41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
27-07-2009
Zomerdagen
Mijne favoriet en helemaal iets voor deze tijd van het jaar
Ik moest nog eens bloggen zeker. Traditioneel is de grote vakantie een periode met zeeën van tijd die binnen de kortste keren overvol zit. Gedurende de week ontbreekt het ons hier thuis aan enige structuur. Dat heeft als voordeel dat we allemaal (ja ook de kids tegenwoordig) al wat langer slapen, daarna bijna een uur lang ontbijten bij de krant om dan nog 'snel' even facebook en mijn mails te checken. Kortom, de voormiddagen zijn in ieder geval zó om. In de namiddag probeer ik dan toch minstens een beetje 'huiswerk' te verzetten of in het andere geval iets leuks te doen met de kinderen. Alléén hadden we dààr uiteraard graag een beetje zomerweer voor gehad!!! Voorlopig moddert de zomer maar wat aan en proberen we te genieten van elke dag waarop de zon het even wint van de wolken. Het duurt immers nog bijna een maand (wat? een maand?) eer we zelf met vakantie kunnen naar écht zonnigere oorden. En de weekends? Die zitten tot die tijd dus vol. Vol met familiebezoekjes, optredens van RipCord!, feestjes en (voor Patrick) werken.
Maar het belangrijkste is: ik probeer te genieten. Van elke dag, van elke zonneschijn, van elk uitstapje, van elke ontmoeting met vrienden, van elk avondje op mijn eigen terras,...
Verder alleen nog dit (om maar aan te geven hoe IK in het leven sta):
ZON
Daar gaat ie weer, zegt John, hij is weer weg die zon, maar Marjolein zegt elke keer: 'Kijk, kijk, die zon, daar issie weer.'
Enkele maanden geledenvroeg mijne lieve husband of ik nog es een keertje met hem mee naar Werchter wilde gaan. Hij wilde graag OASIS éindelijk eens in levende lijven zien en wilde de sfeer van de wei nog eens opsnuiven. Ik zag da best wel zitten. Muziekfestivals zijn niet mijn eigen keuze van vrijetijdsbesteding, maar als ik er dan eenmaal ben geniet ik wel. En, voor de man van mijn leven àlles hé.
Kaartjes vastkrijgen, da was nog het makkelijkst van de hele onderneming. Ik zag het echter niet zitten om ergens buiten Werchter te parkeren, dan een 5-tal kilometer te stappen om vervolgens een uur aan te schuiven om op de wei te geraken. Daarnà moet het immers pas beginnen!
Daarom dat mijne schat maar eens contact opnam met de sociale dienst van Rock Werchter. Ja, hoor, da hebben ze daar ook. Alles kon geregeld worden volgens die mannen. Ik moest enkel zorgen voor een attest van de neuroloog en dan was het mogelijk om vlakbij de wei te parkeren en langs een aparte ingang binnen te gaan. Ik mocht zelfs een klapstoeltje meenemen, zodat ik niet de ganse dag zou hoeven recht te staan. Ik zag het dus helemaal zitten.
Alleen 2 weken geleden vond ik het weer nodig om tijdens het paardrijden van mijn paard te vallen. Allemaal nie zo erg als ge tenminste nie, net als ik, MS hebt. Het vallen deed niet eens zoveel pijn, maar daarna! Een week na de val, was gans mijn bekkengordel ontstoken en had ik eigenlijk de ganse dag (en deels nacht) pijn. Hiphoi, het was weer van dat.
Tot die tijd was ik behoorlijk stoer en had ik Patrick bezworen dat ik GEEN rolstoel mee naar Werchter zou nemen. Dààr was ik immers veel te goed voor en mijn benen zouden het echt wel houden voor zon festivalleke. Nu echter, met constante bekkenpijn, zag alles er net iets anders uit. Ik had zelfs geen overredingskracht van Patrick meer nodig om bij de thuiszorgwinkel een rolstoel te gaan uitlenen.
Sam vond één en ander niet echt leuk. Mama in een rolstoel zien, daar is hij duidelijk nog niet klaar voor. Al een geluk dat mama er zelf ook nog niet klaar voor is. Hij zal er dus de eerste tijd, bij leven en welzijn, niet al te veel mee geconfronteerd worden.
In ieder geval. Donderdagmiddag ging de rolstoel de auto in en wijlle weg! Het verkeer liep lichtjes in het honderd daar. Kwart over 2 vertrokken, tegen vijven eindelijk op de wei. De parking was inderdaad vlakbij de wei en aan de aparte ingang ging alles erg vlot. Ik kreeg een bandje dat me toelating gaf om op het rolstoelpodium te zitten en gebruik te maken van al de faciliteiten voor personen met een handicap. Patrick kreeg een begeleiderspas, zodat hij ook steeds mee op het rolstoelpodium kon.
En dan de wei op. Pffff, de eerste momenten was het niet simpel om passief in dat ding te blijven zitten terwijl er rondom u honderden mensen lopen die je nauwelijks zien rijden. Verder moest ik er dan ook nog op vertrouwen dat mijne schat mij goed doorheen die massa loodste. Ik ben onderweg naar de Marquee wel ne keer of 2 uitgestapt om zelf achter de rolstoel te stappen. Da voelde voorlopig toch wel iets vertrouwder aan.
Bij de Marquee aangekomen vonden we al snel het rolstoelpodium, alleen ik zag het niet echt zitten om daar op te gaan staan. Drempelvrees? Alst aan mij gelegen had, dan was ik naast het podium, op de begane grond gebleven. Gelukkig lag het niet aan mij. De mensen van intro (http://www.inclusie.be/) spraken ons al snel aan en hielpen ons om met rolstoel en al een mooi plaatsje te bemachtigen. Vandaar hebben we genoten van Emiliana Torrini, inclusief haar jungle drums. En daarna van een FANTASTISCH optreden van Fleet Foxes! Had ik net gezegd dat muziekfestivals niet echt mijn ding waren? Dan moest ik dat na dit optreden herzien. Deze mannen zijn echt geweldig om te zien en te horen. Ze pakten de ganse marquee binnen de kortste keren in.
Tussenin even een frietje met stoofvlees en wat genieten van het mensen kijken. En dan wilden we, tegen 20u50 bij het hoofdpodium zijn, want daar begon Placebo. Maar hoe in hemelsnaam moesten we door die mensenmassa zien te geraken??? Ik zag het weer helemaal zitten en zei tegen de lieve vrijwilligster van intro dat ik wel ff zou uitstappen en zelf de rolstoel duwen naar het hoofdpodium. Gelukkig liet die assertieve meid zich niet zo snel afschepen. Ze bood aan ons door de massa te loodsen en verzekerde ons ervan dat dat écht de beste manier was. Ze bleek volkomen gelijk te hebben. Deze tocht hadden we zonder haar nooit tot een goed einde gebracht. Ze wist de beste weg te nemen en spoorde bovendien iedereen die in de weg stond even aan om een stapje opzij te zetten. Ja, ze leerde zelfs mijn rolstoel-nitwit van een husband, hoe hij mij op een veilige manier over een lage hindernis kon heffen. Ik heb alvast een berichtje nagelaten op het gastenboek van hun site, om haar van harte te bedanken.
Toen we bij het rolstoelpodium voor het hoofdpodium aankwamen, stonden daar Heidi en hare Mark ons al op te wachten. Helemaal klaar om, samen met ons te genieten van de optredens van Placebo en OASIS.
Het muzikale verslag van de rest van de avond, kan je ongetwijfeld beter lezen op één van de vele resentiesites op het internet. Ik wil enkel nog zeggen dat de muziek van OASIS mij duidelijk veel beter ligt dan die van Placebo. En verder dat ik een héél erg leuke dag had. Niet in het minste dankzij intro en vooral dankzij mijne Patrick. Ik zie het me zo opnieuw doen en dat was niet precies wat ik vooraf gedacht had!
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
even facebook en mijn mails te checken. Kortom, de voormiddagen zijn in ieder geval zó om..gif)
