41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
02-10-2007
opruimdag
't Is weer opruimdag morgen. Ons ma gaat immers verhuizen. Na bijna 23 jaar samen mét onze pa en meer dan 5 jaar zonder hem in dit prachtige huis gewoond te hebben, vindt ze het tijd voor iets anders. 't Is dan ook een gigantisch groot huis voor éne mens alleen . 't Heeft 4 slaapkamers en een badkamer, ne grote zolder, een grote living, een eetkamer, een keuken en 2 aparte zitkamers en 't is volledig onderkelderd. Op de fotookes hieronder, krijgt ge er een beetje een idee van.
't Heeft nochtans ne ziel, 'het' huis. Na zoveel jaren bij 'nonkel Door' te hebben gewoond, op de Hei, vonden ma en pa Peys het tijd voor een écht eigen stekje. 't Moest dan wel groot genoeg zijn om aan 4 kinderen én ne oude nonkel voldoende plaats te bieden. Verder wilde onze pa ook het nodige werk zelf doen. Vandaar dat het hele 'project' al gauw een 3-tal jaren in beslag nam, maar in augustus 1979 konden we verhuizen. Ieder had er zijn eigen kamer; Lieve moest niemeer bij die 'kleine' zus slapen, Helga en Hilde werden niet meer gestoord door elkaars 'luidop' leren, en nonkel Door kreeg zelfs 2 kamers voor zich alleen.
't Was er goed toefen daar in't Meulenven. 't Heette trouwens eerst nog even Heerbaanstraat. Maar 3 stukken Heerbaanstraat, da was voor de postbodes een beetje té verwarrend. In't begin was het nog een héél rustige straat, maar stilaan kregen we er wat buren bij en die vielen wel mee. Ondertussen staat er zelfs al enkele jaren rusthuis Coham tegenover. Maar we kunnen niet zeggen dat dàt veel overlast meebrengt .
Maar stilaan werd het leger en leger in da grote huis. In 1981 al trouwde Helga (en 't heeft tot 2004 geduurd tot die weer terug in Ham neerstreek) en enkele jaren later zocht Hilde samen met Rony den andere kant van't dorp op. Lieve was al die jaren al alleen maar in't weekend thuis geweest en in 1990 verkaste ze definitief. Alleen het 'kakelenestje' (ikke dus) bleef nog over en dat heeft ook nie lang meer geduurd. Tot april 1995 om precies te zijn.
Toen zaten ma en pa dus alleen in da grote huis. Niet dat ze da zo erg vonden. Zo konden ze zich af en toe al eens voor mekaar verstoppen (als't nodig was ). Pa opperde soms al wel eens "is er in Hulst geen klein huizeke te koop, dan kom ik daar wonen", maar we zullen nooit met zekerheid weten of em het ook gedaan zou hebben. Want sinds januari 2002 is pa er nie meer.
5 jaar dus. 5 jaar lang vond ma het wel ok om alleen in da groot huis te wonen. Tenminste, ze heeft er nooit écht over geklaagd. En 't was natuurlijk ook altijd leuk als er feestjes waren. 't Is een ideaal huis om 8 kleinkinderen in te laten ravotten en dan met de 9 grote mensen toch nie teveel last te hebben van't lawaai . Maar na 5 jaar was ze toe aan iets kleiners. De leeftijd zal ook wel meespelen. Alhoewel ze nog lang nie wilt geweten hebben dat ze 'oud' is .
'We' hebben een appartementje gekocht. Nie zover van da 'fijne huis' af. Ze zijn het nog aan't bouwen. Maar da's ook wel leuk, want dan kan ma het hele proces volgen. Ze ziet haar nieuwe huis 'geboren' worden en gaat natuurlijk geregeld fotookes trekken.
En nu moeten we dus opruimen. IEMAND MISSCHIEN ZIN OM TE KOMEN HELPEN Ge moet u da voorstellen: ne zolder vol carnavalspullen van 20 jaar turnkring en leerboeken die de 4 dochters daar gemakshalve nog gestald hadden , 4 slaapkamers met nen hoop prullaria die ma nooit weggesmeten kreeg, maar liefst 6 tafels met bijbehorende stoelen, massa's boeken (want pa was ne échte boekenwurm), een kast vol dia's van jàren diaclub en een werkhuis vol houtbewerkingsmateriaal. En dat zijn dan alleen nog maar de meest opvallende spullen. We hebben afgesproken om elke maand een namiddagje te gaan opruimen. Tegen september 2008 moet zo alles uitgefilterd zijn. 1/4 van de spullen mag ma nog meenemen. En eigenlijk denk ik dat we dan nog héél royaal zijn Morgennamiddag zijn denk ik de boeken aan de buurt. 't Zal weer véél te rap 6u zijn
Weer een bekend gezicht gezien in de krant vandaag. Professor Bert Op't Eijnde! Klinkt sjiek hé 't Is nochtans gewoon ne sympathieke (kleine) gast.
Hij was hoofd van het team dat onderzoek deed naar de relatie tussen het verhogen van de spierkracht door training en de levenskwaliteit bij personen met MS (PmMS). Ónze trainingsgroep dus. Allé, ikzelf ben 3 maanden geleden al wel gestopt met trainen (de reden dáárvan is veel te lang om uit te leggen), maar ik volgde de training nog wel, passief, op de voet. Ik ging vorige en deze week ook nog voor de eindtesten langs. Daarbij wordt je spierkracht, coördinatie en uithouding getest in functie van de studie. We doen da graag voor die mannen. Ondertussen hebben we de onderzoekers immers een pak beter leren kennen. Mekaar 6 maanden (en bij velen dus 9 maanden) 1 tot 3 keer per week zien, da schept toch ne band . De studie is nu écht afgelopen en we zullen het toch ook wel ergens missen denk ik. Ik bleef tot nu nog steeds op de hoogte via de rest van de groep, maar da valt nu voor iedereen weg. We hebben nog een eind-bijeenkomst op 14 november. Zal leuk zijn Maar ze weten ons zitten hé!! Altijd bereid om nog eens met een studie mee te doen (tenminste als het niet te erg ten koste van onszelf gaat )
Trouwens, als we die studie nie gehad hadden, dan hadden we elkaar ook nooit leren kennen: Anita, Karin, Leen, Daniëlle, Karina, Debby, Heidi én de rest!! 't Zou zó'n zonde geweest zijn. Nu moeten we er zelf aan verder werken. Aan't contact onderhouden. Ik denk wel dat het ons zal lukken. Volgende vrijdag is't bij Leen(tje). En daarna.... (als er iemand een goei voorstel heeft waar we kunnen gaan pintelieren. 't Moet wel gezellig zijn én overdag open én toegankelijk voor rolstoelen én met een toilet op het gelijkvloers. Niet dat we veeleisend zijn hoor )
Maar nog effekens over Bert Op 't Eijnde. Hij stond dus in de krant vandaag. Met een artikel over pijnbestrijding bij postpolio-patiënten. 't Onderzoek had goede resultaten geboekt. En men wil nu ook het effect nagaan bij PmMS. Ik wacht hoopvol af Want als er 1 ding is wat ik op dit moment het rottigste vind aan MS, dan is het wel de pijn die ík ervan heb. Goe werk dus Bert(je)
Gelukkig is 'mijne' kiné terug van zijn moto-tripje. 11u Oef!
Zondag 9 september 2007 - Ms-Liga Vlaanderen viert 25-jarig bestaan in Planckendael - En 'wijlle' daar naartoe
't Was een confronterende dag Nee, niet om wat ik daar zag. Natuurlijk is't niet altijd gemakkelijk om andere mensen met MS te zien, waarbij de ziekte al een pak harder heeft toegeslagen. Maar daar heb ik me eigenlijk al tegen gewapend. Mijn leuze is : iedereen moet verder met z'n eigen lichaam/mogelijkheden/beperkingen. En dus heeft het weinig zin te lang stil te staan bij die van anderen. Dat deel
van de dag lukte dus wel. 't Was ook leuk natuurlijk. Zóveel bekend volk. 't Wordt echt al een serieuze 'kliek'. 't Voelde écht fijn. 't Zonneke scheen voorzichtig vanachter de wolken en we genoten van elkaars gezelschap...
Confronterend was het OMDAT HET VERDOMME NIE GING (sorry voor't woordgebruik). 'k Ben er nog steeds van
aan't bekomen. 'k Was natuurlijk al zowel vrijdag als zaterdagavond weg geweest tot net over middernacht en begon dus zondag eigenlijk al moe aan de dag. Maar ja,... Ik (met al mijn overmoed) ging het ook wel gewoon kunnen zonder hulpmiddel (voor krukken waren mijn armen sowieso te moe , en voor de rolstoel die Daniëlle aanbood, is mijn koppeke nog nie klaar ). Trouwens... ik kan toch ook gaan shoppen
in de stad zonder problemen, en op vakantie een stuk wandelen lukt toch ook nog zonder problemen. Alleen zou ik ondertussen moeten weten dat het zo 'rationeel' gewoon nie werkt. Elke dag is anders, elk moment verschillend... en deze dag lukte het gewoon niet.
Ik dééd het wél. De kinderen hadden er véél zin in. 't Was een behoorlijke najaarsdag. En we wilden iets winnen met de wedstrijd waarvoor we langs het parcours vragen moesten invullen. Dus... 'en avant' zeggen we bij ons thuis dan . De wedstrijd heb ik na véél 'strijd' (hé Patrick) toch maar opgegeven. Het parcours werd een flink stuk ingekort (maar de kids hadden toch het gevoel dat ze alles gezien hadden). En ikke-spraakwaterval werd bij uitzondering nog eens héél stil.
Ik kan nie zeggen dat ik niet genoten heb. 't Was best leuk. Alleen... zó confronterend.
Weinig inspiratie op't moment. Soms kan't leven ook gewoon doordeweeks zijn . De kinderen zijn weer naar school en ik geniet eigenlijk wel van die relatieve orde dat dat met zich meebrengt. Alleen weet ik nu ook weer hoe vermoeiend zo'n week voor mij is. 'k Probeer het huishouden zo goed mogelijk te doen, rijdt 4x/dag over en weer naar school, doe boodschappen, ga naar de kiné, moet naar vergaderingen (oudercomité of catechese) en ouderavonden,... en vergeet bij dat alles dan vaak dat ik ook best wat zou rusten. Da's natuurlijk makkelijk gezegd, maar rusten overdag 'lijkt' al gauw op tijdverlies. Met het gevolg dat ik deze week na THUIS, nog geen enkel tv-programma heb uitgekeken wegens 'in-slaap-vallen-op-de-zetel' Daar moet ik dus dringend wat aan veranderen want anders blijft mijne 'husband' niet tevreden. 't Is voor hem natuurlijk ook niet leuk altijd thuis te komen bij een vermoeid vrouwke. 'k Weet wel dat de meeste onder jullie het vaak nie zien aan mij, maar MS is toch maar kut (sorry voor't woordgebruik )
'k Had vandaag ook de HUMO gekocht (beste tijdschrift, als ge da nog nie wist!!!). http://www.humo.be Daarin stond een artikeltje over het boek dat Hind Fraihi schreef over haar broer: 'Ongehoorzaam lijf'. Zeker eens lezen. 't Geeft een goei beeld. Naar aanleiding daarvan wil ik jullie er ook effen op wijzen dat het van 6 tot 16 september, week van de MS is. Als er dus iemand aan je deur komt om chocolade te verkopen.... Zéker doen Of ga eens kijken op http://www.ms-sep.be
Wij gaan die week a.s. zondag alvast vieren in Planckendael. 'k Zal er zeker verslag van doen.
Sommigen zullen er zeker anders over denken, met al dieje regen en da grauw weer.
Maar voor mij, voor óns wast ne mooie zomer.
Ne zomer vol fijne contacten.
Ne gelukkige zomer.
Ne zomer waarin we de dingen namen zoals ze waren, en zo is het goed!
Maar nu is em dus weer voorbij.
We hebben eerst het voorbije weekend nog extra-goed gefeest!
Op zaterdag was er Peys-en feest (feest voor alle mensen die Peys heten, zoals onze Sam zo mooi op zijne blog verwoordde), in de speeltuin in Meerhout. t Was leuk. Veel van de mensen daar zien we maar eens om de 2 jaar en dan ist écht wel eens nodig om de familiebanden aan te halen.
Op zondag was de start van een nieuw MIEZE-seizoen. k Moet trouwens dringend hun websiteadres bij mijn favorieten zetten. De match werd gewonnen, zoals dat hoort voor een goei caféploeg. De 3 helft werd uiteraard óók weer gewonnen. We BBQden met spelers, supporters, vrouwen en kinderen en we waren content dat we elkaar na ne lange zomer weer eens terug zagen.
Maar vandaag begon de school dus weer.
Sam naar het 6e leerjaar bij juf. Lieve en juf. Anne. Hij had er zin in, al was hij gisterenavond toch weer even zenuwachtig.
Noor naar de laatste kleuterklas bij juf. Ria en juf. Anne. Zij had er nog meer zin in, maar kon toch vanmorgen weer niet uit haar bed.
We kregen na het eerste afscheid, nog een kopje koffie aangeboden in de schoolrefter. Dat was gezellig. Nog even bijbabbelen en niet direct in een leeg huis thuiskomen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Volgend schooljaar moeten ze allebei naar het 1e. t Zal een heel andere 1e schooldag zijn dan. We genieten nu dus nog maar even extra.
15u9 alweer.
Die 1e dag vliegt voorbij.
Straks weer eten maken.
Tv
Hopelijk nog geen huiswerk, maar waarschijnlijk al wel boeken kaften
De vakantie zit er nu écht bijna op! 't Is buiten ook te zien aan het weer. Dat treurt precies een beetje mee met de kinderen Niet zo erg, want ik was vandaag toch te moe om te genieten van eventueel goei weer.
Mijn vriendinnekes waren op bezoek gisteren!!! We hebben mekaar leren kennen via de PHL in Hasselt. Daar deden we mee aan onderzoek dat nagaat of het trainen van spierkracht de levenskwaliteit bij personen met MS kan verbeteren. (Amaai, een hele mond vol). 1 ding weten wij ondertussen zeker: het contact met lotgenoten verbetert de levenskwaliteit ENORM . Het onderzoek loopt nu stilaan op zijn einde (ikzelf was al wat eerder gestopt) en we zullen nu zelf ons best moeten doen om het contact te onderhouden. Ik denk wel dat ons dat zal lukken. We zouden het allemaal véél te jammer vinden als we mekaar zouden 'kwijtspelen'. Vandaar dat we alvast begonnen zijn met elkaar is bij ons thuis uit te nodigen. Wat doen we dan? Nie veel. Iets lekkers eten of knabbelen, veel 'semmelen' en nog meer lachen. Want dat is nog altijd het beste medicijn 't Was dus gisteren heel leuk. Het zonnetje was van de partij en daar hebben we dan ook flink van genoten. Vandaar dus 'moe en content'! 't Was fijn om iedereen eens bij mij thuis te hebben, 'k zou het zo weer doen. Maar ge wordt daar zo ONEINDIG MOE van Ik heb het vandaag maar wat bijgeslapen. De kinderen beginnen dat al gewoon te worden en laten mij dan rustig slapen. Gelukkig!
Ik hoop verder nog dat het al wat beter gaat met Leen hare Eugene. Hij lag sinds maandag in't ziekenhuis, maar kon haar gelukkig gisteren al een namiddagje missen. 't Zal haar hopelijk goed gedaan hebben.
19h15 tijd voor mijne zetel! Morgen ben ik weer van de partij Slaapze
Amaai mannekes. Zo BLOGGEN dat is nie niks voor ne leek als ik!!!
'k Ben eens gaan kijken bij andere bloggers en die maken er écht wel iets moois van. Dan wil ik natuurlijk nie achter blijven. Maar 't is ne zoektocht om al die mooi tekeningetjes en foto's op mijne blog te krijgen. Ik las ergens op een forum: "ge moet nie proberen te lopen vooral je kan stappen". Wijze woorden denk ik en dus doe ik maar langzaamaan. 'k Zal alvast beginnen met nog een berichtje te plaatsen
Nog 5 dagen dus en dan begint het nieuwe schooljaar weer. Ik heb er écht wel zin in, hoewel ík natuurlijk niet naar school moet gaan . 'k Ben vandaag al even langs geweest op school om de sleutel van de infokasten op te pikken. Zo kunnen we er van het oudercomité alvast wat informatie inhangen tegen 1 september. De tuinbanken zijn ondertussen ook aangekomen en gezet en ik ben er écht wel trots op. Nog eens iets dat ik geregeld heb en da's toch altijd leuk Ik zie het wel zitten voor dit schooljaar, dat oudercomité (OC) in tegenstelling tot sommige anderen denk ik. Een nieuwe(re) ploeg is daarom niet minder goed en ik ga er mijn schouders mee onderzetten. Alles op voorwaarde dat mijn gezondheid blijft zoals ze op't moment is en da heb ik natuurlijk niet écht zelf in de hand. Ik ga van't jaar ook nog catechese geven en ik voel nu al dat ik bij momenten weer teveel hooi op mijn vork zal hebben. MAAR HET VOELT ZO GOED!!!! Om de dingen ook es even áán te kunnen
Over die gezondheid gesproken: mijne MS houdt zich op't moment behoorlijk koest. Ik heb wel nog altijd genoeg rust nodig en af en toe is er wel eens een dag dat mijn benen gewoon geen zin hebben . Zoals afgelopen zaterdag toen ik persé wilde strijken en mijn benen 'njet' zeiden! Ik heb ook wel behoorlijk veel rug-, nek- en hoofdpijn. Maar gelukkig heb ik nu dr. Ilsbrouckx getroffen in Melsbroek. Hij heeft me eens onder de loep genomen en tenminste eens échte stappen naar een oplosssing gezet! OEF! Ik heb er dus goeie hoop op dat dat ook wel zal beteren. Ge ziet, de eeuwige optimist in mij spreekt weer tijdens deze laatste vakantieweek
'k Laat het hierbij. De kids vinden dat ik al lang genoeg achter mijne computer zit en de cake in de oven roept om eruit gehaald te worden.
Amaai wat ijverig van mezelf!! 2 berichtjes op 1 dag. Maar 't is dat het nog nieuw en leuk is.
Even wat uitleg bij de titel: druk! druk! druk! Vooral de mensen die fulltime werken zullen nu wel ff met hun ogen draaien. Maar toch voelt het zo voor mij. Deze vakantie was verschrikkelijk druk! Da heeft waarschijnlijk 2 oorzaken: Ten 1e ben ik gewoon veel sneller moe en ervaar ik de dingen vaak ook sneller als druk. Da's nu eenmaal de 'IK' van tegenwoordig En ten 2e ligt het zeker ook aan mijn super-drukke sociale leven van tegenwoordig. Er is zóveel veranderd het laatste jaar en er zijn een pak nieuwe mensen in mijn leven gekomen!!! Maar aan al degene die ik hieronder misschien noem: IK VIND HET HARDSTIKKE FIJN
Der is natuurlijk de 'kliek' van Hasselt. Anita, Leen, Karin, Karina, Daniëlle, Debby, Heidi. Super dat ik jullie mocht leren kennen. Hopelijk blijven we nog lang 'soulmates'. Ons koffiekletskes zijn 'de max', ons etentjes nog meer . Hopelijk wordt woensdag ook weer heel gezellig. Maar ook Marina en Eddy en de rest van de praatgroep bij Veerle!!!
Daarnaast vond mijn liefste echtgenoot het dringend tijd om eens voor een eigen hobby te zorgen. Het werd een muziek-coverband (Ripcord : kijk maar eens in mijn links). Alleen had em waarschijnlijk vooraf niet kunnen inschatten dat ík er zo ook weer een hobby bijkreeg . De optredens waren deze zomer fantastisch (en héél erg vermoeiend), maar de nieuwe mensen die we erdoor leerde kennen waren minstens even fantastisch. Jurgen en Liesje. 'Dé' Roeland, maar vooral zijn Anneke. Hopelijk mogen we nog veel optredens met haar plezier maken!
En dan de familie Michiels natuurlijk. Dat zijn ondertussen échte home-mates geworden. We komen zàlig goe overeen, en de kids gelukkig ook. 't Waren heel gezellige zomeravonden van't jaar. Alleen kruipt daar verschrikkelijk veel tijd in . Gelukkig zou ik het niet anders willen!!!
Verder is er nog 'ons' Sabine. Die mag ik natuurlijk niet vergeten. Na 31 jaar nog altijd even close. Da hebde niet met iedereen hé! Gelukkig heeft ze nu de Wout. Dieje kan wat van mijn goeie zorgen overnemen. En zoals het er momenteel naar uitziet heeft die daar niet veel problemen mee .
Der waren deze zomer natuurlijk ook nog mijn schatten van kids die de nodige aandacht vroegen en ne echtgenoot dieje 3 weken verlof had.......
Dat alles maar om te zeggen, aan al diegenen die vinden dat ze mij deze zomer véél te weinig gezien of gehoord hebben ... Daar lag het dus aan. Druk! druk! druk! Maar dan wel met dingen waar ik écht van kon genieten. 't Heeft weer deugd gedaan. 't Zit er bijna op. Terug naar de orde van de dag en de regelmaat die een schooljaar met zich meebrengt.
Ik heb weer veel te veel plannen. Zolang het medisch gezien goed gaat, denk ik maar.....
EINDELIJK begonnen met mijn eigen Blog. 'k Wilde eigenlijk gewoon les gaan volgen om te leren websites bouwen, maar mijn overdrukke agenda voor 2007-2008 laat dat écht niet toe. Vandaar deze Blog. Ik hoop dat ik zal volhouden om hier geregeld wat van mijn zieleroerselen neer te poten . 'k Was daar vroeger al gene 'krak' in. Ik heb pas nog een dagboek gevonden dat ik voor mijn plechtige communie kreeg en daar waren van de 365 dagen er toch wel zeker een 20-tal ingevuld . Maar allé, genoeg daarover nu.'k Zal me eerst even voorstellen:
Ikke dus Bea Peys geboren in Koersel, maar getogen in Ham-city (toen nog gewoon 'Kamechelen) en wel op 25 november 1971 (tot 27 juli 1996) dochter van Dora Cornelis en Vital Peys (die er spijtig genoeg al een 5-tal jaar niemeer is) jongste (maar daar heb ik dus een hékel aan) zus van Helga, Hilde en Lieve
Maar dat was lang geleden Want op 22 april 1995 ben ik héél gelukkig getrouwd met de grootste (en knapste) schat, Patrick Gielen. Op 30 mei 1997 onstond 'uit die liefde, leven' en kwam onze Sam erbij. Een spraakwaterval zondermeer Na héél lang wachten en minder leuke tijden, kwam er op 20 maart 2002 'weer een mens om van te houden' in onze gezinnetje bij: Noor! Héél blij waren we, maar voor ons zou ons gezin pas compleet zijn met 3 koters! Het lot besliste er anders over!!! Na nog 3 jaar met baby'ups en downs', werd voor ons op 2 december 2005 definitief beslist dat het bij 2 kinderen zou blijven. Op die dag kreeg ik namelijk te horen dat ik MS had. Ondertussen zijn we bijna 2 jaar verder, en IK ben nog steeds IK
Maar toch is er sinds die diagnose behoorlijk veel veranderd in mijn leven en 't is óók daarom dat ik zin kreeg om te bloggen. Om mijn 'nieuwe' vrienden toe te laten mij nog beter te leren kennen en vooral om bij tijd en stond is wat van mij af te schrijven.
Maar vandaag houden we't nog vrolijk. 't Is de laatste vakantieweek, 't wordt behoorlijk weer en we gaan er nog effen van genieten
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
.
). Pa opperde soms al wel eens "is er in Hulst geen klein huizeke te koop, dan kom ik daar wonen", maar we zullen nooit met zekerheid weten of em het ook gedaan zou hebben. 
.
, en voor de rolstoel die Daniëlle aanbood, is mijn koppeke nog nie klaar 
)
. De optredens waren deze zomer fantastisch (en héél erg vermoeiend), maar de nieuwe mensen die we erdoor leerde kennen waren minstens even fantastisch. Jurgen en Liesje. 'Dé' Roeland, maar vooral zijn Anneke. Hopelijk mogen we nog veel optredens met haar plezier maken!
