41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
30-10-2007
Melsbroek 1
Een beetje zelfironie heeft nog niemand kwaad gedaan. Vandaar dit prentje. Voor veel PmMS vertegenwoordigt het de realiteit. Voorlopig blijf ik er nog van gespaard, alleen weet niemand voor hoelang.
k Was vandaag een namiddagje in het nationaal MS-centrum van Melsbroek. Vandaar natuurlijk bovenstaande bedenking. Een mens gaat toch weer wat meer nadenken als je daar een tijdje rondloopt.
k Had vooraf het boekje van Hind Fraihi Ongehoorzaam lijf gelezen. Misschien toch niet zon goed idee? t Is een bijzonder boek. Het geeft een beeld van MS. Maar net zoals de schrijfster, én haar broer al aangaven; geen enkele PmMS is dezelfde. Het geeft dus niet míjn beeld van MS weer. Het geeft vooral ook niet míjn gevoel bij het MS-centrum weer.
Gelukkig maar!
Ik was er vandaag dus. Voor mijn eerste namiddagje vroegbegeleiding. Om eens te zien op welke manier ik nóg beter met mijn ziekte, en voor mij vooral met mijn pijn, en mijn werksituatie, en mijn stress,en... kan omgaan. De bedoeling is dat ik op 6 halve dagen dáár een goed beeld van krijg, om zo zelf en/of met hulp van plaatselijke kiné e.d. een aantal dingen in handen kan nemen.
Het onthaal was een beetje verwarrend. Ik wist niet goed waar ik verwacht werd. En ondanks dat ik dacht voorbereid te zijn, moet je toch steeds even wennen aan 'Melsbroek'. Eens gestart, liep het wel los. Ik werd eerst verwacht bij de kiné. Daar kreeg ik een algemene uitleg van wat kiné bij PmMS kan inhouden en wat voornamelijk voor mijn klachten interessant zou kunnen zijn. Tijdens 1 van de volgende afspraken zal ik de mogelijkheid krijgen even te 'proeven' van de hydrotherapie, relaxatietraining en bekkenbodemrevalidatie. Na de kiné had ik een gesprek met sociaal assistente Marina. Samen bekeken we mijn werksituatie, of tenminste mijn werksituatie tot vorig jaar oktober. 't Was een gesprek waarvan mijn hoofd weer ging tollen en de muizenissen terug kwamen. Gelukkig mocht ik de dag afsluiten met 'ne babbel' met Gaël, de psycholoog. Hij verdreef de muizenissen weer een beetje en liet me vooral effekens mijne babbel doen. Da was toch wel nodig om de nodige energie op te doen om weer naar huis te kunnen rijden.
't Is toch een hele rit op en af naar Melsbroek. Al goed dat Elke me gisteren de tip gaf om NIET via die ellendige Brusselse ring te rijden, maar wel via een binnenweg. Om de files te omzeilen. 't Had wel iets, zo langs de achterkant van ons nationale luchthaven te rijden en de vliegtuigspotters te zien. En verder... 'k heb ook weer veel aan 'Vitalleke' moeten denken. De route ging namelijk ook door Humelgem en dan komt de nostalgie weer boven......................
Vrijdagvoormiddag ga ik terug. Hopelijk met wat minder zenuwen
Afgelopen weekend was het jaarlijks MS-weekend. Het ging dit keer door in De Linde in Retie en had als thema MS, hoe kies ik mijn behandeling.
Voor ons was het het 2e weekend waaraan we deelnemen en dat was leuk, want we zagen al wat oude bekenden. Een paar bekende gezichten, waar we verder weinig contact mee hadden en daarnaast Katrijn, Lut en vooral Nancy en Eve. Het leuke eraan is ook dat het je het gevoel geeft erbij te horen. Bij die grote groep van PmMS (Personen met MS dus). En dit zonder je daarbij zielig te voelen.
Zon weekend is altijd erg vermoeiend. Héél tegenstrijdig, want PmMS zijn sowieso al sneller moe. Maar er valt zoveel te vertellen en te luisteren dat de tijd (van zaterdagochtend tot zondagnamiddag) veel te snel om is.
Op zaterdagochtend was er eerst het welkom. Waar we bij een tas koffie de eerste bekende gezichten tegen het lijf liepen en even elkaar konden aftasten, want uiteindelijk was het toch weer een jaar geleden.
Daarna kregen we een lezing van Dr. Vanlandeghem over de huidige behandelingen en toekomstige nieuwigheden. Behalve de technische moeilijkheden waarmee de man te kampen had, deed hij dat erg goed. En wij waren weer ge-updated.
Na het middagmaal en wat rust, kregen we een uitleg over de meer alternatieve behandelingsmethode. De organisatie had daarbij enkel gekozen voor de uitleg van een homeopaat. En laat dat nu nét totaal niets voor mij zijn. t Is hélemaal mijn ding niet, maar veel succes aan hen die er wel in geloven, zou ik zo zeggen.
Om de namiddag af te sluiten was er ook nog even de mogelijkheid om in kleine groepjes van gedachten te wisselen. Eigenlijk is het dáárvoor dat de meeste van ons naar zon weekend komen, denk ik. Het contact met lotgenoten doet echt deugd. Het bevestigd je in je PmMS-zijn en geeft je weer energie om er een tijdje tegen te kunnen. Uiteindelijk begrijpen en respecteren we elkaar en dat sterkt.
Na het avondeten was er dan de mogelijkheid om, net als vorig jaar, in het cafetaria/taverne nog wat na te babbelen. Maar net als vorig jaar, had ik daar geen energie meer voor. Blij dat we in ons beddeke konden en nog een beetje tv-kijken, op naar een nieuwe dag.
Op zondagochtend moesten we tussen 8 en 9u ontbijten, dus uitslapen is er op zon weekend ook niet bij.
Om half 10 startten we opnieuw met het programma: Dr. M. DHooghe (mijn nieuwe neurologe dus) vertelde ons nog wat meer over huidige stand van zaken. t Was een beetje jammer dat haar uitleg nogal erg overlapte met die van Dr. Vanlandeghem op zaterdag. Het deed een beetje afbreuk aan haar fantastische kennis!
Daarna kwam de voedingsdeskundige. Voor de zoveelste keer werden we nog eens door de voedingsdriehoek 'getrokken'. Onze Sam heeft em op 3 jaar tijd al 3 keer moeten leren denk ik. Dit alles trouwens om te zeggen dat er voor PmMS geen specifiek dieet bestaat, maar dat voor hen, net als voor iedereen gewoon geldt: zo gezond mogelijk eten. Spijtig, k had anders stillekes gehoopt een gouden tip te krijgen om op heel korte tijd, lekker veel af te vallen, en liefst nog zonder teveel moeite te moeten doen en tóch nog lekkere dingen te mogen blijven eten. Een luchtkasteel zeker?
Na het middagmaal (dat ongetwijfeld ZONDER de voedingsdeskundige gemaakt was ), was er tijd voor enkele ervaringsdeskundigen.
Ons Karin-tje was er. Zij is, na meer dan 25-jaar PmMS te zijn, zéker een ervaringsdeskundige. En ze heeft hare uitleg dan ook héél goed gedaan. Ook An uit Aartselaar had een fijne getuigenis bij.
De namiddag werd afgesloten met nog een laatste keer groepsgesprek.
We hebben nog snel een koffietje gedronken en afscheid genomen van Nancy en Eve, en dan snel huiswaarts, want mijne energie was meer dan op.
k Ben nog altijd een beetje aant bekomen. t Is toch ook emotioneel best een zwaar weekend.
Maar t was dus weer goed.
t Was informatief, soms confronterend, maar vooral warm. Fijne mensen, fijne gesprekken en de batterijen zijn weer opgeladen.
Over het eten gaan we het niet hebben. We waren immers gewaarschuwd, hé Els.
Hopelijk kunnen we er volgend jaar weer bij zijn. En hopelijk is in Deinze het eten beter.
Knuffel en geniet nog van het laatste beetje oktober
Mijn hoofd zit vol, overvol en het leegmaken is zó moeilijk!
Ik ben op dit moment met heel erg veel dingen bezig. De meeste ervan vind ik erg leuk, maar 't blijft vermoeiend.
Ik ben pas gestart als vormselcatechiste. Samen met 3 'collega's' begeleiden we 23 jonge tieners op hun weg naar het Vormsel. A.s. zaterdag hebben we onze 2e bijeenkomst en daarom moesten we vorige week vergaderen. 'k Heb wat taakjes op me genomen: een blog aanmaken waar we onze foto's kunnen plaatsen, naamkaartjes bijmaken, een toneeltje oefenen... Je haalt er veel voldoening uit, het valt me heel erg mee. Maar... 't maakt m'n hoofd zo vol
'k Ben dit jaar terug gestart met het bestuur van het oudercomité. Na anderhalf jaar onderbreking omwille van mijn MS-diagnose, had ik er toch weer zin in. 'Ze' konden het volk ook wel gebruiken, nu we toch heel wat leden moesten missen. Er komt best veel bij kijken, maar ik doe het graag en haal er heel veel voldoening uit. Maar... 't maakt m'n hoofd zo vol.
Ons ma haar huis moet dus verkocht worden. We hebben het een tijdje op de lange baan geschoven, maar op een keer moeten we toch es de koe bij de horens vatten. Vandaar dat ik het dus op internet te koop heb gezet en ondertussen hebben we al enkele mensen ontvangen. Meestal makelaars die eens willen komen kijken. Ik maak er met plezier tijd voor vrij, want het is tenslotte voor een goed doel . Maar... 't maakt m'n hoofd zo vol.
'k Heb een gezin met ne schat van ne man en 2 lieve kinderen. Dieje man, Patrick, zit nu al 3 weken thuis na een meniscusoperatie en da's leuk, maar het haalt ook heel mijn gewone ritme overhoop. De kids zijn écht niet de moeilijkste, maar ik probeer ze ook zoveel mogelijk aandacht te geven: bijna elke middag thuis eten ipv op school, Sam helpen bij zijn huiswerk en luisteren naar zijn 'oeverloze' verhalen, met Noor naar de cinema gaan, en natuurlijk nog zóveel meer. Het hoort er uiteraard bij als je kinderen hebt, en ik doe het echt graag. Maar soms...maakt het m'n hoofd zo vol.
'k Wil er zijn voor al mijn vriendinnen (en 't zijn er heel wat de laatste tijd ). Een luisterend oor bieden als dat nodig is, meeleven met hun zorgen, samen met hen blij zijn, er voor zorgen dat je hen voldoende aandacht geeft (ook als je het gevoel krijgt dat er geen tijd meer overblijft voor jezelf), samen met hen lachen, wenen, babbelen, shoppen, feesten,... Ik vind het zááálig. Maar...'t maakt m'n hoofd zo vol.
'k Ben ook ziek! De laatste tijd vergeet ik het af en toe bijna (alhoewel). Maar je lééft er wel altijd mee: er is altijd die pijn en daarbij het gepieker hoé dit nu precies komt en wat ik het beste kan doen. Er is altijd die vraag, blijft de verzekering wel akkoord met mijn non-actief zijn en daarbij mijn gepieker of ze misschien wel es gelijk zouden hebben. Er blijft altijd het gepieker over hoe het later zal zijn en daarbij de vraag hoelang het deze keer goed zal blijven. Ik mag voorlopig nog niet te erg klagen (en dat doe ik dan ook niet). Maar...'t maakt m'n hoofd zo vol.
EN HET LEEGMAKEN KAN ÍK ALLEEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
't Was een moeilijke week. Een lieve vriendin heeft erg slecht nieuws gekregen. Haar dochtertje is ernstig ziek. 't Zou fijn zijn als jullie allemaal, als je even tijd hebt, een kaarsje zouden branden voor Silke.
Als dag na dag de kleuren verbleken licht verdwijnt en wolken breken - de tijd van vreugde lijkt dan zoek - is het leven zo onzeker en de hoop dan bitterzoet
Maar in gedachten ben ik bij je met heel m'n hart ben ik bij jou - waar de toekomst soms vervaagt - wens ik je sterkte heel veel moed en alle liefde die je draagt
Nu overdrijf ik waarschijnlijk mateloos, maar ik kan me toch leukere dingen voorstellen. Ik ben namelijk dol op eten.
Zowat alles vind ik lekker, met pasta en kebab op kop. Ook chips vind ik meestal moeilijk om af te slaan. Maar 't is er weer effekens mee gedaan. Ik pas niet meer in de kleren die ik leuk vind en ik wil écht weer wat gewicht en wat maatjes kwijt . Daar om ben ik aan het dieten geslagen en de eerste 4 kilo gingen goed. Niemand ziet het al, alleen mijn weegschaal. Maar de volgende ( kilo's) hebben al laten weten dat ze er iets moeilijker afgaan. Ik heb dan ook veel te leuke weekends, waarin altijd wat te doen is, dat lekker eten verantwoordt.
Dus als er iemand nog goeie tips heeft waar ik wat mee aankan, dan hoor ik ze graag. Voorlopig ga ik immers niet naar de dietiste. k Was er wel mee gestart, maar ik trof er eentje die haar job niet écht goed kende. Dus zolang ik de motivatie bij mezelf kan vinden k Heb alvast een eetdagboek gemaakt. En mijne Patrick heeft me geleerd om een excell-grafiekje te maken van mijn gewichtsverlies. Kwestie van ook op die manier de motivatie op te krikken.
k Hoop dat het me lukt en nee, in geen geval ga ik jullie vertellen op hoeveel te teller op dit moment staat.
p.s. ik weet uiteraard ook wel dat je dieten met een trema schrijft, maar ge zult het zo maar moeten proberen te lezen. Mijne Patrick zijne computer heeft namelijk zon dingniet op zn toetsenbord staan.
't Is weer opruimdag morgen. Ons ma gaat immers verhuizen. Na bijna 23 jaar samen mét onze pa en meer dan 5 jaar zonder hem in dit prachtige huis gewoond te hebben, vindt ze het tijd voor iets anders. 't Is dan ook een gigantisch groot huis voor éne mens alleen . 't Heeft 4 slaapkamers en een badkamer, ne grote zolder, een grote living, een eetkamer, een keuken en 2 aparte zitkamers en 't is volledig onderkelderd. Op de fotookes hieronder, krijgt ge er een beetje een idee van.
't Heeft nochtans ne ziel, 'het' huis. Na zoveel jaren bij 'nonkel Door' te hebben gewoond, op de Hei, vonden ma en pa Peys het tijd voor een écht eigen stekje. 't Moest dan wel groot genoeg zijn om aan 4 kinderen én ne oude nonkel voldoende plaats te bieden. Verder wilde onze pa ook het nodige werk zelf doen. Vandaar dat het hele 'project' al gauw een 3-tal jaren in beslag nam, maar in augustus 1979 konden we verhuizen. Ieder had er zijn eigen kamer; Lieve moest niemeer bij die 'kleine' zus slapen, Helga en Hilde werden niet meer gestoord door elkaars 'luidop' leren, en nonkel Door kreeg zelfs 2 kamers voor zich alleen.
't Was er goed toefen daar in't Meulenven. 't Heette trouwens eerst nog even Heerbaanstraat. Maar 3 stukken Heerbaanstraat, da was voor de postbodes een beetje té verwarrend. In't begin was het nog een héél rustige straat, maar stilaan kregen we er wat buren bij en die vielen wel mee. Ondertussen staat er zelfs al enkele jaren rusthuis Coham tegenover. Maar we kunnen niet zeggen dat dàt veel overlast meebrengt .
Maar stilaan werd het leger en leger in da grote huis. In 1981 al trouwde Helga (en 't heeft tot 2004 geduurd tot die weer terug in Ham neerstreek) en enkele jaren later zocht Hilde samen met Rony den andere kant van't dorp op. Lieve was al die jaren al alleen maar in't weekend thuis geweest en in 1990 verkaste ze definitief. Alleen het 'kakelenestje' (ikke dus) bleef nog over en dat heeft ook nie lang meer geduurd. Tot april 1995 om precies te zijn.
Toen zaten ma en pa dus alleen in da grote huis. Niet dat ze da zo erg vonden. Zo konden ze zich af en toe al eens voor mekaar verstoppen (als't nodig was ). Pa opperde soms al wel eens "is er in Hulst geen klein huizeke te koop, dan kom ik daar wonen", maar we zullen nooit met zekerheid weten of em het ook gedaan zou hebben. Want sinds januari 2002 is pa er nie meer.
5 jaar dus. 5 jaar lang vond ma het wel ok om alleen in da groot huis te wonen. Tenminste, ze heeft er nooit écht over geklaagd. En 't was natuurlijk ook altijd leuk als er feestjes waren. 't Is een ideaal huis om 8 kleinkinderen in te laten ravotten en dan met de 9 grote mensen toch nie teveel last te hebben van't lawaai . Maar na 5 jaar was ze toe aan iets kleiners. De leeftijd zal ook wel meespelen. Alhoewel ze nog lang nie wilt geweten hebben dat ze 'oud' is .
'We' hebben een appartementje gekocht. Nie zover van da 'fijne huis' af. Ze zijn het nog aan't bouwen. Maar da's ook wel leuk, want dan kan ma het hele proces volgen. Ze ziet haar nieuwe huis 'geboren' worden en gaat natuurlijk geregeld fotookes trekken.
En nu moeten we dus opruimen. IEMAND MISSCHIEN ZIN OM TE KOMEN HELPEN Ge moet u da voorstellen: ne zolder vol carnavalspullen van 20 jaar turnkring en leerboeken die de 4 dochters daar gemakshalve nog gestald hadden , 4 slaapkamers met nen hoop prullaria die ma nooit weggesmeten kreeg, maar liefst 6 tafels met bijbehorende stoelen, massa's boeken (want pa was ne échte boekenwurm), een kast vol dia's van jàren diaclub en een werkhuis vol houtbewerkingsmateriaal. En dat zijn dan alleen nog maar de meest opvallende spullen. We hebben afgesproken om elke maand een namiddagje te gaan opruimen. Tegen september 2008 moet zo alles uitgefilterd zijn. 1/4 van de spullen mag ma nog meenemen. En eigenlijk denk ik dat we dan nog héél royaal zijn Morgennamiddag zijn denk ik de boeken aan de buurt. 't Zal weer véél te rap 6u zijn
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
), was er tijd voor enkele ervaringsdeskundigen.
We waren immers gewaarschuwd, hé Els.
Knuffel en geniet nog van het laatste beetje oktober
Ik ben pas gestart als vormselcatechiste. Samen met 3 'collega's' begeleiden we 23 jonge tieners op hun weg naar het Vormsel. A.s. zaterdag hebben we onze 2e bijeenkomst en daarom moesten we vorige week vergaderen. 'k Heb wat taakjes op me genomen: een blog aanmaken waar we onze foto's kunnen plaatsen, naamkaartjes bijmaken, een toneeltje oefenen...
. Daar om ben ik aan het dieten geslagen en de eerste 4 kilo gingen goed. 
.
