41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
11-03-2008
een NIEUW jaar : 2006
De laatste week van 2005 heb ik eindelijk een weekje vrij. Ik probeer wat te ontspannen en leuke dingen te doen. Mijn benen willen nog steeds niet mee, maar dat probeer ik in deze dagen even te vergeten. Al is dat niet altijd gemakkelijk.
Eigenlijk voelt mijn lichaam bijna altijd slecht aan. De tintelingen in mijn benen zijn weer flink terug (zo ongeveer tot aan de knie), maar ze zitten nu ook meestal in mijn rechterarm. Ik heb ook duidelijk krachtverlies in die arm. Hij voelt altijd loodzwaar aan en als ik s avonds in de zetel lig, is dit heel vervelend, bijna pijnlijk. Stappen is vermoeiend en gaat enkel op het tempo van ouw-peekes, tenzij ik me forceer. Ik heb ook geregeld warme plekjes op mijn rug en soms in mijn lies. Het voelt heel gek en verdwijnt na een tijdje steeds weer.
Toch maar een merkwaardige ziekte hoor, ik vraag me af of ik ze ooit zal doorgronden?
1 januari 2006.
We laten een jaar achter om snel te vergeten: Patricks burn-out, een 5e miskraam en aant eind van het jaar zon definitief slecht nieuws. t Is goed dat 2005 hier stopt. We kunnen alleen maar hopen dat 2006 ondanks alles tóch beter wordt.
Vandaag is er het traditionele nieuwjaarsfeest. Maar eerst gaan we nog even bij moeke en vake langs. Ze zijn daar best wel emotioneel. Vanaf nu zal het immers ook nooit meer hetzelfde zijn. We hopen natuurlijk wel dat alles heel goed loopt, maar op dit moment voelt het niet zo aan.
Het feest bij oma valt al bij al goed mee. Niet teveel gezever, zoals Patrick het wilde. Gewoon gezellig bij elkaar en s avonds Trivial Pursuit spelen. Ik voel tegen de avond wel dat ik eigenlijk over mijn grens ben gegaan. Ik zal dat ongetwijfeld de volgende dagen moeten bekopen.
3 januari 2006
Vandaag komt de verpleegster langs om me mijn eerste prikje Rebif 44 te leren zetten. Best wel griezelig, al valt het toch wel mee. Met een naald in je vinger prikken is véééééél erger. Een kleine 4 uur na de prik voel ik me, zoals voorspeld, wel wat grieperig: brandende ogen, spierpijn (als dat al erger kon) en hoofdpijn. t Voelt stom en ik word er wat depri van. Het is maar te hopen dat het me ook vooruit helpt.
4 januari 2006
Mijn eerste werkdag vant nieuwe jaar en die had ik natuurlijk veel te vol geboekt. Na 7 uur onafgebroken werken, begrijp ik nu veel beter wat Christine (de Rebif-verpleegkundige) bedoelde met eróver gaan. Dat heb ik vandaag zeker gedaan. Maar ja, alles voor de job zeker. Nooit gedacht dat ik zo zou zijn. Zolang ik aan het werk ben, lukt het ook. t Is dan precies of ik mankeer niet veel. Maar zodra ik stop met werken, val ik als ne patattenzak in elkaar en lukt er niets meer.
Een dag later moet ik het dan ook inderdaad bekopen. Ik ben niks waard, zou enorm veel willen rusten en ik kan toch mijn rust niet vinden. k Hang heel de dag wat rond, te denken dat ik zou moeten slapen, maar dat gebeurt pas rond een uur of 5. Ik moet ook al weer mijn volgend spuit zetten en dat lukt aardig. In die tijd ben ik zelfs tevreden met de bijwerkingen die ik er van heb. Ze nemen al stilaan af en in al mijn naïviteit hoop ik dat het hierbij zal blijven (wist ik veel wat er nog achter was toen J).
8 januari 2006
Tot die dag probeerde ik mijn MS-belevenissen neer te schrijven in een soort van dagboek. Lekker met vulpen op papier, want ik schrijf nu eenmaal graag. Tot daar weer een nieuwe realiteit bijkomt: mijn rechterarm heeft teveel krachtverlies om meer te schrijven dan strikt noodzakelijk. Hij doet elke avond pijn van vermoeidheid en dus wordt ik verplicht mijn dagboek in te tikken op computer. Hopelijk betert dit in de toekomst, anders zal werken altijd vermoeiend blijven.
Voor de rest is het in die tijd vooral mijn benen die me in de steek laten. Ze zijn zwaar en moe en dat maakt dat ik maar stillekes kan stappen. We denken er ernstig aan om een rolstoel te huren, want we zijn niet van plan om binnen te zitten wachten tot dit allemaal eindelijk eens overgaat.
Lente! Dat is waar ik aan toe ben, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat het er aan zit te komen.
Ons Noor is ziek. De griep zeker. En ik ben nu dus verzorg-mama. t Heeft wel iets, maar ik zit nu hele dagen thuis en dat begin ik al stillekes beu te worden. Hopelijk is ze snel weer beter en vooral hopelijk krijgen wij nu niet ook allemaal om de beurt griep.
Ik hoor zo hier en daar dat mijn schrijfsels-probeersels wel op prijs worden gesteld. Voor mij is het vooral nog eens alles op een rijtje zetten en ervoor zorgen dat alles wordt bewaard voor het nageslacht. Ik zal dus nog maar wat verder schrijven zeker
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
