41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
31-01-2008
'k ben al weer wat beter
Vorige week was niet zo'n goei week. 'k Heb weer ne lichte opstoot gehad. Niet te erg, maar ik wilde het toch maar even kwijt, want het heeft telkens zo'n grote impact op je leven!!!!
Toen we op weekend waren met Marian en Wouter (wat trouwens hééééééél leuk was), voelde ik al een vervelende dove plek op mijn linkerbeen. Omdat ik (stommerik! vergeten brood!) mijn medicijnen nie mee op weekend had, stak ik het daarop. Het weekend erna werd echter mijn hele linkerbeen één dove plek . 't Was weer precies of het sliep en de temperatuurhuishouding van mijn been liep helemaal in het honderd. In ieder geval genoeg om me 3 dagen op te vreten en te lopen 'speculeren' (zoals ze dat in schoon Vlaams zeggen. ): zou het een opstoot zijn of zou ik me zorgen maken om niks. Stress is uiteraard ook een grote boosdoener in 'ons' leven, dus beter werd ik er niet van. Op dinsdag heb ik dan éindelijk de koe bij de horens gevat en naar de MS-verpleegkundige in Melsbroek gebeld. Die vond één en ander verontrustend genoeg om minstens eens bij dr. D'Hooghe langs te komen. Dat kan al op donderdag (al vond Patrick dat eerder 'pas'). Gelukkig viel het nieuws dat ze me te vertellen had al bij al wel mee. 't Was wss een lichte opstoot en voorlopig vond dr.D'Hooghe een cortisonekuur niet noodzakelijk. Alles zou wel koelen zonder blazen en in het slechtste geval heb ik er vanaf nu een vervelende gevoelsplek op mijn been bij. Als dat alles is .
Het vált ook mee. De dove plek is al weer wat gekrompen en ik heb er geen functionele 'last' aan over gehouden. Ik ben wel weer meer moe, maar dat was de 2 vorige keren ook het geval en daar is rusten dan weer goed voor!
Maar het was tóch weer een domper. Beseffen dat de ziekte écht wel woekerd. Dat, hoe goed ik mij ook voel, het van het ene op het ander moment kan veranderen. De stress... Ach, ja, 'it's my life'!! Het is nu eenmaal 'onze' realiteit en als ik da soms al zou vergeten, dan lees ik 'mijn' gedichtje nog maar eens (hiernaast).
2008 was goed begonnen. Eeen week of 2 toch Hopelijk blijft de rest van het jaar wél goed.
Één dat is dan ne gast die ook op het VTI-Mariëndaal in Diest zat, in de periode dat ik daar zat.
Voor de meeste mensen is het waarschijnlijk weinig ongewoons als ze iemand uit hun middelbaar-onderwijsperiode tegen het lijf lopen, maar bij mij komt het minder vaak voor. Het zijn dan ook alleen jongens (en ik neem aan ondertussen mànnen) die ervoor in aanmerking komen.
1986-1990. Toen was het dat ik het in mijn koppige hoofd kreeg om tegendraads te doen en niet meer naar die stomme meisjesschool op de Rozenberg in Mol te gaan. Zo tegendraads zelfs, dat ik het nodig vond om op het einde van mijne 3e jaar gene boek meer open te doen, en me dus willens-nillens liet buizen. Ik ging immers na de vakantie tóch naar een andere school en ik was zelfs al ingeschreven daar. Dat men mij op de opendeurdag al verteld had dat ik voorlopig het enige meisje op school zou zijn, deerde mij niet. Stiekem hoopte ik echter wel dat er toch nog minstens 1 seksegenote zou opduiken. Maar dat deed ze niet.
Ik heb er dus 4 jaar lang als enige meisje gezeten, tussen een kleine 300 puberende jongens. Volgens mij was het voor hen soms moeilijker dan voor mij.
Ik heb me er over het algemeen behoorlijk goed gevoeld, maar als ik het zou mogen overdoen, ik zou andere keuzes maken.
Terugkomdagen of klasreünies zijn er niet bij in zon mannenbastion als het VTI in die tijd was. Vandaar dat ik na 1995 zo ongeveer niemand van toen nog heb teruggezien. Ik ben vaak wel eens benieuwd : zouden ze allemaal getrouwd zijn? Met een lief vrouwke? En zouden ze leuke papas zijn voor hun resem kinderen? Heeft er nóg iemand de pech gehad van ziek te worden of andere minder leuke, ingrijpende dingen mee te maken, of zijn ze op hun 34 à 35ste nog altijd even zorgeloos als zoveel jaar geleden? Zouden ze soms nog eens aan mij denken of zit ik enkel vast in wazige herinneringen uit een ver verleden?
Ik denk in ieder geval nog geregeld aan hen: de Witte, de lange, den Thomas (bah!) of zotte Ronny Pappieke, de Bolle en Vanerum. Of aan Peter Donders, telkens ik door het bloemendorp Waanrode rijd. Gek wat je vaak bijblijft
Maar vorig weekend heb ik er dus nog eens één gezien.
Mijn visueel geheugen staat nogal flink op punt en dus zijn er van de ruim 200 gezichten van lang geleden, nog steeds een heleboel die op mijn netvlies gebrand staan.
En met het ouder worden wordt je leefwereld alsmaar groter. Schaffen, Lummen, Diest, in ons minilandje ligt dat bijna in Loois achtertuin.
Ik hoop dat het me nog vaak mag overkomen, oude gezichten terug zien.
Het nieuwe gedichtje in de linkerkolom is óók pure nostalgie. Met dank aan de Bolle (en ook een beetje aan Vitalleke).
5 Dagen cortisonekuur. Dat was wat de eerste behandeling zou worden na mijn MS-diagnose. Zo'n kuur is aangewezen om de ontstekingshaarden in hersenen en - in mijn geval- ruggenmerg zo snel mogelijk een halt toe te roepen, zodat ze zo weinig mogelijk restletsel zullen achterlaten. 't Is nodig, ik geloof erin, maar 't is ook een échte 'vuiligheid'.
Op vrijdag 2 december 2005 sta ik voor mijn eerste kuur terug in het St Franciscusziekenhuis. Daar krijg ik eerst nog een zakje antibiotica. 't Moest tóch maar eens van de Borelia zijn . Daarna loopt er 5 uur lang, de inhoud van een zakje cortisone door mijn aders naar binnen. Tegen het einde van de dag smaakt alles vies. In de loop van de dag wordt er ook nog even een longscan genomen. Met wat ik achteraf weet, blijkt die nodig te zijn om 'sorcoïdose' uit te sluiten. Dr. Vanroose is nog steeds bezig om zijn - maar vooral míjn - MS-diagnose hard te maken. Zaterdag 3 december. Ik rijd zelf tegen 9u naar het ziekenhuis, zo kan ik ook zo vroeg mogelijk weer naar huis terug. Ik krijg een bed op de dienst neurologie omdat het daghospitaal in het weekend gesloten is. 'Neurologie'. Ik heb het woord nooit gemoeten. 14 jaar geleden was het hét buisvak in mijn 1e jaar logopedie. Ik heb nooit de ambitie gehad om met afasiepatiënten e.d. te werken, maar wie had ooit kunnen denken dat de dienst 'neurologie' eens mijn natuurlijke habitat zou worden . Zondag 4 december. De Sint is geweest. Uiteindelijk gaat het leven immers gewoon door. Ik heb nochtans erg slecht geslapen van de cortisone. Heel onrustig. En ik krijg ondertussen ook al mooie, dikke, rode appelwangetjes. In ieder geval rijd ik tegen 10u weer terug naar Heusden voor mijn 3e baxter. Terug op dezelfde kamer, rust ik de uren weg. Ik vind het allemaal nogal lang duren en zou willen dat alles de laatste 2 dagen wat sneller zou kunnen verlopen. Die avond zal ik echter snel op die beslissing terug komen. Ik krijg het dan plots érg warm en voel enorme hartkloppingen. Dr. Vanroose had zoiets al voorspeld, wanneer de cortisone té snel zou inlopen. Maandag 5 december heb ik gezorgd voor een taxi. Ons ma brengt mij naar Heusden, want autorijden lijkt me met al die bijwerkingen niet meer echt verantwoord. De dosis cortisone wordt voor vandaag gehalveerd en dat zou de hartkloppingen moeten doen afnemen. Nog 1 dag te gaan. OEF!!! Sinterklaasdag 2005. Maar bij ons is de goedheiligman al geweest en verloopt de ochtend dus vrij rustig. Ons ma-ke voert me voor de laatste maal naar Heusden. 'k Zal blij zijn als die eerste cortisonekuur eindelijk achter de rug is. 't Kruipt toch niet in je kouwe kleren. 'k Ben erg moe en mijn huid is er enorm gevoelig van geworden. Gelukkig kan ik hier vandaag nog een dagje rusten, want morgen staat er weer een werkdag op het programma.
Sorry aan iedereen die vol verwachting zat te wachten tot ik éindelijk nog es begon te bloggen Ik was echt effen computer-moe. Dat heb ik zo van tijd tot tijd. En 't is hier zo verdomd kou op de bureau... da help ook al nie echt.
Maar... Dus...
WE ZIJN TERUG VERTROKKEN
Ik beloof dat ik volgende week verder ga met mijn verhaal. Eerst nog ff bekomen van de feestdagen.
Ik wens je geen overmaat aan dingen, ik wens je alleen wat de meeste mensen niet hebben. Ik wens je tijd,... tijd om te genieten en te lachen, tijd om na te denken, tijd, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Ik wens je tijd, niet om je te haasten en te rennen, maar om tevreden te kunnen zijn en om je te verbazen. Ik wens je tijd om naar de sterren te grijpen om te groeien en te rijpen, te hopen en lief te hebben. Ik wens je tijd voor jezelf, tijd om elke dag, elk uur als geluk te ervaren. Ik wens je ook tijd om schulden te vergeven. Ik wens je tijd om te leven!
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
. 't Was weer precies of het sliep en de temperatuurhuishouding van mijn been liep helemaal in het honderd.
): zou het een opstoot zijn of zou ik me zorgen maken om niks. Stress is uiteraard ook een grote boosdoener in 'ons' leven, dus beter werd ik er niet van.
. Daarna loopt er 5 uur lang, de inhoud van een zakje cortisone door mijn aders naar binnen. Tegen het einde van de dag smaakt alles vies. 
