Tijd om de dagen
met smaak te beginnen.
Tijd om de zon
te vermoeden
achter vuisten mist.
Tijd om een vogel
vlakbij te horen zingen.
Tijd om te ontdekken
wat je reeds altijd wist.
Tijd om de wereld
heel mooi te verzinnen.
Tijd om te puzzelen
met stukjes verlangen
of randjes moed.
Tijd om aandachtig
voor duizend en één
kleine dingen
de tijd te vergeten
en verwonderd te zeggen:
het leven is goed!




Leg liefde in wat je geeft
en warmte in je gulle hand
en in je ogen...
je glimlach



Het gaat soms om een blik
Om een simpel woord
een lach zo zacht
dat je hem anuwelijks hoort
Het is simpel als water
Je denkt, is het dat maar...
Een beetje aandacht voor mekaar

          Een beetje aandacht, een klein gebaar
          Een beetje aandacht voor mekaar
          Het hoeft niet steeds serieus te zijn
          Een lach is geen bezwaar
          Een beetje aandacht voor mekaar

Een zwaai, een hand
Een zucht, een zoen
Iemand die vraagt, kan ik iets doen?
Iemand die klaar staat
die ene zet
Een dribbel die een leven redt

Het gaat meer om de intentie
Of een beetje goeie wil
Een warme blik
Of een attentie
En de planeet voelt minder kil

Bart Peeters - voor CM



Het potje
    
 
Ik heb thuis een potje
Op het potje staat "verdriet".
Ik doe er vaak verdrietjes in,
want als ze klein zijn .
huil ik niet.
  
Steeds als er iets tegenzit
Er iets gebeurt wat ik niet wil
Open ik het potje,
Gooi het er erin heel stil.
  
Maar gisteren was de laatste
Druppel iets te veel
Van al die stukjes klein verdriet
Kreeg ik een brok in mijn keel.
 
Mijn hand begon te trillen
Verdriet vloog met golven  uit de pot
Een traan begon te rollen,
Ik voelde mij erg rot.
  
Een onbedaarlijk snikken
deed me trillen overal,
Ik zat echt tot mijn haren
In het diepste diepe dal
  
Het was met rood omrande ogen
Toen ik mijzelf weer rustig kreeg,
Opgelucht keek ik naar mijn potje
Het potje .     Dat was leeg.
 
Dus zie je iemand lopen,
Rode ogen en heel bedeesd
Dan vraag je niets meer,
Dan weet je,
haar potje is pas vol geweest.





Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’

en ik hoorde dat ik het zei,

maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,

maar er leeft ‘iets’ in mij…’

Het is dat wonderlijke iets,

dat zorgt dat ik besta

en ik? Nou ja, ik ben er wel,

maar ach… ik kom en ga.

Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,

dan staat mijn ‘ikje’ stop,

maar het grote iets, dat blijft en blijft,

het ‘iets’ dat houdt niet op.

En of ik zing of fluit of fiets,

rechtop zit in mijn bed,

ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’

mij in beweging zet.  

(T.H.)

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
in een oud stadje, langs de watergracht -
in huis was't donker, maar de stille straat
vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat
nog licht, er viel een gouden blanke schijn
over de gevels in mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
de klanken schudden in de lucht zo rijp
als jonge kersen, wen een lentewind
in't bosje opgaat en zijn reis begint;

(uit 'mei' - H. Gorter)


Hij schreef een klein gedichtje,
het had niet veel om handen,
maar het had iets van een lichtje,
dat in het donker brandde.

(Toon Hermans)


Het is onzin, zegt het verstand.
Het is wat het is, zegt de liefde.
Het is tegenslag,
zegt de berekening.
Het is alleen maar pijn,
zegt de angst.
Het is uitzichtloos,
zegt het inzicht.
Het is wat het is, zegt de liefde.
Het is belachelijk, zegt de trots.
Het is lichtzinnig,
zegt de voorzichtigheid.
Het is onmogelijk,
zegt de ervaring.
Het is wat het is, zegt de liefde.

(Erich Fried)