De vorige ervaring met tubing -drijven op het water van een liefst wilde rivier op een oude liefst veelvuldig geplakte binnenband van een vrachtwagen- was een beetje een domper op de feestvreugde. Na de adrenaline boost van het avontuur in de grot, was het tuben inderdaad maar een flauwe bedoening.

Maar Mateo vond het niet alleen flauw. Hij was om één of andere reden ook echt verdrietig. 'Allez, Mateo, waarom ben je nu zo ongelukkig? Vergeet even het saaie tuben en denk terug aan de grot!’ Hij was niet te troosten.

Het duurde even voor er uit kwam wat nu echt de reden was: ‘Ja, hij had meer wilde golven verwacht. Ja, hij vond het niet leuk dat hij niet alleen mocht tuben en samen met de gids van de grot en Julie een ketting moest vormen. Ja, hij zat niet echt comfortabel op de band met zijn poep in (alweer) koud water.’ Maar dat was allemaal niet echt de oorzaak van zijn verdriet.

Uiteindelijk kwam het er uit. De gids had zich met zijn voeten vastgemaakt in de band van Mateo (zoals Mateo het had gedaan bij Julie) om zo zijn handen vrij te hebben om te kunnen peddelen met zijn sandalen. ‘En zijn voeten stonken verschrikkelijk!’ riep Mateo. Vreselijke stinkpatés waren de boesdoeners. Hilarisch. Maar we konden ons inderdaad wel voorstellen dat het de feestvreugde kan verbrodden.

Niet getreurd. Er stond een extra tubing op de planning. En deze keer zou het wel lekker lang duren. En Mateo zou zelf mogen peddelen. En er zou niemand met zijn zweetvoeten onder Mateo’s neus mogen komen.

03-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het klinkt idilisch en dat is het ook: de grotten van Lanquin verkennen met een kaars in de hand. We hebben elk een koplampje met pas opgeladen batterijen op ons hoofd voor in het geval de kaars nat zou worden en doven. Je weet maar nooit. Het voelt wat veiliger dat we een backup systeem hebben, just in case.

We wisten dat we door water zouden moeten waden, dus wanneer we kniehoog in het koude water stappen, happen we even naar adem en merken we fijntjes op dat we niet gaan zeuren als het wat fris is. Er is een touw waar we ons aan kunnen vasthouden, dus verloren lopen zit er niet in. Alles onder controle. Het is trouwens best wel bijzonder om de schaduwen te zien die de flikkerende kaarsen werpen op de wanden van de grot. Dit wordt een geweldige ervaring!

Een paar meter verder komt het water echter al tot onze buik. De gids die ons veilig door de grot moet loodsen is niet veel groter dan Mateo. Hij kan zijn hoofd nog net boven water houden. Julie is ondertussen al aan het watertrappelen. Een kaars vasthouden zit er voor haar niet meer in. Ook Mateo geeft een paar meter verder wijselijk zijn kaars aan de gids. De stoere jongen houdt even later dus een hele bundel kaarsen in de lucht terwijl hij zich gezwind voortbeweegt door de grot. Wij volgen hem met onze kaars boven ons hoofd, terwijl we vanuit een ooghoek onze kinderen in het oog houden. Alles gaat prima. Julie en Mateo vinden het geweldig: zwemmen in een grot. Voorlopig doen we het nog zonder ondersteuning van de hoofdlamp.

Een paar meter dieper in de grot verandert echter de situatie. Ondertussen kan niemand nog gewoon rechtstaan. We bungelen elk aan een touw of zwemmen met de hand met de kaars boven water. Handig is dit niet, maar het heeft wel iets avontuurlijks. De vraag is hoe lang het zal lukken de kaars droog te houden. De gids gebaart even later de kaarsen aan hem te geven en de hoofdlamp aan te steken. Het is zijn antwoord op onze vraag hoe lang het nog zou lukken met de kaars. We hadden ze echter niet luidop uitgesproken, omdat hij ons toch niet kan horen. Het water stroomt ondertussen namelijk zo hard en er klatert een beetje verder nog meer water met zo veel lawaai naar beneden, dat we elkaar niet meer goed kunnen horen. 'Dat je je goed moet vasthouden!’ roepen we luid tegen Mateo, die al een eind verderop is en met gebaren 'Wat zeggen jullie?’ vraagt. De gids licht zijn pad bij met de bundel kaarsen. We zien Mateo flink tegen een kolkende rivier in omhoog klauteren en hebben het te druk met Julie en onszelf vast te houden om ons hier zorgen over te maken.

Het gaat van kwaad naar erger. We vragen ons af of dit wel verantwoord is. Maar Julie roept 'Dit is kei leuk!’ en dus klauteren we verder over glibberige stenen door snel stromend water. De gids snelt vooruit en plaatst in de grot kaarsen om de weg uit te stippelen. We lichten onszelf bij met de hoofdlampen en reiken elkaar de hand om elkaar over de moeilijkste stukken te helpen. Wanneer het echt moeilijk wordt staat de gids er weer om ons te leiden. Die jongen heeft energie en kracht op overschot. Maar ook Julie en Mateo doen het geweldig.

Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we het niet zouden doen als we op voorhand hadden geweten wat ons te wachten stond. Maar nu dat we hier zijn, genieten we van het avontuur. Het is pure adrenaline die ons vooruit drijft. Dit is met voorsprong een van de meest avontuurlijke dingen die we met of zonder kinderen al hebben gedaan! Al een chance dat de grootouders dit niet zien, want ze zouden het niet goedkeuren.

Wanneer we lange tijd later de grot verlaten, zijn we toch wel blij dat het zonder ongelukken is verlopen. Julie en Mateo stonden tegen het einde ook te rillen van de kou. Binnen de kortste keren hebben we het echter terug lekker warm door de zon. En we kijken elkaar trots aan. Knap dat niemand ook maar een seconde heeft gezeurd en dat niemand bang is geweest. We vragen ons af wie van onze vrienden en familie dit ook zou doen. We kunnen het eigenlijk alleen maar aanraden. Of misschien toch eerder niet.

02-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We vonden dat we het best wel goed hadden gedaan, zo paardrijden. Wanneer we de dag erna echte cowboys zien passeren, moeten we echter toegeven dat we nog veel kunnen leren. Maar misschien heeft het ook te maken met de 'outfit’. Met de juiste cowboyhoed en -laarzen, zouden we ongetwijfeld ook meer flair hebben. En dan zwijgen we nog over de gestreepte pyjamabroek en stoere broeksriem!

De mannen zien er hier zo geweldig uit dat we ze maar al te graag willen fotograferen. Het is alleen niet echt de bedoeling dat je zomaar iemand stopt onderweg en dan een fototoestel onder de neus duwt. Alhoewel, dat doen stoppen valt wel mee. De mensen hier komen eerst wat afstandelijk over, maar wanneer je als eerste 'buenas dias’ zegt, wordt altijd vriendelijk gereageerd en wordt de 'como estan?’ vaak gevolgd door een reeks vragen en een uiteindelijk een stevige handdruk. De mensen zijn eigenlijk best wel vriendelijk. Maar dat wil dus niet zeggen dat je ze zomaar een fototoestel onder de neus kan duwen. Geen foto's, dus. Jammer.

Tot het moment dat we na een trektocht tot de hoogste (niet vulkanische) berg van Guatemala 'el Torro’, staan te wachten op een bus. Mateo en Julie hebben honger na de pittige wandeling, dus toveren we brood en een pot choco te voorschijn. (Ja, nu en dan is er een winkeltje dat chocopasta verkoopt - speciaal voor Mateo.) 'Wat eten die gringo’s nu?’ horen we de locals tegen elkaar zeggen. Dus bieden we een sandwich met choco aan. ‘Niet slecht.’ 'Wil meneer ook eens proeven?’ Het resulteert in een geanimeerd gesprek en een foto van onze ‘vrienden van op de bus’. De twee Guatelmateekse caballeros poseren fier voor de foto.

29-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

De verjaardag van Julie is nog veraf, maar vandaag is het toch al een beetje haar dag: we gaan paardrijden! Ze was dan ook al ettelijke dagen aan het aftellen naar het moment dat we naar Unicornio Azul op een uurtje rijden van Huehuetenango zouden gaan.

De omgeving is adembenemend, maar Julie heeft enkel oog voor de paarden van de finca waar we een 4-tal dagen zullen verblijven. Mateo vindt het ook geweldig, maar is vooral gefascineerd door de tarantula die uit de cowboylaarzen van een van de staljongens kwam gekropen. Het is een kanjer van een spin. Maar dat geldt ook voor de paarden: zo groot! We vragen ons af of het wel een goed idee is om met onze kinderen te gaan paardrijden, want we hebben geen van allen ervaring.

Pauline, onze gastvrouw, stelt ons gerust: “Het zal wel lukken, maar misschien maken we er best een kort ritje van? Het is tenslotte best vermoeiend.” Julie wil echter het onderste uit de kan halen en bezweert ons voor een tour van 3 uur te gaan: “Wij kunnen dat, papa!” zegt ze met een verontwaardigde stem. Waar een wil is, is een weg… en in het geval van Julie is dat een heel sterke wil.

Wanneer we na 4 uur paardrijden terug bij de ranch aankomen, zijn we euforisch. Dit was een geweldige trip! En Julie en Mateo stralen. Het was best wel spannend op de momenten dat we een steile helling beklommen. En afdalen ging telkens tegen een rotvaart.

Foto’s nemen was echter niet evident met al dat gehobbel. Op het allerlaatste moment wil ik toch nog eens een foto nemen en ook een filmpje maken. Veel staat er uiteindelijk niet op, behalve het geluid dat ik maak om te proberen mijn paard stil te laten staan: “ssssht, ssssht.” Wanneer we achteraf het filmpje bekijken, lachen Julie en Mateo zich een kriek. Het is duidelijk dat het niet echt is gelukt het paard stil te doen staan. “Maar papa toch! Dat is toch niet de juiste manier om een paard in toom te houden! Je moet gewoon aan de teugels trekken!” Tja… eerst moest ik het onderspit delven bij het surfen. En nu moet ik in mijn kinderen ook mijn meerderen erkennen wat paardrijden betreft!

28-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Huehuetenango’, afgekort ‘Huehue’. Het klinkt een beetje als een kind dat huilt. En eigenlijk huilden Julie en Mateo ook echt een beetje (figuurlijk, dan) bij aankomst op de ranch op een dik uur rijden van het stadje Huehue. Ze waren zeker niet verdrietig bij het zien van de paarden die er vrij konden rondlopen (“Hier hebben de dieren tenminste de ruimte om te genieten!”), maar het contrast met het dierenleed dat we eerder op verschillende markten hadden gezien was groot en riep nare herinneringen op (“Weet je nog, mama, hoe de ganzen en kippen in de mand werden gepropt?! Dat was echt zielig!”).

In Chichicastenango viel het nog mee, want daar verkopen ze vooral veel souvenirs voor de massa’s toeristen die er naar de kleurrijke en mysterieuze taferelen bij de kerkjes komen kijken. Op het marktje van Soloma waar we geen enkele andere toerist hebben gezien, was het echter kommer en kwel. En later op de markt van San Francisco del Alto (alweer niet één andere ‘gringo’ gezien) was het nog erger: een hoop dieren, letterlijk een hoop, want ze worden zonder respect op een hoopje gegooid.

Enerzijds is het geweldig om dit te zien: kleurrijk geklede vrouwen tussen manden vol met ganzen, kippen, kalkoenen en eenden; een man met een tros biggetjes aan de leiband; lieve hondjes en poesjes… Anderzijds is het helemaal niet leuk om dit te zien: dezelfde ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt in een mand; de tros biggetjes in de knoop gedraaid omdat elk biggetje een andere kant uit wil; zielig kijkende hondjes en poesjes…

Een bezoek aan een markt bezorgt ons dus telkens weer gemengde gevoelens. En niet alleen o.w.v het dierenleed. Voor Julie en Mateo is het ook wel wat fysiek afzien. Er loopt namelijk zoveel volk rond tussen al de marktkraampjes, dat we ons echt als wormpjes tussen de wriemelende massa moeten wringen. Voor Serge is dit niet moeilijk, omdat hij met kop en schouders boven de kleine Guatemalteken uitsteekt. Voor Barbara lukt het ook nog wel. Maar Julie en Mateo worden voortdurend ‘gesquasht’. Ze voelen zich zo een beetje als de ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt in een mand. Ze worden zoals de tros biggetjes in de knoop gedraaid. En ze kijken daarom nu en dan zoals de zielige hondjes en poesjes.

Maar tegelijkertijd is het ook genieten. We kijken onze ogen uit, snuiven de exotische geuren op en luisteren naar de mix van Spaans en de taal van de Indianen. ‘Schachirit nan’ antwoorden onze kinderen, wanneer ze door een vrouwtje worden aangesproken: ’Goedemorgen, mevrouw.’ Vooral Julie heeft weer veel bekijks met haar blonde haren en blauwe ogen. Het resulteert vaak in korte, leuke gesprekken. Vooral op markten waar weinig Westerlingen komen en wij net zo goed een ‘curiositeit’ zijn voor de locals als zij voor ons.

Het (dieren)leed is dan snel vergeven, maar wel niet vergeten. En bij het zien van de paarden die wel vrij kunnen rondlopen, kwamen de pijnlijke herinneringen dus weer naar boven.

27-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We kijken nieuwsgierig op de menukaart van een restaurantje in Xela. Na 3 dagen zelf koken in primitieve omstandigheden in de groezelige keuken van ons ‘Beach House’ in Tilapita, kijken we uit naar een echte warme maaltijd. Terwijl Julie en Mateo al naar binnen stappen, bestuderen wij de menukaart die op een tafeltje in de deuropening ligt.

‘Er is geen plaats.’ zegt Mateo, waarop iemand met ‘Ik ben dadelijk weg, hoor.’ reageert. ‘Dat is speciaal,’ denken we, ‘nog een Belg. Die kom je niet vaak tegen!’ Het wordt echter nog specialer wanneer dezelfde stem ‘Dag Serge.’ zegt! Het is Davina, een vriendin van Benthe, die net afscheid heeft genomen van een groep mensen die ze als reisbegeleidster heeft rondgeleid in Guatemala en Honduras. We schuiven uiteindelijk gezellig aan en delen wat reiservaringen- en tips. Voor Mateo en Julie is het leuk om nog eens echt aan een gesprek met iemand die we tegenkomen te kunnen deelnemen, zonder dat mama of papa moet vertalen.

We blijven wat langer plakken dan gepland en nemen uiteindelijk vrij gehaast afscheid, omdat we anders te laat zijn om onze was te gaan halen in de ‘lavanderia’. Wanneer we de hoek van de straat omdraaien, botsen we op een stoet mensen. Bij wijze van uitnodiging om mee te lopen met de optocht, knallen een rits bommetjes ons rond de oren. Een fanfare begeleidt met slome muziek het slakkengangetje van de menigte die tergend langzaam meeloopt met een 10-tal mannen die het kindje Jesus op een met bloemen versierd altaar richting kathedraal dragen. Schattige vrouwtjes met kleurrijke kleren dragen kaarsen en vaandels. De massa mensen zwelt aan, terwijl de ondergaande zon de kathedraal doet baden in het licht tegen een gitzwarte achtergrond van wolken die dreigen met een onweer. Het zorgt voor een magische sfeer.

We hebben Jesus niet tot in het huis van God weten geraken. Niet alleen omdat we dringend moesten doorgaan om onze was te halen, maar ook omdat er uiteindelijk zoveel volk was, dat er geen doorkomen meer aan was. Het zal voor een andere keer zijn.

De muziek van de fanfare klinkt nog na in ons hoofd, maar wordt uiteindelijk overstemd door donderslagen die de lucht doen trillen. We zijn net op tijd in de lavanderia, maar worden daarna wel kletsnat tijdens de laatste 100 meter spurt naar ons huisje. De regendruppels donderen naar beneden en roffel als bommetjes op het golfplaten dak. Tijd om te schuilen voor een tropische regenbui.

24-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Reizen is toch echt wel een pak gemakkelijker geworden. Alleen het feit dat je zelfs in een godvergeten gat met je smartphone op internet kan om mensen thuis te laten weten hoe het gaat op reis! Dertig jaar geleden moesten we uren aanschuiven om vanuit een telefooncel een paar minuten te bellen. Twintig jaar geleden zaten we uren in een cyber café om een mailtje te sturen. Tien jaar geleden stuurden we een sms'je naar huis. En vandaag sturen we dus een foto van ons Beach House op het schiereiland Tilapita vlakbij de grens met Mexico via WhatsApp:

‘Wij zitten terug aan de kust (op 100 meter van de zee).’

Wat de begeleidende foto niet laat zien, is dat het ‘huisje aan zee’ er minder goed uit ziet dan op foto. Dit geldt trouwens ook voor de foto's op de Facebook pagina van Juan Carlos die ons zijn huis verhuurt. Het zag er op foto allemaal veel chiquer uit.

Maar eigenlijk maakt het niet veel uit. We zitten namelijk écht wel in een villa met zwembad met zicht op zee! En we kunnen in onze blote poep rondlopen, want er is geen kat in de buurt. Dat doen we dan ook. Het gaat trouwens ook niet echt anders, want het is een ‘open house’, zonder ramen en deuren om te sluiten. Je loopt automatisch te koop.

En als het waait, waait alles gewoon door het huis. Lekker verfrissend - net zoals in je blootje rondlopen! Maar soms waait het wel wat hard. Wanneer er 's avonds een onweer passeert, moeten we noodgedwongen vluchten naar de keuken. Het is de enige ruimte die kan worden afgesloten. En wanneer door een harde windvlaag de plastieken stoelen door de achterdeur naar buiten worden gekatapulteerd, verhuizen we dus wijselijk naar de keuken om daar met een pillamp op ons hoofd verder te eten. Door het onweer is de elektriciteit namelijk uitgevallen.

Later blijkt dat er wel meer is uitgevallen. Een stuk van het rieten dak is naar beneden gekomen, net zoals een stuk pleister van de muur. Het hele huis is eigenlijk een beetje in staat van verval. Maar dat zie je dus niet op de foto. En ondanks de vergane glorie, straalt het huis nog veel charme uit. En hier genieten we dan ook van: de rust van een hangmat op de eerste verdieping, de luxe van een zwembad, de romantische zonsondergang op het strand voor onze villa, ...

22-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het wordt een gewoonte voor Mateo: zijn verjaardag vieren op een originele plek: met een jeep in zandduinen van Namibië, in de cockpit van een vliegtuig in Maleisië, in een bootje tussen de dolfijnen in Sri Lanka en op een surfplank in Costa Rica.

Deze keer stonden zijn stapschoenen klaar als verjaardagscadeau. Een ander kind zou er misschien niet zo blij mee zijn, maar Mateo was super content. Hij had er duidelijk zin in om op trektocht te vertrekken voor 3 dagen: meer dan 30km van Lago Atitlan naar Quetzaltenango (Xela voor de vrienden) tot op een hoogte van meer dan 3000m. Ook Julie was er helemaal klaar voor: ze wilde bewijzen aan mama dat ze het wél kon: 3 dagen op een rij 5 à 6 uren stappen!

Toen we op dag 1 in het dorpje aankwamen waar we zouden slapen, waren we content dat we onze rugzakken konden afzwieren. Amai, tussen de 15 à 20 kg meesleuren in temperaturen van boven de 30°…. dat is toch wel wat afzien, zeker ook omdat we voortdurend moesten klimmen!

Mateo en Julie hadden echter nog energie op overschot: ze hadden geen zware rugzak moeten dragen. Binnen de kortste keren waren ze aan het ravotten met de kinderen van het dorp. Super leuk. Nog leuker werd het toen David, onze gids voor in de bergen, een chocoladecake tevoorschijn toverde voor de verjaardag van Mateo - fiesta!

En het zou nog leuker worden, want even later haalde gastheer Santos en zijn broer Domingo een gitaar en trekharmonica boven en heel de familie bracht een prachtige versie van ‘Cumpleanos Feliz’ ten berde met bloemen en alles. Geweldig! Mateo straalde van ‘contentement’ en sprak dagen later nog van de beste verjaardag ooit. En Julie genoot zo mogelijk nog meer van het spektakel, net zoals wij trouwens!

17-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Kajakken is sowieso super fijn. Maar wat als je het kan doen tussen het riet en de mangroven met vulkanen op de achtergrond terwijl de watervogels je rond de oren vliegen? En om het helemaal af te maken mogen we genieten van een prachtige zonsopgang! We zijn er wel vroeg voor opgestaan. Wie van mooie dingen wil genieten, moet er iets voor over hebben!

Na een koude douche zijn we klaar om te vertrekken, maar binnen de kortste keren plakken we terug van het zweet. Het is nog maar 5 uur ‘s morgens, maar het is al meer dan 25 graden. Op het water is het gelukkig frisser. We peddelen op ons gemakske door prachtige natuur en omdat we hierbij geen lawaai maken, kunnen we lekker dicht tot bij de vogels komen. De beelden zijn prachtig en de geluiden vaak oorverdovend met de krekels die tsjirpen alsof hun leven er van afhangt.

Wanneer we na een paar uur peddelen in een breder stuk rivier komen, is de rust plots gedaan. Blijkbaar wordt dat stuk rivier gebruikt voor transport van en naar buurland El Salvador. We zien kano’s passeren die auto’s vervoeren. De vogels vliegen verschrikt weg van het geluid van de buitenboordmotor die met veel moeite de bootjes vooruit duwt. Geef ons dan maar een kajak!

Alhoewel… wanneer we aankomen, blijkt dat er serieus veel water in de kajak van Barbara en Julie is. ‘Ik vond het al zo raar dat ik met mijn poep in het nat zat!‘ zegt Barbara ‘En we gingen op het einde zo traag vooruit!’ voegt Julie toe. Achteraf gezien is het een wonder dat ze nog vooruit geraakten! En het verklaart natuurlijk waarom Mateo zo snel ging ondanks de girl power van Barbara en Julie.

15-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We moeten alweer vroeg opstaan, want de vulkaan Pacaya lonkt. Er staat ons een serieuze beklimming te wachten. Het is een goede voorbereiding op de 3-daagse trektocht van binnen een week. Mateo en Julie slagen met glans: ze vliegen zonder moeite de steile helling op. Het zullen vooral de mama en papa worden die gaan afzien tijdens de hike van Lago Atitlan naar Xela!

Maar nu is het vooral genieten. De vulkaan is in wolken gehuld, maar dat zorgt net voor de mysterieuze sfeer die bij een vulkaan hoort! We klauteren over stukken lavasteen terwijl hier en daar rookwolkjes opstijgen. En op een plek waar de aarde nog nagloeit steken we een spekje op een stokje en laten we onze ‘marshmallow’ smelten. Het is feest op de vulkaan Pacaya!

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Vanaf een gezellige zithoek onder de palmbomen hebben we een geweldig zicht op torenhoge golven die met oorverdovend geluid op het strand breken. Geen denken aan om onze kinderen hier te laten zwemmen!

Pelikanen zweven rakelings boven de golven. Telkens wanneer een golf kantelt zoeken ze hogere oorden op. Ze hebben ook duidelijk geen zin om door de golven te worden meegesleurd, ze willen gewoon rustig surfen op de golven.

Het lijkt ons ook wel leuk om op de golven te surfen, dus huren we surfplanken om ons aan het avontuur te wagen… op een rustigere plek, weliswaar ! Mateo en Julie zijn in hun nopjes. En wij zijn er ook vrij gerust in: vorig jaar in Costa Rica ging het wreed goed en er gaat een ervaren surfdude mee om onze kids te begeleiden.

Veel begeleiding is er echter niet nodig. Na een super komische reeks opwarmingsoefeningen stappen Mateo en Julie zonder verpinken de zee in. Ze peddelen flink tegen de golven in, positioneren zich strategisch op hun surfplank en op het moment dat de juiste golf passeert, laten ze zich meedrijven op het water om even later gezwind recht te springen en te balanceren op de plank op de golven.

Telkens wanneer papa een gelijkaardige poging onderneemt en even gezwind kopje onder gaat, lachen ze zich een kriek. Het is hen gegund… zijn wraak komt nog wel de dag dat ze gaan windsurfen!

10-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zitten op een heerlijk rustige plek op een serieuze boogscheut van het dorpje Monterrico aan de Gote Oceaan. Het is genieten van een hangmat onder ruisende palmbomen. Het is genieten van de pelikanen die voorbij vliegen. Het is genieten van een mooie zonsondergang.

En het is zalig douchen ’s morgens met zicht op de natuur en het ruisen van de zee op de achtergrond. Vervelend is wel dat er venijnige muggen zijn. En als je in de badkamer bent, maken ze van de gelegenheid gebruik om te komen steken. Gelukkig heeft vooral Barbara hier last van ... en Mateo. Het resulteert in grappige scènes in de badkamer: Julie die staat te zwaaien met een handdoek om de muggen weg te houden terwijl Mateo op het toilet zit.

Er zitten echter nog ander snodaards verstopt in de badkamer. Wanneer Barbara als eerste ‘s morgens een douche neemt terwijl de rest nog ligt te soezen in bed, klinkt er plots een kreet vanuit de badkamer. Er is een krab in de douche verzeild geraakt. Hoe het beest daar is terechtgekomen is echt wel bizar. Nog eigenaardig is hoe het diertje een tijd later weer is verdwenen. Het gaatje voor de afvoer is namelijk echt wel te klein en de tegels zijn veel te glad om over de rand te klimmen. We zoeken overal. Maar ook tussen het douchegordijn zit niets verstopt.

Wanneer we ‘s avonds onze tanden poetsen, horen we plots geritsel van achter het gordijn. Ons vriendje is er weer. Waar hij al die tijd heeft gezeten is een raadsel. Het is echt wel zielig hoe de krab vruchteloos probeert over het randje van de douche te kruipen. Serge onderneemt dus dapper een poging om het diertje buiten te zetten. Zo gemakkelijk is dat echter niet. Het toch wel redelijk grote diertje steekt namelijk dreigend zijn scharen omhoog en pareert handig elke poging om het langs achter te pakken. Ook dit resulteert in grappige scènes: Serge die als afleidingsmanoeuvre toiletpapier over een krab gooit, na veel moeite het beest te pakken krijgt en uiteindelijk in zeven haasten onder het slaken van gesmoorde kreten (De krab knijpt pijnlijk venijnig, maar Mateo en Julie slapen al dus hij wil geen lawaai maken.) naar buiten crosst.

Mission accomplished. Dat denken we toch. Want de volgende ochtend -hocus pocus- zit de krab terug in de douche! (?)

07-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Je hebt toch geen traantjes in je ogen?’ vraag ik. Julie haar oogjes blinken zachtjes. Mijn verhaal over een meermaals afgelaste vlucht in Pakistan -lang geleden- spreekt tot de verbeelding en is de druppel die de emmer doet overlopen.

We zijn al meer dan 30 uur onderweg, eerst  met de trein en daarna het vliegtuig. Het ziet ernaar uit dat het einde van de reis nog niet in zicht is. Door een vertraging met de eerste vlucht hebben we de aansluiting met de tweede vlucht gemist en nu dreigen we zelfs een nachtje te moeten blijven slapen in Mexico. Toen werd omgeroepen dat er 11 vrijwilligers (?) werden gezocht om -weliswaar tegen een vergoeding- pas de volgende dag te vliegen, om zo plaats te maken voor andere reizigers, keken we elkaar verbaasd aan: ‘Wie wil dat nu doen?’ We gingen wijselijk in de rij staan om als eerste in te checken. ‘First come first serve’ dachten we tegen beter weten in, want bij het zien van onze namen op de ‘waiting list’ zonk de moed ons nog meer in de schoenen. Het hilarische verhaal over 4 vruchteloze pogingen om in Pakistan een vliegtuig te nemen, had niet het beoogde effect, in tegendeel: het zorgde voor traantjes. Mateo stond er trouwens ook maar wat bleekjes bij: de vermoeidheid liet zich voelen.

Maar alles komt altijd goed: we stappen na nog een uur wachten euforisch richting vliegtuig en slagen er gelukkig snel in van stoel te wisselen met andere passagiers om toch minstens per 2 samen te kunnen zitten. De regendruppels op het raam van het vliegtuig doen me denken aan de traantjes op Julie haar wangetjes, toen ze besefte dat ze het ‘plonske’ in het zwembad waar ze zo naar had uitgekeken echt wel mocht vergeten. Wanneer de zon even later door de wolken breekt, illustreert dit echter hoe vrolijk ze uiteindelijk weer is: ze straalt van geluk.

Maar wanneer we uiteindelijk om 8 uur ’s avonds local time, 4 uur ‘s morgens Belgische tijd aankomen -10 uur later dan gepland- is onze kinderen hun pijp uit en crashen ze letterlijk op hun bed. Ze vallen als een blok in slaap. Dit is zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht. Tot ongeveer 4 uur ’s morgens plaatselijke tijd, 12 uur ’s middags in België, want dan hebben ze weer energie te veel en ‘kei grote honger’. Dit is ook zo een beetje het vaste scenario na een lange intercontinentale vlucht.

De veerkracht van onze kinderen is echter enorm. Een paar uur later genieten ze dus van een plonske in het zwembad waar ze zo naar uit hadden gekeken!

04-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Na meer dan 5 weken bijna elke dag weer iets heel speciaals doen, verwacht je niet dat op de voorlaatste dag van de reis je kinderen alweer heel enthousiast roepen ‘Dit is de leukste dag ooit!’ Maar het moet gezegd: raften is inderdaad wel wreed veel fun. En het is ‘niet zomaar wat dobberen op het water’ zoals Julie had gevraagd. Het is ‘echt met woeste golven’ zoals Mateo had toegevoegd. We trotseren dus een rivier van niveau 2 met nu en dan een stuk van niveau 3. Voor een eerste keer is dit meer dan spannend genoeg.

We voelen ons echter super op ons gemak. De begeleiding gebeurt op een heel professionele manier. Kevin is de zoon van onze hospedaje. Hij laat zich ondersteunen door professionele mensen: de man die ons begeleidt in een kajak vertoont voortdurend kunstjes, maar op het moment dat hij nodig is om de juiste route uit te stippelen doet hij dit heel correct. Voor we vertrokken hadden we ook een heel uitgebreide breefing gekregen. En het materiaal is van top kwaliteit.

Het warme en zonnige weer dat we bijna elke dag hebben gehad in Puerto Viejo de Sarapiqui is vandaag echter ver te zoeken. Donkere wolken dreigen boven het prachtige regenwoud dat we doorkruisen. Het water is dus best wel fris. Wanneer het dan ook nog begint te regenen krijgt Julie het ronduit koud. Kevin ziet haar rillen en raadt aan flink mee te peddelen om het warm te krijgen. Onze flinke dochter geeft geen kik. Het avontuurgehalte primeert boven het koudegevoel. Ze zit na een tijdje met blauwe lipjes te stralen van geluk – rare combinatie. Mateo heeft gelukkig geen kou en geniet dus zo mogelijk nog meer. Dit is echt zijn ding!

Het was een leuke afsluiter van een prachtige reis. Wat zijn we toch gelukzakken dat we dit allemaal kunnen doen!

13-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Mama! Papa! Je moet eens komen kijken! We hebben een slang gevonden!’ roepen Mateo en Julie.  We springen recht -ik grits nog snel mijn mijn fototoestel mee- en we lopen in de richting van waar de kinderstemmen klinken. Meestal is het vals alarm en denken ze dat ze een slang hebben gezien, maar je weet maar nooit, hé!? Julie en Mateo hebben echter gelijk! Perfect gecamoufleerd hangt er een zeer giftige groen-grijze eye lashed viper tegen een boom. We herkennen de adder, omdat we er al eens eerder een gele hebben gezien.

Mateo vertelt enthousiast dat hij in de boom wilde klimmen en dat hij bijna zijn hand op de slang had gelegd toen hij het beest zag. ‘Dat is dus waarom we zeggen dat je niet zomaar in bomen mag klimmen!’ zeggen we. En dat geldt dus ook voor een boom in een relatief kleine tuin van de hospedaje waar we verblijven.

Het is typerend voor Costa Rica: de natuur is hier echt nog wel goed bewaard gebleven. Je moet niet persé naar een natuur reservaat om dieren te kunnen bewonderen. Op andere plaatsen maakten brulapen ons wakker vanuit de bomen rond het huis of waren het reuzenara’s die noten lieten vallen op het dak of zorgden kikkers ’s nachts voor een concert of hing er een luiaard ergens in een boom naast het huis of vlogen de kolibri’s ons rond de oren of… De natuurpracht hier is onevenaard.

Hier in Sarapiqui is er echter wel heel veel natuur in de achtertuin. Binnen een straal van 50 meter van de boomhut waar we slapen, zien we kreurrijke vogels en vlinders passeren, passeert een mama luiaard met baby, jagen leguanen op salamanders, duiken voor valavond tientallen kleurrijke red-eyed frogs op en maakt een giftige adder boomklimmen dus onmogelijk. Het is een mooie afsluiter van onze reis in Costa Rica! We zullen ons het land altijd blijven herinneren als één van de best bewaarde stukken natuur op deze aardbol.

Pura Vida!

11-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Als afleidingsmanoeuvre voor onze kids nemen we wat selfies. We schuilen voor de regen onder een afdak dat zo lek is als een zeef. Het is wachten op de bus. We hebben al veel en lang moeten wachten, eerst op een boot, daarna op een taxi en nu dus op een bus. En na deze bus komen er nog een paar. Het is onderdeel van low budget reizen, dus er wordt niet gezeurd. Voor de grap doen we echter alsof we het helemaal niet leuk vinden. We poseren met een serieuze pruillip en moeten achteraf lachen met de zotte koppen die we trekken. Ook hier nemen we een foto van.

Terwijl we daar zo zitten komt er een man voorbij met een hele rits bananentrossen in zijn kielzog. We zitten midden tussen de bananenplantages. Alles gebeurt manueel: het inpakken met een blauwe plastiekzak van de bananen die zo goed als rijp zijn, het plukken van de trossen en dus ook het verslepen naar de vrachtwagen. De bananentrossen hangen met een haak aan een kabel. We hebben geen idee hoeveel zo een tros weegt – waarschijnlijk ettelijke kilo’s. De man die de trossen voortsleept, stapt langzaam voorbij. Hij draagt een touw rond zijn middel dat vastgeknoopt is aan de eerste tros, die vastgemaakt is aan de tweede tros enz. De regen valt met bakken uit de hemel. De weg is een modderpoel. We tellen de bananentrossen die voor onze neus passeren. Het zijn er wel 35! We zijn er even stil van. We nemen er dan ook geen foto van.

Respect! De eerstvolgende keer dat we nog eens bananen eten, zullen we ongetwijfeld terugdenken aan de mensen die we hier hard voor hebben zien werken. En als er nog eens een banaan is met hier of daar een vlekje, gaan we niet zeuren, maar alles mooi opeten!

09-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We sliepen onrustig in een houten barak in een soort van stapelbed met dunne matraskes op knalharde planken. We hoorden elk geluid in en rond het huis, want tussen de planken gaapten grote spleten. Gelukkig overstemde het geluid van de zee de meeste geluiden. We aten heerlijke, primitieve maaltijden van een schots-en-scheve tafel met een mix van borden en bestek onder een geïmproviseerd zeil tegen de regen. Het eten werd gekookt op een houtvuur in zwartgeblakerde potten en pannen. Het (af)waswater (en tegelijk drinkwater) werd met een emmer uit een waterput geschept. Gelukkig hadden we onze waterfilter mee om het drinkwater te zuiveren.

Het was allemaal wat primitief. De eerlijkheid gebiedt ons dus toe te geven dat we na vier nachten blij waren dat we konden vertrekken naar een zacht bed en een hutje met stromend warm water en een keuken met een iets meer gevarieerd aanbod van maaltijden.

Tegelijkertijd was het echter ook genieten. Julie liep vrolijk rond met een rits hondjes in haar kielzog en met haar kousen hoog opgetrokken in haar veel te warme stapschoenen: ze wilde niet nog eens gebeten worden door mieren. Mateo ondernam verwoede pogingen om een kokosnoot te plukken door in palmbomen te klimmen: hij had Gabi  – de man des huizes – dit zien doen en wilde het imiteren. Barbara genoot van de hangmat: ze compenseerde zo het slaaptekort als gevolg van de gebroken nachten. Serge was voortdurend op zoek naar een mooie foto: hij was dan ook wreed content wanneer er vlak voor de deur een luiaard werd gespot.

Tijd heeft hier een andere dimensie. En toch moeten we na vier dagen terugkeren naar de werkelijkheid. We willen namelijk de volgende dag vertrekken naar onze laatste bestemming in Costa Rica. Het vertrekken lukt echter niet zo goed. Er is namelijk geen boot om ons weg te brengen. Toen we vier dagen eerder door dezelfde man op het eiland werden gedropt, was goed afgesproken dat hij ons vandaag moest komen halen om 5 uur. Hij is er echter niet.

En dan begint het... Hoe ga je die man contacteren als er eigenlijk geen signaal is om te bellen of te mailen? Het zorgt voor hilarische beelden: Sherri die met haar laptop in de hand rondloopt op zoek naar een signaal om via internet een tekstbericht te versturen naar de gsm van de man. Ze schuilt hierbij onder haar regenponcho, want ondertussen is het beginnen gieten. Gabi die de zee in stapt op zoek naar een gsm-signaal om te bellen, want daar is het beste bereik. Het lukt hen niet de man te bereiken. Uiteindelijk komt het echter allemaal goed en komt de man toch opdagen.

Zo is het leven hier. Geen stress, want dat helpt toch niet. Het blijft toch moeilijk…

08-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Elke keer opnieuw als we onderweg zijn naar een nieuwe overnachtingsplek, blikken onze kinderen terug op de vorige plaats waar we een tijd hebben verbleven en zeggen ze steevast: ‘Dit was het leukste huisje waar we ooit hebben geslapen!’ Ook nu weten we dat ze het weer fantastisch vinden, al is het alleen al omwille van de schattige honden van Gabi, de gastheer op het eiland vlakbij Tortuguero.

Toen we pas waren aangekomen was het allemaal wat overweldigend met 7 honden die wild rondliepen, uitzinnig blaften en tegen ons sprongen. Even later kalmeerde de boel en sindsdien was het super leuk, zeker voor Mateo en Julie die echt wel van hondjes houden. We zullen welicht nooit Sherri vergeten die ‘Fuera la cosina!’ riep, telkens wanneer ze de honden uit de openluchtkeuken wilde jagen. Gabi, haar man, maakte zich er ook telkens druk over. Zijn mama had ooit per ongeluk een pot kokend water over een kind gegoten toen ze in de keuken over een hond struikelde. Het was niet ondenkbaar dat dit hier ook kon gebeuren met 7 honden die willekeurig verspreid in een donkere keuken lagen. Om niet per ongeluk een bord met hete rijst en bonen te lanceren, liepen we dus altijd heel omzichtig rond, enkel verlicht door kaarslicht dat op tafel stond om het eten bij te lichten.

Heel het eiland krioelt trouwens van de honden, groot en klein. Die beestjes komen altijd nieuwsgierig snuffelen, maar doen geen vlieg kwaad. Tot die ene keer dat een grote, witte hond zonder enige aanleiding zijn tanden in de billen van Mateo zet. Hap! Het is gebeurd voor we het weten. Mateo brult het uit van de pijn. De afdruk staat mooi afgetekend in zijn vel, gelukkig is het er niet door! Mateo is zo verschoten dat hij staat de daveren op zijn benen. Barbara en ik kijken elkaar met een veelbetekenende blik aan. Zonder dat we er woorden voor nodig hebben, weten we dat we aan hetzelfde denken. Een aantal jaren geleden toen we voor de eerste keer met onze kinderen op reis vertrokken had onze huisarts gevraagd of we ook een inenting tegen hondsdolheid wilden. We herinneren ons zijn woorden nog goed: ‘Als je niet bent ingeënt en je wordt gebeten door een hond met rabiës, moet je heel snel handelen, anders ben je binnen de 48 uur dood.’ Gelukkig zijn we niet ver van ons huisje. Onze gastvrouw Sherri stelt ons snel gerust: het is ‘enkel’ een inwendige bloeduitstorting, er is geen open wond. Ze beweert bovendien dat er geen hondsdolheid is op het eiland. En om ons helemaal gerust te stellen haalt ze een crème met antibiotica tevoorschijn om op de beet te smeren. Het valt uiteindelijk inderdaad wel mee. Mateo loopt binnen de kortste keren weer te dollen met de lieve hondjes van ons kamp. Het zal dus gelukkig enkel een nare ervaring blijven, zonder ernstige gevolgen.

**

Ondertussen zijn we terug thuis in België. Het verhaal heeft nog een staartje gekregen. Als je korte tijd na een verblijf in een exotisch land thuis ziek wordt, beginnen er automatisch alarmlichtjes te branden. En het moet lukken: zowel Barbara als Serge worden tegelijkertijd ziek. Barbara heeft op onregelmatige basis hoge koortsaanvallen en Serge heeft last van erg pijnlijke maagkrampen. We zoeken informatie op het internet -wat niet slim is!- en vinden informatie over rabiës: de symptomen komen overeen, blijkbaar is er tóch hondsdolheid in Costa Rica en vleermuizen zijn ook een belangrijke oorzaak van de ziekte bij mensen! Onze huisarts is er ook niet gerust in. We worden stantepede doorverwezen naar het Tropisch Instituut in Antwerpen. Ook daar lachen ze ons verhaal over de hondenbeet en de vleermuizensh**t (zie blog 27/06/16) niet weg. Voor we het weten hebben we alle vier dan ook een plakker op onze arm na een eerste prik van een reeks vaccins ter behandeling van hondsdolheid.

De schrik zit er toch wat in. Zeker omdat niet onmiddellijk duidelijk is wat er juist mis is met Barbara en Serge. Het voelt heel onwezenlijk. Costa Rica was tot hiertoe een van de meest veilige landen waar we in hebben gereisd en net hier zouden we misschien geveld worden door een vleermuis? Misschien is het gewoon paniekvoetbal, maar het valt op dat de dokters het toch ook heel ernstig nemen. Op al die reizen in landen buiten Europa zijn we heel vaak in contact gekomen met honden die grommend hun tanden lieten zien. Het is de eerste dat het is misgelopen. We zullen er in ieder geval voor zorgen dat we volgende keer safe zijn. En we zullen vanaf nu andere mensen ook aanraden om zich op voorhand te laten vaccineren. Want we kennen eigenlijk niemand die hier rekening mee houdt wanneer ze buiten Europa op reis gaan. Alles is nu gelukkig onder controle. We kunnen er nu mee lachen en het toevoegen aan ons rijtje met ‘straffe reisverhalen’. Op het moment zelf was het echter niet zo grappig!

07-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘I hope your kids realise how special this is!’

Deze woorden van Steve klinken nu nog altijd even helder in mijn hoofd als een een aantal weken geleden toen we op een strand aan de Caraïbische kust een lederschildpadje net door de golven opgeslokt hadden zien worden.

Steve was net zoals wij een vrijwilliger van het ‘Casa de Coco Project’ dat zeeschildpadden probeert te beschermen. Hij was door het dolle heen bij het zien van het piepkleine diertje. Toen het werd vrijgelaten op het strand om het zo zelfstandig zijn weg te laten vinden naar de zee, moest het letterlijke een duwtje in de rug krijgen om over een klein hoopje zand te geraken. Zonder nadenken zocht de kleine schildpad zijn weg naar de zee. Hij twijfelde geen seconde en kroop langzaam in de richting van het witte schuim van de wilde golven. We hadden onze kinderen regelmatig gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor de stroming. Deze lederschildpad werd hiervoor niet gewaarschuwd, zijn mama was ettelijke weken geleden na het leggen van de eieren gewoon terug naar de zee gegaan. Zonder pardon werd hij nu overspoeld door de golven en meegesleurd in de zee. Of misschien was het een zij. Laat ons hopen dat het een meisjesschildpad was. En laat ons hopen dat ze het overleeft ondanks alle gevaren van de zee - zowel de natuurlijke als de gevaren gecreëerd door de mens.

Het ziet er in ieder geval niet goed uit. De voorspelling is dat de lederschildpad tegen 2025 uitgestorven zal zijn. We beseffen dan ook dat wat we tegen Julie en Mateo zeggen redelijk holle woorden zijn: ‘Als jullie hier binnen een 10-tal jaren terugkomen, kan je dezelfde schildpad misschien hier aan land zien komen en eieren zien leggen!’ De kans is klein, heel klein.

Het enthousiasme van Steve is dan ook terecht. Dit was een heel speciale ervaring. Het is pas later -wanneer het eigenlijk te laat is- dat je dit ten volle beseft. En dit besef komt voor mij pas echt wanneer we terug thuis zijn en ik een redelijk kritische commentaar via airbnb bij ons verblijf schrijf ’ […] Our stay was great but we did not feel like we saved some turtles.’ en hierop de reactive van gastvrouw Sherri lees ’[…] You and your family helped to save the turtles by providing a significant amount of your Airbnb money to a local to help him to not poach! This is a very momentous first step and a very important way that we are succeeding at saving the turtles-- since poaching is the biggest threat on our little island! […] Your presence has given hope to all the locals on the island that someday there will be more visitors to help all the people in this very poor community. Perhaps it is just baby steps but they are steps in the right direction and we are very proud of our success and very grateful for the help also. […]’

Ze heeft gelijk. Wij willen altijd veel doen en liefst ook snel. Het is echter vaak beter met kleine stapjes je doel te proberen bereiken. Ook al hebben we niet persoonlijk een schildpad uit de handen van stropers gered, we hebben toch ons steentje bijgedragen door het strand te bevrijden van plastiek afval. Als het schildpadje ook daar nog over had moeten kruipen, was het helemaal niet gelukt.

We zullen Mateo en Julie regelmatig herinneren aan dit speciale moment, zodat ook zij op termijn ten volle beseffen hoe bijzonder dit moment was. Ze hebben er echter sowieso enorm van genoten.

06-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben onderweg al verschillende keren een luiaard kunnen bewonderen. Het feit dat onze kinderen het woord ‘sloth’ al goed kennen (maar daarom nog niet altijd goed uitspreken), toont aan dat we er al vaak over hebben gesproken met andere mensen: ‘There is a sloth in that tree!’. Het Spaanse woord ‘perezoso’ zullen we echter pas leren kennen tijdens deze uitstap in Cahuita National Park.

Er lopen vrij veel andere mensen rond. Het valt ons daarom wel een beetje tegen. Het is gewoon fijner als je het gevoel hebt dat je alleen bent in een natuurreservaat en dat je op je eentje dieren kan ontdekken en bewonderen. Onze kinderen kunnen ook heel stil zijn – wat niet altijd kan worden gezegd van andere mensen. Er is echter ook een voordeel aan meer volk: als je iemand ergens naar ziet staan kijken, dan weet je dat er een dier zit.

We hadden dus al opgemerkt dat een paar mensen duidelijk naar iets in een boom stonden te kijken. Het eigenaardige was dat vlak naast hen iemand onder dezelfde boom een dutje aan het doen was. En nog een vierde persoon was een plonske aan het nemen in de zee. Bizar. ‘Misschien zit er een luiaard in de boom, want dan moet je je niet haasten!’ zeggen we tegen elkaar. ‘Kom, Mateo en Julie... als we rap zijn kunnen we misschien een dier zien!’ zeggen we tegen beter weten in. We reppen ons naar de plek waar de andere mensen zijn, maar doen er toch nog lang over, omdat we door het struikgewas moeten ploeteren. Tegen dat we goed en wel op een 100-tal meter van de groep op het strand aankomen, is er niemand meer die nog interesse lijkt te tonen voor iets dat al dan niet in de boom zit. Twee van de vier doen een dutje onder de boom en de twee andere mensen zwemmen in de zee.

Gelukkig gaat Barbara toch even polsen of er iets te zien valt. Blijkbaar niet, maar voor alle veiligheid spreekt ze de mensen toch aan: ‘Er zit een perezoso of zoiets in de boom, maar ik zie hem niet!’ roept ze. Het blijkt dus een luiaard te zijn. Zo dichtbij hebben we er tot hiertoe nog geen gezien. Maar als je niet weet dat hij er zit, dan zie je hem niet! Zalig! Alhoewel... de luiaard is wel heel lui. Na een kwartier heeft het dier nog altijd niet bewogen. ‘Dan waren de vorige luiaarden die we hebben gezien wel actiever!’ merkt Mateo op. Wanneer de mensen vertrekken, installeren wij ons onder de boom. Op die manier is het pas echt zalig: rustig op je rug in het zand liggen en omhoog kijken naar een perezoso in een boom. We liggen nog maar net goed en wel op een sarong of het dier komt in actie. De luiaard kruipt tegen een tergend traag tempo hoger in de boom. We zijn verplicht te verhuizen, want we kunnen hem van op onze positie op de grond niet meer zien. ‘En we lagen net zo goed!’ zegt Julie lachend. We genieten echter van de actie: ‘Zo een actieve luiaard hebben we nog niet vaak gezien!’ 

03-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge