41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
26-05-2010
MS-verhaal 13 en het dansen
Ik blijf er bij: MS is een Kaa-Uu-Té ziekte. En dat vindt óók een positivo als ik.
Want uiteindelijk, wat is dat, positief zijn.
Ik ben er uiteraard van overtuigd dat, wanneer je optimistisch in het leven staat, alles beter gaat. En ook dat je ziekte en onheil héél wat beter kan overwinnen als je het leven van de zonnige kant probeert te bekijken. Maar af en toe heeft dat positief zijn ook zijn keerzijde. Het wil er namelijk wel eens voor zorgen dat zowel jijzelf als je omgeving begint te denken dat er eigenlijk toch niet zoveel aan de hand is. En laat ik nou net dààrvan de laatste tijd last hebben!!!
Ondanks de opstoot van afgelopen november, was 2010 op gebied van mijn MS een redelijk positief jaar. Vooral de vermoeidheid hield zich behoorlijk gedeisd. En zoals eerder al gezegd: aan pijn went een mens op den duur (een beetje).
De eerste 4 maanden van het jaar zorgden dan ook voor een relatieve rust: het huishouden liep behoorlijk op rolletjes, ik danste en oefende daarbij zelfs voor het optreden, de catechese en het oudercomité zorgden voor meer dan genoeg verstrooiing en ons sociale leven was gezellig zonder té druk te zijn.
En toen kwam mei, met nog steeds niet écht goed weer. En misschien was net dat wel het probleem. Het gebrek aan zonlicht en aangename warmte, zullen vele MS-lotgenoten met mij als een serieus probleem ervaren. Alles begon weer flink pijn te doen! Spierstijfheid, hoofdpijn, vermoeide armen en benen, . Pffffffffffff!!!!!! En het kwam niet bepaald op het juiste moment. Ik had heel wat feestjes in het vooruitzicht en vooràl het dansoptreden van Dansstudio Crazy Moves.
Sinds september was ik immers terug gestart met dansen en buiten een maandje afwezigheid ten gevolge van de laatste MS-opstoot, ging me dat behoorlijk goed af. Op zaterdag en zondag 22 en 23 mei stond het jaarlijkse optreden van deze fantastische dansgroep op het programma en ik wilde er helemaal voor gaan. Alleen traden de 2 weken voor het optreden de vermoeidheidsverschijnselen en vooral pijn en gevoelsproblemen in mijn benen, weer duidelijk op de voorgrond. De enige mogelijke oplossing was dus véél rusten. En dat heb ik dan ook gedaan. Het huishoudelijk werk bleef veel te hard liggen naar mijn zin, maar alles voor het dansen hé. Maar het werd stilaan tijd dat ik het eens ging onthouden: zó werkte MS NIET. Ik kan wel proberen preventief te rusten, maar als het lijf er geen zin in had dan hielp dat eigenlijk geen ene zier L.
Het dansoptreden is uiteindelijk héél fijn geweest en gaf me veel voldoening. Mijn geliefden waren trots op mij en ik was trots dat zij zo trots waren J. Maar het lijf vond het NIET leuk!!!
En ikke de positivo? Ik werd er een beetje verdrietig van. Want ik deed het altijd wel even, en zou desnoods wel op mijn knieën met dat dansoptreden meedoen. Ik pakte gewoon nog een brufen extraen zou vooral niets laten omdat ik nu toevallig een beetje ziek was. Maar de realiteit is dat MS gewoon een k*t-ziekte is. Die, hoe positief je ook bent, je bij momenten KEI-hard met je neus op de feiten drukt!!! En ik weiger om zelf de schuld op me te nemen als ik wéér eens (en vooral voor mijn eigen plezier) over mijn grenzen gegaan was. Het is immers niet MIJN schuld, maar WEL van die stomme MS!
Maar af en toe werd ik er dus wel eens verdrietig van L
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
