41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
20-10-2010
En toen was het weer terug.......
Misschien moest ik wat vaker mijn eigen blog terug lezen. Dan zou ik mezelf misschien wat beter leren kennen en een aantal signalen sneller oppikken :LOL
Op 19 november vorig jaar postte ik hier een stukje, waarvan ik vandaag de dag, de eerste paar regels eigenlijk gewoon zou kunnen overtikken.
M.a.w. t is weer vrom.
En ik breek me vooral het hoofd over hoe snel ik vergeet, hoe goed ik me kan voelen, hoe weinig ik mezelf bij momenten ken (was dàt dan misschien het nadeel van positief ingesteld zijn???).
Mijn omgeving had blijkbaar al een vaag voorgevoel. Voor hen was, het duidelijk over mijn grenzen gaan van september, waarschijnlijk al een teken aan de wand. Ikzelf kan het alleen altijd mooi verwoorden (onthooien), maar lijk maar niet te snappen dat ik er beter ook wat aan deed! Maar ik geniet dan ook zo van de sociale contacten, het gevoel me nuttig te maken,
In ieder geval, of het nu ligt aan té veel stress, de drukte van de zomervakantie slecht verteren of het veranderen van de seizoenen. Feit is dat ik net als vorig najaar weer met mijne MS geconfronteerd word.
Ik was al een paar dagen/weken meer moe dan normaal en er was die vervelende hoofdpijn die me niet echt wilde loslaten. Ondanks dat ging er geen alarmbelletje rinkelen en trof het mij als een donderslag bij heldere hemel. Dinsdagochtend werd ik wakker met een erg zwaar gevoel in mijn benen. Toen ik uit bed wipte om naar het toilet te gaan, voelde ik dat stappen niet lukte als anders. Mijn benen lekken wel pap. Na een half uurtje op, werd duidelijk dat mijn benen alles behalve normaal aanvoelden: erg zwakjes, tintelend, pijnlijk, En dit alles zó moeilijk te omschrijven, te verwoorden. Een geluk bij een ongeluk, maar sedert september is dinsdag mijn vaste kinédag en dus kon ik direct raad vragen aan Wouter. Hij vermoedde voornamelijk doorbloedingproblemen en probeerde vooral hieraan wat te verhelpen. (aan het einde van de dag bleek dat de kiné er minstens voor gezorgd heeft dat stappen terug wat normaler ging).
En dàn begint het malen .
Gelukkig had Patrick een vrije dag en kon hij minstens een beetje klankbord zijn. Hoewel, als MS mijn lichaam in zijn macht heeft, zijn mijn babbelspieren precies ook aangetast. Ik word er zoals steeds, tegen mijn natuur in, stil van
Malen dus over het feit óf het nu een opstoot zal zijn, of misschien gewoon een slechte dag. Heel de tijd voelen of de tintelingen end. er nog zijn. Constant piekeren over wel naar de neuroloog of niet naar de neuroloog.
Zou iemand met kennis van zaken me niet eens kunnen komen vertellen wanneer een medrolkeur zeker aangewezen is en wanneer niet? Een retorische vraag, want geen duidelijk antwoord op te geven. Ik en ik alleen kan beslissen vanaf welk punt ik een neuroloog raadpleeg en dus groen licht geef voor het eventueel toedienen van solumedrol. Maar het blijft een moeilijk afwegen. Vanaf welk punt vind ik dat de MS-last opweegt tegen de last van een medrolkuur, of omgekeerd.
En met de diffuse symptomen waarmee MIJN MS altijd afkomt, is dit écht geen gemakkelijke beslissing. Soms zou ik willen dat ik eens een duidelijke uitval zou krijgen, als MS vond dat hij/zij weer eens moest langskomen. Alleen meen ik daar natuurlijk geen snars van, want DUIDELIJKE uitvallen dààr waren we écht nog niet klaar voor (alsof ik er überhaupt een keuze in heb)
Afwachten dan maar zeker
Misschien lees je hier over een paar dagen dat ik toch Dr. Deklippel maar weer eens gebeld heb. Hopelijk lees je niet dat de cortisonekuur noodzakelijk was. En nog meer wenselijk is dat ik zaterdag over 8 dagen gewoon gezellig mee kan gaan fuiven en helpen op de Aafknokenfuif van ons oudercomité.
Alleen, op dit moment heb ik moeit met uit te gaan van het beste scenario
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
om naar het toilet te gaan, voelde ik dat stappen niet lukte als anders. Mijn benen lekken wel pap. Na een half uurtje op, werd duidelijk dat mijn benen alles behalve normaal aanvoelden: erg zwakjes, tintelend, pijnlijk,
En dit alles zó moeilijk te omschrijven, te verwoorden. Een geluk bij een ongeluk, maar sedert september is dinsdag mijn vaste kinédag en dus kon ik direct raad vragen aan Wouter. Hij vermoedde voornamelijk doorbloedingproblemen en probeerde vooral hieraan wat te verhelpen. (aan het einde van de dag bleek dat de kiné er minstens voor gezorgd heeft dat stappen terug wat normaler ging).
