41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
19-11-2008
manege Den Dries
Ik moet dringend nog eens wat schrijven over manege Den Dries!!! Ons Hilde verdient die eer.
Sedert september 2007 gaat ons Noor paardrijden in manege Den Dries in Ham/Kwaadmechelen. Je kon er een tijdje geleden al eens wat over lezen op mijn blog. In het begin moesten wij, zoals je toen ook kon lezen, een beetje wennen aan de gang van zaken daar. Maar ondertussen
Elke zondag zitten we (vooral Marian, Christel en ik, met onze aanhang) een uurtje achter het glas naar onze paardrijdende dochters te kijken. Ze doen het als maar beter en zitten momenteel al in de galoples.
Toen we enkele maanden geleden een mama-les volgden, kregen ook wij de smaak te pakken. Paardrijden is dan ook, ondanks het fysieke en mentale werk, een erg rustgevende bezigheid. We maakten dan ook de afspraak om elke maand een mama-les in te richten en vormden een groepje van een 5 à 6-tal vaste amazones.
Sinds die tijd is manege Den Dries ons 2e thuis. Hilde en hare Michel zijn dan ook zàlige mensen. We hangen er elke zondag aan een tafelke achter onze thee of warme chocomelk. Tenminste, het eerste half uur, want daarna vliegen we meestal in de witte wijn. Voor ons ventjes is er uiteraard Duvel, als het even kan in een écht Duvelglas met hun eigen geboortejaar op. De 1971 is in ieder geval àltijd voor Wouter. Onze kids genieten ondertussen van hun les en daarna vaak nog van het helpen in de manege: af- en opzadelen, verzorgen en paardensnoepjes geven. Een droom van een hobby als je kind bent.
Als we onze eigen les hebben, meestal op zaterdagavond, is het zo mogelijk nóg gezelliger in de manege. Ons mannen die achter het glas naar ons kijken, ons beklappen en ondertussen nog maar wa Duvel heisen. En wij, die van Hilde leren hoe paardrijden nu écht moet, waar de G-plek zit, af en toe naar onze donder krijgen omdat we niet goed genoeg opletten én onze mannen terug beklappen. Na het rijden, is de café van Michel, nog een paar uur onze vaste stek. Klagen over hoe stijf we morgen weer gaan zijn, van tomaatkleur weer gewoon blank worden, 4 chocolaatjes bij de koffie vragen en potjes nootjes met véél van die lekkere in. Ondertussen geen last hebben van zeurende kinderen, want die amuseren zich in de stallen en hangen bij goed zomerweer gewoon buiten rond.
En dàn, als we eindelijk naar huis proberen te vertrekken. Iedereen zijn rommel en al zijn kinderen bij elkaar heeft gezocht. Is er tóch weer iemand die aan de bel trekt om er nog ene te drinken van de patron
Ik meen dat de gezelligheid gewoon van bovenstaand stukje afdruipt! Als je t zelf eens wil ervaren, kom dan gerust eens kijken, daar in Den Dries. Maar ik wil je waarschuwen: geef het genoeg tijd. Net zoals wij deden. Om er dan nooit meer weg te gaan.
Het vervolg van mijn verhaal wordt een pak moeilijker. Tot hiertoe had ik alles mooi opgeschreven in een soort van dagboek-schriftje, maar vanaf hier is mijn leven een pak minder geordend. Opschrijven moest ik niet meer, vond ik, want ik zou alles wel even onthouden. En trouwens, ik zou het toch op mijn blog zetten en dan had ik een aandenken. Alleen is dat alles al wel 2 jaar geleden en heeft mijn geheugen mij flink in de steek gelaten.
t Zullen dus wat grotere lijnen worden en als ik éindelijk eens bij vandaag uitkom, zal ik mijn best doen gewoon geregeld verslag uit te brengen van mijn leven met MS.
De 1e tijd nadat ik stopte met werken was een verademing. Tenminste op gebied van de rust die mij overviel. Eindelijk leven op een ritme dat mijn lichaam aankon. Genieten van de dagen, van de kinderen, zelfs van koken. Wie had dat ooit gedacht. Op gebied van werk zijn de zorgen dan nog niet helemaal voorbij. Ik moet namelijk iemand vinden die de praktijk voor mij, al dan niet tijdelijk, wil verder zetten. Ik wil graag de materialen, patiëntenbestand en knowhow behouden. Enerzijds omdat ik het jammer zou vinden als dit allemaal verloren zou gaan, maar anderzijds ook om iets te hebben om naar terug te keren. Ik kan namelijk nu niet voorspellen of ik over een half jaar niet snak naar terug gaan werken. Als zelfstandige logopediste, sta ik natuurlijk voor alle beslissingen zelf in, en dat maakt dat de psychische rust er nog niet helemaal is. Elke, die tot nu toe op dinsdag en donderdag werkte, kan er eventueel wel een paar patiënten extra bijnemen. Maar de echte redding komt er in de persoon van Evi. Ne schat van een collega die bereid is mij tijdelijk uit de nood te helpen. Ze wil een aantal maanden inspringen tot ik iemand gevonden heb die de praktijk kan overnemen. Een hele opluchting.
(Ondertussen zijn we 2 jaar verder en is die lieve Evi de definitieve logopediste in de Tushoekstraat 25 in Hulst. Ze is nu zelfs al mama van een schattige dochter, Fleur en heeft er ook al een nieuwe collega, Liese, bij. Het draait hier goed. Dankjewel Evi!)
Eens de vervanging een feit is, kan ik het werk helemaal los laten en interesseert het me zelfs helemààl niet meer. Telkens Elke of Evi mij om raad komen vragen, moet ik me forceren om me te concentreren en hoop ik dat ze me zo snel mogelijk weer met rust laten. Wie had dat ooit kunnen denken van mij, die dacht dat ze met gemak tot haar 60e een enthousiaste logopediste zou blijven. Die afkeer van alles wat met mijn werk te maken heeft, duurt toch zeker een half jaar. Gelukkig kan ik op dit moment al weer wat genieten van de verhalen uit de praktijk.
Het stoppen met werken bracht nog wel meer problemen met zich mee. Als zelfstandige ben je immers een pak minder beschermd als het op sociale zekerheid aankomt. Voor de sociale zekerheidskas dien ik te verklaren dat ik mijn werkzaamheden volledig heb neergelegd. In het andere geval moet ik blijven sociale zekerheidsbijdragen betalen. Het ziekenfonds, met een fantastische adviserend geneesheer, doen gelukkig niet moeilijk. Alléén, als zelfstandige is de ziekte-uitkering wel een pak minder dan als werknemer. Om die reden had een verstandige Bea al 12 jaar een verzekering gewaarborgd inkomen. Fantastisch! Een geluk bij een ongeluk, denk je dan, als je zon kl*te ziekte als MS aan je lijf krijgt. Alleen lees je als 20-jarige natuurlijk de kleine lettertjes niet altijd. Om een lang verhaal iets korter te maken: het kwam er op neer dat ik slechts 30% van het verzekerde bedrag uitgekeerd zou krijgen. De adviserend geneesheer van mijn verzekering vond immers dat ik slechts 30% economisch werkonbekwaam was. En daar hadden we uiteraard niet op gerekend. En nog minder wilden we ons daarbij neerleggen. Een telefoontje met de sociaal assistente van de MS-liga bracht wat meer duidelijkheid. Er waren al wel meer zelfstandigen geweest die met dergelijke problemen te kampen hadden gehad. Een goed, door de neuroloog onderbouwd dossier, zou redding moeten brengen. En daar begon een ware calvarietocht (maar das voor de volgende keer).
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
