41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
19-11-2009
Hoe ik met geluk omga
De tekst hieronder kreeg ik onlangs toegestuurd. Hij beschrijft volledig hoe IK met geluk omga. Misschien kan het een wijze les zijn voor anderen mét of zónder gezondheidsproblemen!
HET GELUK,
Mensen overtuigen zichzelf er vaak van dat het leven beter zal zijn nadat ze getrouwd zijn, nadat ze een kind hebben en nadien, nadat ze een tweede kind gekregen hebben.
Later voelen we ons gefrustreerd want de kinderen zijn nog niet groot genoeg en we denken dat we beter zullen zijn als ze groot zullen zijn. Men is er dan van overtuigd dat men gelukkiger zal zijn als éénmaal deze stap voorbij zal zijn. Men zegt zichzelf dat het leven vollediger zal zijn wanneer de dingen beter zullen gaan voor ons, voor onze partner, wanneer men een schone wagen zal hebben of een groter huis, wanneer men op vakantie zal gaan, of wanneer men met pensioen zal zijn.
De waarheid is dat er GEEN beter moment is om gelukkig te zijn dan het huidig moment. Indien het niet nu is, wanneer zal het dan zijn ? Het leven zal altijd gevuld zijn met te bereiken objectieven of af te maken projecten. Het is beter om het toe te geven en om te beslissen om NU gelukkig te zijn, nu het nog kan.
Wacht niet op morgen om te beginnen met je leven! Er zullen immers altijd hindernissen zijn op je weg; een op te lossen probleem, een onbeëindigd project, nog door te brengen tijd, een te betalen schuld.
Je zal pas gelukkig zijn als je beseft dat deze hindernissen juist je leven zijn. Er bestaat geen weg die naar het geluk leidt. HET GELUK IS DE WEG !
Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn. Het is voldoende om ieder klein moment te appreciëren en om het te beschouwen als één der beste momenten uit je leven!
Ik was dus al aan deel 11 van mijn MS-verhaal gekomen en zat ergens begin 2009, toen ik aan een revalidatieprogramma in het Virga Jesseziekenhuis zou beginnen.
Op het relaas dààrvan, zal je nog even moeten wachten, want op dit moment heeft de MS-realiteit me weer effen ingehaald.
Hoezo?
Afgelopen donderdag, 15 oktober, had ik een erg moe-dagje. Mijn wekelijks dansles, waar ik tegenwoordig met veel plezier naar uitkijk, moest ik noodgedwongen overslaan. Dat gevoel was erg lang geleden, maar ik maakte me er voorlopig niet erg veel zorgen over.
Het werd er echter niet beter op, want op vrijdag voelde ik dat de dove plek op mijn linkerbovenbeen, die er na een lichte opstoot begin 2008 al eens geweest was, terug de kop begon op te steken. Nog een dag later begon mijn rechterhand te tintelen. En toen kwam natuurlijk het piekeren terug: Zou er terug iets gaande zijn? Zouden die tintelingen morgen weer over zijn of niet? Was het vervelende stijve en licht dove gevoel inmijn bovenrug ook geen slecht voorteken?
Kortom zondag- en maandagnacht werd er weinig geslapen en des te meer gepiekerd. Gelukkig vond ik in Danielle een klankbord en wat je hardop uitspreekt wordt toch altijd wat meer realistisch. Tegen dinsdagochtend vond ik het dringend tijd om maar eens naar Dr. De Klippel te bellen. In de hoop dat ze, de verwachtingen die ik in haar stelde (open staan voor mij en mijn klachten en bekommernissen) waar zou maken. Ik had me duidelijk zorgen gemaakt om niks waar het mijn neurologe betrof, want ik mocht diezelfde dinsdag om 13u al langskomen bij haar. Ze vond de beschrijving van mijn symptomen minsten zorgelijk genoeg om één en ander even te testen en zelf te bekijken. Danielle, mijn redder in nood, wilde wel taxi spelen en dat aanbod nam ik graag aan. Immers het piekeren zou ook een pak beter gaan als ik iemand had om wat tegen te kletsen.
Aangekomen in het Virga Jesseziekenhuis in Hasselt mocht ik vrij snel mee voor de nodige onderzoeken. De verpleegkundigen onderwierpen mij aan een EMG om zowel de motorische als sensibele zenuwgeleiding in mijn armen en benen na te gaan. Ik wil niemand afschrikken, MAAR DIT IS ECHT EEN KL*TE ONDERZOEK! Eén en ander gebeurt dooreen elektrische stroom door je heen te jagen en al is het dan misschien niet de bedoeling: het deed vreselijk veel pijn. Was dat sowieso niet óók de ironie van mijne MS: de tests en behandelingen zijn vaak zo erg, dan niet erger, dan de symptomen zelf. In ieder geval werkte het onderzoek wel, want Dr. De Klippel vertelde me al snel dat de sensibele zenuwgeleiding 50% vertraagd was en dat dat toch wel duidde op een mogelijke opstoot. Omdat we er volgens haar wel goed snel bij waren, stelde ze een 3-daagse behandeling met solumedrol voor. Dit zou hoogstwaarschijnlijk voldoende zijn om de opstoot de kop in te drukken en de symptomen zo snel mogelijk een halt toe te roepen. Ik mocht er ook meteen aan beginnen. Op naar daghospitaal dus. Verder wilde ze ook graag een nieuwe NMR nemen om de opstoot ook op beeld te kunnen bevestigen.
Diezelfde avond om 17u kwam ik dus thuis met een vreselijk vieze cortisone-smaak in mijn mond, een pak vermoeider en met een flinke blos op mijn gezicht. Dag 1 zat er op.
Uiteraard moet er dan weer veel gepland worden. Woensdag is niet de gemakkelijkste dag om voor de kids wat te regelen. Maar wat telefoontjes over en weer wist ik weer dat ik toch een goed, en vooral lief sociaal netwerk heb. Het uit handen geven van dingen tijdens een opstoot, blijf ik ondanks al de goede zorgen, het moeilijkst vinden.
Op woensdag bracht ons Hilde me dan tegen half 2 terug naar het ziekenhuis. Patrick vond namelijk niet dat ik zelf met de auto mocht rijden en zoals steeds is hij in die dingen verstandiger dan ikzelf. Ik werd eerst verwacht voor een NMR en kon dan aansluitend in het daghospitaal terecht voor mijn 2e dosis cortisone. Na afloop voelde ik me weer wat ellendiger. Aan de metaalsmaak van solumedrole wen je volgens mij nooit. Ondanks het feit dat mijn vorige kuur toch al 3 jaar geleden was, wist ik weer in no-time hoe het voelde.
Donderdag lukte het Patrick gelukkig om een dagje vrij in te lassen en konden we dus fijn samen naar Hasselt rijden. Omdat we eigenlijk op vrijdag een winkeldagje gepland hadden (dat nu uiteraard in het water viel), nam Patrick van de gelegenheid gebruik om tóch maar even de stad in te gaan. We hadden immers nog een feestje in het vooruitzicht. Tegen 16u was mijn geduld op en mijn infuus gelukkig leeg. Ik vond die 3 dagen cortisone méér dan voldoende en wilde nu wel weer es beter worden. Ik heb in andere situaties niet echt het gevoel dat ik een ongeduldig persoontje ben, maar als het op ziek zijn aankomt Dr. De Klippel had me gezegd dat ik haar in de loop van donderdag mocht bellen voor de resultaten van de NMR-scan, maar omdat we toch gewoon in het ziekenhuis waren besloten we om even langs haar bureau te lopen. Ze kon ons dadelijk ontvangen en het resultaat van de scan was bevestigend. Is dit positief of negatief? Feit is dat er opnieuw 2 letsels aantekenden met contraststof. 1 ouder letsel in mijn ruggenmerg, dat blijkbaar weer actief was en 1 nieuw actief letsel op de hersenstam. De letsels waren niet van die grootte dat extra cortisonenoodzakelijk was. Dus met de goede raad flink te rusten en alles wat tijd te geven, reden we terug naar Hulst-city.
Die 3 dagen hadden toch duidelijk hun tol geëist. Ik was écht moe en mijn huid voelde dun en pijnlijk aan. Een licht ijl gevoel begon zich in mijn hoofd te nestelen en eens thuis zocht ik gewoon direct mijn bed weer op. t Zou goed geweest zijn mocht ik die rust nu minstens een gans weekend volhouden, maar ik had wel vanalles gepland. En zoals eerder gezegd vind ik het voor leuke dingen niet zo moeilijk om mijn grenzen op te zoeken. Diezelfde vrijdagavond bracht ik dan ook Sam naar de tekenacademie en ging, in de vlucht nog gauw even voor een nieuwe outfit voor zaterdag kijken. Het geluk was dan toch nog even met mij, want ik vond wat ik zocht en voelde me op slag een beetje beter.
De rest van het weekend verliep een beetje dubbel. Tussen een optreden van Hannelore Bedert, een trouwreceptie van vrienden en de aafknokenfuif van t school door, probeerde ik vooral véél te slapen. Vooral op zondag leek het of ik volledig leeg was en waren de zetel en de tv mijn beste metgezellen.
Ondertussen zijn we al weer ruim 3 weken verder. Sneller dan verwacht voelde ik me beter. Alleen die ellendige vermoeidheid, die ik toch al weer een tijdje (redelijk) kwijt was, is er nog steeds. Het betert gelukkig met de week en met de feestdagen stilaan in zicht, kan ik besluiten dat ook dit jaar, mijn 4e MS jaar alweer, ondanks alles weer een GOED JAAR was!
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
