik trok naar het Virga Jesseziekenhuis om er kennis te maken met dr. De Klippel. Een vrouwelijke neurologe, die volgens anderen veel aandacht had voor de bekommernissen van vrouwen. Dàt heb ik ondertussen aan den lijve ondervonden. Ik ging bij haar op consultatie met mijn volledig dossier onder de arm en mijn hart en mond overlopend van mijn vorige ervaringen. Ze kon zich best vinden in mijn klachten (vermoeidheid en pijn) en begreep verder ook waarom ik me in Melsbroek niet op mijn gemak voelde. Samen spraken we af dat ik mijn behandeling zou verder zetten zoals ze liep en dat we samen naar oplossingen zouden zoeken om mijn pijnlast te verminderen. Ze opperde om binnen het Virga Jesseziekenhuis een revalidatieprogramma te komen volgen dat ook hydrotherapie inhield. Begin 2009 begon ik hier vol goede moed aan.
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
