41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
19-02-2008
Waar waren we gebleven?
Mijn 1e cortisonekuur zat er dus op. De 1e MS-verschijnselen behandeld. En nu? Vraagt een mens zich dan af.
Doorgaan met het leven misschien?
Ik weet niet of dat het beste is, maar het was wel wat ík deed.
De dag na de cortisone sliep ik eerst uit, maar plande daarna mijn agenda tjokvol. Van half 1 tot half 8 met 4 nieuwe onderzoeken. Nog nooit leek een lange dag werken, zó kort. Ook vrijdag was een gewone werkdag. Vermoeiend maar ook zo deugddoend.
Alleen begint daarna de realiteit weer door te dringen.
Omdat ik ook besmet was door die stomme teek, steekt er één of ander griezelig verhaal de kop op onder de naam verborgen lyme. Na al die tijd is het iets wat me in de verste verte niet meer bezig houdt, maar toen hield het me serieus in de greep. Wij googelden het en vonden er nergens geruststellend nieuws over. Als je er meer over wil weten, moet je dat ook maar eens doen. Maar voor mij is het (gelukkig) een afgesloten hoofdstuk.
Het komt er verder op neer dat ik die 1e week na de cortisone veel te veel hooi op mijn vork neem en zo mijn ziekte ineens góed leer kennen. Werken betekent nu de uren af tellen in de hoop dat ik snel weer kan gaan rusten. En toch wil ik er mijn sociale contacten niet voor laten. Aan de vrienden en kennissen trek ik me immers op.
Van dr. Vanroose krijgen we ondertussen te horen dat mijn MS-diagnose nu écht wel vast staat. Op de NMR-scans zien we met onze eigen ogen een 6 á 7-tal ontstekingsvlekken, waarvan de grootste een doormeter van 17mm heeft. Ook de resultaten van het ruggenmergvocht bevestigen de diagnose. We krijgen nog een hoop medische informatie over het hoe? wat? en waarom? maar datverandert niks aan het uiteindelijk toch wel slechte nieuws. We beslissen ook dat ik zo snel mogelijk met medicatie zal starten. Samen kiezen we voor het interferon-alfa product Rebif 44. Dit zal ik 3x/week mezelf moeten inspuiten, maar er zal een verpleegster een huis komen om dat uit te leggen. Ik neem, via internet, ook alvast contact op met de MS-liga. Hier heb ik nood aan en ze sturen na nieuwjaar een sociaal verpleegkundige langs.
De week voor kerstmis 2005 is erg confronterend. De oppeppende werking van de cortisone is blijkbaar uitgewerkt. Mijn benen willen totaal niet mee en vaak raak ik slechts met moeite aan de schoolpoort om de kinderen de brengen en te halen. Op de kerstmarkt van de oudervereniging wil ik niet ontbreken maar eigenlijk kan ik het niet aan. Mijn aanwezigheid daar beperkt zich tot het hangen op een tafel en het moeite doen om de gesprekken om me heen te volgen. Zélf babbelen en plezier hebben is er niet bij.
Het is al bij al een emotionele bedoening. Kerstdagen vieren nú? En wat zal het nieuwe jaar, én de volgende brengen
Maar zoals je ziet konden de cadeautjes me wel alvast bekoren
Nee, de titel impliceert niet dat ik überhaupt aan Valentijn dóe, maar het klonk mooier dan 13 februari,
Ik heb het trouwens hélemaal niet met oneven getallen. Ingewijden weten natuurlijk al lang wat ik daarmee bedoel. Het houdt bijvoorbeeld in dat ik van plan ben om dit jaar niet écht jarig te zijn. 37 is écht een uftig lelijk getal. Ik ben dus van plan om van 36 en half, rechtstreeks naar 'bijna 38' te gaan.
Ik wil jullie er wel alvast op attent maken dat één en ander niét wil zeggen dat ik geen verjaardagscadeautjes zou willen.
De avond voor Valentijn dus alleen maar om nog es even dag te zeggen hier, mijn blog én die van de oudervereniging wat bij te werken en de tijd te doden terwijl Anderlecht met 2-1 wint van Bordeaux.
Slaap-lekker en voor morgen veel liefde gewenst. En voor mijn zusje ook nog een gelukkige verjaardag.
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
